Week Spot: Major Lance

Afgelopen zaterdag ben ik nog optimistisch gestemd over het Motown-pakket en kondig aan in 'Do The 45' dat volgende week zaterdag de show barstensvol met Motown zal zijn. Nu dat van de baan is, ga ik evengoed een show vullen met Motown. Motown is de ongedocumenteerde moeder van alle Northern Soul-platen. De labeleigenaren dromen allemaal van een imperium net als Berry Gordy en de artiesten doen hun best om mee te komen met de professionele producties van het Motown-label. Met het verschil dat zij geen Funk Brothers in de studio hebben of Holland-Dozier-Holland als schrijvers om nog maar te zwijgen van het kundige personeel achter de knoppen van de mengtafels. Toch is Motown een beetje een 'underdog' in mijn verzameling en het is met name in de laatste week bij het samenstellen van de bakken dat ik steeds meer zin krijg in een volledige Motown-show. Hoewel er best een paar grote hits bij zullen zitten, is het echter niet alleen maar goedkoop scoren. Ik wil ook graag wat meer obscure Motown-platen draaien. Daar hoort dan ook een Week Spot bij op Motown en dat is een artiest die we al vaker te gast hebben gehad in de Week Spot. Het is de altijd sublieme Major Lance en zijn 'I Never Thought I'd Be Losing You' uit 1978.

Omdat de Major al meerdere malen voorbij is gekomen, is het een zinloze exercitie om op opnieuw zijn doopceel te lichten. Wellicht kijk ik straks even specifiek naar zijn tijd bij Motown. Ik heb jaren geleden de openhartige autobiografie gelezen van Berry Gordy. Een boek dat ik iedereen kan aanraden! Het Motown-verhaal lijkt een 'overnight sensation', maar dat is het allerminst. De eerste twee platen floppen namelijk genadeloos. Bij de eerste twee heeft hij de bank en één deel van de familie lief aangekeken. Bij de derde moet hij ook schooien bij de schoonfamilie. Berry voelt echter dat driemaal scheepsrecht moet zijn. Als dat niet het geval is? Dan zal hij de rest van zijn leven aan de lopende band bij Ford moeten blijven om alle schulden af te betalen. De derde single wordt echter zo'n hit dat hij opeens alle schulden kan betalen én geld overhoudt voor een vierde single. Dat wordt een nóg groter succes en vier platen later kan Gordy al een flop overleven. 'Motown' is een naam die pas later ontstaat. Het is in de jaren vijftig een sleutel naar succes om je label te noemen naar een grote hit. Zo kiest Gordy aanvankelijk voor Tammy naar de gelijknamige hit van 'Debbie Reynolds uit 1957. Hij staat op het punt van het persen van de eerste single als hij ontdekt dat Tammy al in gebruik is. Dan gaat hij stoeien met de naam en komt het op het totaal verzonnen Tamla. Dat is zó ongebruikelijk dat het vast niet door iemand anders is gebruikt?

Omstreeks 1961 wordt Tamla-Motown een volwaardig bedrijf met verschillende investeerders. Vastgoedeigenaar Ed Wingate is één van de mensen die wordt benaderd, maar die heeft zijn bedenkingen. Als hij in 1964 zich alsnog bij Motown wil aansluiten, wijst Gordy hem de deur. Wingate neemt wraak met zijn Golden World-label totdat hij ontdekt dat Gordy iedere concurrent helemaal kapot maakt. Hij verkoopt het label en de studio aan Motown. De laatste zal tot de jaren tachtig worden gebruikt, het label wordt meteen opgedoekt. Gordy doet hetzelfde bij Ric-Tic en neemt een paar artiesten over. Edwin Starr is daarvan de bekendste. Toch kent ook het Motown-verhaal tegenslagen. Eerst als Holland-Dozier-Holland in 1967 de benen nemen. Marvin Gaye is als een tegendraadse punker. Als een nummer eenmaal als Motown-single is verschenen, mag het drie jaar lang niet opnieuw als single uit komen. Marvin steekt zijn middelvinger op en 'redt' Motown met 'I Heard It Through The Grapevine', een jaar eerder een single voor Gladys Knight & The Pips. Gordy wil ook niet Gaye té politiek wordt en dwarsboomt eerst de release van 'What's Going On?'. Dat zal een andere reddingsboei blijken voor het label. Het filiaal in Los Angeles (van het Mowest-label) is eerst nog niet winstgevend maar in 1973 zal Motown Detroit verruilen voor de westkust. Rare Earth stevent af op een bankroet en ook de filmmaatschappij zit in zwaar weer. Marvin Gaye blijkt telkens weer de redder te zijn, in 1977 onder andere met de single 'Let's Get It On'.

'I Never Thought I'd Be Losing You' is in Amerika de allerlaatste single op het Soul-label van Motown. Gordy schrijft zijn memoires op het moment dat Motown wacht op een overname en het boek volgt de onderhandelingen. Sinds de midden jaren tachtig is de rot definitief ingezet bij Motown en het zal een grotere investeerder nodig hebben om het hoofd boven water te houden. Gordy heeft zijn aandeel al verkocht aan MCA, in Europa zal de Bertelsmann Group de distributie doen van Motown ('I Love Your Smile' van Shanice wordt na een paar weken vervangen door een nieuwe single met een ander catalogusnummer) terwijl Gordy ervoor zorgt dat de Jobete-rechten (en dus het stokoude Motown-werk) terecht komt bij EMI. Daarna neemt Universal de boel over en zal het in 2011 opnieuw starten. Stevie Wonder is in 2020 de laatste oudgediende zijn die het label verlaat.

Komende zaterdag dus een kleine bloemlezing van vooral de eerste twee decennia van Motown met ook aandacht voor bands en artiesten die minder goed in het geheugen zijn blijven hangen. En uiteraard met Major Lance als Week Spot.

Eindstreep: 2024

Inmiddels doe ik al bijna twintig jaar zaken via het internet. Ofwel: Het online bestelen van platen die dan naar me toe gestuurd worden. Het is niet vaak mis gegaan met de platen. Eigenlijk is The Herbs de enige die nooit is gearriveerd en deze is nota bene zoek geraakt in Engeland. Ik heb rond de kerst een bestelling geplaatst voor 40 ongesorteerde Motown-singles uit de jaren tachtig. Ik heb de laatste jaren al een vreemd gevoel bij de verkoper hoewel ik rond 2012 heel veel zaken met hem heb gedaan. 'Fings Aint Wot They Used To Be'. Het begint in december al met een obscure verzendmethode. Wat is het probleem om het pakket via Royal Mail te sturen? Toch lijkt het eerst van een leien dakje te gaan. Op 29 december heb ik al het verzoek om inklaringskosten te betalen. Dat heb ik gedaan en krijg zelfs nog een mail terug met de dank dat ik de kosten heb betaald. Het bedrijf zal het pakket dan overhandigen aan DHL voor de verdere bezorging. Het zal uiterlijk 4 januari in mijn bezit zijn. Ik heb gisteren de track-and-trace weer eens opgezocht en... DHL bereidt het pakket voor om terug te sturen naar Engeland. Reden: Er zouden geen inklaringskosten zijn betaald. Enfin, ik hoef niet meer te wachten op het Motown-pakket om de 'Eindstreep' van 2024 te doen. Of het pakket wordt opnieuw opgestuurd of ik kan de aanschaf terug krijgen via Paypal, maar de betaalde tien euro inklaringskosten kan ik vast op mijn buik schrijven.

Ik heb gisteren al het rekenwerk verricht, de top tien heb ik vanavond samengesteld. In een eerste snelle schatting eind november denk ik dat dit jaar nét onder de duizend singles zal blijven. Immers, in deze laatste maand zal ik het wel niet zo gek doen? Dan komt Tweede Kerstdag en, jawel, dat heeft de situatie helemaal veranderd. De jaren tachtig is tot dan de 'underdog' geweest in mijn verzamelen tijdens 2024 en plots is het de winnaar. Ik heb twee berekeningen gemaakt. De eerste is algemeen dus Gele en Blauwe Bak plus dubbele singles. De gegevens van de decennia zijn hier echter alleen van de Gele Bak en de dubbele singles. Bij de laatste categorie zitten ook enkele dubbele singles uit de Blauwe Bak. Laat me eerst maar eens beginnen met het totaal. Ik zou inderdaad net onder de duizend blijven steken als de singles van broer er niet bij waren gekomen, maar nu zit ik totaal op 1026 singles. Dankzij broer is de Gele Bak nipt de winnaar geworden. Dat zijn 421 singles tegenover de 416 van de Blauwe Bak en 189 dubbele singles. Voor de Blauwe Bak is de maand mei de uitschieter met 56 singles. Maar ook februari en april komen boven de 50. Voor de Gele Bak geeft de maand mei 50 en augustus 76, maar dat verbleekt bij de 111 van december. Mei, augustus en december zijn ook de topmaanden voor de dubbele singles, maar dat komt niet verder dan 40 per maand. In totaal tel ik 146 singles uit de jaren zestig en eerder. Normaliter zou de seventies de winnaar zijn met 202 maar wordt eind december voorbij gestreefd door de jaren tachtig met 255.

Ik heb me met de top tien beperkt tot Gele Bak omdat ik vorige maand nog de Blauwe Bak Top 100 heb gedaan. Ik heb nog wel de Blauwe Bak opgesplitst in vijf categorieën: Jaren 60, jaren 70, de jaren 80 tot en met 2019, nieuwe re-issues en totaal nieuwe platen. De sixties is in februari de winnaar met 20 singles. De seventies doet het goed in april met 26. De derde categorie piekt in januari met 14 eenheden. De jaren zeventig zijn hier wel de winnaar met 160 singles tegenover 123 uit de jaren zestig. In maart, mei en november koop ik elk zeven nieuwe heruitgaven, het totaal van een jaar komt op 56. De nieuwe singles heeft in oktober een uitschieter met elf stuks en zeven in februari, april en mei. Totaal komen er 51 nieuwe singles in mijn verzameling.

De top tien is samengesteld uit de hoogst genoteerde Gele Bak-singles in de gevallen waar ik maar één top tien heb gepubliceerd. In juni en december heb ik geen 'Eindstreep' gedaan en dan kom ik op de volgende tien singles.

1. Sarah - Thin Lizzy (september)

2. Don't Wanna Say Goodbye - The Raspberries (mei)

3. Some Velvet Morning - Nancy Sinatra & Lee Hazlewood (april)

4. For You - Judie Tzuke (oktober)

5. Enola Gay - Orchestral Manoeuvres In The Dark (augustus)

6. She's My Girl - The Turtles (maart)

7. Endless Road - Time Bandits (januari)

8. Paper Sun - Traffic (februari)

9. Do Anything You Want To - Thin Lizzy (november)

10. O.K. Fred - Erroll Dunkley (juli)

Het nalatenschap op 45 toeren deel 1

Hoor ik hem stiekem gniffelen als ik een week voor kerst al bezig ben met het opnieuw inrichten van de Gele Bakken? Ik ben ook al stiekem bezig met de opzet van een nieuw jaar 'The Vinyl Countdown', want... in die laatste week van december zullen er wel geen platen meer bij komen. Zus en zwager zijn in de dagen vóór kerst even naar Denemarken geweest ter ondersteuning van mijn schoonzus. Op mijn aanraden nemen ze de Nederlandstalige elpees mee omdat die in Denemarken geheid in een vuilniscontainer terecht komen. Het zou beter zijn dat deze eventueel via een kringloopwinkel weer bij een liefhebber terecht komen. Zus noemt ook de singles maar ik weet pas op Tweede Kerstdag dat ik die allemaal mag hebben. Natúúrlijk heb ik schoonzus daarvoor bedankt maar het betekent wel dat ik weer overnieuw kan beginnen met de Gele Bakken en 'The Vinyl Countdown'. Ze passen precies in een plastic mandje en dus schat ik dat het omstreeks 150 singles zijn. Ik zou ze in de 'Singles round-up' kunnen stoppen, maar nee... ik zet deze singles even extra in het zonnetje met een speciale serie. Omdat broer de platen nummerde kan ik ze dus in chronologische volgorde doen en in maandelijkse afleveringen van elk dertien platen. Waarom dertien? Het is het geluksgetal van broer...

Ik kan het me niet voorstellen... Nee, ik heb het niet over zijn plotselinge overlijden maar meer over de jeugdjaren. Mijn vroegste herinnering is dat broer en ik de achterste grote slaapkamer delen. Ouders slapen op de voorste kamer, zus houdt residentie in het kleine kamertje achter en grote broer op zolder. De laatste verruilt Nederland voor Denemarken in 1985 maar ik geloof niet dat het ooit nog heeft gefungeerd als slaapkamer. Als zus in 1987 is getrouwd en het ouderlijk huis heeft verlaten, vindt binnen de Wite Jofferswei de volksverhuizing plaats. Ik ruil van kamer met mijn ouders, broer komt in het kamertje van mijn zus. Wat ik me niet kan voorstellen is dat ik tot mijn twaalfde een kamer met broer heb gedeeld, maar kan me ook niet voorstellen hoe het anders had gemoeten in het huis. Broer zorgt voor het behang in de kamer. Dat zijn eerst de Dolly Dots in alle mogelijke posities. Dan worden de dames vervangen door de jongemannen. Elf in totaal, allemaal in korte broekjes en gestreepte shirts. Ofwel, de Angela's, Patty's en Ria's moeten plaats maken voor de hobby die SC Heerenveen heet. Even later dan ook drie knotsgekke Duitse heren die opereren onder de naam Trio. In het hele begin heb ik een poster van 'Watership Down' naast mijn bed hangen en ook heb ik wel plaatjes van auto's naast mijn bed gehad. Hoe zit het met de muziek? Volgens mij heeft broer in het hele begin ook nog geen platenspeler. Wel een radiocassette. Een Hitachi die ik op een gegeven moment op de verjaardag krijg. Broer heeft dan een ghettoblaster gekocht met dubbel cassettedeck. Nogmaals: Ik kan me niet heugen uit deze tijd dat ik een kamer met hem deel en dat hij plaatjes zit te draaien op de kamer. De ruimte is beperkt in het huis met zes personen en dus kan het niet anders zijn geweest.

Zijn allereerste plaatje is 'Vrijheid En Vrede' van Dennie Christian met een kinderkoor. Hij krijgt deze voor zijn elfde verjaardag. De volgende dag weet hij te melden hoeveel kinderen er in het koor zingen, want hij heeft ze geteld. Om niet in de war te raken heeft hij ieder gezicht onherkenbaar gemaakt. Zonde van zo'n nieuwe plaat maar dat is broer ten voeten uit. Ik hoop ook even op 'Daar Komt Munne Witpen Aan' van Jo Hoogendoorn maar weet achteraf weer dat deze na een bevriende duivenmelker is gegaan. Daar moet ik dan maar een euro in investeren. Hij gebruikt in Denemarken schotjes tussen de platen gemaakt van oude singles en vermoedelijk is Dennie C.  daar ook ten prooi aan gevallen. Hij nummert de platen maar het is opvallend dat 'Chequered Love' geen nummertje heeft. Het is de herinnering aan de vakantie in Nunspeet in 1981. Het is troosteloos weer en onze ouders hebben een voorstel: We gaan even naar Nunspeet en dan mogen broer en ik iets uitzoeken. Ik ga voor autootjes want daar kun je mooi mee spelen als het regent. Broer koopt een single terwijl we geen platenspeler hebben in het huisje. Ik heb het nooit begrepen. Waarschijnlijk heeft hij de hele dag naar Kim gekeken. Een jaar geleden heeft hij Kim voor het eerst 'live' gezien en heeft even direct oogcontact. De vroegste single is dan Barry Hughes. André Van Duin heeft hij ook gehad in 1982 maar deze heeft opeens geen nummertje. Als volgende hebben we dan Al Bano & Romina Power waar hij in die tijd ook helemaal 'fan' van was. Ik haal ze geregeld door elkaar met Ricchi & Poveri. 'M'Innamore Di Te' blijkt toch een erg leuk plaatje te zijn en 'Sharazan' is goed voor een traantje aan mijn kant. Toch moet ik er dan helemaal niks van hebben.

Nova is een oorwurm die ik aan broer heb te danken en zelf ben ik in 1992 al gezwicht voor een eigen exemplaar. Deze eerste aflevering bevat meteen al een single van Het Goede Doel, daar heb ik inmiddels een flinke collectie van gekregen. Idemdito met Henk Spaan en Harry Vermeegen en de reeds genoemde Dolly Dots. Meer daarvan in de volgende afleveringen van deze serie. Enkele singles heb ik 'dubbel' maar uiteraard komen de singles van broer dan als vervanging. Ze komen uiteindelijk allemaal in de Gele Bak terecht en dus mag het ook als een alternatieve 'Singles round-up' worden beschouwd. Waar een nummer wordt genoemd, is dat het nummer dat broer aan de betreffende single heeft gegeven.

* Chequered Love - Kim Wilde (NL, Rak, 1981)
* Cambodia - Kim Wilde (Duitsland, Rak, 1981)
3 Ik Wil Op M'n Kop Een Kamerbreed Tapijt - Barry Hughes & De Kwaffeurs (NL, CNR, 1981)
* Als Je Huilt - André Van Duin (NL, CNR, 1982)
7 Felicita - Al Bano & Romina Power (NL, Baby, 1982)
8 Sol - Nova (NL, CNR, 1982)
9 Sharazan - Al Bano & Romina Power (NL, Baby, 1982)
10 M'Innamoro Di Te - Ricchi & Poveri (NL, Baby, 1981)
12 Gijzelaar - Het Goede Doel (NL, CNR, 1982)
15 More Than I Can Say - June Lodge (NL, Dance, 1982)
16 Muscles - Diana Ross (Duitsland, Silk, 1982)
17 The Good Times - José (NL, Carrere, 1982)
22 Sexual Healing - Marvin Gaye (NL, CBS, 1982)

Beide van Kim WIlde, André Van Duin, Nova en June Lodge heb ik in principe al. 'Chequered Love' in de Engelse persing en dus mag de Nederlandse ernaast. Marvin Gaye heeft voor mij vooral een sterke band met zijn sterfdatum. Het is rond dezelfde tijd dat 'pake Koudum', de vader van mijn vader, komt te overlijden. Ik kan me niet heugen dat ik de plaat in 1982 op 'onze' kamer heb gehoord.

Week Spot Kwartet: week 1

Vorige week hebben we een Week Spot Kwintet gehad door toedoen van het feit dat 2020 maar liefst 53 weken had. Deze week moeten we het stellen met een trio op de foto, hoewel het bericht wel over een kwartet gaat. Ik heb het opgegeven. Ik ben nogmaals alle bakken door gegaan op zoek naar Jo Ann Garrett. Ik ben de afgelopen weken druk bezig met platen terugzetten en nieuwe bakken te creëren. Voor wat betreft de soul gaat al hetzelfde op als met de algemene jaren zesitg en zeventig: Er is teveel om overzicht te houden. Bovendien zit ik nog te dubben hoe ik de heruitgaven en bootlegs ga inrichten. Als ik dat heb besloten zal ik Jo Ann binnen de kortste keren tegen komen. Bella Brown van twee of drie weken geleden kwam ook onverwacht van een stapeltje waar ik ze niet had verwacht. Het Week Spot Kwartet loopt sowieso op zijn laatste benen: Over vijf weken bestaat de Week Spot dertien jaar en kan het Kwartet gearchiveerd worden tot 2028. Ja ja ja, zo positief durf ik wel te zijn na bijna 15 jaar Soul-xotica. Nu eerst het kwartetje van vorige week.

2021: Foolish Me - Jo Ann Garrett (1969)
Notoire laatkomers. Dat zou een passende omschrijving zijn van drie van de vier in het kwartet. Hoewel? Ik geloof dat ik Jo Ann pas in december 2020 heb besteld als de Top 100 al in volle gang is. Het is een plaatje dat ik in eerste instantie heb 'gemist'. Ik weet nog wel te herinneren dat omstreeks 2018 een Chess-box met singles wordt aangeboden. Leuk maar op dat moment niet essentieel voor mij. Ik zoek dan liever naar de onontdekte originelen op het Chess-label. In 2020 leer ik dan 'Foolish Me' kennen. Oorspronkelijk een albumtrack dat nimmer op single is verschenen. Het album is vanwege dit nummer populair geworden onder de soul-dj's en uiteindelijk komt het in deze box terecht. In 2020 is er een los exemplaar beschikbaar voor een fraaie prijs. 'Foolish Me' komt eveneens uit de koker van André Williams en klinkt alsof het is opgenomen in dezelfde sessie als Blauwe Bak-favoriet 'One Moment' van Sheryl Swope. Jo Ann klinkt alleen ietsje meer lief en beheerst, maar muzikaal is het eenzelfde laken een pak. Té laat voor de Top 100 in 2020 maar dat wordt in 2021 helemaal goed gemaakt. Het eindigt dan net wel of net niet in de top drie.

2022: Maybe I'm A Fool - Eddie Money (1978)
De zomer van 2021. Ik zit langdurig thuis omdat het even niet meer gaat maar zal kort hierna weer aan de slag gaan. Eerst voor halve dagen en slechts een paar dagen per week. Het is de week dat ik op zondag aanvankelijk een fietstochtje wil maken naar Meppel voor dampbenodigdheden. Het KNMI dreigt ermee dat op de middag stevige buien zullen vallen en dus ben ik al vroeg uit de veren. Voordat ik op de fiets stap, heb ik even contact met broer die de kans aangrijpt om mij eens 'vroeg' op een zondagochtend te spreken. Dat is vrij zeldzaam. Het zal een héle lange fietstocht worden door de Wieden en ik ben net op tijd thuis in Uffelte als het noodweer komt. Later die week bezoek ik eenmalig een nieuwe kringloop in Steenwijk, deze zal een paar maanden later opeens de deuren sluiten. Daar tref ik onder andere deze van Eddie Money en dat wordt één van de hits van de zomer van 2021. Alleen... bij het samenstellen van de Top 100 zie ik deze helemaal over het hoofd. Als ik dat ontdek, ben ik vlug bereid. Ik maak het gewoon de eerste Week Spot van 2022. Waarvan akte.

2023: It's Hard To Live In This Old World - Rev. Harvey Gates (1978)
Begin 2020, voordat de ellende begint, presenteert Greg Belson een nieuwe compilatie van zijn hand. 'The Time For Peace Is Now - Gospel Music About Us' is een zeer fraai album met vrij obscure zwarte gospel uit Amerika uit de jaren zeventig en tachtig. Het zijn echter 'universele' nummers. God, Jezus en de Heilige Geest worden niet expliciet genoemd in de teksten en tekstueel moedigt het juist aan om een 'beter mens' te zijn en aan je eigen betere wereld te werken. Het album wordt in digitale vorm een grote favoriet in huize Louwsma. Eind 2022 ontdek ik het Commonground-label dat een specialisatie heeft in stokoude reggae. Daarnaast heeft het ook een gospel-divisie met de naam Salvation Rock. 'Satan' van Dynamic Disciples trekt als eerste mijn aandacht en dan zie ik Harvey Gates staan. De laatste ken ik van 'The Time For Peace Is Now' en is best wel een favoriet geworden. Weinig optimisme in deze opname: De dominee declameert een soulvol bluesje over het einde der tijden en hoe rottig het is om tot die tijd op deze planeet te verblijven. Niet alleen een 'oddball' maar ook een prachtige positieve boodschap voor het nieuwe jaar dat 2023 is.

2024: Don't Hold Back - Trambeat (2023)
Alsof de duvel ermee speelt. Deze single van Trambeat zou nimmer zijn uitgebracht op vinyl als ik niet persoonlijk het nummer had aanbevolen bij LRK Records. De single verschijnt eerst in september 2023 en dus zat op tijd voor de Top 100? In november ga ik me zorgen maken en Liam stuurt een tweede. De tweede arriveert in december als ik pas de Top 100 klaar heb. De eerste duikt in het nieuwe jaar opeens op mét de stempels van september 2023. Trambeat moet dus ook een jaar wachten voor de Top 100 en daar moet het met een 37e plek doen.

Verticaal vijf letters: Zondag 5 januari

De kop is eraf? Nou, het gaat even lastig met de kop en Soul-xotica. Niets om jullie zorgen over te maken! De Week Spot van week 1 in 2021 doet verstoppertje. Ik weet zeker dat ik hem meermaals in de handen heb gehad de afgelopen week en dus ook snel weer moet opduiken. Ik wacht even met het Week Spot Kwartet tot dit moment. Verder speel ik met diverse ideeën voor Soul-xotica plus dat ik komende week een begin wil maken met de 'Singles round-up'. Is het vandaag drie maanden geleden of...? Nou, het was 6 op een zondag, maar verder voelt vandaag aan als het beste moment om er even bij stil te staan. Of... beter gezegd... om erbij in beweging te komen. Ik vloek hardop als ik bij thuiskomst gistermiddag bemerk dat ik ben vergeten om dampvloeistof te halen. Morgen dan maar? Dan kijk ik even op Buienradar en zakt me de moed in de schoenen. Wat is deze neerslag op zondagmiddag? Dat kan zomaar eens (natte) sneeuw worden waardoor een fietstocht een hele onderneming wordt. Zo ga ik slapen en ben er alweer vroeg uit. Er speelt voortdurend een gedachte door mijn hoofd: Ik wil met de benenwagen naar Steenwijk. Toegegeven: Het is niet het mooiste weer van de wereld, maar ach... Flink ingepakt en de wind in de rug met muziek in de oren. Deze dertien kilometer zijn dan ook wel te overzien? Het is een fraai startschot voor een actief 2025!

Ik lijk wel een vrouw. Nee, ik heb alweer een baardje voor een week, dus dat bedoel ik niet. Ik ben wel een vrouw als het aankomt op wat ik vandaag ga aantrekken voor de tocht. Dunne flanellen blouse of mijn favoriete (maar ook zeer afgedragen) wollen vest. Lange winterjas, korte winterjas of toch maar mijn nylon bomberjack? Comfortabele gympies of toch maar de robuuste kisten? Ik geloof dat ik alle mogelijke outfits heb geprobeerd als ik van huis ga. Wat is het geworden van bovenstaande opties? Bomberjack, wollen vest en de kisten. Met name van dat laatste heb ik enerzijds wel spijt want die zijn niet héél fijn voor een langere wandeling en ik merk het nu aan mijn voeten. Het is niet de eerste keer dat ik van Uffelte naar Steenwijk loop. Het gebeurt ook eens in de zomervakantie van 2022. Ik ben twee dagen eerder bij moeder op bezoek geweest en de huurfiets staat nog in de fietsenstalling in Steenwijk. Het is dan ook een beetje nood omdat de bussen op dat moment een wilde staking hebben. Later op die middag zal ik nog wel een bus kunnen pakken van Havelte naar huis. Over de route is weinig te vertellen of toch stiekem misschien ook wel heel veel. Het is voor mij een soort van routine, ik fiets dit geregeld van en naar Steenwijk. Ik blijf vandaag ook trouw aan de fietspaden, daar is het immers al kunst- en vliegwerk met grote plassen. Dat wil ik helemaal niet tegenkomen op zand- en graspaden.

