Een leven met The Pretty Things

Een aparte zaterdagavond voor mij. Twee weken geleden is een naald stuk gegaan en heb ik problemen met de andere draaitafel. Vorige week heb ik zo een 'digitale' show gedaan, maar ja... in 'Do The 45' draait het letterlijk om vinylsingles en niet om mp3's. Ik beloof in eerste instantie wel een digitaal vervolg van de show van vorige week, maar deze ochtend begin ik te wennen aan het idee en dat gaat me steeds beter bevallen: Ik sla voor eens de zaterdagavond-radioshow over. Tijd om weer up-to-date te worden met de kritische media en eens lekker te schrijven op Soul-xotica. Tegen de avond hoor ik dat Phil May is overleden, leadzanger van The Pretty Things. Een band die ik tekort zou doen om hier een 'kort leven' van te maken en dus ga ik de band eren met een langer bericht. Philip Arthur Dennis Kattner wordt opgevoed door zijn oom en tante en hij zal later hun achternaam, May, gaan gebruiken. Hij is gisteren op 75-jarige leeftijd overleden na een ingreep als een gevolg van een fietsongeluk. Tests hebben uitgewezen dat hij geen virusinfectie heeft opgelopen. Hij is 75 jaar geworden.

Best wel een beetje streng van Wikipedia. Wat ik vandaag ervan heb gelezen, wordt gemeld dat Phil May door de jaren heen bij de band is gebleven. Wikipedia vindt het nodig te struikelen over de problemen tussen May en de overige leden na het verschijnen van 'Savage Eye' in 1976. Hij komt niet opdagen voor een optreden in Londen en wordt dan uit de band gezet. Niet zonder consequenties want platenlabel Swan Song (van Led Zeppelin) is niet geïnteresseerd in The Pretty Things zonder Phil May en dus valt de band een paar maanden later uit elkaar. 1977 is dus het enige jaar dat May niet wordt genoemd als lid van The Pretty Things terwijl de overgebleven groep dan niet bijster actief is. Het groots opgezette reünieconcert in Nederland in 1978 is de aanleiding voor May om weer bij zijn eigen band te komen. Hij blijft op het podium totdat de groep in 2018 haar afscheidstournee doet.

Ik ben een jaar of dertien als ik voor het eerst kennis maak met The Pretty Things middels de tv-registratie van 'Goud Van Oud Live'. Het eerste dat me meteen opvalt aan de band is hoe het uit de toon valt bij de overige opgepoetste artiesten uit de jaren zestig en zeventig. De meeste hebben kosten noch moeite gespaard om zo goed en fris mogelijk op het podium te staan. Persoonlijk vind ik The Pretty Things een 'eng' clubje. Even later leer ik meer over de groep en is één van de motivaties om zich The Pretty Things te noemen omdat de leden er alles aan doen om zo 'unpretty' mogelijk te lijken. Dat deel fascineert me plus het feit dat de muziek nauwelijks op de radio is te horen. In mei 1992 tik ik de Nederlandse elpee 'We'll Be Together' op de kop en een jaar later koop ik 'Get The Picture' op cd. De laatste zal ik pas rond 1997 vaak gaan draaien. Behalve het originele album bevat het ook enkele losse tracks waaronder de maniakale single 'Come See Me' (nog altijd op mijn verlanglijstje). Qua singles blijft het aanvankelijk beperkt tot 'Road Runner'. Pas rond de eeuwwisseling vind ik in De Bilt een aantal andere singles van de groep hoewel geen van allen hits zijn geweest in ons land.

Ik heb het dan enkel over de platen die de groep op het Fontana-label heeft gemaakt. Ik heb veel gelezen over 'S.F. Sorrow' maar in de tijd voor Youtube en internet thuis is de enige optie om de muziek te leren kennen de plaat of cd te kopen. Hetzelfde geldt voor de platen die de groep in de jaren zeventig heeft uitgebracht. Dan is het 2008 en ben ik inmiddels een vast luisteraar naar 'Deja Vu', een programma van de KRO (aanvankelijk gepresenteerd door Jeanne Kooymans) waarin de albums centraal staan en waar niet wordt uit gegaan van de eventuele singles en publieksfavorieten op de platen. Ik leer enorm veel nieuwe muziek uit een grijs verleden kennen middels dit programma. In de 'Eregalerij' kan het publiek stemmen voor drie albums. Net als bij de rubriek met Dusty Springfield van gisteren keert de winnaar week na week terug totdat het wordt weggestemd en in de 'Eregalerij' wordt bijgezet. Zelf draag ik 'The North Star Grassman And The Ravens' van Sandy Denny bij en dat wordt een 'hit' in de show. Als dank voor het aandragen van een album mag ik een cd uitzoeken van de 'Eregalerij'. Daar kies ik 'S.F. Sorrow' uit. Het is de jubileum-editie uit 1998 met als bonus een live-registratie van het album in de Abbey Road Studios in dat jaar. Het is dan 2009 en er gaat een wereld voor me open.

Het is het album dat Pete Townshend inspireert tot het schrijven van 'Tommy', het album dat vaak de eerste rockopera wordt genoemd. Beide zijn echter geen opera's maar oratoriums. In opera worden de verhaallijnen gezongen, een oratorium is een verzameling liederen die samen een verhaal vertellen. Phil May is verantwoordelijk voor veel van de teksten op 'S.F. Sorrow' en hij erkent jaren later dat dit tot stand is gekomen met LSD. 'S.F. Sorrow' is één van de soundtrack-albums van de vakantie van 2009. Met name het laatste deel van de fietsvakantie, de Rietlandenroute van Holwerd tot Kampen, neemt dit album een bijzondere rol in. Ik zou bijna de plekken hebben ingevuld die ik langs zou zijn gekomen terwijl deze cd in de discman zat, maar dan blijkt dat ik een deel van de tocht 'kwijt' ben of in de war ben. Het is in de buurt van Vollenhove, dat weet ik me dat nog wel te herinneren.

Jaren later reken ik 'S.F. Sorrow' tot één van mijn ultieme favoriete albums aller tijden en dan moest ik klaar zijn om de jaren zeventig-albums te ontdekken. Alleen... komt het er niet van. Stukje bij beetje heb ik al wel verschillende nummers gehoord maar ik zal echt nog eens 'Silk Torpedoes' op me in moeten laten werken. Twee jaar geleden heeft de band haar afscheidstournee gedaan en verschillende vrienden gaan naar de concerten en delen foto's met de thuisblijvers. Zelf heb ik al jaren niets meer met live-concerten bezoeken en toch... heel stiekem had ik toch wel bij een optreden van The Things willen zijn. Nu resten dan alleen de platen die ik nog moet ontdekken en ook blijft de afdeling van The Pretty Things in de jaren zestig-bakken een beetje aan de lege kant.