De meivakantie is voorbij en de lagere scholen gaan morgen weer aan de slag. Dat betekent dus ook dat Soul-xotica weer open kan. Ik heb de laatste paar dagen niet zo trouw geweest met publiceren, maar alles is goed aan dit front en aan inspiratie moest geen gebrek zijn. In begin 2016 heb ik enkele afleveringen van de 'Dodenrit' gedaan omdat het lijkt alsof iedere dag wel een muzikant overlijdt. De laatste week is hetzelfde aan de hand. Tot nu toe heb ik genoteerd: Dave Greenfield (The Stranglers), Millie Small, Florian Schneider (Kraftwerk), Little Richard, Yvonne Baker (van The Sensations en de Northern Soul-hit 'You Didn't Say A Word') en tenslotte degene die me het diepst raakt: Betty Wright. Ik ben aan het uitvogelen hoe ik een eerbetoon aan Betty kan doen zonder in herhaling te vallen want ze is al een paar maal voorbijgekomen op Soul-xotica. Met Little Richard heb ik niets en ik weet niet of ik bij de anderen er een verhaal uit kan trekken. We zullen zien. Eerst maar eens de Week Spots van de afgelopen week in 2016, 2017, 2018 en 2019 onder het vergrootglas leggen.
2016: Can't Let You Go-Affetuosos Of St. Vincent (1977)
Ik ken het Wirl-label dankzij 'Midnight Blue' van Wendy Alleyne en hoewel ik een zekere interesse heb voor de soulmuziek van Barbados is 'Can't Let You Go' één van de platen die het vuur flink opstookt voor mij. Mark biedt een excemplaar aan van de single maar dat is een heruitgave van een paar jaar later. Daar is het eigenlijk de b-kant van 'The Train' van Charles Jackson welke ik reeds op de originele Capitol-single heb. Ik neus rond op Marktplaats en daar vind ik deze smetteloze single voor een paar euro. Er zijn maar weinig nummers waarvan ik nooit genoeg krijg en Affetuosos moet ik wel vijfhonderd keer hebben gehoord in de laatste vier jaar. Het gaat me nooit vervelen en het levert me laagjes kippenvel op.
2017: The Outside World-The Drifters (1965)
Omdat de naalden 'ziek' zijn, heb ik gisteravond een digitale 'Do The 45' gedaan. De Week Spot van Lorraine Jackson kan ik wel vinden in een redelijke kwaliteit (als je in ogenschouw neemt dat de demo-opname al erg verrot klinkt) maar bij de 'Week Spot Carousel' geeft ik meteen de hoop op. 'The Outside World' van The Drifters heeft blijkbaar nooit een belangwekkende compilatie-cd bereikt. Het is niet helemaal nieuw voor mij want het is de b-kant van 'Follow Me'. Als we het dan over collecties binnen de collectie hebben, dit nummer trekt me over de streep voor wat betreft de 'Big City Sound'. En zo volgen er nog een aantal platen van The Drifters de Blauwe Bak binnen.
2018: Stay By My Side-Bo Kirkland & Ruth Davis (1977)
Sinds een jaar heb ik ook 'You're Gonna Get Next To Me' van dit duo in de Blauwe Bak staan, de single waarmee het in 1977 een grote Engelse hit heeft. Ik vind het moeilijk voor te stellen dat EMI niet dit 'Stay By My Side' beschikbaar heeft gemaakt als opvolger want... onbekend maakt niet onbemind. Ik vind 'Stay By My Side' zelfs beter dan de hit.
2019: The Only Thing That Saved Me-Darryl Carter (1972)
Ik hou van 'oddballs'. Die woorden schrijf ik onder een speciale 'oddball'-lijst van Mark van afgelopen week. Stuk voor stuk platen die hij niet als reguliere 'Five A Day' wil posten en die stuk voor stuk een beetje 'raar' zijn. Ik reserveer een aantal waaronder een funky blues-plaatje. Darryl Carter mag echter wel vanaf de reguliere pagina worden verkocht terwijl deze net zo 'oddball' is als de funky blues-single. Ook dit is blues, in zekere zin. In de vroege jaren zeventig zijn een aantal bluesmuzikanten op zoek naar iets 'nieuws' dat de blues op weg kan helpen in de jaren zeventig. Het resulteert in een aantal platen die later gretig aftrek vinden in de Northern Soul. Dan denk ik bijvoorbeeld aan 'I'm Com'un Home In The Morn'un' van Lou Pride welke ik onlangs nog in deze serie heb gehad. Darryl Carter is een plaat die in dat idioom 'past' maar té dol is voor menig dj om in de set te stoppen. Soms heeft het zijn voordeel dat ik van huis uit al een tikkeltje eigenwijs ben...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten