Het is een hele zoektocht voor informatie op het wereldwijde web over Lorraine Johnson, maar dan is het opeens ook echt bingo. Johnson is een totaal vergeten zangeres voor de popmuziek, maar in de soul-wereld wordt ze zo op handen gedragen dat het Engelse Ace Records zelfs demo's van minimale audiokwaliteit als warme broodjes weet te verkopen. Ik zoek eerst bij Sir Shambling in de hoop dat Lorraine misschien ooit eens iets 'deep' heeft opgenomen. Zo raak ik even verstrikt in zijn overige verhalen en eentje boeit me zeer: Zijn visie op de 'blue-eyed soul' en zijn 25 ultieme voorbeelden op dat vlak. Rhythm & blues is in de jaren zestig en zeventig een rassenaangelegenheid. Een lastig onderwerp voor iedere soul-liefhebber zoals het lijkt. Je zweert immers bij de directheid waarmee de zwarte Amerikanen hun gevoelens recht uit het hart op de plaat weten te zetten en een blanke poging daartoe is voor veel geen knip voor de neus waard. Sir Shambling biedt 25 platen waarbij het wel is gelukt. Enkele grote namen maar ook een plaat op Atco welke ik grif als 'zwart' had beoordeeld als ik het verhaal niet zou weten. Die gaat op de zoeklijst! Bestaat er zoiets als rassenscheiding in de muziek? Helaas wel. Bekend voorbeeld is een vroeg album van The Isley Brothers welke een hoes heeft waarop een blank koppeltje het gezellig heeft. Zwarte muziek pasklaar maken voor de blanke markt is hoogverraad en dat is iets dat eveneens een rol speelt in de carrière van Lorraine Johnson. Haar onuitgebrachte 'A Love Like Yours' uit 1973 is deze week de Week Spot.
Schrijver Joel Whitburn kun je niet snel op een fout betrappen, maar bij Lorraine Johnson slaat hij de plank finaal mis. Hij beschrijft haar als 'een blanke Canadese disco-zangeres'. Hoe dat zo is gekomen, daar komen we later op terug. Dankzij het graaf- en spitwerk van Ace Records kan ik jullie het werkelijke verhaal voorschotelen. Niet Canada maar Huntsville in Alabama. Lorraine wordt op 26 januari 1949 geboren. Lorraine en haar zes broers en zussen worden grootgebracht in de kerk en daarbij hoort ook het zingen in het gospelkoor. Voor Lorraine wordt dat al snel een missie en als ze opgroeit, formeert ze ook al snel haar eerste eigen gospelkoor. Aretha Franklin is een belangrijke inspiratiebron voor veel zangeressen van Johnson's generatie en deze kijken met gemengde gevoelens als Franklin langzamerhand de gospel verlaat en 'seculiere' nummers ten gehore gaat brengen. Ik plaats seculier tussen aanhalingstekens omdat het misschien even uitgelegd moet worden: Seculier is voor de gelovige de algemene populaire muziek welke niet is gelinkt aan het evangelie maar over de liefde tussen man en vrouw. Toch hoeft Aretha niet worden beschouwd als een 'afvallige' want door het succes met de seculiere muziek weet ze een nieuw publiek te interesseren voor de zwarte gospel. Lorraine is iemand die daar wel mogelijkheden in ziet, ook al is haar eerste opname in 1971 nog altijd een gospel: 'God's Tomorrow WIll Be Better Than Today'. De eerste commerciële single is in 1973 voor het Atlantic-label: 'If You Want Me To Be More Of A Woman, You Got To Be More Of A Man'. Het vestigt haar naam in de bruisende muziekscene van Muscle Shoals en binnen de kortste keren is ze een veelgevraagde sessie-zangeres. Ze gaat daarop samenwerken met Moses Dillard en Jesse Boyce. Ze neemt in deze jaren enorm veel demo's op die decennia lang in het vat blijven zitten. 'A Love Like Yours' stamt eveneens uit deze tijd. De opname op het Kent-label is mono en van voor de productie die het nimmer heeft gekregen. Het klinkt anno 2020 erg 'lo-fi'.
Dillard en Boyce zullen haar de rest van het decennium bij staan en in ruil daarvoor doet Johnson mee op de platen van Saturday Night Band. Johnson stapt over naar het Prelude-label en brengt haar eerste single uit voor dat label: 'The More I Get The More I Want'. Het nummer is geschreven door McFadden en Whitehead samen met MFSB-lid Victor Carstarphan. Voor de disco-markt verschijnt een een promo-12" die momenteel erg gezocht is en uiterst schaars. Teddy Pendergrass heeft het nummer ook op het repertoire en zijn versie is reeds een hit geweest. Dit wordt als reden genoemd voor het feit dat de plaat het nimmer heeft gehaald. Als de Kent-plaat arriveert en ik het wil bijschrijven in de Blauwe Bak-koffers zie ik ik tot mijn grote verbazing dat ik reeds een Lorraine Johnson-single heb staan. En... wat voor eentje? 'Feed The Flame' is in 1978 een grote hit en presenteert de luisteraar een overtuigende bak disco compleet met gimmicks. Ze neemt in deze tijd haar tweede album op en dan...? 'Name and shame' zou op zijn plek zijn geweest maar er is niemand die zich weet te herinneren waar het mis is gegaan. In tegenstelling tot de rhythm & blues wordt disco vaak gezien als een verwaterde blanke interpretatie. Er zijn dan al talrijke voorbeelden van niet-blanke zangers en zangeressen die populair zijn geworden in de disco, maar de muziekstijl op zichzelf wordt gezien als een 'uitverkoop' van de traditionele zwarte muziek. Net zoals bij The Isley Brothers vijftien jaar eerder kiest ook hier de platenmaatschappij ervoor om de identiteit van de zangeres te verhullen en zet een slanke blonde disco-danser op de hoes. Lorraine ontdekt het euvel pas veel later, maar deze heeft dan al haar vertrouwen verloren in de populaire muziek. In 1980 keert ze de seculiere muziek de rug toe en zet zich de volgende veertig jaar volledig in voor het gezongen evangelie.
Dankzij de veel gezochte promo-12" en opnames uit de vroege jaren zeventig is Lorraine Johnson een 'grote' naam in de 'rare soul'. Ik koop de single aanvankelijk voor de kant van Deep Velvet, maar deze ben ik al snel vergeten. Ik draai trouwens ook liever 'Hanna Mae' van de groep als het echt moet. Lorraine is met open armen ontvangen in de gospel en is tot op de dag van vandaag actief in dat gebied.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten