Het is twee maanden geleden dat ik het tienjarig jubileum heb gevierd van Soul-xotica. Twee maanden waarin veel is gebeurd. Op 2 maart 2020 is nog niet zoveel meer bekend als dat er een virus uit China deze kant zou uit komen. Nu is het dan twee maanden later en zitten we voorlopig nog wel even in de 'intelligente lockdown' tot zover hier intelligentie is te vinden. In 'Rondon 10' ga ik de voorbije tien jaren Soul-xotica nog eens rond en schuif vanaf april 2010 iedere maand een jaar en maand op totdat we in februari 2021 bij 2020 zijn aanbeland. Vandaag mag ik terug naar de meimaand van 2011. Ik ben zonet nog even snel door de betreffende maand geweest op Soul-xotica en, jawel, ik herinner de maand voor de dingen die opvallen bij het kijken naar de berichten. Het is al met al een beetje een gekke maand.
Vorige maand is mijn vader overleden en dat markeert tevens de eerste strubbelingen op het werk. Na een nagenoeg onafgebroken periode van een anderhalf jaar ben ik in de ziektewet geweest. Vóór het ziek worden (en dt gaat terug naar 2008) werk ik 32 uur per week. Als ik in oktober 2010 weer aan de slag ga, word me geadviseerd om 'rustig aan' te beginnen en daar vanuit de uren op te bouwen. Ik begin met 18 uur en... dit bevalt me meteen. Sinds de hersenschudding heb ik behoefte aan extra rust en vooral slaap en bij deze achttien uur per week kan ik zo nu en dan een dutje doen zodat ik geen ongelukken veroorzaak omdat ik op mijn benen sta te tollen. Hoe dat zo komt? Ik heb bij de geboorte een vertraagde motoriek opgelopen door zuurstoftekort. Dat is ook de reden waarom ik in eerste instantie in aanmerking kom voor gesubsidieerd werk. Ik heb het nooit willen erkennen maar ik denk dat, als ik het echt had gewild, ik meteen al in aanmerking was gekomen voor een wajong. De vertraagde motoriek betekent dat het hoofd voor alles bijna letterlijk opdrachten moet geven en ik niets op de automatische piloot kan doen. Het denkwerk heeft in september 2009 nog een extra opdonder gehad van de val met de fiets en sindsdien voel ik me geregeld geestelijk oververmoeid en kan het alleen oplossen door even een uur te rusten.
Toch zit het sociale werkbedrijf me achter de broek want zij verwachten dat ik binnen een maand wel 32 uur ga werken. Ik weiger vooralsnog, ook al krijg ik aangetekende brieven van de directie. Ik wil van 32 uur terug naar 18. Het bedrijf neemt 'wraak' door me dan slechts 18 uur uit te betalen. Maar wat denk je? Ik betaal een schijntje aan huur in Steenwijk en kan me nog steeds enorm goed redden van het beschikbare geld. Het verandert eind maart 2011 als er plots geen geld wordt gestort. Het bedrijf schijnt een 'dealtje' te hebben gesloten met de sociale dienst: Ik kan ontslag nemen en krijg vervolgens een uitkering van de sociale dienst. Alleen... zit daar het UWV nog tussenin en deze zullen me geen uitkering toekennen als ik ontslag neem. Intussen ben ik gaan post bezorgen en doe dat werk met veel plezier maar dan wordt het opeens erg complex. In de maand mei 2011 blijf ik de hele maand thuis van werk en krijg mijn geld goeddeels van het UWV. Het bedrijf móet me ontslaan maar weigert dat aanvankelijk. In juli 2011 komt uiteindelijk alles goed en krijg ik van het UWV te horen dat ik tot november in principe niet aan de slag hoef. Ik ben nauwelijks een maand aan het werk als ik griep krijg en meteen daarna komt het huisje in Nijeveen in het vizier. Maar... dat is allemaal toekomstmuziek voor het verhaal van vandaag.
Ik ga niet zeggen dat ik strontdepressief ben maar de situatie houdt me in mei 2011 wel onder de duim. Het is een woensdagmorgen als ik niet meer kan slapen, tevens met de angst dat ik me zal verslapen voor een afspraak van vanmiddag. De dag is nog maar net aangebroken als ik op de fiets stap. Eerste stop vanaf Steenwijk is Meppel voor een snel toiletbezoek bij een tankstation. Dan gaat de rit verder langs het ziekenhuis en richting IJhorst. De zon begint te schijnen als ik De Zwarte Dennen binnen fiets. Dit woeste bos- en heidegebied tussen Staphorst, IJhorst en Grafhorst is een stukje Veluwe vlakbij huis. De eerste weken dat ik van de drank ben, is het een favoriete plek om uit te hangen. Ik bezoek de plek in deze tijd ook met mijn ouders en met mijn broer als hij over komt vanuit Denemarken. De Zwarte Dennen geeft me altijd de rust en ontspanning die ik nodig heb en dat is deze dag niet anders. Ik heb boterhammen meegenomen van thuis en eet die op bij een bankje. Vervolgens koop ik die dag platen in Rouveen en zie in Meppel dat mijn kleine beetje vakantiegeld is gearriveerd. Daarvan trakteer ik mezelf eerst op een gekookte lunch en koop daarna nog een stapel singles in Meppel. Dan moet ik er tegenaan fietsen om op tijd weer in Steenwijk te zijn. Als ik echter bij de instantie kom, blijkt dat de afspraak voor een week later is. Een onweersbui heeft dan reeds een einde gemaakt aan de half-zomerse dag.
Een paar dagen later ga ik op de fiets naar Hoogeveen voor meer singles. Op de terugweg breekt het ketting van de Tyros. Als ik het stalen ros bij de fietsenmaker breng, helpt die me uit de droom: Het is de moeite van de renovatie niet meer waard.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten