Ik heb reeds aangegeven dat ik het meest 'geraakt' ben door het verlies van Betty Wright. Toch heeft er geen traan gevloeid bij mij, het is de artiest waar ik de meeste binding mee heb. Huilen om muzieksterren heb ik sowieso nooit begrepen. Als het zou zijn dat hij of zij de muziek mee zou nemen het graf in? Nee, de muziek blijft tot in eeuwigheid beschikbaar en overleeft altijd de maker ervan. Een artiest die nog midden in de productiviteit zit, is een ander voorbeeld. Ik geloof dat Betty al een paar jaar niet heel erg actief meer was. Zo nu en dan een album en een optreden op North Sea of een dergelijk festival. Ik herinner haar vooral van haar opnames uit de eerste helft van de jaren zeventig en deze nummers leven voort, met of zonder de aanwezigheid van een artiest. Mijn leven met Betty Wright is vooralsnog kort, maar gaat nog zeker een vervolg krijgen!
In 2001 ontdek ik opnieuw de radio als bron om naar te luisteren. In de volgende jaren neem ik steeds meer afscheid van de televisie en wordt de radio voor mij de nummer één. In eerste instantie blijf ik hangen in de gezelligheid van Radio 2. Tijdens een uitzending van 'Theater Van Het Sentiment' hoor ik 'Clean Up Woman' en stuur een email naar het programma om te ontdekken wat ik heb gehoord. Zo gaat dat in 2003. Het antwoord moest niet moeilijk zijn voor mij want ik heb het nummer reeds jaren op een elpee met soul-hits van het Atlantic-label. Het gaat om 'Clean Up Woman'. Na verloop van tijd zakt de interesse voor het nummer weer in en maak ik een sprong naar 2009. Op de muziekfora waar ik dan zit, heb ik blijk gegeven van mijn interesse voor upbeat Northern Soul en het is de moderator die me kennis laat maken met 'Shoorah! Shoorah!'. Ik ken de titel uit het 'Hitdossier' maar heb het nummer dan nog nooit gehoord. In het café in Steenwijk waar ik bijna dagelijks zit, heeft de live-uitvoering van 'Tonight Is The Night' van Betty Wright een vaste plek ingenomen in de lijst van de afsluiters. Hetzelfde jaar kom ik de single tegen in Utrecht en kan ik hem eens draaien als ik een Nieuwjaarsdag in de kroeg sta te draaien.
Met de aanvang van de Blauwe Bak en de start van het gericht zoeken naar Northern Soul-platen richt ik me eerst op de hits van Betty: 'Clean Up Woman' en 'Shoorah! Shoorah!'. In 2016 vind ik 'Where Is The Love' voor een leuke prijs in Meppel. In dezelfde tijd ga ik ook geregeld bestellen bij Mark en ik dank mijn liefde voor Betty aan hem. Hij laat ons namens een onderbelichte kant zien Betty. Een zangeres welke enorm 'diep' kan gaan in de downtempo composities. Als ik de eerste keer 'It's Bad For Me To See You' hoor, heb ik overal rillingen. Iets dat zo vaak zal gebeuren bij volgende titels van Betty dat ik alras een flink stuk van de Blauwe Bak moet afstaan aan de zangeres. Het is niet allemaal traag en slepend, ook veel midtempo maar, hoe dan ook, het staat in schril contrast met snelle 'Shoorah' of 'Where Is The Love'. Tegelijk mist het de ondeugendheid van 'Tonight Is The Night'. Voor 'Cryin In My Sleep', 'I Love The Way You Love' of 'If You Love Me Like I Love You' mag je me wakker maken. Het zijn even snel de overige b-kanten van de Alston-singles die ik in de koffer heb staan. Ik weet zeker dat Betty nog meer geheimen voor me heeft bewaard.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten