Over acht maanden is het nog geen dag geleden dat ik de afscheidsbrief aan 2020 heb geschreven op Soul-xotica. Sommige jaren breek ik me dagen lang de hersenen om een goede aanhef te bedenken. Hoewel het jaar nog zeven maanden duurt, denk ik dat ik de aanhef al heb gevonden: 'Bevreemdend 2020'. Tot dusver al een bewogen jaar. Eerst de 'depressie' van februari en als ik daar koud uit ben direct de lockdown erover heen. Ja, ik weet wel dat het een 'intelligente' lockdown is en niet te vergelijken met Spanje, België of Frankrijk, maar het is en blijft opsluiting door de overheid met redenen die steeds duidelijker zichtbaar worden en mijlenver van welzijn en gezondheid. Ik heb het geluk dat ik als postbode een 'key worker' ben, hoewel ik dat tot twee maanden geleden nooit zo had gerealiseerd. Een maatschappij zonder post- en pakketbezorger is totaal ontwricht de televisiegidsen en tijdschriften gaan gewoon door. Bovendien heb ik vanmiddag weer even enkele tientallen mensen in Meppel blij gemaakt met een blauwe envelop. Het is zulk dankbaar werk! Natuurlijk is dit een periode om nóóit te vergeten en als dat een soundtrack nodig heeft dan is dat voor mij 'The Slow Rush' van Tame Impala. Hem zet ik vanavond graag in de schijnwerpers van Soul-xotica.
Ik heb gisteravond opnieuw het beste uit de Vinyl Albums en Singles Top 40 van Engeland gedraaid. Officialcharts houdt niet alleen de reguliere singles- en albumverkopen bij maar ook een aantal specifieke genres plus de fysieke cd-verkoop en het vinyl. Het is meer dan een jaar geleden dat ik eens voor de lol de lijst ga volgen voor mijn show 'Afterglow'. In tegenstelling tot de 'Eurodance Top 30' van een paar jaar eerder is dit echter een lijst die van week tot week op slag kan veranderen. Eens per maand geeft een mooie dwarsdoorsnede, ook al mis je hierdoor mogelijk de nummer 1 van de vorige week doordat veel vinyl gelimiteerd is of dat een enorme hype hangt rondom een release. De maandelijkse blik op de vinyl-lijsten verrijkt ook de rest van mijn shows. Het beste voorbeeld is Kelly Finnigan die ik dankzij deze lijst heb leren kennen. De lijst van gisteravond heeft me verder doen inwijden in de muziek van Gerry Cinnamon, een naam die ik al maanden ken vanwege de vinyl-lijsten. Zijn laatste album heet 'The Bonny' en staat zowel in de vinyl als de reguliere Engelse albumlijst op nummer 1. Het is de Top 100 in de laatste week van februari dat de toppositie is ingenomen door 'The Slow Rush' van Tame Impala. Inmiddels is het album in geen velden of wegen meer te bekennen in de Vinyl Albums Top 40, maar dat is niet belangrijk.
Het album staat dus al een paar weken op de rol om nog eens te mogen schitteren in 'Hier en nu'. Nu ik heb besloten morgenavond het 'Week Spot Kwartet' te doen (mooi compact verhaal voor na de radioshow), heb ik opeens de vrijheid voor wat betreft het onderwerp. Ik wil ook niet teveel de turbo aanzetten met de 'Blauwe Bak Veteranen' en spaar dit dus tot maandag. Dan valt de keuze op Tame Impala. Ik hoor zijn naam voor het eerst een week vóór de radio-uitzending. Iemand doet hoog op over de veelzijdigheid van zijn muzieksmaak en is naast de klassiekers niet vies voor 'zoiets moderns als Tame Impala'. De man is niet echt nieuw in de business maar ik moet erkennen dat ik niet genoeg in de hipster-scene ben verankerd en het dus heb moeten missen. Ik moet in eerste instantie lachen als ik de opmerking herinner over 'het moderne van Tame Impala', want als er iemand is die schaamteloos zijn helden uit een grijs verleden citeert, dan is het Kevin Parker. Hij wordt op 20 januari 1986 geboren in Australië en zijn vader geeft hem de muziek met de paplepel in. Vader Parker speelt in coverbands en zet zijn zoon het eerste in hem te begeleiden in nummers van The Shadows en later ook The Beatles, The Beach Boys en Supertramp. Tame Impala 'werkt' hetzelfde als het Zweedse Dungen waarmee ik parallellen zie. Tame Impala is goed beschouwd eveneens een solo-project van Parker, maar doordat hij zich laat bijstaan door muzikale vrienden ontstaat een band. Buiten het schrijven en spelen van songs ontwikkelt Parker zich ook tot een vooraanstaand producer. Voor het laatste geeft hij de meeste credits aan Jefferson Airplane en Cream, enkele moderne alternatieve rockbands helpen hem bij het anders structureren van de liedjes en toch zit er nog genoeg Beatles in 'omdat de melodielijnen zo simpel zijn' (Parker's woorden, niet de mijne!).
'The Slow Rush' is Tame Impala's vierde album en verschijnt op Valentijnsdag 2020. In het voorgaande jaar zijn echter al wel nummers van het album uitgebracht als single. Het is grappig om te lezen dat zijn vader hem de muziek van Supertramp heeft bij gebracht want deze band lijkt een grote invloed te hebben op 'The Slow Rush'. Als producer is hij veel gevraagd en dat komt door zijn zoektocht om geluiden uit het verleden precies zó te laten klinken en dat is hem op 'The Slow Rush' gelukt met de elektrische piano van Supertramp. Mijn persoonlijke favorieten op het album, 'Borderline' en 'It Might Be Time' hebben beide het instrument dat rechtstreeks uit 'Dreamer' van Supertramp lijkt te zijn gelopen. Doorgaans presenteer ik nog wel eens een grote onbekende in deze rubriek maar dat is bij Tame Impala niet van toepassing. 'The Slow Rush' heeft bij ons al op de tweede plek van de albumlijst gepiekt en ik zie dat zijn vorige album, 'Currents', in 2015 zelfs op één heeft gestaan. Nogmaals: Ik heb Tame Impala tot een paar weken geleden helemaal gemist, maar 'The Slow Rush' is desondanks mijn 'soundtrack' geworden voor de huidige bizarre tijd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten