recenzeuren: Margriet Eshuijs

Bloggen is definitief geen journalistiek! Ik las onlangs een artikel van Gijsbert Kamer in de Volkskrant, waarin hij de lezer in de hand nam en terug voerde naar 1996 en hoe gruwelijk hij de invloed van Radiohead toendertijd had onderschat. Ik zat bij iedere zin te genieten. Natuurlijk kwam in iedere zin 'ik' en 'mij' voor, terwijl zijn naam luid en duidelijk boven het artikel was geplaatst. Ik vond het al-met-al prettig leesvoer, maar de zuurpruimen die dat stuk papier dagelijks kopen, dachten daar anders over. Kamer werd genadeloos neergesabeld. Dit is geen journalistiek! Dit is de stijl van een blogger! Ik heb een hekel aan aanmelden en inloggen, maar anders had ik iets in de trant achtergelaten van 'als Kamer dagelijks een blog als deze gaat schrijven, dat ik dan zijn eerste volger zou zijn'. Nee, ik hoef geen abonnement op de Volkskrant, bovendien stond dit verhaal ook alleen in de digitale krant. Dus of ik vandaag 20 jaar in het vak zit? Ik weet dat ik alle regels die ik in de journalistiek heb geleerd binnen de eerste zes zinnen van dit bericht subiet overboord heb gekieperd, toch had ik dit niet kunnen doen zonder de journalistiek en dus vier ik het wel! Op 1 februari 1992, 'toevallig' een zaterdag, trad Margriet Eshuijs op in Het Bolwerk in Sneek en ondergetekende maakte die avond zijn debuut als poprecensent voor het Sneeker Nieuwsblad.

Vorige maand nam ik God Bullies onder de loep, vandaag mag dan de officiële start heten van 'recenzeuren'. Gedetailleerde informatie over de concerten zijn vaak tegelijk met de kater uit mijn leven verdwenen en met name deze jaren zijn maar matig gedocumenteerd op het wereldwijde rag. Niet dat ik daar heel erg rouwig om ben. Als recensent ben ik een kleine Van Morrison, niet snel tevreden en blij dat na drie dagen zo'n krant weer in het oud papier ging. Bovendien is er nauwelijks een kritische noot te bekennen in die eerste recensies. De lef ontbrak nog. Ik probeerde zoveel mogelijk trivia in een stuk te proppen, wat me aardig af ging, maar het ging vaak niet eens over het bewuste concert. Er is EENTJE (!), voor tot zover ik weet, die al jaren staat afgedrukt op een website van een muzikant. Ik ben van plan deze, om een schets te geven, hier binnenkort eens opnieuw te publiceren. Ik ga dan waarschijnlijk een weekje met vakantie, want ik schaam me een beetje ervoor...

Vorige week kwam ik niet verder dan Joanna, vandaag weet ik ook haar achternaam: Connor. Joanna Connor trad dus vorige week, maar dan twintig jaar geleden, op in Het Bolwerk. Van haar had ik alleen wat summiere biografische gegevens plus dat ik ten overvloede had kunnen noemen dat ze (vast?) veel indruk had gemaakt op het Hanze Blues Festival van vorig jaar. Dat ze een 'goede show' neerzette en 'het publiek onderhield', had na alle waarschijnlijkheid ook in de recensie gestaan, dat schreef ik zelfs over hardcorebands! Ik ben Margriet Eshuijs heel veel verschuldigd. Ik weet niet of het gelukt was met Joanne Connor of Kädävérbäk (van een week later). Margriet was een unieke kans, buiten de Neerlandse blues-elite vrijwel de enige populaire Nederlandse artiest die ik in de daaropvolgende vijf jaar in Het Bolwerk ben tegengekomen. Het is moeilijk voor te stellen, maar in 1992 hadden we nog geen internet en dus ook geen Google, Youtube of Wikipedia. Je was voor research overgeleverd aan de popencyclopedie van Oor, knipselmappen bij de bibliotheek, de informatie in het Bolwerk-krantje en een flinke dosis fantasie. Dat laatste klinkt gek, je hoeft het vandaag de dag niet meer te proberen met al die mobiele camera's op de telefoons, maar er was geen controle en dus kon je het nog wel eens de boel 'opkloppen'. Ik hoorde kortgeleden nog het verhaal van iemand die in de jaren zeventig bij een wedstrijd van Volendam was en, voor de grap, zijn transistorradio had meegenomen. Theo Koomen deed verslag voor de NOS en hij hoorde via de radio Koomen verhalen over een uiterst spannende wedstrijd vol actie, terwijl het schouwspel werkelijk om te janken was!

Een groentje, aan zijn Spaatje groen, blocnote en pen bij de hand. Na Kädävérbäk heb ik die maar thuis gelaten. Mijn herinnering is sterk genoeg om 24 uur later een recensie te schrijven. En het werden later ook meer recensies, concertbelevingen zonder al die onnodige trivia. Het kon soms wel werken als bladvulling, zo'n krant móest vol! Ik lustte eigenlijk wel een biertje, maar ja, ik was aan het werk! Ik weet nog goed dat Germa achter de bar stond, de Bolwerk-vrijwilligers zouden spoedig vrienden worden, en dat er per ongeluk een biertje teveel werd getapt. Zonder te vragen zet ze hem mij voor. Als ik later zelf nog een biertje bestel, klinken er geen geluiden van 'hee, jij was toch aan het werk' en dus raak ik een week later geen Spa meer aan! Op het podium doet Eshuijs haar laatste (?) tour langs de popzalen, zij en haar band zijn eigenlijk klaar voor de theaters. De laatste plaat, die ik de 's middags nog heb beluisterd bij Music Store, wordt vrijwel helemaal gespeeld, alleen versta ik de titels (die ik opgeschreven heb) niet en ontbreekt dat mooie 'All Over Again' in het geheel. Wel 'Take It Out On The Streets', die kon ik toch maar mooi even noteren. Ook haar grootste hit van... TIEN jaar geleden. Oeps, ik word oud! Hoewel 'Black Pearl' een tijdloze schoonheid heeft, was de plaat toen gevoelsmatig al twintig jaar oud. Toen ik dit gisteren voorbereidde, schrok ik daar werkelijk van!

De recensie was kritiekloos, alles wat Eshuijs deed kon door een ringetje worden gehaald. Dat gold eveneens voor de daaropvolgende concerten. Ik geloof dat het veels-te-korte afscheidsconcert van Spasmodique in maart 1992 het eerste optreden was, waar ik minder positief over was. De recensie leverde een stormvloed aan mooie reacties op, dat heeft veel betekend voor mijn eigenwaarde. Dat ik daar Eshuijs twintig jaar later nog steeds dankbaar voor ben, is de waarheid van een koe. Ik zag haar eind 1993 opnieuw in Sneek, nu in de schouwburg, en sprak haar na afloop van het optreden aan. Ik vertelde haar dat ik mijn debuut als recensent had gemaakt bij haar optreden in Het Bolwerk. Als ze wilde, kon ik haar de recensie wel toesturen. Dat hoefde niet. Ze was geabonneerd op de knipselkrant. Hoe 1992 willen jullie het hebben?