Schijf van 5: zondag

Hoewel ik christelijk ben opgevoed en tot mijn veertiende ook praktisch iedere zondag aan kerkbezoek deed, wordt tegenwoordig de zondagochtend meestal tussen hoes- en onderlaken doorgebracht. Toch zijn er van die momenten, dat ik al op zondagochtend op ben. Dat moment blijft altijd heel bijzonder. Jaren zestig-singles smaken nimmer zo goed als op zondagochtend, maar het is ook een zeer fijn ogenblik om iets te ondernemen. Je stapt naar buiten en je bent één van de zeer weinige. Okay, je komt mensen tegen die onderweg zijn naar kerk of familie, de trein zit vaak vol met genieters-van-hetzelfde-slag. De één bereidt zich voor op een dwaaltocht over de Veluwe, weer een ander gaat cultuurhappen in een museum en een categorie waarvoor de treinreis misschien nog wel leuker is dan het aanstaande familiebezoek. Naast alle kranten en tijdschriften die ze hebben kunnen bijeenrapen, hebben ze een thermoskan koffie, boterhammen, koekjes en vers fruit mee. Zij zouden er geen enkel probleem mee hebben als de trein op zondagochtend een week pauze zou houden op het baanvlak tussen Bovenboer en Veendijk? Vandaag vijf aubades aan deze magische dag.

Ik geloof dat ik een beetje Clint Eastwood-fan ben geworden. Vorig jaar schreef ik enthousiast over 'Hereafter', afgelopen week idem over 'Gran Torino', heb intussen ook nog wat oudere films van Eastwood gezien en zag gisteravond 'Million Dollar Baby', eveneens geregisseerd door Eastwood. Ik pink wel eens vaker een traantje weg bij het zien van een film, maar werkelijk zakdoeken vol soppen, gebeurt maar zelden. Gisteren was het raak bij 'Million Dollar Baby'. Vanaf de scene dat Maggie Fitzgerald onderuit gaat tegen de regerende kampioen heb ik geen droge ogen meer gehad. Dus zullen we op vijf Clint Eastwood een beetje eren? In 'The Good The Bad And The Ugly' wordt hij regelmatig door 'The Ugly' aangesproken als 'blondie'. Daarom mag Blondie deze week op vijf met 'Sunday Girl' uit 1979.

Vorig jaar gebruikte ik de hoes van deze nummer vier als illustratie bij de zondagse dagplate, terwijl het verhaal zélf over 'Everyday Is Like Sunday' van Morrissey ging. Die laatste had zondermeer hoog in deze Schijf geëindigd, maar ja, eens behandeld... Anders geldt dat voor Velvet Underground, deze groep heeft in twee jaar Soul-xotica té weinig aandacht gehad, zeker wanneer je in ogenschouw neemt dat de schrijver een behoorlijke VU-fan is. De zondagse concurrentie was echter groot, bovendien heb ik zélf nog een merkwaardige 'opmaakregel' bij gelijke titels, die de Underground vandaag parten speelt. Dus staat het bloedmooie 'Sunday Morning' van het debuut van Velvet Underground (1967) op vier.

Net als het gevoel van zo'n zondagochtend, zal ook het volgende wel heel persoonlijk zijn: Er zijn enkele platen waarin ik wil en kan wonen, die zo'n sterk gevoel bij me oproepen, dat het gewoon een onderdeel van het leven is geworden. Na het draaien van 'Groovin' van The Young Rascals is er bijvoorbeeld geen schot meer in me te krijgen en ook de gedachte aan 'Pleasant Valley Sunday' van The Monkees is er eentje van zonneschijn en 'no worries'. Als de plaat is afgelopen is het moeilijk om je te realiseren dat je weer terug bent in het oergezellige Steenwijk, niet bepaald het decor voor 'Pleasant Valley Sunday'. Om er gegarandeerd iets langer 'in' te blijven, plaats ik deze single van The Monkees uit 1967 op drie. Nog twee van die lekkernijen te gaan...

Speelt Soul-xotica zich nu alleen maar af in de oudheid? Nee hoor, er worden zo nu en dan nog gewoon nieuwe elpees gekocht en heel enkel een cd. Hooverphonic stond afgelopen augustus in die hoedanigheid hier. Ik tipte de cd 'The Night Before' van de Belgische groep in de Hersenschuddingschijf en kocht hem een paar dagen later. Wat Noëmie en haar mannen zoal op zaterdagavond uitspoken laat zich raden, maar feit is dat er voor zondagmiddag weinig activiteit is te bekennen bij hen. Maar dan breekt zondagmiddag aan en hangen ze op de bank en draaien oude singles. Welke plaatjes, zullen we nooit weten, ze doen niet aan 'name-dropping', maar het recept van pyjamavinylparties is ons wel bekend. 'Sunday Afternoon' van Hooverphonic (2010) mag dus op nummer twee.

Bovenaan staat vandaag een recente ontdekking: Margo Guryan. Ze maakte in 1968 een elpee. Deze werd destijds genegeerd door het grote publiek, maar vond stevig aftrek onder collega-muzikanten. Guryan was er zeer tevreden mee. Ze hoefde zelf niet zo nodig in de schijnwerpers en keek tevreden toe hoe gevestigde sterren als Julie London, Françoise Hardy en Marie Laforet aan de haal gingen met haar liedjes. De Amerikaanse popgroep Spanky & Our Gang had in 1969 zowaar een hitje met 'Sunday Mornin', dat tot Guryan's bekendste nummers gerekend mag worden. Haar eigen uitvoering is lekker 'back-to-basics' en de artiesten die het opnamen, konden heerlijk hun ei kwijt in het nummer. Ruim veertig jaar na dat ene album is Guryan iets van een cultheldin geworden, originele exemplaren van haar album brengen 200 dollar op. In deze zondagse Schijf van 5 mag 'Sunday Mornin' van Margo Guryan (1968) bovenaan.

Carolientje wil een man, volgens Willeke Alberti, maar wij zouden nog even vrijgezel blijven. Daarentegen verzoek ik volgende week niet één, maar vijf Carolientjes voor een Schijf van 5. Geen verkorte koosnaampjes ditmaal, alleen volledige Caroline's worden toegelaten in de club!