Vanaf huis loop ik de Dorpsstraat uit in westelijke richting en ga over op de Holtingerweg en een stukje Studentenkampweg. In het bos ga ik de Hunebeddenweg naar beneden langs het verwachte grafmonument. Dan de Van Helomaweg oversteken en rechtsaf en daarna links het naamloze fietspad op naar de legerkazerne. Een driekwart slag om de kazerne en dan verder naar het hart van Kallenkote. De verharde weg naar Steenwijk, het viaduct onder door en dan rechtsaf het Oerthepad op. Daar twijfel ik even of ik over de Oostermeenthe zal lopen en wellicht eerst iets te drinken zal halen bij de Albert Heijn. Nee, ik vervolg gewoon de weg langs het spoor en ga eerst naar het station. Het is een gokje maar ik hoop dat ik hier wél geld op mijn ov-kaart kan zetten. Gelukkig! Dat gaat goed. Dan 'stiefel' ik door naar het Steenwijkerdiep voor de benodigde dampvloeistoffen en een paar hapjes (voor vanavond) en een beker ijskoffie. De volgende stap is ook al bekend. Precies drie maanden geleden, op 5 oktober, heb ik mijn warme maaltijd genoten bij Sphinx. Een grillroom waar ik in de alcoholische jaren in Steenwijk kind aan huis ben. Het eten is er altijd goed (bij mij tenminste wel), de eigenaar heeft een olifantengeheugen en het heeft ook iets te maken met 'creating new memories'. Daar werk ik rond een uur of vijf een grote kapsalon döner naar binnen en loop een stuk meer uitgerust naar het station. Ik heb een redelijke aansluiting met de trein in Meppel op de bus naar Uffelte en om kwart voor zeven trek ik thuis de kisten uit.

Muzikaal heb ik vanmiddag iets voor het eerst in mijn leven gedaan: Ik moet bekennen dat ik nog nóóit de volledige 'War Of The Worlds' van Jeff Wayne heb gedraaid. Dat vergezelt me op de tocht van huis tot aan Kallenkote. Daarna schakel ik over naar Lana Del Rey en moet bekennen dat een ietsje pietsje een hele grote 'fan' aan het worden ben. Op de terugweg draai ik ook nog maar eens 'Chemtrails Over The Country Club' integraal. De kleertjes hangen te drogen, ik heb de eerste vermoeidheid er even uit geslapen (en mezelf hiermee weer op kamertemperatuur gekregen) en ben nu klaar om drie uren singles te knallen in 'The Vinyl Countdown'.

De foto is uit de zomer van 2022.

Een leven met Sugar Pie

Gisteren heb ik té lang zitten dubben wat ik ga doen op de tweede dag van het nieuwe jaar. Op Soul-xotica wel te verstaan want, zoals verwacht, hoef ik niet aan het werk. Ik heb voorbereidingen getroffen voor een nieuwe ronde 'Verzamelwoede' en hoop in eerste instantie één bericht per week te kunnen doen. Helaas, ik heb inmiddels 65 bakken. Ik heb ook nog genoeg voor de 'Singles round-up' waar ik volgende week maar eens mee moet beginnen. Het pakket met de Motown-singles is nog altijd niet binnen en daar wacht ik op voordat ik 2024 goed kan afsluiten met een 'Eindstreep'. Dan zit ik met Albert op Messenger en vertelt me tussen neus en lippen door dat Sugar Pie DeSanto is overleden. He-le-maal gemist! Ik heb anders genoeg soul-vrienden op Facebook zitten die het nieuws hadden kunnen delen, maar ik heb niks gelezen of gehoord. Jawel, op 20 december is deze kwieke jongedame overleden, ze is pas 89 jaar geworden. Ik geef toe... Sugar Pie DeSanto is niet de meest tot de verbeelding sprekende naam en toch leef ik al bijna dertig jaar met haar en haar muziek. Vandaar dat Sugar Pie 'Een leven met...' verdient!

In de jaren negentig heb je ze nog volop: Cd-zaken. Dankzij het vinyl is de muziek langzamerhand weer terug gekomen in het winkelbeeld maar omstreeks 2010 maken veel cd-zaken de transitie naar games en dvd's. Anno 1995 zitten Music Store en Free Record Shop pal naast elkaar aan de Oosterdijk in Sneek. Ik kom het meeste bij Music Store. Deze wil nog wel eens een bestelling plaatsen en bovendien is die altijd up-to-date met alternatieve geluiden. Free Record Shop is meer voor het 538-publiek. Schreeuwende housemuziek van achter de balie, altijd heel veel cd-singles en soms een uitverkoopbak waar ik mezelf even in kan verliezen. Het is in juni 1995 als Free Record Shop weer zo'n bak heeft. Het is een 'mixed bag'. Veelal afgeprijsde cd-singles. Een paar kleine hitjes van de afgelopen jaar, een grote hoeveelheid geflopt materiaal dat zelfs voor een gulden nog té duur is en dan...? Opeens hou ik deze cd in mijn handen. Ik ben niet een hele grote soul-fan maar het hoesje spreekt me meteen aan. De naam is Sugar Pie DeSanto. Het album heet 'Down In The Basement - The Chess Years' of zoiets. Het Chess-label en de belofte van obscure muziek uit de jaren zestig maken dat ik de portemonnee trek. De schade? Ik geloof een rijksdaalder. Ik kan nog jaren filosoferen over hoe deze cd in de Free Record Shop in Sneek is terecht gekomen. Te meer omdat de cd elders nog voor het volle pond wordt aangeboden. Enfin, ik neem het album mee naar huis en dompel mezelf onder in de wereld van Sugar Pie.

Het bevalt me meteen, hoewel het een tijd is dat ik me vooral met alternatief, deathmetal en folk bezig hou. Ik meen lange tijd dat mijn favoriet een onuitgebrachte opname is maar daar zit ik ruim vijftien jaar helemaal fout. Dat nummer heet 'Mama Didn't Raise No Fools' en het prijkt ook menig mixtape uit de jaren negentig. We spoelen het bandje even vooruit naar.... oudejaarsdag 1997. Omdat mijn vriendschap/relatie op Tweede Kerstdag is geëxplodeerd, heb ik niet zoveel zin om oud en nieuw in Sneek te vieren. De feesttent in Hommerts is ook geen optie. Ik probeer aanvankelijk iets met Jojo van de ADM maar hij heeft al een andere uitnodiging voor een feestje waar ik niet welkom ben. Ik besluit dan hals over kop naar York te gaan om mijn oud en nieuw uit te zitten. Dat zal het begin worden van een verblijf in Engeland van 22 maanden. Na een beetje 'sightseeing' en vooral een jacht op singles zeil ik neer in een pub waar ik goede muziek hoor. Het is het type pub waarvan menig Engelsman zegt dat 'het daar verkeerd is gegaan'. De Old Orleans is een concept van pubs zoals je die in iedere stad kan vinden. Een beetje kitscherig qua aankleding want het moet je vooral het gevoel geven dat je in een 'roadside cafe' aan de Route 66 zit in plaats van High Ousegate in York. Een goede Engelse pub heeft trouwens ook helemaal geen muziek. Daar kom je voor een praatje met de barman en de andere gasten. Toch zal Old Orleans in de eerste weken in York een soort van pleisterplaats worden voor mij.

Na een paar uren en mijn eerste kennismaking met John Smith's hoor ik opeens 'Down In The Basement' van Sugar Pie DeSanto met Etta James. Ik zal op een ander tijdstip hier ook 'Do I Make Myself Clear' horen en ik meen ook ander werk van Sugar Pie. Het is de tijd van vóór de mp3-systemen maar het lijkt alsof het een soort van 'Old Orleans radio' heeft zoals je die later op LastFM kan beluisteren. Het is in ieder geval een beetje 'thuiskomen' als ik opeens de stem van Sugar Pie hoor. Ik heb de cd nog jaren gehad, ook al wordt het op laatst steeds moeilijker om de schijf af te spelen vanwege vuil en krassen. Omstreeks 2009 wil ik helemaal overnieuw beginnen met de platencollectie en me toeleggen de Northern Soul. Hoewel Sugar Pie meer rauwe rhythm & blues is en alleen 'Go Go Power' enige waarde heeft binnen de Northern Soul moeten er natuurlijk ook plaatjes van Sugar Pie in de verzameling komen. Zo is het begin 2013 en kijk ik in de mailing van een Duitser waar ik dan geregeld singles van bestel. Ik kan mijn ogen niet geloven. Dat plaatje is toch nooit officieel uitgebracht? Nee, ik zit helemaal mis en dat gedurende meer dan zeventien jaar. Begin 2013 schaf ik zo 'Mama Didn't Raise No Fools' aan op single, een paar maanden later 'Do I Make Myself Clear' met Etta James. Ik geloof dat het daar wel bij is gebleven.

Peylia Marsema Balinton komt op 16 oktober 1935 ter wereld in New York. Haar vader is Filipijn en haar moeder is een pianiste. Als een klein meisje is ze een vriendin van Etta James en de twee dames zullen jaren later enkele duetten opnemen. In de jaren zestig heeft ze successen met 'I Want To Know', 'Soulful Dress', 'Slip-In-Mules' (een 'antwoord' op 'Hi Heel Sneakers') en 'Do I Make Myself Clear' en het sfeerrijke 'Down In The Basement' met Etta James. Hoewel haar hitsucces in de jaren zeventig is afgelopen is ze niet van het podium te meppen. Ze is een opvallende verschijning en heeft de energie van een fitte puber. Ze is twee keer getrouwd geweest in haar leven. In de jaren vijftig heeft ze het jawoord gegeven aan Peewee Kingsley. Vervolgens is ze 27 jaar getrouwd met Jesse Earl Davis. Deze komt in 2006 om als hij een brandje wil bestrijden in hun appartement. Ze is in 2024 nog bij gezet in de Blues Hall Of Fame en heeft dit leven verlaten op 20 december. Zoals gezegd is ze 89 jaar oud geworden.

Week Spot: Bobby Bland

Voordat ik verder ga: Allereerst wil ik alle lezers en volgers het allerbeste toewensen voor het nieuwe jaar. 2025 is nu nog een schone lei op Soul-xotica maar ik ga ervoor zorgen dat er over een jaar weer 365 berichten staan. Soul-xotica viert over twee maanden de vijftiende verjaardag en zélf hoop ik een maand later een kleine mijlpaal te bereiken in het leven. Het leven hangt aan elkaar vast van de tradities en rituelen. Eentje daarvan is dat ik op nieuwjaarsdag in een oneven jaar een eind ga wandelen. Ofwel: In 2021 heb ik een flink stuk gelopen. In 2023 is dat maar half geslaagd en in 2025 lijkt het even helemaal niet te gebeuren. Ik heb de Buienradar gisteren goed in de gaten gehouden en wil het liefste gaan wandelen voordat de regen zich uitbreidt over het gebied. Uiteindelijk vind ik om half twee een iets drogere periode en maak een rondje van de lengte van het volledige 'Equinoxe'-album Jean Michel Jarre. Lekker met de wind rond het gezicht en een paar verdwaalde druppels regen. Ik ga dit jaar aftrappen met de nieuwe Week Spot. Dat is een single uit de meest recente partij van Mark welke ik bewust heb uitgesteld tot het nieuwe jaar. Daarnaast verwacht ik nóg eens veertig extra singles voor het weekend en dus kunnen we de borst weer nat maken voor de 'Singles round-up;. De nieuwe Week Spot is 'Yolanda' van Bobby Bland uit 1974.

