'The world needs a hug', was het credo van een Engelse vriend. Hij begroette iedereen dan ook op de Franse manier, compleet met een knuffel. Als de wereld meer dan eens tevoren een knuffeltje verdient, dan is het wel in de tegenwoordige tijd. Omdat ik fiks achter lig op schema en de Blauwe Bak Veteranen wil bewaren voor woensdag ga ik hierbij een knuffeltje uitdelen. Een wollige knuffel want mijn huid heeft al geruime tijd geen scheermes gezien. 'Zoveel mogelijk thuis of in de eigen omgeving blijven' is voor mij geen bezwaar want voor bovenstaande foto hoef ik niet in de trein (met mondkapje) naar de Veluwe. Het is bijna op steenworp afstand van mijn huis. Ik vind afstanden in een bos altijd lastig in te schatten, maar ik gok zo'n anderhalve kilometer vanaf mijn voordeur. De foto is genomen op de zondagmiddag in maart als de lockdown net in werking is getreden. Een eerbetoon aan een omgeving waar ik net een beetje bekend raak.
Het fietspad is gesneden koek want dat fiets ik bijna dagelijks. Het bos richting Holtinge leer ik pas in de afgelopen maanden beter kennen. Ik woon pas een paar weken in Uffelte als ik op een zaterdagmiddag naar Havelte loop voor boodschappen en terug door het bos wil. Meteen neem ik me voor om hier regelmatig door te brengen, maar daar komt weinig van terecht. Ik denk dat het in de periode van 2016 tot vorig jaar zomer op twee handen is te houden. Vorig jaar heb ik al wel regelmatig daar gelopen maar om nu te zeggen dat ik er wegwijs word? Als ik er even doorheen zit in februari ga ik op de eerste vrijdagmiddag meteen een stukje wandelen. De korte wandeling maakt dat mijn eerste oriëntatie ontstaat. Een paar weken later, als de foto is genomen, speelt het andermaal een spelletje met mij en kom ik ergens anders uit dan dat ik had verwacht. Twee weken geleden gaat het echter helemaal naar wens en heb ik inmiddels een aardig 'rondje' ontdekt in het bos. Dat ga ik vaker lopen de komende tijd. Ik kom dan ook steevast langs de plek waar de foto is genomen. Het heeft aan de kant van het fietspad twee ingangen en beide snijden elkaar op deze plaats. Op de zondagmiddag in maart heb ik dan nog het extraatje van de ondergaande zon wat het geheel tot een sfeervol tafereel maakt. Je merkt niets van de koude wind op deze betreffende zondag. Het is één van de laatste keren dat ik de winterjas heb aan gehad, hoewel die nu ook niet zou misstaan met een t-shirt eronder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten