Eindstreep: januari 2025

De vorige maand heb ik de 'Eindstreep' overgeslagen. Ik wil in eerste instantie de singles van Mark uit december meenemen naar januari, maar dan opnieuw... ook deze maand heb ik weer voldoende nieuws aangeschaft. Ik vermoed dat ik eind maart of begin april een Blauwe Bak Top 45 ga doen over de maanden december tot en met maart. De singles van broer wil ik niet allemaal in een 'Eindstreep' hebben en dus doe ik de 'Eindstreep' pas in de eerste week van dit jaar en kijk dan naar het afgelopen jaar in plaats van de decembermaand. Zoals gezegd: Ik heb januari flink afgetrapt met nieuwe singles. Ze staan momenteel allemaal in de 'tourkoffer', een compact koffertje met, volgens de beschrijving, ruimte voor honderd singles, maar ik kan er ongeveer tweehonderd met dunne hoesjes in kwijt. Dat fungeert ook als ondergrond voor de foto. Ik ga snel verder met de cijfertjes en presenteer jullie daarna twee top tien-lijstjes.

De Blauwe Bak is, zoals verwacht, de grote winnaar deze maand. Er zijn maar liefst 57 singles voor de Blauwe Bak en daar reken ik de dubbele nog van af. The Three Caps reken ik ook als dubbel want deze heb ik immers al als The Capitols. The Soul Survivors mogen wel mee in de 57, ik heb de hoop opgegeven dat ik de single nog ga tegenkomen. Dan blijven er 19 'nieuwe' singles over voor de Gele Bak. Daarbij zijn er twaalf singles die dubbel zijn en heb ik zeven die nog onderweg zijn. Een aantal daarvan zijn 'pre-orders' waarvan eentje pas in maart uitkomt. Ik begin eerst met de top tien van de Gele Bak. In tegenstelling tot de 'Singles round-up' heb ik besloten P.P. Arnold en Kim Morrison beide aan de Gele Bak toe te voegen. Kim heeft de top tien niet gehaald maar P.P. wel.

1. Circle In The Sand - Belinda Carlisle

2. The Adventures Of Miss Rosemary LaPage - Grisby Dyke

3. Bury Me Down The River - P.P. Arnold

4. Workin' Man Blues - Merle Haggard

5. Sunshine Superman - Donovan

6. I Like It Like That - The Dave Clark Five

7. Let's Hang On - The Four Seasons

8. One Of Those Days In England - Roy Harper

9. Dandy - Clinton Ford

10. The Most Beautiful Girl - Ray Conniff

De nummer 1 is mede te danken aan mijn broer en zijn plaatjes. De laatste drie zijn totaal inwisselbaar. Bij de Blauwe Bak heb ik zelfs een top dertien en daar moeten een paar af vallen. Dan kom ik tot de volgende tien.

1. Tell Her She's Lovely - El Chicano

2. It Ain't No Good To Be Too Good - Barbara Lynn

3. Go Now - Bessie Banks

4. Mama Soul - Soul Survivors

5. It's Written All Over My Face - Marva Holiday

6. Love Love Love - The Soul Set

7. K-Jee - Nite-Liters

8. May My Heart Be Cast Into Stone - The Toys

9. Let Me Make You Happy - Billy Woods

10. Not The Marrying Kind - Gene Chandler

Singles round-up: januari 13

Eentje heb ik al bijna twee weken geleden besteld en betaald als die pas is uitgekomen. Toch krijg ik pas afgelopen zaterdag te horen dat de singles op de post zijn gegaan. Die kunnen er dan wel vóór vrijdag zijn? Niet dus! Februari kan eveneens een drukke maand worden want het volgende pakket van Mark is al onderweg, ik ga in het weekend voor de singles betalen. Dat laatste doe ik zodat ze in de overzichten mee tellen voor februari want in deze maand zit ik al op de 92 singles. Daarover ga ik me straks buigen. Deze laatste 'Singles round-up' van de maand moet in het teken staan van de 'nieuwe' singles maar dat zijn er slechts vier. Verder is vanmiddag een single binnengekomen die ik woensdag heb besteld. De plaat komt met vier extra singles als verpakkingsmateriaal. Twee daarvan zijn meteen in de Kliko gegaan, de andere twee wil ik wel even proberen. Dat brengt het vanavond tot zeven singles in de 'Singles round-up'. Ik begin met de nieuwe platen.

* Don Covay & The Jefferson Lemon Blues Band- If There's A Will There's A Way (Spanje, Rocafort, 1972, re: 2025)
Ik heb nog niet gekeken in de rest van de catalogus van Rocafort, maar deze twee kanten maken me al nieuwsgierig naar de rest. Niet dat ik de b-kant ga draaien of behandelen, maar de twee kanten hebben weinig met elkaar van doen buiten dat het 'exclusieve' tracks zijn op een vinylsingle. Don Covay werkt al vanaf de vroege jaren zeventig met The Jefferson Lemon Blues Band, maar de band krijgt niet altijd evenveel credit op de platen van Covay. Deze tracht, samen met enkele andere Amerikaanse artiesten, in de jaren zeventig een nieuwe richting te geven aan de blues. In het geval van Covay resulteert dit in platen die jaren later goed in de smaak zullen vallen bij de soulliefhebbers. 'If There's A Will' wordt in 1972 op de band gezet maar zal nooit officieel verschijnen. Covay heeft in 1977 een 'lost album' dat pas jaren later uitkomt op cd en dan is 'If There's A Will' een bonustrack. Het nummer begint nog vrij bluesy maar als het halverwege is, is de Blues Band goed op dreef en verlaat ook Covay de geijkte paden. Met andere woorden: Pas in het tweede gedeelte van het nummer wordt het voor mij een feestje en laat dat nu net de minuut zijn die in de 'soundfile' zit. Als geheel moet die nog een beetje groeien bij mij maar daar heb ik alle vertrouwen in. Op de b-kant staat het jazzy 'Baby Batter' van Harvey Mandel uit 1971 maar daar doe ik het niet voor.

* Alicia Myers- I Want To Thank You (UK, South Street Soul, 1981, re: 2025)
Als volgende een label met een flinke reputatie in de Modern Soul. Met de twee tracks op deze single zijn de liefhebbers gerust gesteld. Hoewel ze niet te boek staat als een gospelzangeres dankt ze op de a-kant de man in de hemel. Op de b-kant staat een andere track van haar solodebuut 'Alicia' uit 1981: 'Don't Stop What You're Doing' en dat klinkt ook erg prettig. Hoewel het niet een naam is die bij de massa bekend is, kun je haar allerminst obscuur noemen. Ze brengt haar platen in de jaren tachtig uit bij MCA. Schrijver en producent is Kevin McCord en ik heb een latere single van deze man. Als de a-kant een gewoon liefdesliedje was geweest, had het nog altijd steengoed geweest met ingebouwde klasse. Toch denk ik dat ik de single vooral heb aangeschaft vanwege de gospelreferentie.

* The Preacher- Always There (UK, Echo Edits, 2025)
Is het niet bijna tijd voor een nieuwe van Si Cheeba? Dat heb ik de afgelopen weken dikwijls gedacht. Vanmiddag kondigt Juno de 'pre-order' aan van 'Cuban Kicks', de nieuwste van Cheeba. Deze verschijnt echter pas begin maart. 'Pre-orders' werken momenteel niet lekker, Paypal weigert om een vreemde reden om de betaling uit te voeren als de release daar is. Ik kan dus net zo goed de datum in mijn agenda zetten en de plaat dan bestellen. Nu eerst de tweede 'edit' van The Preacher. Ik heb vorige week geleerd dat 'Always There' helemaal geen 'original' is van Incognito, iets dat ik dertig jaar heb geloofd. Nee, het nummer dateert van 1975 en is aanvankelijk een jazzy instrumental. Het is pas in de loop der jaren dat het een tekst krijgt. En dan heb ik het niet over de gospelgroepen die het gebruiken. Deze 'Always There' komt ergens uit de jaren tachtig en klinkt niet overal in de maat of loepzuiver, maar dat maakt het juist weer interessant. De b-kant heet 'The Blessing' en is wellicht minder geschikt voor de radio of de dansvloer, maar het heeft wel mijn interesse. Ik weet dat Greg een liefhebber is van David Axelrod en gok even dat het in deze hoek zit. Ik krijg een 'duimpje' van Greg maar hij geeft geen antwoord. Naar het schijnt is het een anderhalve minuut van een zeer onbekende gospelplaat welke hij heeft uitgesponnen tot vier minuten. De groove is té moeilijk maar vormt een aparte combinatie met groots orkest en sfeervolle zangeressen. Wederom een curieus plaatje van The Preacher.

* Bronze, Silver & Brass- Renard's Groove (Finland, Timmion, 2025)
Doorgaans heb ik niet zoveel op met instrumentale funk, maar dit is een opname op het Finse Timmion-label en geproduceerd door Cold Diamond & Mink. Dat betekent eveneens dat de gelimiteerde single niet verschrikkelijk duur is en dus schaf ik 'TR767' ook maar aan. 'Renard's Groove' is de topkant van deze single en ik zit in mijn stoel te dansen als ik de 'soundfile' hoor op de site van Juno. Omdat ik Alicia Myers en Don Covay reeds in het winkelmandje heb, besluit ik deze toe te voegen. Het is niet heel erg essentieel maar wel lekker op zijn tijd.

* Bessie Banks- Go Now (UK, Soul City, 1964, re: 1968)
Dan is het afgelopen zondagavond. Ik doe 'The Vinyl Countdown' en draai 'Into The Night' van Anita. Dan heb ik het over Anita Heilker. Op de achterkant van het hoesje staat de advertentie voor de elpee en daarop zie ik 'Go Now'. Even nakijken en, juist, het is het Bessie Banks-nummer dat populair is geworden door The Moody Blues. Ik help mijn collega aan een 'Hats Off' op maandagavond en hoor Bessie's uitvoering ook een paar maal. Ik heb nooit echt iets gevoeld bij het nummer maar opeens slaat de vonk over. Ik kijk op Discogs en zie deze in Geesteren staan. De Engelse Soul City-uitgave uit 1968. Bessie heeft al een Week Spot gehad maar ik heb op het punt gestaan om deze in te wisselen voor Little Esther. Hij mag hoe dan ook morgenavond in de show want dit is 'deep' en rauw genoeg voor de show.

* Clyde McPhatter- Raining In My Heart (NL, Mercury, 1976)
Het is een originele manier om de platen in te pakken, ook al betwijfel ik of ze écht voor stevigheid zorgen. Bessie is verpakt met vier singles ter ondersteuning. Mike Vincent en Los Machucambos zijn al afgevoerd. Ik ben wel nieuwsgierig naar Clyde en tja... die andere... ? Clyde blijkt een maxisingle te zijn met drie opnames uit de vroege jaren zestig. Het vinyl is lawaaierig en dat verklaart ook waarom het verpakkingsmateriaal is. Op de andere kant staan 'One More Chance' en 'The Clock' en hoewel het vroege jaren zestig is, is het té lieflijk voor datgene dat ik in gedachten heb voor morgen. Ik gun de single een plekje in de Blauwe Bak, ook al wacht deze met smart op een upgrade.

* Hans Der Sachse- Striptease Paula (Duitsland, blanco label, 1968, re: ??)
De plaat is in 1968 voor het eerst uitgebracht als Hans Der Sachse, dat een pseudoniem moet zijn voor Peter Günter. Echter, de Youtube-video laat Hans/Peter horen met accordeon, waar hij gebruik maakt van een akoestische gitaar op deze met het witte label. 'Striptease Paula' is vaker bezongen tot zover ik kan nagaan. Het is verboden om de single in een jukebox te stoppen of in het openbaar af te spelen omdat het enkel voor volwassenen is. Ik heb mezelf vanmiddag door drie minuten geworsteld van het epos en hoewel enkele lichaamsdelen zonder blikken of blozen worden genoemd, kan ik weinig aanstootgevends vinden in de plaat. Hij is zelfs niet eens zo heel leuk. Op de b-kant gaat de stem door ondersteund door een eenvoudig slagje op de gitaar. Nee, op papier is het leuk, maar het gaat wel de Gele Bak in.

Honderd achteruit 2023: Roxy Music

In de serie van de 'Honderd achteruit' over 2022 heb ik Roxy Music behandeld vanwege 'Angel Eyes'. Ik heb me in dat bericht, in december 2023, gericht op de tweede helft van de carrière van de groep, de periode vanaf 1978. Omdat ik dan al weet dat ik Roxy Music zal tegenkomen in de serie over 2023 beloof ik om de beginjaren voor dit bericht te bewaren. Ik meen ook even dat ik Roxy Music in de Top 100 van 2024 heb gehad maar dat blijkt een solo-single van Bryan Ferry. In de Gele Bak Top 100 van 2025 komen we de band ook zeker tegen want ik verwacht dat 'More Than This' de top tien zal bereiken. Wat ik in december 2023 niet had verwacht, blijkt toch de waarheid te zijn. Ik kan er een persoonlijk actueel tintje aan toevoegen, maar wellicht had ik dit ook genoemd als hij nog springlevend was geweest. Broer en ik hebben in zekere zin beide een fascinatie voor Roxy Music, ook al denk ik dat het bij hem nog iets verder is gegaan. Vandaag in de 'Honderd achteruit' twee noteringen van Roxy Music uit de lijst van 2023. 'Both Ends Burning' staat op 9 en 'Over You' op 36. Wellicht dat het meer 'Een leven met Roxy Music' gaat worden, in de serie over 2025 zal de band opnieuw de revue passeren en wellicht kan ik dan in het verleden gaan graven van de groep?

Broer is oud genoeg om 'Love Is The Drug' op de radio te horen, zelf lig ik dan nog in de luiers. Ik schat dat we beide in eerste instantie Roxy Music missen, maar daar kun je in 1982 ineens niet meer om heen. 'Avalon' bereikt in dat jaar een derde plek op de hitparade. 'Het nalatenschap op 45 toeren' gaat vooral over Nederlands en Europees anderstalig maar broer heeft een zeer uiteenlopende muzieksmaak. Toch denk ik niet dat hij in deze tijd geïnteresseerd is in de muziek van Roxy Music. Wellicht heeft hij een paar jaar later alsnog 'Slave To Love' gekocht of misschien wel 'Kiss And Tell' van Bryan Ferry (dat in de Top 100 van 2024 staat), maar het is niet iets waar hij te koop mee loopt. Ik ben in eerste instantie meer georiënteerd op de singles en tik eerst een paar van Bryan Ferry op de kop. Natuurlijk de nummer 1-hit 'Let's Stick Together' en in Denemarken vind ik 'The In Crowd' met het fraaie fotohoesje. Op het gebied van Roxy Music is 'Virginia Plain' de eerste. De originele uitgave uit 1972 met Nederlandse fotohoes. Omdat ik dan tracht om alle 'grote hits' bij elkaar te krijgen, is het een erg bizar plaatje maar meer ook niet. Ik draai hem niet bepaald grijs.

Door de jaren heen verzamel ik méér singles van Roxy Music en 'Dance Away' speelt voor mij heel erg in eind 1997. Hoewel de plaat daar nergens is te horen, brengt het de herinnering naar boven van het krakersavontuur in Amsterdam. Een jaar later woon ik inmiddels een half jaar in Mossley. Het is de tijd dat ik met een depressie kamp en op aanraden van de huisarts bezoek ik de MIND een aantal malen. Ik krijg daarvoor extra 'vrij' van de Emmaus en mag me op donderdagmiddag vermaken in Ashton-under-Lyne. Al gauw wordt de MIND van secundair belang en zoek ik naar platen. Dan loop ik langs een 'charity shop' waar ik geregeld platen haal en zie iets naast de container staan. Ik kijk nog eens goed en ja....! Het is het debuutalbum van Roxy Music. Klaar om te worden weggegooid? Waarom? Tja, met de plaat zelf is niet zoveel mis. Ik denk eerder dat de winkel niet de loeder op de hoes binnen de muren wil hebben? Ik neem hem mee naar huis en dompel mezelf in de kamer in Mossley onder in een onontdekt stuk Roxy Music. Hoewel het album uit dezelfde sessies komt als 'Virginia Plain' staat de single niet op het album.

Broer is sinds tien jaar een fanatiek bezoeker van concerten. In zijn Nederlandse tijd bezoekt hij alleen een paar stadionconcerten van onder andere Bruce Springsteen, Bryan Adams en Pink Floyd. De eerste jaren in Denemarken gaat hij de festivals langs waar oudgedienden uit de jaren tachtig optreden. Sinds tien jaar heeft hij ook oog voor minder grote artiesten en bezoekt ook kleine lokale clubs, maar ook qua 'grote' artiesten is er geen lijn op te trekken. 'Je kan nooit raden waar ik kaartjes voor heb gekocht?'. Het is meestal een tweede of derde zin in een telefoongesprek. Hij heeft me ooit jaloers gekregen met Justin Hayward, van de aankondiging van Bryan Ferry krijg ik het minder warm maar het blijkt dat broer eentje van de 'bucket list' kan schrappen. Het is afgelopen zomer als ik op een zaterdagmiddag op tijd klaar ben met het werk. Ik kijk op mijn mp3-speler voor een geschikt album om te beluisteren en kies dan voor de eerste van Roxy Music. De volgende dag, zondag, heeft mijn broer zijn vaste ritueel van de 'Sunday Sound' op Facebook en tot mijn grote verbazing is dat een albumtrack van 'Country Life'. Ik geloof tot dan toe dat de fascinatie voor Bryan Ferry en Roxy Music zich beperkt tot de 'latere' periode, maar nee... broer kan ook genieten van de 'moeilijke'  eerste platen. Ik heb in oktober niet gekeken welke platen hij allemaal heeft. Zelf koop ik nog eens 'Viva Roxy Music' bij een kringloopwinkel maar die zal ik niet grijs draaien. Anders is dat met 'Siren', het album met 'Both Ends Burning' en 'Love Is The Drug', dat vooral eind 2010 voor mij zal 'spelen'. Het is een fijn album voor de tijdelijke transformatie die ik in die tijd uitoefen.

Als een concert eenmaal heeft plaats gevonden, kijkt broer liever in de toekomst naar een volgend concert. Als het écht indruk heeft gemaakt, wil hij het nog wel eens benoemen. Dat is het geval bij Bryan Ferry. Ik schat in dat het concert in zijn persoonlijke top tien heeft gestaan.

'Both Ends Burning'  brengt dus prettige herinneringen aan 2010 naar boven. Ik heb een plaat pas wanneer ik het op single heb en dat is hier andermaal het geval. Ik geloof dat ik de single in 2000 ook al eens heb gehad, maar dat is brandhout. Vandaar dat het in 2023 op een negende plek mag prijken in de Top 100. In Europa faalt de single ten opzichte van de voorganger, 'Love Is The Drug', maar bereikt in Engeland een 25e plek op de hitparade. Op nummer 36 vinden we 'Over You' dat in 1980 de eerste single is van het album 'Flesh & Blood'. Dat oogst meer succes in de wereld. In Nederland piekt het op 17 in de Top 40. In Engeland moet het tevreden zijn met nummer 5 terwijl de plaat slechts nummer 80 doet in de Billboard Hot 100.

Week Spot: Little Esther

Het is de afgelopen weken kunst en vliegwerk geweest maar ook o zo leuk om te doen: Het terugplaatsen van de singles uit de Blauwe Bak in de verschillende categorieën. Zwerft er nu niets meer los buiten de bakken om? In principe niet, maar ik herhaal dat dit een principe is. Als ik afgelopen weekend het de 'Week Spot Carousel' wil doen, doet 'Sudden Stop' van Percy Sledge opeens aan verstoppertje. Het heeft gewonnen. Als ik een 'Week Spot Kwartet' had moeten doen, was er een kartonnetje voor in de plaats gekomen. Het is één grote snoepwinkel. Ik zou gerust uit iedere bak een paar favorieten kunnen nemen en daar een show mee doen op de zaterdagavond, maar nee... het allerliefste doe ik iets met een thema dat ik een bepaald kader heb. Ik zou een show kunnen doen met de overgebleven 'New additions' van zaterdag maar dan opnieuw... Ik ga binnenkort weer aan de slag met de 'Vakantiemixen' en het draaien van alle platen hoef ik niet beslist te bewaren voor de radioshows. Zo heb ik eerder vanavond besloten dat ik zaterdag weer iets met een thema ga doen. Buiten de 'Week Spot Carousel' om is het alleen en uitsluitend jaren zestig en eerder en ik wil dan de nadruk leggen op de 'harde' rhythm & blues, de rauwe oer-soul en desnoods nog wat Deep Soul voor in het derde uur. Als Week Spot kan ik dan de recente heruitgave doen van Little Esther's 'Cherry Wine'? Ja, een prima plan, alleen...? Het lijkt erop alsof Outta Sight de plaat een nieuwe 'run' heeft gegeven want het is allesbehalve een nieuwe heruitgave. Hoewel de plaat oorspronkelijk uit 1953 komt, is deze Outta Sight eigenlijk uit 2014. Iets met een tienjarig jubileum? Enfin, deze rauwe opname mag deze week de Week Spot heten.

Esther Mae Washington. Dat is de naam die op haar paspoort staat. Ze komt ter wereld op 23 december 1935 in Galveston in de staat Texas. Esther is nog maar een kind als haar ouders uit elkaar gaan en ze verdeelt haar kindertijd tussen Houston waar haar vader woont en het Watts-district van Los Angeles waar haar moeder verblijft. Ze groeit op met het zingen in de kerk en daar valt haar talent reeds op. Ze wordt aangemoedigd om mee te doen aan een talentenjacht in een lokale bluesclub maar Esther wil daar niets van weten. Haar zuster haalt haar uiteindelijk toch over en, u raadt het al, deze wint ze natuurlijk met glans. Het is 1949 en Esther is pas veertien, maar met een doorleefde stem van een oude ziel. De talentenjacht is overigens in de Barrelhouse Club in Los Angeles waarvan Johnny Otis de eigenaar is. Otis is dermate onder de indruk dat hij haar meeneemt in The California Rhythm And Blues Caravan en haar platen produceert op het Modern-label. Ze heet aanvankelijk gewoon Little Esther. Als ze bij een tankstation een uithangbord heeft gezien met de naam Phillips besluit ze haar naam uit te breiden tot Little Esther Phillips. In 1950 verschijnen de eerste platen van Little Esther op het Savoy-label en heeft ze méér hits binnen een jaar dan welke debutante ook. Eind 1950 verlaat ze Savoy en laat ze Johnny Otis achter zich. Zo snel als dat ze is opgekomen, zo snel is ze alweer vergeten. Ze maakt in de jaren vijftig een kruiwagen vol singles voor het Federal-label maar geen van de platen komt in de buurt van het succes in 1950. Ze mist ook de optredens met Otis en heeft een nieuwe maar zéér gevaarlijke partner in haar leven gekregen. In de midden jaren vijftig is Esther ernstig verslaafd geraakt aan heroïne.

Ze verblijft enige tijd bij haar vader in Houston en doet kleine cluboptredens. In 1962 wordt ze gespot door Kenny Rogers die haar in contact brengt met zijn broer Lelan. Deze runt dan het Lenox-label en als Esther Phillips gaat ze platen maken voor deze firma. Haar eerste plaatje is 'Release Me', een country-tune dat in 1967 een wereldhit zal worden door de uitvoering van Engelbert Humperdinck. Kort daarop tekent ze bij Atlantic en bereikt haar versie van 'And I Love Her' van The Beatles bijna de top 20 van de R&B. In Esther's uitvoering heet het dan 'And I Love Him'. The Beatles zijn zwaar onder de indruk van haar cover en halen haar over voor optredens in Engeland. De heroïne doet intussen zijn sloopwerk en in 1968 ondergaat ze al behandelingen om de gevolgen van het gebruik in te dammen. In de jaren zeventig tekent ze bij het Kudu-label en maakt in 1972 het album 'From A Whisper To A Scream'. Hoewel 'Home Is Where The Hatred Is' is geschreven door Gil Scott-Heron, is het een bijna autobiografisch nummer voor Phillips en haar drugsverslaving. Ze loopt net een Grammy-award mis, maar dan presenteert de winnaar, Aretha Franklin, haar alsnog met de prijs 'omdat ze het anders zou verdienen'. In 1975 neemt Phillips een eigentijdse disco-versie op van 'What A Diff'rence A Day Makes' en dat wordt een knaller van een hit. In 1977 tekent ze bij Mercury en maakt een paar albums. In 1983 valt de single 'Turn Me Out' op en dat is het laatste dat we van Phillips zullen vernemen tijdens haar leven. Ze is dan bezig met de opnames van een nieuw album maar dat zal in 1986 postuum verschijnen.

Op 7 augustus 1984 overlijdt Phillips als ze pas 48 jaar oud is. Ze is dan opgenomen in een ziekenhuis in Carson in Californië. De lever- en nierfalen kan helemaal op het conto worden gezet van haar drugsverslaving. De begrafenis wordt geleid door haar ontdekker, Johnny Otis. In 1986 en 1987 wordt ze voorgesteld voor de Rock And Roll Hall Of Fame maar zal hier nooit een plek krijgen. Wel wordt ze in 2023 bij gezet in de Blues Hall Of Fame. 'Cherry Wine' is in 1953 haar allerlaatste single voor het Federal-label en wordt uiteraard geen hit. Daarvoor zal ze geduld moeten uitoefenen tot 1962 eer 'Release Me' een grote hit wordt.

Honderd achteruit 2023: Lindisfarne

Er zijn veel dingen die ik vandaag de dag niet snap en eentje daarvan is de paniek omtrent het weer. Vooral de berichtgeving over het 'grijze' weer van de afgelopen week heeft me mateloos geërgerd. Ik heb de zon vorige week nog wel een aantal malen gezien, maar ook al was dit niet het geval geweest...? Het is januari en dat gaat doorgaans niet de boeken in als de zonnigste maand. Gisteren is er ook al flink wat zon geweest maar dat heb ik gemist. Ofwel: Ik heb de zonneschijn als extra deken gebruikt en word pas wakker als de zon al is vertrokken. Vanmiddag heb ik post bezorgd in de zon en het is voor het eerst in maanden dat ik minder kleding kan aan hebben. Op zichzelf riekt het een beetje naar het voorjaar, maar ja... maart roert zijn staart en ook februari kan rare bokkensprongen maken. Op Soul-xotica is de mist van de 'Singles round-up' opgetrokken en is er weer ruimte voor rubrieken zoals de 'Honderd achteruit'. Met vandaag de nummer acht uit de Gele Bak Top 100 van 2023 en een plaat die ik ongeveer twee jaar geleden heb gekocht. Of moet ik zeggen dat ik hem opnieuw heb gekocht? Het onderwerp is vandaag 'Lady Eleanor' van Lindisfarne uit 1972.

In zowel de Gele als de Blauwe Bak Top 100 staan uitsluitend singles die ik dat jaar 'nieuw' heb gekocht. Waar of niet waar? Nee, ik ga niet iedere 'dubbele' single in de Top 100 zetten maar alleen als ik het echt als een nieuwe aanvulling zie. Dat gaat in zekere zin op voor Lindisfarne. Ik heb mezelf het afgelopen jaar dikwijls afgevraagd waar alle singles zijn gebleven en probeer te herinneren welke titels ik heb gekocht. Maar dan opnieuw... ik vraag mezelf ook af waar ik het geld vandaan heb gehaald om zoveel platen te kopen. Misschien heb ik het me toch verbeeld? In maart 1999 ga ik een paspoort aanvragen op het consulaat in Manchester en koop na afloop een aantal singles. Eentje daarvan is 'Lady Eleanor' van Lindisfarne. In dat geval de b-kant van 'Meet Me On The Corner' en de Old Gold-heruitgave uit 1978. 'Lady Eleanor' neemt me dan ook vooral mee terug naar Mossley. Ik zie de contouren van de Pennines door het raam van mijn 'nieuwe' kamer in Longlands Mill. Ik heb op zondagmiddag vaak bezoek van Sadie en zij ligt of voor de radiator of op het bed. Dat laatste wil ik eigenlijk niet maar krijg maar eens een labrador-meets-greyhound van een bed af. De single is mee gegaan naar Nederland en ik probeer duidelijk te krijgen wanneer ik hem voor het laatst heb gedraaid. Als ik in 2016 de huidige bakken samenstel, ontbreekt de plaat al. Ik spring dan ook best een gat in de lucht als ik op 23 januari 2023 deze plaat tref in Assen.

Het doet me ook terug denken aan Al Dickinson. Dat is een bluesmuzikant uit Newcastle die in de jaren negentig een aantal keren Friesland bezoekt. Zijn boeker is een goede kameraad van mij en ik kan het meteen ook prima vinden met Al. Dan is het Koninginnenacht 1996 en ik krijg een telefoontje van de vriend. Al zal deze avond optreden in een café in Makkum. Of ik mee wil als 'tolk', voor de merchandise en meer van dat. Maar natuurlijk! Ik zie nu dat hij in november 1995 ook in Nederland is geweest en, ja, dat moet voor de opnames zijn geweest van een cd welke nimmer is verschenen. Het is tijdens dit verblijf dat hij in een huilen uitbarst als de wereld verneemt dat Alan Hull van Lindisfarne is overleden. Tijdens het concert in Makkum doet hij zelfs een setje met nummers van de hand van Hull, welke een erg goede maat van Dickinson blijkt te zijn. Lindisfarne speelt dus al een tijdje een rol in mijn leven, maar 'Lady Eleanor' is vooral Mossley met de hond op de kamer. Maar heel stiekem ook de slapeloze nacht, het slaapdronken bezoek aan Assen en de geweldige singles die ik daar op de kop tik. Ik heb dan onenigheid op het werk welke de donderdag definitief wordt gesetteld. Het resultaat is dat ik namens Meppel in Steenwijk aan het werk mag.

De geschiedenis van de band start in het Engelse Newcastle met de band Downtown Faction. Rod Clements is in die tijd de leider van de band en doopt in 1968 de naam om tot Brethren. Vervolgens wordt de groep versterkt door Alan Hull en wordt het in hetzelfde jaar Lindisfarne. In 1970 is muziekjournalist Tony Stratton Smith begonnen met zijn Charisma-label. De eerste bands op het label hebben allemaal een album voor een 'major' gemaakt maar niet met de juiste promotie. Lindisfarne wordt daarentegen meteen getekend zonder een eerder platencontract. 'Nicely Out Of Tune' is het debuutalbum van Lindisfarne en verschijnt in 1970. Het bevat ook 'Lady Eleanor' maar in eerste instantie doet het album zeer weinig. In 1971 komt de tweede plaat uit, 'Fog On The Tyne', en ook deze is aanvankelijk geen kaskraker. Het verandert als in 1972 'Fog On The Tyne' op de eerste plek van de Engelse albumlijsten terecht komt en ook 'Nicely Out Of Tune' opnieuw wordt uitgebracht. 'Lady Eleanor' wordt als single uitgebracht en is in Engeland goed voor de top tien. Opeens zijn alle ogen gericht op de 'seventies Beatles' (zoals een enkele journalist ze noemt) en is het tijd voor het derde album: 'Dingly Dell'. De band is zeer ontevreden over het eerste resultaat en besluit de plaat compleet te remixen. Het levert een bescheiden hit op met 'All Fall Down'. Begin 1973 onderneemt de band een tournee door Australië en dan lopen de spanningen op. Bij thuiskomst dreigt Hull even de band te verlaten. Alan Hull en Ray Jackson mogen de naam Lindisfarne gebruiken terwijl de rest verder gaat als Jack The Lad.

De daaropvolgende twee jaar zijn problematisch. Jackson en Hull formeren een nieuwe Lindisfarne maar zonder al teveel succes. In 1976 ligt de band praktisch op zijn gat, maar dat blijkt eveneens het geval te zijn met Jack The Lad. De mannen roken de vredespijp en besluiten een optreden te doen in Newcastle in de originele bezetting. De haastig toegevoegde twee extra optredens zijn allemaal in een oogwenk uitverkocht. Omdat Lindisfarne net een nieuw contract aangeboden heeft gekregen van Mercury Records wordt besloten om met de originele line-up het verhaal voort te zetten. Dat levert ons in 1978 de grote hit 'Run For Home' op. In de jaren tachtig maakt Lindisfarne enkele albums maar deze worden alleen nog gekocht door de oude fans. In 1990 boort het een nieuwe groep fans aan als de band een single opneemt met de populaire voetballer Paul Gascoigne: 'Fog On The Tyne Revisited' bereikt in 1990 een tweede plek op de Engelse hitparade. In november overlijdt Alan Hull en zijn vervanger in Lindisfarne is voormalige Jack The Lad-zanger Billy Mitchell. Een man die ik ook menigmaal heb mogen bewonderen in Sneek met een komische act die na één keer niet zo komisch meer is. In de nieuwe eeuw zijn er een aantal bands actief met ex-leden en onder verschillende namen. Alleen Rod Clements is de laatste van de originele kliek die nog onder de naam Lindisfarne mag optreden.

'Lady Eleanor' verschijnt in Engeland in september 1971 voor het eerst als single maar doet dan helemaal niets. Als 'Fog On The Tyne' de single 'Meet Me On The Corner' heeft opgeleverd, wordt 'Lady Eleanor' opnieuw uitgebracht. In Engeland piekt het op een derde plek in de hitparade. In de Amerikaanse Billboard is nummer 83 het hoogst haalbare. In Nederland piekt de single op 29 in de Top 40.

Het zilveren geheugen: januari 2000 deel II

Goed beschouwd markeert de start van Soul-xotica een hernieuwde belangstelling voor de vinylsingles. Natuurlijk zijn ze nooit ver weg geweest maar er zijn jaren dat de singles vrij incidenteel zijn ten opzichte van albums en cd's. In de eerste maanden van de nieuwe eeuw ga ik bijvoorbeeld even door een stadium met cd's. Dat heeft ook te maken met de praktische kant want in deze periode heb ik nog de wildste toekomstplannen. Daarvoor zal ik moeten reizen en elpees of singles zijn dan niet praktisch genoeg. Omdat het wellicht de laatste keer is dat ik in redelijke welvaart leef, probeer ik de meest essentiële muziek te verzamelen op cd. In januari 2000 komen er dan ook geen nieuwe singles de verzameling binnen maar ben ik wel actief met het kopen van cd's. Ik ben naar De Bilt gekomen als een soort van tussenstop. Het dient alleen om de schuld bij de Rabobank in te lossen en vervolgens verder te reizen naar de Emmaus-gemeenschap in het Poolse Lublin. Hoe komt het dat ik daar niet terecht ben gekomen? En hoe zit het met de 'vlucht' de andere kant op? In dit bericht ga ik het jullie uitleggen. Een van de cd's uit deze maand mag het bericht vergezellen en dat is het album 'Eli And The Thirteenth Confession' van Laura Nyro uit 1968.

'Ik heb het onlangs nog gehad over de Hitweek', denk ik bij mezelf. Maar in welke context? Welnu, dat is het bericht van de Week Spot geweest. Ik haal daar de vermakelijke recensie aan van 'The March Of The Flower Children' van The Seeds, een single op het GNP Crescendo-label. De Hitweek-recensies zijn een soort van legendarisch. Als een plaat een beetje niet bevalt bij de schrijver, gaat het meteen in de overdrive en wordt het compleet afgezeken. Voor 'Eli And The Thirteenth Confession' schrijft het zelfs een waarschuwing uit: Koop deze plaat niet! Het trekt de vergelijking met Greetje Kauffeld en het is niet het soort plaat waarmee een hippe hippie gezien wil worden. Ik leer Laura Nyro in 1996 kennen middels het lieflijke 'Stoned Soul Picnic' en dat is aanleiding genoeg om de rest van het album ook eens te checken, ondanks de waarschuwing van Hitweek. En wat blijkt? Het is een cult-album. Laura's vocale uithalen rieken naar jazz maar zijn tegelijk folky en de teksten gaan vrij vaak over de zelfkant van het leven. Het is een periode waarin Laura ernstig verslaafd is aan cocaïne en er niet van terug deinst om daarover te zingen. Ook geeft het de mogelijk om eens de originele versie van 'Eli's Coming' te horen, later gecoverd door Three Dog Night. De cd maakt overuren bij mij, al moet ik stellen dat het voor mij in 2000 is blijven hangen. Naderhand voel ik geen behoefte meer om het album in zijn geheel te beluisteren en pik ik zo nu en dan een track voor een mixtape of minidisc. 'Sweet Blindness' is uiteindelijk de grootste favoriet van het album.

Waar sta ik in januari 2000? Welnu, ik ben onder valse voorwendselen naar De Bilt gekomen. Er is me dan beloofd dat er een 'verkoopweek' georganiseerd gaat worden en de opbrengst ten goede komt aan het opvullen van het gat. Daarna kan ik verder op mijn reis naar Polen. Als ik in De Bilt kom, blijkt dit plan afkomstig te zijn van de bewoners en niet van het bestuur. De laatste wil dat ik gewoon een uitkering ga aanvragen. Ik heb twee weken geleden al uitgelegd dat ik hierin totaal geen steun hoef te verwachten. Intussen komt 'geezer' John terug in mijn leven en hij helpt me van het Poolse idee af. Dat is even zó frustrerend dat ik een weekendje vrijaf neem en naar Friesland ga om verder na te denken. Bij terugkeer in De Bilt heb ik Polen definitief geparkeerd, dit gaat geen optie meer worden. Hoe nu verder? In De Bilt bevalt het me ook totaal niet en krijg steeds meer heimwee naar Mossley. Ik wil weer rond lopen in Longlands Mill, een wandeling door de heuvels maken met hond Sadie en in een prettige en positieve omgeving werken. Onder de 'companions' is wellicht nog wel iets van idealisme te vinden, maar de boekhouder denkt maar aan één ding: Geld. Hij ziet in mijn een gemakkelijke melkkoe.

Binnen een Emmaus-gemeenschap werk je voor kost en inwoning en een klein beetje zakgeld per week. Nu ik een uitkering krijg, moet ik opeens kostgeld betalen plus de normale hoeveelheid werk verrichten. Ik doe dus eigenlijk vrijwilligerswerk waarvoor ik moet betalen. Dat dit voor geen meter klopt, heb ik meteen al in de gaten. Als ik dreig mijn uitkering stop te zetten, krijg ik te horen dat ik dan meteen kan ophoepelen. Ik zit dus klem en kan geen kant op. Dan is het een zondagmiddag en maak ik een lange wandeling over onder andere Den Dolder. Een wandeltocht van uren waarin ik kan nadenken hoe ik het ga aanpakken. Komende vrijdag wordt de uitkering gestort. Ik moet in het geniep mijn spullen pakken en deze in de nacht het huis uit smokkelen want niemand mag het in de gaten hebben. Ik moet een plek vinden in de omgeving van de bank waar de koffers veilig kunnen staan. Dan zal ik op vrijdagmorgen op kantoor melden dat ik even naar de bank loop om het kostgeld te pinnen, kan dan lopen naar de plek waar mijn koffers staan en de eerstvolgende bus naar Utrecht pakken. Vanuit Utrecht naar Rotterdam en ik ben een héél eind van De Bilt als ze erachter komen dat ik niet meer kom. Ik ga terug naar Mossley!

Nee, zover is het toch niet gekomen. Ik zal toch even in De Bilt moeten blijven om te zien hoe de dingen gaan lopen, maar ik begin wel steeds meer tegenzin te krijgen. In de volgende aflevering in deze serie de wisseling van de wacht van de Engelsen.

Singles round-up: januari 12

Het begint altijd met één plaatje. Omdat de verzendkosten vanuit het buitenland vaak aan de hoge kant zijn, probeer ik vaak nog een paar extra titels te vinden zonder meteen een fortuin te spenderen bij de betreffende handelaren. Toch blijkt de eerste single vaak de goedkoopste te zijn. Zo hoor ik de afgelopen week een paar nummers die mijn hart sneller doen kloppen en die ik maar eens op vinyl (of styreen) moet hebben en krijgen jullie een bonus-'Singles round-up' met 'tweedehands' singles. In geval van de Soul City en Goldmine geldt dat de vorige eigenaar ze hooguit twee keer heeft gedraaid en dus zijn die nog praktisch nieuw. Ik geloof dat Lorraine Chandler helemaal niet is gedraaid. Dat ga ik nu ontdekken want hierbij presenteer ik de laatste tien van deze week. Tijd om het weer eens over iets anders te hebben?

* Gene Chandler- Not The Marrying Kind (NL, Mercury, 1970)
Helaas... niet de Engelse persing, maar ik ben hier ook wel tevreden mee. Op zijn minst kan ik 'Not The Marrying Kind' nu draaien in de show. Er staat duidelijk 'Made In Holland' op het label maar verder oogt het helemaal als een Engelse maar dan met een blauw label. In Engeland zijn deze Mercury-labels zwart. Het ronde middengat (geen hartjes of sporen van een hartje) en ook het lettertype is niet heel erg Hollands voor een single op dit label. De Nederlandse is wel in mono en dat geeft het een ietwat dof geluid wat jammer is, maar dat doet helemaal niets af van het prachtige nummer. 'Groovy Situation' is de officiële a-kant en ook deze is erg lekker. Ik weet trouwens ook niet of de Engelse wel in stereo is?

* Lorraine Chandler- You Only Live Twice (UK, RCA Victor/Outta Sight, 1967, re: 2011)
Ik denk dat het afhangt van film tot film. In 1967 wordt de titel aangekondigd van de nieuwste James Bond-film en dan worden songschrijvers en artiesten uitgenodigd om hun titeltrack in te sturen. Ik mag aannemen dat Shirley Bassey altijd een eerste keuze is geweest? In 1967 gaat dat 'You Only Live Twice' worden en uiteraard wordt deze wedstrijd gewonnen door schrijver Lee Hazlewood en zangeres Nancy Sinatra. Lorraine Chandler stuurt dit nummer in voor de film en is dus uiteraard iets héél anders dan de Nancy Sinatra-hit. Outta Sight brengt het in 2011 uit als b-kant maar voor mij is dit de aanleiding. Zo'n plaatje dat ik altijd vergeet om te bestellen. Het 'Bond' al vanaf het intro en uiteindelijk klinkt Lorraine nog meer sexy dan Nancy. 'I Can't Change' is de a-kant van deze heruitgave en dat is gewoon een dertien in een dozijn Northern Soul-stamper uit Detroit. Niet zo verwonderlijk dat ik het op een bepaald moment wel had gehad met de Northern.

* Melvin Davis- Find A Quiet Place (UK, Goldmine Sevens, 1966, re: 1997)
Goldmine Sevens zijn altijd welkom in mijn collectie. Van de (vrij) recente 'mainstream' heruitgaven zijn de Sevens het meest in trek bij verzamelaars. Er zijn al singles uit de serie die inmiddels ver boven de honderd pond zitten. Ik ken beide nummers op de single niet van titel en ga verder kennis maken. Melvin Davis is nieuw voor mij, Johnny Hampton op de keerzijde ('Not My Girl') is een nummer dat ik kan herinneren van de 'Northern Soul Jukebox' waar ik omstreeks 2012-13 dagelijks naar luister. Voor mij wordt dat ook de kant van mijn keuze. Melvin is op zichzelf niet onaardig maar ik heb het vaker gehoord in andere varianten.

* Lada Edmond Jr.- The Larue (UK, MCA, 1966, re: 1977)
Nog zo'n plaatje dat ik altijd vergeet te bestellen. Lada is voornamelijk bekend als gogo-danseres en dat ziet er erg appetijtelijk uit voor 1966. Het is de tijd dat iedere minuut een nieuwe dans wordt bedacht en 'The Larue' is daar eentje van. De Northern Soulies zijn er dol op heb maar met soul heeft het niet zoveel te doen. Het blijft echter een feestje en het is goed dat ik deze eindelijk eens heb aangeschaft. Zelfs deze heruitgave stijgt al flink in prijs!

* Marva Holiday- It's Written All Over My Face (US, GNP Crescendo, 1968)
De Week Spot van deze week maar nog altijd niet 'live' gedraaid. Helemaal top! Precies zoals beschreven en het styreen klinkt niet afgedraaid. 'Hang Around' op de b-kant is ook van de hand van Sherlie Matthews en heeft een prominente 'cowbell'. Het is beduidend rustiger dan 'Written' en 'Rising Higher' maar het blijft de b-kant.

* Kool And The Gang- Kool And The Gang (NL, Pink Elephant, 1970)
Ik hoop dat de goden me vergeven en dat ik mag doorlopen bij de hemelpoort. Ik heb gisteravond even gevloekt. Ik denk namelijk eerst dat het hoesje een kleurenkopie is en qua papier zou ik eerder 'glad' verwachten, maar het blijkt toch het originele hoesje te zijn. Het ziet er goed uit, daar niet van, maar daar betaal ik niet extra voor. De allereerste single van Kool en zijn mannen is een feestje en klinkt puntgaaf vanaf dit vinyl. Een rauwe hamburger mag dan niet smakelijk zijn, de b-kant, 'Raw Hamburger', is daarentegen best aardig maar haalt het niet bij 'Kool And The Gang'.

* Theresa Lindsey- Gotta Find A Way (US, Correc-Tone, 1964)
'From the plays better than it looks-box', heeft de verkoper in de omschrijving staan. Ik moet meteen denken aan mijn exemplaar van 'Hide & Seek' van Lillian Dupree. Ook die ziet er niet uit maar draait uiterst goed. Styreen heeft een voordeel: Krasjes aan de oppervlakte worden niet opgepikt door de naald. Dat je een groef kan uitwonen en daarmee in de buurt kom van de groef aan de b-kant is het grote nadeel. Dat veroorzaakt 'distortion'. 'Gotta Find A Way' heeft daar helemaal geen last van. Het is een echte dijenkletser en begrijpelijk al decennia een enorme favoriet bij de Northern Soul-dansers. 'Wonderful One' is meer een mid-tempo poging om als Barbara Lewis te klinken. Maar het gaat mij uiteraard om de 'stormer' op de a-kant. 'Priced to sell' en dus een héél stuk onder de Mint-prijs!

* Jackie Wilson- I Still Love You (US, Brunswick, 1969)
In de vorige aflevering heb ik mijn gevoelens jegens Jackie Wilson al geuit. Deze single wordt spotgoedkoop aangeboden en ik moet even snel checken of ik hem nog niet heb. Als dat niet het geval is, mag die zo mee in het pakket (met onder andere Billy Woods). Het is 1969 en Eugene Record bemoeit zich al met Jackie. Het is geen beproefd hitmateriaal maar best aardige crossover waar ik wel aan wil wennen. Bij menig artiest zou ik 'Hum De Dum De Do' hebben overgeslagen maar niet bij ome Jackie. Het is meer funky dan de a-kant en Jackie kan flink los in de hoge registers. Uiteindelijk klinkt dit veel meer als een hit. Het is voor mij in ieder geval de favoriete kant, maar het blijft een 'double-sider'.

* Billy Woods- Let Me Make You Happy (UK, Soul City, 1973, re: 2004)
Omdat het origineel té duur en té zeldzaam is, moeten we het maar doen met een bootleg. Dat zijn de woorden van Mark bij de Sussex-bootleg van deze Billy Woods. 'A tune that has Van McCoy written all over it'. Jaaa, dit is zo'n plaatje dat nog ontbreekt in de Van McCoy-verzameling. Ik kijk rond op Discogs en zie de Goldmine Sevens maar deze is flink aan de prijs. Dan deze late Soul City. Gebaseerd op het legendarische label van Dave Godin uit de jaren zestig, zijn dit uitgaven uit de nieuwe eeuw en zonder de goedkeuring van Godin. Ik heb 'Tear Stained Face' van Don Varner uit deze serie en die klinkt qua opname erg beroerd. Ik durf wel te gokken met deze. Er zit tenminste bas in deze reproductie. Op de flip staat 'That Was The Love That Was' en dat is in 1971 zelfs de a-kant van de single. Ik heb 1973 overgenomen van het label. Dat is een rijk gearrangeerde ballade en is best leuk om een keer te draaien in combinatie met 'Let Me Make You Happy', maar totaal ongeschikt voor de dansvloer.

* Charles Wright & The Watts 103rd Street Rhythm Band- Sorry Charlie (Duitsland, Warner Bros., 1970)
Nog een kassakoopje met Kool & The Gang en Gene Chandler. 'Sorry Charlie' begint wat ingewikkeld maar eenmaal op stoom is het best een aardig instrumentaal deuntje. 'Love Land' is gezongen en dat heeft eigenlijk wel mijn voorkeur. De Watts is nu functioneel bezig en Charles een prettige zanger om naar te luisteren. Het refrein doet me heel erg denken aan een ander nummer. Daar ga ik nu mijn hersens over breken. Ik zie jullie morgen of zondag terug met 'Het zilveren geheugen'!

Singles round-up: januari 11

Het is januari en dat is doorgaans niet de drukste maand in de post. Je zou kunnen spreken van een stilte na de storm volgend op de feestdagen in december. Er zijn geen gemeenteraadsverkiezingen of iets dergelijks waarmee we het druk hebben en zo gebeurt het regelmatig dat ik niet word ingeroosterd op de vrijdag. Ik wil daar nog wel eens een probleem van maken, want ja... ik kan niet iedere week ook de vrijdag vrij nemen. Deze week zie ik dat het opnieuw het geval is en laat meteen weten dat het me wel best is. Ik heb vandaag dus een bonus vrije dag. Deze kan ik vandaag in ieder geval besteden aan Soul-xotica voor maar liefst twee berichten met betrekking tot de 'Singles round-up'. Eerst de resterende singles uit de partij van Mark en straks de 'tweedehands' Discogs-singles. Ik kan dan zondag in ieder geval een 'gezellig' verhaal schrijven en dan heb ik deze singles alvast beluisterd voor de show van morgenavond. Nu eerst de laatste acht van Mark waarbij het niet later wordt dan 1971!

* The Reflections- Girl In The Candy Store (US, Golden World, 1965)
Er was ooit eens een tijd... héél lang geleden... Nee, ik ga niet citeren uit het werk van de gebroeders Grimm. Het is in 2013 dat ik even vastberaden ben om de volledige Golden World-catalogus te gaan verzamelen. Dit in de periode dat ik The Debonaires, Barbra Mercer en Pat Lewis aan de collectie toe voeg. Niet wetende dat er een paar peperdure Golden World-singles bij zitten en ook een aantal die nauwelijks interessant zijn voor mijn Northern Soul-hobby. Als je helemaal mesjogge bent van de muziek uit Detroit en niet alleen Motown, dan kan het wellicht interessant zijn. Zelf geef ik altijd meer de voorkeur aan Chicago maar tot een volwaardige Twinight-collectie is het evenmin gekomen. The Reflections is zo'n groepje dat me niet altijd even goed kan bekoren. Ze zijn vooral bekend vanwege hun originele vertolking van 'Just Like Romeo & Juliet' dat in de jaren zestig door tal van Engelse Mod-bands is opgenomen. 'Girl In The Candy Store' begint met een drumsalvo waar ik meteen gelukkig van word! Het drumgeluid is sowieso erg Detroit. Ik heb minder gehoord van The Reflections, ook al is het styreen niet overal even lief. 'Your Kind Of Love' neigt meer naar de garagerock en dat is niet onaardig, maar ook niet interessant voor mijn verzameling. Dat wordt dus de snoepwinkel dankzij de drummer.

* Sims Twins- You've Got To Do The Best You Can (NL, K-Ark, 1965, re: 1979?)
De informatie heb ik rechtstreeks overgenomen van het label. Eigenlijk heet het gezelschap Simms Twins met dubbel m. 'STEMRA' maakt het een Nederlandse persing maar het lijkt me eerder een bootleg voor de Surinaamse soul-scene en dus is het onwaarschijnlijk dat de Stemra ooit een cent heeft gezien. De originele a-kant is in 1965 enkel als single uitgebracht in Amerika op het Omen-label. Het is een sfeervol antwoord op 'Be Thankful For What You've Got' van Joe Tex. 'That's Where It's At' op de b-kant is wel verschenen als Sims Twins met één 'm' en dat gebeurt in 1963 op het SAR-label van Sam Cooke. Meer van die gezellige lowrider-soul.

* The Soul Set featuring Norman Seldin- Love Love Love (US, Johnson, 1967)
Ja, we zitten flink in de oudheid in deze aflevering. Norman Saul heeft dit nummer zelf geschreven en is dus niet hetzelfde als de Northern Soul-hit van Bobby Hebb. Een uiterst groovy nummer met een fraaie opbouw in het intro. Het past mooi bij de single van The Debanairs, niet te verwarren met de eerder genoemde Debonaires. Het is een groove waarbij ik niet stil kan zitten en dat gebeurt niet heel vaak. Het jaagt lekker en heeft een prettig optimistisch refrein. Een feestje! Op de b-kant een 'Surfin' Boogaloo' dat vooral een boogaloo is. Hoewel het best feestelijk is om zo nu en dan een boogaloo te draaien, is het iets waar ik aardig snel op ben uitgekeken. 'Love' is de winnaar bij mij.

* The Sweet Inspirations- Chained (Duitsland, Atlantic, 1969)
Mark biedt deze single aan als een Duitse persing met verder geen extra beschrijving. Ik zoek het plaatje op op 45cat en zie het aantrekkelijke fotohoesje. Die zal er vast niet bij zitten? Wat blijkt... Ja! Hij zit erbij. 'Chained' is van de hand van Frank Wilson en is een jaar eerder opgenomen door Marvin Gaye. Tom Dowd weet het echter te ontdoen van Detroit en het een zuidelijk sausje te geven met de Memphis Horns. Deze Duitse Atlantics willen nog wel eens 'afgedraaid' klinken, maar deze is bijna in een nieuwstaat. 'Don't Go' op de flip is van het trio Ashford, Simpson en Joshie Jo Armstead. Sweet Inspirations doet praktisch alleen covers en dit nummer is in 1967 gedaan door Chuck Jackson & Maxine Brown. Beide kanten zijn uiteraard niet te versmaden.

* The Three Caps- Cool Jerk (UK, Atlantic, 1966, re: 1971)
Tja, die hebben we al maar kan hem niet laten liggen. Alleen heet die in mijn versie The Capitols. Dat is de oorspronkelijke naam van de band uit Detroit maar moet in Engeland de naam aanpassen vanwege de Capitol Show Band. Degene die ik heb is in mono en op Contempo-Raries waar deze Atlantic in stereo is. Dus nog altijd een welkome aanvulling. De keerzijde is een uitvoering van Barbara Lewis' 'Hello Stranger' die dan weer niet op de Contempo staat. Dat is echter wel heel erg poppy.

* Paul Tracy: Stepping Out In The Lights (UK, Trojan, 1970)
Het heeft moeite gekost maar... ik heb hem nog altijd niet beluisterd. Kom op! Een originele Engelse Trojan kan ik niet weigeren al helemaal niet voor deze prijs. Paul Tracy blijkt ook nog eens Paul Da Vinci te zijn, de man met de hoge stem op 'Sugar Baby Love' van The Rubettes. Het is een gewone vierkwartsmaat waardoor het iets uit de toon valt op Trojan, maar het is verder een prettig popnummer met een steady beat en fraai arrangement van Johnny Arthey. 'Beat There A Heart' is ook niet onaardig in mijn oren maar ik denk dat menig skinhead de plaat heeft gebruikt om de laarzen op af te vegen. Een eigenaardig ding!

* Margrette Trotter- Only The Strong Survive (US, Margrette, 198?)
Of is het opeens toch nog jaren tachtig? Feit is dat Jerry Butler in 1968 het nummer heeft geschreven met Gamble en Huff, maar de opname en de synthesizers klinken té nieuw voor 1968. Er staat 1968 op het label maar dat is de datum van eerste publicatie van het nummer. In oktober 2023 heeft iemand op Discogs gereageerd die de dochter is van Trotter en haar moeder zegt dat het in de eind jaren zeventig is opgenomen. Ze is op moment van de reactie 87 jaar oud en maakt het goed! 'Lullabye For You'. Ze zegt goedemorgen tegen twee kinderen, Sean en Jocelyn. Beetje sneu voor Rhonda die heeft gereageerd. Het is duidelijk ook niet de interessante kant voor mij. 'Only The Strong Survive' kan ermee door. Ik vermoed toch wel dat het uit de jaren tachtig komt.

* Jackie Wilson- This Love Is Real (US, Brunswick, 1970)
Muzikaal heb ik dit nummer al jaren in de bakken staan. Go Ahead brengt dan Dana Valery's versie uit die dezelfde backing gebruikt als Jackie. Het is enerzijds even wennen om Dana's stem niet te horen, maar dan opnieuw... Jackie is een enorme held voor mij. Ook hier is het een lekker opgewekt en optimistisch nummer en dat gaat nooit vervelen. Op de flip staat 'Love Uprising' en ook dat is wederom rijk gearrangeerd. Na het intro gaat het ietwat op de heupwiegende Motown-toer met vingerknipjes. Natuurlijk... het is de grote Jackie Wilson maar ik geef de voorkeur aan de a-kant.

Even een foto nemen van de boosdoeners en ik ben dadelijk weer terug voor deeltje 12 van de 'Singles round-up'.

Singles round-up: januari 10

Nog maar eentje om het af te leren? Of eigenlijk twee? Nee, ik heb het niet over de 'Singles round-up' maar over nieuwe platen. Afgelopen zondag zie ik bij Juno een plaat staan in de nieuwe releases maar die blijkt op dat moment uitverkocht te zijn. Vandaag een mailtje dat deze tijdelijk weer beschikbaar is en meteen eentje mee gepikt. Het is een dubbel-single, dus vandaar de verwarring met een of twee. We zijn halverwege de partij van Mark en ik wil nog kijken of ik een aflevering met de Discogs-platen kan doen. Dan rest volgende week alleen nog eentje met het hagelnieuwe vinyl en kan ik voor de rest nog wat 'leuke' dingen doen op Soul-xotica. Deze en de volgende bevatten elk acht singles. In deze eerste aflevering nemen we afscheid van de jaren tachtig en werk ik langzaam toe naar een climax met jaren zestig-singles. Hierbij de volgende acht.

* Milt Matthews- Stop That Train (US, H&L, 1978)
'All These Changes' is voor mij een 'instant' hit een paar jaar geleden, de tweede single van Milt in mijn collectie heeft enige tijd nodig om te groeien. Platen over deze vorm van openbaar vervoer zijn er veel maar bij Milt heb je echt het gevoel dat je aan boord bent van een stoomlocomotief. Er is veel aandacht besteed aan de achtergrondzang en overige geluiden want het stampt genadeloos voort over het spoor en dat gaat wellicht nooit stoppen. De zangeressen die de stoomfluit nadoen stelen voor mij de show. Een erg leuk plaatje! 'This Is My Song' heeft niets met Charlie Chaplin te maken. Hier horen we Milt in een ballade, maar nee... het is 'Train' dat het voor mij doet.

* Van McCoy- Where There's A Heartache (US, CGC, 1970)
Een promo van Van met een stereo- en mono-versie aan elke kant. Het nummer is van de hand van Bacharach en David en dat zit in ieder geval wel goed. Dan de Van McCoy-magie? Dat ontmoet hier de Bacharach en David-stijl en is een verrukkelijke combinatie. Geen idee wie de zanger is of is dat stiekem ome Van zélf? CGC is overigens een onderdeel van Crewe Records, genoemd naar Bob Crewe. Bob wordt ook genoemd als producent en orkestleider terwijl Hutch Davis de rol van arrangeur krijgt toegespeeld. Ik meen toch dat ik de zoete Van McCoy-violen kan herkennen?

* The Mirettes- First Love (US, Revue, 1968)
De b-kant maar de kant waarvoor ik het heb gereserveerd. Wellicht zit ik nog een beetje in de Van McCoy-tune maar ik hoor iets van Bacharach en David in 'First Love', maar geen spoor van deze mannen. Het is zeer fraaie midtempo crossover met een breed palet aan instrumenten en ik heb The Mirettes nog nooit zó soulvol horen zingen. 'The Whole New Thing' is de a-kant en dat is het meer stampende werk van The Mirettes hoewel ik altijd een zwak zal houden voor de dames, maar 'First Love' is nu eenmaal de meest interessante kant.

* Dorothy Moore- 1-2-3 (US, Malaco, 1978)
Opnieuw een stereo en mono versie aan elke kant. '1-2-3 (You And Me)' is de volledige titel. Het is een Southern ballade en dat is Dorothy wel toevertrouwd. Het klinkt gewoon erg goed en ik hoop dat ik deze plaat niet ga vergeten. Dergelijke ballades graven nog wel eens het onderspit in mijn verzameling.

* Cecil Parker- Really Really Love You (UK, EMI, 1980)
Het is bijna een jaar geleden dat ik ben gaan luisteren naar de show van een radiovriend op een ander Engels station. De weduwe van wijlen Ronnie Walker hangt daar iedere avond in de chatroom en Ronnie's werk wordt met de regelmaat van de klok gedraaid. Ik heb tot nu toe twee singles van Ronnie zélf, eentje als Ronnie Walker en eentje als Fletcher Walker III. En dan is er nog Cecil Parker. Parker doet 'gewoon' een nummer van Ronnie Walker, maar op zijn minst is daar een connectie. Ik heb 'Really Really Love You' al op de Amerikaanse TEC, maar deze Engelse kan ik niet laten liggen. De plaat zelf is altijd een feestje om te draaien!

* Patterson Twins- Jesus Is Coming (US, Kon-Kord, 1986)
En met de komst van de Here nemen we afscheid van de jaren tachtig. De tweeling heeft wat familie meegenomen voor deze opname want we horen een koor op de achtergrond. Qua stemmen is het geen eeneiige tweeling, maar ze passen prachtig bij elkaar. Muzikaal is het geen hoogvlieger, maar hee... we hebben het over gospel uit de jaren tachtig. Op de b-kant gaan we zelfs nog voor 'rocking gospel' maar daar is de begeleiding echt te minimaal voor. 'Jesus Is Coming' heeft echter genoeg soul om de plaat te redden!

* Billy Paul- I Trust You (UK, Philadelphia International, 1976)
Ik besluit deze 'Singles round-up' met een duo op het Philadelphia International-label. Voor wat Billy Paul betreft... ik ben nooit een echte fan geweest van 'Me And Mrs. Jones', maar zo nu en dan weet Mr. Paul me te verrassen. Dat is zeker het geval met 'I Trust You'. Geschreven door de heren Gamble en Huff heeft dit alle ingrediënten van de Phillysoul maar dan zonder het 'schreeuwerige' van Harold Melvin & The Blue Notes om maar wat te noemen.. Het heeft een ingebouwde klasse. De b-kant is funky en daar doe ik het al helemaal niet voor!

* Lou Rawls- Some Folks Never Learn (UK, Philadelphia International, 1977)
Tien jaar na 'Dead End Street' voelt Lou zich als een vis in het water bij Gamble en Huff. De opvolger van 'Some Folks' zal 'See You When I Git There' worden en dat is opnieuw een grote hit voor Rawls. 'Some Folks' heeft het nooit zo ver geschopt. Ik moet heel eerlijk bekennen dat ik Lou's stem niet zo goed trek, maar verder is er niets aan te merken op 'Some Folks' want het is gewoon een solide Gamble en Huff-compositie en productie. 'Early Morning Love' is daarentegen een ballade en daar vind ik Lou's stem beter passen. Ik vrees dat deze kant gaat winnen voor mij.

Singles round-up: januari 9

Komt er nog een einde aan deze maand? Voorlopig is het einde nog niet in zicht want ook vandaag heb ik drie singles besteld. Eentje is volgens mij nét officieel verschenen maar is als 'pre-order' al stijf uitverkocht. Vandaag een mailtje van Juno dat er toch nog een paar extra exemplaren zijn geleverd en ik heb de laatste gekocht. Dan adverteert Record Shack met een oudere heruitgave van een zéér gezocht nummer en dit naar aanleiding van het origineel dat het eveneens te koop aanbiedt. Deze is 'priced to sell' voor slechts 3500 euro, maar ik hou het wel bij een heruitgave. Daarbij ook nog een single gedaan waarmee het vorige week heeft geadverteerd. Nu ga ik dan verder met het tweede deel uit de meest recente partij singles van Mark met opnieuw weer negen singles. Als dat gedaan is, moest ik maar eens het nachtverblijf opzoeken.

* Sid Herring- Do It In The Name Of Love (US, Muscle, 1980)
Ik trap vanavond af met lekkere 'in-your-face' post-disco uit 1980. Muscle is niet het meest tot de verbeelding sprekende label en in het intro klinkt het heel even 'lo-fi' te worden, maar dat is slechts een kleine aarzeling. Daarna is het een mooie volle productie met een erg prettige 'hook'. 'Feelin' In Love' klinkt meer funky en dat is op zichzelf ook niet erg slecht. Het is avontuurlijker dan de a-kant en dus reken ik het als een 'double-sider' maar moet nog even nadenken over welke kant gaat winnen.

* The Honey Cone- While You're Out Looking For Sugar! (US, Hot Wax, 1969)
Holland-Dozier-Holland mag de achternamen een paar jaar niet gebruiken voor muzikale producties en zetten het Hot Wax-label op. Dunbar en Wayne 'coveren' hun composities om het legaal te houden, maar de invloed van Holland-Dozier-Holland klinkt door in 'Sugar'. Het is een ietwat stampend nummer dat zo op Motown zou zijn kunnen uitgebracht. Niks essentieels maar leuk om erbij te hebben. Het is een promo en dus met hetzelfde nummer aan de andere kant zonder verschil in stereo of mono.

* M. Hunt-Manhunt- I Can't Go On (US, Ti-con, 1983)
Een zeer eigenaardige 'indie ballad' uit 1983. Meneer Hunt heeft een bijzonder stemgeluid en zingt tot uit zijn tenen terwijl dat de productie ook redelijk lijkt te deugen. Ik denk alleen dat de toetsenist bij een ander concert is, maar dat heeft zo ook zijn charme. Oh wacht, die gitaar moet ook worden gestemd. Tegen het einde wordt het opeens toch nog een beetje lullig qua muziek, maar ja... dat heb je met die 'indie'-dingen uit de jaren tachtig. 'You Know Better Love' is meer upbeat en ook hier klinken gitaar en basgitaar ietwat knullig. Ook zijn stem gaat alle kanten op. Qua 'lo-fi' eighties vind ik die tweede een prachtige novelty maar verder heb ik moeite om deze kant serieus te nemen.

* Chuck Jackson- Love Lights (Frankrijk, Philips, 1975)
Uit dezelfde periode van de Jerry Butler en Gene Chandler singles die ik in de vorige aflevering heb genoemd, herinner ik me de hoes van deze Chuck Jackson ook heel goed. Nog zo'n plaatje dat je te pas en te onpas tegenkomt omstreeks 1990. Mijn kennis en interesse is dan nog niet zo ver om de plaat aan te schaffen en dat moet ik dus vijfendertig jaar later doen. En voor een paar gulden méér. 'Love Lights' is gemaakt voor de hitparade en valt onder de vroege disco. Dus met een echte drummer die dan weer niet heel veel uitdaging heeft binnen het nummer. De piano en gitaar met wah wah-pedaal houden de stoomlocomotief op het geplande reisschema. Ik zie nu dat het is geschreven en geproduceerd door The Moments. Zoals vaker het geval is bij hun producties staat de instrumentale versie op de b-kant.

* Bettye Lavette- I Can't Stop (UK, Motown, 1982)
De groove en begeleiding komt me heel bekend voor, maar het is wellicht gewoon het hitgeluid van 1982. Ik heb vorig jaar 'Right In The Middle Of Falling In Love' gekocht van Bettye op het Motown-label en hier is dan 'I Can't Stop'. Op deze single is het meer hitgevoelig terwijl Bettye's eigenzinnige stem bij vlagen een speciale 'touch' geeft. Eentje die ik wel graag mag horen. Het valt me echter op dat de single omgekeerd in het hoesje zit. Een kleine hint van Mark? 'Either Way We Lose' is een pure ballade en iets meer trouw aan de Southern Soul-roots van Lavette. Twee uitstekende maar contrasterende kanten. Tja, Bettye kan niks verkeerd doen bij mij.

* Barbara Lynn- It Ain't No Good To Be Too Good (US, Atlantic, 1973)
Over dames gesproken met een ingebouwde klasse in hun stem. Ik moet bekennen dat ik Barbara vooral ken van haar jaren zestig-output maar 'It Ain't No Good To Be Too Good' heeft wat mij betreft dezelfde ingrediënten als 'This Is The Thanks I Get'. 'You Make Me So Hot' gaat meer op de sista-funk toer maar zo wil ik Barb niet horen. 'It Ain't No Good' maakt dat dubbel en dwars goed.

* The Manhattans- Fever (US, DeLuxe, 1972)
Little Willie John's 'Fever' wordt hier op smaakvolle wijze vertolkt door The Manhattans. Het heeft ineens een groove en fraaie harmoniezang. Ik twijfel even of ik hem voor deze kant heb gereserveerd en dat blijkt waar te zijn want 'Back Up' is een funky affaire dat ik weer niet echt lust van The Manhattans. 'Fever' is een eigenwijze cover maar voor mijn gevoel hebben ze wel betere dingen gedaan in de vroege jaren zeventig.

* Mark IV- Hang Ups (UK, Cordial, onuitgebrachte opname van omstreeks 1972, re: 2017)
Of zou die toch van iets later zijn? Ik hoor namelijk protodisco. 'Hang Ups' is een lekker vlot nummer dat schijnbaar altijd op de plank is blijven liggen totdat Cordial dit in 2017 in het vinyl perst. Op de flip staat de demo-versie van 'Give Me Just A Little'. Deze is dus ooit wel uitgebracht? Nee, buiten het album 'Signs Of A Dying Love' om niet. Dat is het album dat datzelfde Cordial in 2018 op de markt heeft gebracht. Het heeft het meer vertrouwde geluid van Mark IV met de falsetto en eigenlijk de betere kant. Voor een 'demo' klinkt het behoorlijk 'af'.

* Barbara Mason- Just A Little Lovin' (US, National General, 1970)
Mark heeft ons al gewaarschuwd want het styreen is nogal 'aanwezig' maar het stoort me niet echt. Barbara doet een mooie grootse ballade ondersteund door een dameskoortje. 'Yes, It's You' heeft ze vaker gebruikt als b-kant en is meer van hetzelfde maar dan zonder de benodigde magie. 'Just A Little Lovin' is zeker een magisch kantje!

Week Spot: Marva Holiday

Hoewel ik mijn best doe de 'Singles round-up'-afleveringen te beperken, gaat dat vooralsnog even niet lukken. Ik baal een beetje van Gene Chandler met het té grote middengat. Ik ben niet creatief en secuur genoeg om een 'hartje' na te maken, en deze precies in het midden te krijgen en vervolgens met sellotape het ding proberen op zijn plek te houden. Bovendien blijft het Mercury-styreen. Ik heb gisteravond al gezien dat de plaat een Engelse en Nederlandse release heeft gehad. De Nederlandse is in mono. Van de Engelse weet ik het niet, maar dat blijkt toch de voordeligste optie te zijn. Uiteraard zijn er nóg twee het pakket mee in gegaan, maar dat probleem is in ieder geval opgelost. De Amerikaanse hang ik aan de muur. De Week Spot is op zichzelf erg snel uitgezocht. Het is een naam die ik al meer dan tien jaar ken maar dit plaatje is volslagen onbekend voor mij tot een week geleden. Even lijkt het alsof ik op een dood spoor kom qua informatie maar dan blijkt Allmusic eens de redding te zijn. De Week Spot is de enige officiële single van Marva Holiday die ooit is uitgebracht: 'It's Written All Over My Face' uit 1968.

Ik moet ze nog ergens hebben, maar helaas zijn ze al grotendeels vergaan. Ik krijg in 1993 de kans om een partij Hitweek en Aloha te kopen. De Aloha is compleet maar heeft niet echt mijn interesse. Hitweek daarentegen wel en dat is de periode 1967 tot en met het einde in 1969 compleet op twee na. Ik leer heel veel 'nieuwe' oude muziek kennen dankzij deze bladen. Nadat ik uit Jutrijp ben vertrokken, heeft het twintig jaar op zolder gestaan. Ingepakt in plastic zakken, dat wel, maar de laatste keer dat ik ze heb gezien zijn ze al helemaal uitgedroogd. Het gaat mij uiteraard om de recensies. Hoe negatiever hoe beter? Tja, de roemruchte garagerockband The Seeds wordt bij de stoelpoten afgezaagd. Het gaat hem daarbij om de single 'A Thousand Shadows' uit 1967 dat blijkbaar een Nederlandse release heeft gehad. Het label, GNP Crescendo, heeft op ene of andere manier altijd mijn interesse gehad. Dan is het opeens 2013 en zit ik al een paar jaar in de Northern Soul. Kent verrast ons opnieuw met een single met twee onuitgebrachte kanten. De topkant is 'Just A Little Faith And Understanding' van The Magicians, een vocale versie van een klassieke Northern Soul-instrumental genaamd 'Double Cookin'  van The Checkerboard Squares. Als ik de b-kant bekijk zie ik een verwijzing naar het GNP Crescendo-label en daar is weer de herinnering aan The Seeds. Zoals vaker het geval is verliest de a-kant al snel mijn interesse en ga ik er met de b-kant vandoor. 'Rising Higher' van Marva Holiday is zo'n nummer dat ikzelf beschouw als een 'Do The 45'-klassieker. Ik heb de plaat alweer een tijdje niet gedraaid, maar het is nog altijd een favoriet als ik eraan denk. Als ik hem zo snel kan vinden, zit die zaterdag in de show.

De wieg van Marva staat in San Jose in Californië. Haar halfzus is een dochter van de beroemde jazzmuzikant Charles Mingus, maar ook Marva beschouwt hem graag als surrogaat voor haar vader. Ze begint haar muzikale loopbaan in het koor van de baptistengemeente en begint al snel met zelf liedjes te schrijven. In 1966 wordt ze lid van Bonnie & The Treasures. Deze groep heeft dan een cult-hit gehad met 'Home Of The Brave' dat klinkt alsof het uit de koker komt van Phil Spector. Hoewel Marva binnen de groep Sherlie Matthews vervangt, blijven de dames goede vriendinnen. Sherlie heeft een liedje voor haar en ze nemen een demo op. Het bandje komt terecht bij het GNP Crescendo-label dat dan vooral succes heeft gehad met The Seeds. In plaats van de volledige groep kiest GNP Crescendo ervoor om alleen Marva een contract aan te bieden. 'It's Written All Over My Face' verschijnt in 1968 maar het wordt geen hit. Veel van de niet verkochte singles vinden in 1974 hun weg naar Engeland waar het plaatje is omarmd door de Northern Soul-scene.

In 1968 voegt Marva zich bij de band Black Magic en doet mee op drie nummers van hun elpee 'Where Love Is' op het Atco-label. Er heeft zich iets van 'love' afgespeeld bij Marva want kort hierop trekt ze zich terug uit de muziekbusiness om te bevallen van een kind. Ze verhuist tijdelijk naar Oakland. In 1971 komt ze opnieuw in Los Angeles en gaat aan de slag als liedjesschrijver voor Motown. Er is uit die tijd echter maar één compositie van haar welke zal worden uitgebracht. Ik heb het dan over 'Woman In My Eyes', een single van Stacie Johnson uit 1973. In 1977 geeft ze het op en gaat terug naar Oakland. Daar bestiert ze een publicatiemaatschappij en een platenlabel en zal in de nieuwe eeuw weer op het podium verschijnen als gospelzangeres. In 2005 treedt ze op in Engeland in de befaamde Northern Soul-club Cleethorpes naast Sherlie Matthews en Jim Gilstrap tijdens een showcase van het Mirwood-label.