Bobby 'Blue' Bland is vooral bekend geworden als blueszanger maar veel van zijn werk past echter ook goed in de Southern Soul-stijl. Ik heb al een paar andere singles van Bland in de bakken staan en moet checken of 'Soul Of A Man' nog geen Week Spot is geweest. Gezien dat niet het geval is geweest gaat dat nu gebeuren met 'Yolanda'. Zelf leer ik Bland kennen in 1989 als 'Members Only' een radiohit is. Het nummer is dan al een paar jaar oud maar is, volgens mij, vooral dankzij 'Langs De Lijn' en 'Met Het Oog Op Morgen' boven komen drijven. Net als bij B.B. King in de jaren zeventig probeert ook Bland in dat decennium een nieuwe draai te geven aan de traditionele blues en dat maakt dat het interessant genoeg is voor de liefhebbers van soul. Waarvan 'Yolanda' dan weer een uitstekend voorbeeld is.

Robert Calvin Brooks komt ter wereld op 27 januari 1930. Zijn wieg staat in het kleine stadje Barretville in de staat Tennessee. Zijn vader verlaat het gezin vlak na zijn geboorte en Robert voelt meer genegenheid voor zijn stiefvader Leroy Bridgeforth. Deze laatste wordt ook vaak Leroy Bland genoemd waardoor Bobby zijn achternaam wil gebruiken. Hij bakt er niet veel van op school en verlaat het zonder diploma om in de katoenvelden te gaan werken. In 1947 vertrekt Bobby met zijn moeder naar Memphis waar hij gaat zingen in gospelgroepen. Hij houdt zich daarnaast ook veel op in Beale Street, het centrum van de bluesmuziek en wordt al snel in één adem genoemd met B.B. King, Junior Parker en Johnny Ace. In 1951 maakt hij zijn eerste opname onder leiding van Ike Turner. Hun opname van 'They Call It Stormy Monday' wordt nooit uitgebracht maar Bland zal het in 1961 opnieuw op de plaat zetten en het wordt dan een grote hit voor hem. De jaren vijftig zijn nog enigszins moeizaam voor Bland. Daar komt ook bij dat hij enige tijd zijn militaire dienst moet vervullen. Als hij daar klaar mee is, kan hij weer voor Duke Records aan de slag maar moet wel accepteren dat bijvoorbeeld Johnny Ace dan al een succesvolle loopbaan heeft. Ace neemt hem wel mee op sleeptouw en het eerste succes is een feit in 1957 met de single 'Farther Up The Road'.

In de begin jaren zestig heeft hij zijn grootste hits. 'Turn On Your Love Light' zal zelfs uitgroeien tot een 'evergreen' in het genre en dat is te danken aan Bland's uitvoering van het nummer. 'That's The Way Love Is' is in 1963 zijn laatste nummer 1 op de R&B. Op de 'mainstream' Billboard Hot 100 is zijn succes een stuk minder. Hij heeft een totaal van 23 R&B-hits terwijl de singles nauwelijks de mainstream top twintig bereiken. In 1968 is zijn succes zo ver afgenomen dat hij in de financiële problemen komt. Hij ontbindt zijn groep en stopt met optreden. Hij raakt even heel erg verslaafd aan de alcohol maar heeft dat in 1971 alweer opgelost. Duke is inmiddels overgenomen door ABC en Bland blijft platen maken voor dat label. Het album 'Dreamer' staat hoog aangeschreven bij de liefhebbers. De plaat is geproduceerd door Steve Barri, één van de toonaangevende producenten in de ABC-stal. 'Yolanda' verschijnt in 1975 als een single. Het piekt net buiten de Hot 100 op nummer 104 terwijl het evengoed nog tot een 21e plek op de R&B komt.

In 1985 tekent Bland een contract bij Malaco, een platenmaatschappij dat zich heeft toegelegd op de Southern Blues. De titeltrack van zijn album uit 1986, 'Members Only', is in ons land in 1989 bijna een hit. Hij is al geruime tijd ziek als hij op 23 juni 2013 komt te overlijden. Bland is dan 83 jaar oud. Zijn invloed klinkt nog altijd door in de hedendaagse muziek. Van Morrison is altijd al een groot fan geweest van Bland en heeft verschillende nummers opgenomen, zowel solo als met Them. Mick Hucknall van Simply Red brengt zelfs een album uit met nummers die geassocieerd kunnen worden met Bland. Rock And Roll Hall Of Fame heeft hem omschreven als het op-een-na-beste product dat Beale Street heeft voortgebracht. Hij moet alleen zijn meerdere erkennen in B.B. King.

Komende zaterdag ga ik in het eerste uur vooral veel Week Spot Carousels doen en verder kan ik de show vullen met nieuwe aanwinsten. In dat kader staat Bland ook in de lijst en mag deze week de Week Spot heten.