De single zélf komt pas volgende week aan bod in de 'Singles round-up' maar ik heb het plan om de jaren zestig-singles in ieder geval deze zaterdag te draaien in de show.

Singles round-up: januari 8

De voltallige redactie is de kamer uit gestuurd en hangt nu aan de bar voor de nazit. Ja, dat is lang geleden dat ik voor het laatst een redactievergadering heb gehad. Het is met name de fotograaf die dubbele uren gaat opschrijven die maakt dat ik snel tot een besluit kom en het roer opnieuw om gooi. Ik heb afgelopen week vijf afleveringen beloofd van de 'Singles round-up'. Welnu, dat is al sinds het weekend gewijzigd naar vier afleveringen. Ik ben eerst van plan om twee afleveringen te doen met seventies, eentje met de sixties en een vierde met de eighties. De foto's zijn zelfs al gemaakt als ik opeens besluit het op de ouderwetse manier te doen. Kriskras door elkaar qua jaartallen en stijlen, maar op alfabetische volgorde van de artiesten. Vandaag en woensdag krijgen jullie negen singles per keer en donderdag en vrijdag acht. De eerste 2025-release krijgt later deze week gezelschap van een Juno-pakketje en ook de Discogs-singles krijgen volgende week een apart bericht. Voorlopig zit ik nog ver onder de honderd pond bij Mark en dat is de moeite van het verzenden bijna niet. Ik spaar dus rustig even door totdat ik voor 200 of 250 heb of iets in de buurt van dertig singles. Hierbij de eerste negen uit de meest recente partij van Mark in alfabetische volgorde.

* Otis Brown- You Girl (US, ExSpectMore, 1966)
We beginnen deze aflevering in de sixties. De 'Singles round-up' van vrijdag zal vooral over dat decennium gaan want ik heb opvallend veel singles met een S bij Mark op de stapel liggen. Daar zitten dan twee uit de jaren zeventig bij want met de jaren tachtig en later ben ik al veel vroeger klaar. Van Otis Brown heb ik reeds een andere single die me al goed is bevallen. Ik ben in blijde verwachting van deze latere single en hoop dat 'I can expect more'. Het heeft een bijzonder arrangement voor strijkers op de achtergrond en dat is dan ook het enige echt opvallende. Ik heb het gevoel alsof ik 'You Girl' al in duizend versies heb gehoord. 'Mama Don't Allow No Loving In Here' heeft een rauwer geluid. Het klinkt een paar jaar ouder maar eigenlijk moet ik bekennen dat ik dit de betere kant vind.

* Jerry Butler- I Forgot To Remember (US, Mercuey, 1970)
Eigenlijk de b-kant van een single die ik al in de Nederlandse uitdossing heb. Toch moet ik bekennen dat die plaat nooit de Blauwe Bak heeft gehaald en het in Nederland ook een andere b-kant heeft gekregen. Gezien ik hetzelfde nummer wel in coverversies in de Blauwe Bak heb staan, moest ik een overplaatsing overwegen? De 'Ice Man' trakteert ons op een lekkere groove met zijn onmiskenbare stemgeluid. Jammer dat het styreen een beetje luidruchtig is want het is een zeer fijne kant! Het is in Amerika de b-kant van 'Got To See If I Can't Mommy To Come Back Home'. Het styreen is in ieder geval niet lief waardoor ik het vinyl moet raadplegen. Het is op zichzelf best een mooie ballade maar ik vrees in 2017 dat deze niet vaak uit de bak zal worden gehaald. Het is de tijd dat ik nog best kritisch ben over Blauwe Bak-aanwinsten. 'I Forgot To Remember' kan ermee door totdat ik een upgrade tegen kom.

* Gene Chandler- Not The Marrying Kind (US, Mercury, 1970)
Opnieuw een b-kant en wederom op het Mercury-label. Er is een tijd, zo rond 1989-90, dat je praktisch op iedere rommelmarkt één bepaalde single van Jerry Butler en dito met een Gene Chandler-plaat tegenkomt. Alsof ze gratis kwamen met een pakje boter. Dat is nog altijd een mysterie voor mij, hoewel beide tegenwoordig in de Blauwe Bak staan. Later in deze serie komen we nog zo'n single tegen die even héél erg algemeen verkrijgbaar is en welke ik dan ook laat liggen. Nu naar de b-kant van 'Groovy Situation' van Gene Chandler. Oh, kan dat ook nog? Een té groot middengat. Ja, zelfs een 'spider' past er niet in. Dat wordt dus goed checken of de plaat recht op het plateau ligt en niet schuift als ik de naald erop zet. Dat scheelt nu niet alles maar kost me wel een minuutje voorbereiding. Het is een ontzettend fijn nummer met 'The Duke' in topconditie. Het té grote middengat is echter wel een handicap. Maar even rond kijken voor de Engelse persing. 'Groovy Situation' laat ik nu maar even voor wat het is.

* Sonny Charles- It Takes A Little Longer (Frankrijk, A&M, 1970)
Geschreven door Gary Wright en ene Kristina Uppstrom. Dat blijkt mevrouw Wright te zijn en ook bekend als Tina Wright. Ik kan niet zo snel vinden waar dit nummer zijn oorsprong heeft of dat het speciaal voor Sonny is geschreven. Wel zie ik een reggae-versie van Teddy Brown uit 1972. Het is aan beide kanten eigenlijk pure pop waarvan 'Welfare Man' op de keerzijde nog de meeste 'soul' heeft. Het is echter een zonnig geprijsd item met een fraaie fotohoes. Ondanks de Spooky Tooth-hobby kies ik voor 'Welfare Man' als de kant van deze single.

* Samona Cooke- Dance To Keep From Crying (US, Epic, 1977)
Als je de dochter van Sam Cooke bent, kun je iedere muzikant of producent aan je binden? Samona doet het op deze plaat met Jim Peterik. In 1970 zingt hij 'Vehicle' van Ides Of March de hitparade in en in het volgende decennium is hij de stem van Survivor. In 1977 heeft de disco al een aantal clichés dat heel vaak een miljoenenverkoop oplevert, maar Samona weet deze te omzeilen. Niet dat het zwaar underground klinkt, maar het is té puur en soulvol voor het grote publiek. Het zal dan ook niet veel verder zijn gekomen dan dit stadium van de promo want dit is zo'n single met een mono- en stereokant. Het valt mij niet tegen!

* Glenn Duhe- I Can't Stop Wanting You (US, Crown G Record, 1971)
Een zeer obscuur plaatje uit Philadelphia. Een prachtig voorbeeld van crossover met zeer aantrekkelijke blazers en een koortje in het intro. Voor dat gedeelte zijn ook niet de minste ingevlogen of Discogs moet het fout hebben. De blazers zijn gearrangeerd door Bobby Martin die ook aan de wieg staat van Philadelphia International Records, de groove is ontwikkeld door ene Jesse James en deze wordt gelinkt aan de zanger en schrijver. Op de keerzijde staat de instrumentale versie door de Crown G's en terwijl dat dus geen tekst heeft, krijgt het opeens wel extra credits. Elaine LeDuff en Bobby Martin profiteren nu ineens mee van de inkomsten. Helaas zijn die vrijwel nihil gebleven.

* George Duke- Brazilian Love Affair (UK, Epic, 1980)
Van namen als George Duke krijg ik altijd last van jeuk en dat blijkt nu maar weer eens onterecht te zijn. Natuurlijk is het niet de 'in-your-face' disco of funk en heeft ook dit een ingewikkelde groove maar over het algemeen is dit erg goed te pruimen. Sterker nog: Ik vind het zelfs erg goed! Later in de instrumentale brug neigt het wel een beetje naar fusion maar ach... het blijft onder de vier minuten dus dat had erger gekund. De dertig noten per seconde-fusion is wellicht één van de weinige muziekstijlen die ik niet trek. 'Summer Breezin' op de flip is ideaal voor als je in je hangmat hangt tussen twee palmbomen in. Gezien ik die niet in de tuin heb, hou ik het maar bij de Braziliaanse liefdesaffaire. O ja, die heb ik óók niet.

* El Chicano- Tell Her She's Lovely (US, MCA, 1973)
De verrassingspakketten zijn leuk geweest maar soms is het een ramp om maanden te moeten wachten op een plaat. Bij het pakket van vorige maand denk ik al 'Shit, geen El Chicano in het pakket'. Dat gaat vanaf nu niet meer gebeuren. 'Tell Her She's Lovely' is gewoon een hit geweest in Amerika maar sluit helemaal aan bij mijn recente interesse voor Latinrock. Ik heb van deze band overigens al 'Viva Tirado' in de Blauwe Bak staan. 'Tell Her She's Lovely' is daarentegen een echt liedje met een zeer rijke muzikale begeleiding en het geheel moet fantastisch klinken op de radio terwijl je met je cabrio over de Route 66 scheurt. Maar ook niet te versmaden op de ruilverkaveling tussen Wittelte en Dwingeloo.

* Al Green- Going Away (US, Eclectrosound Group, 1985)
Hoe exclusief wil je het hebben? Een single van Al Green die in 1985 via A&M de wereld is ingestuurd, maar hier als pre-productie proefpersing. Al is door de jaren heen zo nu en dan het spoor bijster maar voor deze single keert hij terug naar het beproefde recept. Drums die heel dicht in de buurt komen van zijn oude Memphis-geluid en dan in combinatie met zijn stem en wat frisse jaren tachtig-synthesizers. Het is zeker één van zijn betere late singles. Het heeft hetzelfde nummer aan de andere kant en beide zijn in stereo. Ik zie nu dat A&M een promo in deze vorm heeft uitgebracht vóór de reguliere single met 'Building Up' op de b-kant.

Van het concert des levens: 2022

Het kost nog enige moeite om de datum op te zoeken, maar het is eind mei 2024 geweest. Voor mijn gevoel is dat niet zo lang geleden, maar ach... Ik ben het 'concert' begonnen in 2020 of 2021 en het dient dan om mijn 45e verjaardag te vieren met muziek en berichten. Ik heb de afgelopen maanden dikwijls gedacht aan het 'concert' met het idee om het weer op te starten. Dan heb ik het plan in december ineens klaar. Ik hoef in principe nog maar drie jaren: 2022, 2023 en 2024. Als ik in januari, februari en maart een bericht publiceer, ben ik precies voor mijn vijftigste in april klaar met de serie. Dat betekent dat ik vanavond mag grasduinen in het jaar 2022. Voor een plaatje ter illustratie hoef ik niet lang na te denken. Het is immers dé nummer 1-hit van 2022 en broer heeft de afgelopen tijd het laatste beetje 'schaamte' weg geveegd. Denk ik nog vaak terug aan 2022 'as it was'? Op een enkele vrijdag na, welke ik hier meerdere malen heb beschreven, niet tot nauwelijks, maar over het algemeen ben ik best content met het jaar 2022. Ook al speelt 'verlies' een zekere rol gedurende het jaar.

De paniek van de voorgaande twee jaren loopt op zijn einde. Nederland is zo ongeveer nog het enige land met maatregelen in begin 2022 en dat betekent dat ik geregeld de straat op ga. Het begint met een zaterdag koukleumen bij een winkel in Oldeberkoop en in de daaropvolgende weken kan ik op zijn minst bewegen tijdens een aantal 'lichtjestochten'. Ik volg het nieuws op de voet en ben al een paar weken op de hoogte dat Rusland dreigementen heeft geuit aan het adres van Oekraïne. Enkele ultimatums verlopen en voor mij is al lange tijd duidelijk dat niet de vraag is of het gebeurd maar wanneer het gebeurd. Alsof de duvel ermee speelt, worden in Nederland de laatste maatregelen opgeheven en glijden we meteen de volgende crisis in. Een oorlog die de 'onze' moet voorstellen. Paniek over de gasprijzen heb ik pas over een half jaar, het voorjaar meldt zich voorzichtig aan. In maart kunnen we het mondmasker archiveren en gaat het leven weer los. Het begint voor mij met een bezorgronde in Steenwijk waar ik intussen een paar singles koop. Het is de start van een zeer actieve week met singles en fietstochten naar Meppel en Assen. Het is ook rond deze tijd dat Steenwijk mijn vaste bezorgplek wordt. In 2023 zal ik nog enige tijd op vrijdag in Meppel 'helpen', maar dat is meer ter decoratie. In maart verlaat oud-Horrible Dying-gitarist Michel dit leven zeer onverwacht. We hebben dan sinds een paar jaar een vriendschap op Facebook en ik heb hem waarschijnlijk voor het laatst gezien in 1996 of 1997.

De familie is in de afgelopen jaren erg flexibel geweest. Ik mocht moeder 'voor een dag hebben' als ik dat wilde met de kerst van 2020 en 2021. Er zijn dan restricties aan bezoek, maar beide keren moet ik verstek laten gaan. Het is tot de corona traditie geweest dat ik op de woensdag vóór Hemelvaart langs ga bij mijn moeder en de volgende dag weer naar huis zodat ik 's avonds gewoon mijn radioshow kan doen. Vaak ook omdat ik op vrijdag moet werken maar ik heb in 2022 vrij op de dag na Hemelvaart. Ik huur de elektrische fiets in Havelte en slaap voor de laatste keer in het ouderlijk huis tijdens het leven van moeder. De verwachting is dat ze binnen een paar maanden gaat verhuizen naar een aanleunwoning of iets dergelijks en dus ruim ik 's ochtends nog wat spulletjes op. De enige keren dat ik moeder in 2020 en 2021 heb gezien is een paar dagen na haar verjaardag als ik haar opnieuw 'alleen voor mezelf mag hebben'. Op maandag 1 augustus heb ik gepland om haar op te zoeken voor haar verjaardag van een paar dagen eerder. Met haar verjaardag is het praktisch nooit gebruikelijk om de nacht te blijven. Ik ga op en neer met bus en trein buiten de fiets van Uffelte naar Steenwijk en terug. Het is een onvergetelijke dag. Ik krijg het zelfs voor elkaar dat ze een uurtje buiten komt zitten. Ik vermoed dat dit voor het eerst in een jaar is dat ze langer dan een kwartier buiten is. Weliswaar met het vest aan want moeder heeft het voortdurend koud. Het is erg gezellig en na het avondeten troggel ik maar liefst twee ijsjes af. Als ik haar dat vertel, schudt ze haar hoofd. 'Jullie zullen nooit veranderen'.

Een paar weken eerder tijdens het Pinksterweekend is het 'Wappie 2.0': Een boerendemonstratie in Leeuwarden. Ondanks de interessante sprekers zijn de boeren de grote afwezigen deze dag. De truckchauffeurs maken een hoop goed en twee dagen later heb ik nog een suis in mijn oren van de luchthoorns. Het is een week voor de grote boerendemonstratie bij Barneveld en een week voordat het beruchte stikstofkaartje openbaar wordt gemaakt. Dan gaat het hek van de dam maar ik volg het dan op afstand. Ik ondersteun de acties vooral door het dragen van een 'No farmers no food'-hoodie welke ik ook aan heb als broer langs komt in Havelte. Eigenlijk was ik dit een beetje vergeten totdat mijn schoonzus me een aantal foto's van die middag toestuurde. Hemels mooi weer en we lopen opnieuw over het Holtingerveld met de immer traditionele patat-met-twee-kroketten als avondmaal.

Eind augustus heb ik vakantie en ik wil weer hetzelfde als vorig jaar. Een weekje de elektrische fiets huren of...? We kunnen natuurlijk ook een gewone fiets huren en de rest houden voor het vermaak onderweg. Ik heb ambitieuze plannen voor Dokkum maar dat wordt bijgesteld tot Earnewãld. Daar wil ik wel een dagje vertoeven. Ahum... het is een legendarische fietstocht maar er is geen klap te beleven in het dorp en dus breiden we de fietstocht maar extra uit. In Nieuwehorne heb ik een diner met patat en vlees en ik voel me zó lekker moe als ik 's avonds terug kom in Uffelte. De zaterdag heb ik vrijaf genomen want broer is in Nederland en ik ga mijn eerste telefoongesprek hebben met moeder sinds ze is opgenomen in het ziekenhuis. Zondag levert een prachtige fietstocht op over Hellendoorn en Nijverdal, de maandag naar Emmen valt enigszins tegen. Dinsdag blijf ik thuis om mijn radioshow te doen en heb wilde plannen voor de woensdag. Dan een telefoontje van mijn zus: Het kan wel eens heel snel afgelopen zijn met moeder. Als ik haar nog bij leven wil zien, moet ik niet te lang wachten? De woensdag wordt als fietsdag geschrapt en in plaats daarvan bezoek ik moeder in het verzorgingstehuis waar ze dan net een kamer heeft gekregen. Het is een emotionele middag en avond en legt een domper op de rest van de vakantie, maar... de fietstocht naar Earnewâld en de zondag pakken ze me niet meer af.

Een week later ga ik opnieuw langs bij moeder en dat is een stuk minder emotioneel. Ze ligt in bed en is niet thuis, maar verder is het precies mijn moeder. Ze mag voor de laatste keer haar favoriete rol spelen ('Pas je goed op jezelf?'). We praten over koetjes en kalfjes en lachen heel wat af. Natuurlijk is het voor mij ook een unieke kans om moeder even te 'plagen' en dat vindt ze wel leuk, van die gevatte zoons. We nemen heel luchtig afscheid maar het is wel de laatste keer dat we elkaar zien. Eind september houdt de vrouw van onze voormalige radiobaas ons in spanning maar deze klautert er weer boven op. Een week later is het de beurt aan onze eigen moeder. Ze is gewoon 'op'. Op donderdag 6 oktober verlaat ze ons na een, naar eigen zeggen, 'prachtig leven' van 84 jaren. Een week na de uitvaart moet het ouderlijk huis worden leeggehaald en zo verblijft het gezin Louwsma voor zestig uren 'thuis' maar nu zonder onze ouders. Buiten de omstandigheden om zijn dit erg waardevolle dagen en ze zijn sinds een paar maanden nóg waardevoller geworden. Broer brengt me de vrijdagmiddag terug met de spullen en we besluiten de middag samen met... patat en twee kroketten!

Kort daarna overlijdt mijn lieve buurvrouw. Zij komt ten val in huis en dat is het begin van het einde. Buurvrouw Truus is 86 geworden en op de laatste twee weken na nog zo kwiek en actief als dat je je kan voorstellen. Daarna legt een oude Steenwijker vriendin opeens weer contact met mij. Gezamenlijke vriend Paul, degene met wie in november 2004 een stuk in de kraag heb gedronken (zie: 'Doe kallem an', 25 november 2024), is overleden na een ziekte. Omdat Paul geen verdere familie heeft, vraagt ze me of erbij wil zijn bij het afscheid. Zo kom je nooit op een begrafenis en zo heb je er twee in een maand. Het weer wordt kouder en je leest overal in de media over de hoge energieprijzen. Ik wil niet het risico lopen om met een torenhoge rekening te worden opgezadeld en dus komt de thermostaat niet boven de zeventien graden en zit ik 's avonds met een winterjas aan in huis. Ik ben echter vergeten dat ik het jaren geleden heb vastgezet en dus krijg ik begin 2023 een fiks bedrag terug. Voor dat geld mag sinds de winter van 2023 de kachel weer aan bij kou.

Recent zeuren: Gercoh

Zijn naam is nog niet gevallen op Soul-xotica maar ongemerkt is hij al een paar maal voorbij gekomen. Het zijn dan vooral voorgenomen plannen die net ietsje anders lopen. Het begint op een zaterdagmorgen in juli. Ik word wakker met RTV Drenthe op de wekkerradio. Het is half twaalf en dan kun je op zaterdag bellen met het programma om iemand te feliciteren of een activiteit aan te kondigen. Ik hoor een vraaggesprek met een singer-songwriter die deze middag gaat optreden met een Indiase tablas-speler. Daar heb ik meteen oren naar, maar ja... Het is RTV Drenthe en het kan dus ook ergens achter Emmen zijn. Dan draaien ze een liedje van de beste man en dan spits ik mijn oren. Na het liedje hoor ik dat de singer-songwriter, Gercoh genaamd, deze middag zal optreden met de bespeler van de tablas in de muziekwinkel van zijn ouders in... Zuidwolde. Dan vloek ik wel even hardop want er ligt immers post in Steenwijk op me te wachten. Aan de koffie zoek ik hem op op Facebook en volg meteen zijn artiestenpagina want na 'Lone Wolf' weet ik één ding zeker: Ik moet hoognodig verder kennismaken met Gercoh!

Dan is het september en kondigt hij opnieuw een optreden aan in de muziekwinkel in Zuidwolde. Ik vraag meteen vrij van werk en hou dit weekend in de gaten. Het is best een bijzonder weekend want op vrijdag is het vijftien jaar sinds mijn '20092009' en de donderdag heb ik dat gevierd met een fietstocht naar Grolloo en verder door de provincie. Ik sta die zaterdagochtend praktisch in de startblokken om naar Zuidwolde te fietsen als ik verneem dat de gastmuzikant van die middag plots ziek is geworden. Het is even balen maar als ik achteraf gezien terug denk aan zaterdag 21 september, dan ben ik blij dat het zo is gelopen. Ik had de fietstocht van die middag en avond niet willen missen! Er gaan een paar weken voorbij en dan lees ik van een optreden op een zondagmiddag in Meppel. Ik ben vastberaden om daar naartoe te gaan. Mijn slapen is echter helemaal in de war en als ik wakker word om op de fiets te stappen, ben ik doodop. Dat laat ik dus ook schieten. Kort daarna verneem ik van de cd-presentatie van vanavond in Echten en dan ben ik vlug bereid. Flink ingepakt ben ik op en neer gereden naar Echten voor een erg bijzonder concert.

'Lone Wolf' is in juli het eerste dat ik hoor van Gercoh en het is tevens het titelnummer van het debuutalbum dat hij vanavond ten doop houdt. De titel heeft betrekking op hemzelf. Tot vanavond is Gercoh een 'einzelgänger' in de muziek. Hij kan verschillende instrumenten bespelen en is dus niemand nodig om op te treden of een cd te maken? Vanavond presenteert hij zichzelf met een (gelegenheids)band. Op toetsen niemand minder dan Xander die we hier op Soul-xotica zouden kennen van Da Skoda's uit een grijs verleden. Luisteraars van mijn radioshows kennen hem als de muzikant die mijn intro van 'The Vinyl Countdown' heeft gemaakt. Voordat de band op het podium komt om het nieuwe album integraal te spelen, doet Gercoh eerst een solo-set. Ik moet bekennen dat ik qua voorbereiding niet veel verder ben gekomen dan 'Lone Wolf' en een opname voor RTV Drenthe van een paar weken later. Ik meen zelfs dat het bij vlagen 'grungy' is maar dat laatste geldt eigenlijk alleen voor een gedeelte in 'Lone Wolf'. Verder is het vooral wat ik deze zaterdagmorgen 'hoor' in zijn stem. Een breed palet van fluisterzacht tot oorverdovend hard maar altijd zuiver en met een zekere soul in zijn stem. Zelfs al zou hij uit het telefoonboek gaan zingen, dan zou ik nog ademloos naar hem kunnen luisteren.

Met de liedjes zit het wel goed. Ik heb meerdere stukjes gehoord die zijn blijven 'hangen' en als ze niet op de cd staan, ga ik ze anders wel opzoeken om ze nog eens te horen. De band bestaat uit een basgitarist annex extra gitarist en maar liefst twee toetsenisten. Als Gercoh ook nog de bassdrum moet bespelen, is het kunst- en vliegwerk op het podium maar eenmaal gesetteld is dit de moeite van het wachten meer dan waard. Ik wil bijna een kreet van vreugde uitkramen als Xander ook nog zijn melodica tevoorschijn haalt. Onder andere 'Lone Wolf' wordt voorzien van de melodica en dat is beslist een aanwinst.

Wat het concert nog extra magisch maakt is de locatie. De organisator van de concerten noemt het 'Klein Paradiso', het is doorgaans bekend als 'D'Olde Karke'. Het is een voormalig godshuis. Erg compact en klein met houten vloer en hout aan de wanden. Dat levert een zeer fraaie akoestiek op. Ik zou best de kerk eens willen huren, een platenspeler neerzetten en horen hoe bepaalde platen hier klinken. Net zoals in 2008 in de kroeg in Hellevoetsluis. Er worden bijna maandelijks concerten georganiseerd, veelal singer-songwriters maar de ambiance maakt dat ik nog graag eens opnieuw op de fiets wil stappen voor zoiets. Het volgende concert is vrijdag al maar dat laat ik schieten hoewel Erwin Nijhoff altijd wel de moeite waard is. Ik ken hem vooral uit de tijd van zijn band The Prodigal Sons.

De cd is ter plekke te koop maar na enig overleg kan ik de losse tracks digitaal kopen. Ik heb immers geen werkende cd-speler meer in het pand staan en zelfs de dvd-spelers in de computer werken niet meer naar behoren. Hopelijk kan ik vanaf volgende week de magie opnieuw beleven. Het is het wachten ruimschoots waard geweest!