Even dreigt het dat ik weer helemaal op schema kom en maandag is deze vreugde ook van korte duur. Dan begint de eindeloze beslissing over de Week Spot en vervolgens hik ik op tegen het tweede deel 'Het zilveren goud'. Hoewel de platen die ik in 1995 koop onveranderd van een hoge (artistieke) kwaliteit blijven, zijn het de verhaaltjes erom heen die het lastig maken. Gisteren sta ik even op het punt om ermee aan de slag te gaan, maar vanaf dat moment is de knop wel om gezet. Ja, het is vijfentwintig jaar geleden en voelt als een enorme afstand. Hoewel ik weet dat de verhaaltjes over mezelf gaan, voelt het alsof het uit een vorig leven komt en dat is maar goed ook. Als ik precies dezelfde lijn had voortgezet was ik waarschijnlijk niet oud en grijs geworden zoals nu. Hoewel de platen in juni 1995 zijn gekocht, ga ik vanavond andermaal terug naar waar ik twee weken geleden ben gestopt: Zondag 7 mei 1995. Ik ben juist ontkomen aan de politie en er volgt een té korte nacht slaap want... 'never a dull moment' in 1995 en zo staat er weer heel wat op het programma voor deze zondag.
Ik ben meteen met de aanschaf van de Solex in 1994 lid geworden van de Solexclub in Joure. Vooral omdat je via het lidmaatschap van deze vereniging een goedkope verzekering kan afsluiten voor het apparaat. De club organiseert toertochten, Solexraces (waaronder het wereldkampioenschap) en binnen een korte tijd maak ik vrienden (en vijanden) binnen de club. Er is een deel van de rijders dat met de Solex achterop de Twinnyload of aanhangwagen arriveert bij een activiteit en meteen na afloop naar moeders de vrouw gaat. Er is ook een clubje dat op de Solex komt en gaat en waarbij het voertuig na afloop nog bij een kroeg wordt geparkeerd voor een zuipsessie. Voor deze zondag staat een tocht op het programma welke is uitgezet door een clublid. Start en finish is Sellingen in Oost-Groningen en de uitnodiging belooft een rit over de wegen in het Duitse grensgebied waar je zelden tot niet ander verkeer tegenkomt. Na misschien een anderhalf uur slaap op zijn meest, stap ik weer op de Solex naar Joure. Daar word ik ingedeeld bij een vader en zoon met wie ik helemaal geen enkel raakvlak heb. Beide mannen zijn techneuten en ik absoluut niet. Over andere onderwerpen begin ik maar niet eens. In Sellingen is de briefing in het café. Of we allemaal goede voorbereiding hebben getroffen zoals beschreven op de uitnodiging. Allemaal steken ze de hand omhoog behalve ondergetekende. Ik geloof dat de Solex wél verzekerd is maar dat ik nog geen tijd (of zin) heb gehad om het nieuwe plaatje erop te schroeven. Die heb ik in de zak van de leren jas. Ook moeten we een groene kaart hebben omdat we de grens oversteken. Die heb ik niet eens opgezocht en zo dreigt het voor mij even een dagje Sellingen te worden. Het zou achteraf hebben gemogen! Het groene kaart-verhaal wordt een eigen risico, het plaatje wordt ter plekke erop gezet en dan... gaan met de banaan.
Ik herinner me weinig meer van de tocht. Het loopt een stuk door Duitsland maar daar heb je helemaal geen erg in. Het is bosrijker dan dat ik had gedacht bij Sellingen en Oost-Groningen. Om de twintig kilometer is een pitstop en, tegen alle adviezen in, zitten daar ook al snel biertjes tussen. 'Hair of the dog' om de kater van het afgelopen weekend weg te spoelen. Anderzijds tikt het er stevig in op deze warme en zonovergoten zondag. Laat me het eens hebben over een accessoire dat ik verschillende keren heb geprobeerd maar waar ik helemaal niets mee kan: De zonnebril. Ik geloof dat mijn oren niet helemaal recht staan waardoor het voor mij onmogelijk is om een zonnebril op te hebben. De 'gewone' bril heeft pootjes welke je nog een beetje kan bij draaien. Bij de zonnebril hebben we het natuurlijk over van die goedkope prullen van de braderie. Ik vermoed dat ik vrijdag, Bevrijdingsdag, een nieuwe zonnebril heb gekocht in Leeuwarden. Eentje met spiegelglazen, dat weet ik in ieder geval nog wel. Ik heb niet snel last van de zon in mijn ogen en dus is het geheel voor de 'show'. Lekker stoer: Op een Solex in een lange zwarte leren jas, met een duivelse sik en een spiegelende zonnebril onder een flinke pruik haar. De tocht glijdt een beetje aan me voorbij door de alcoholconsumptie en mijn gebrek aan slaap in de afgelopen week. De zonnebril verhult de slaperige ogen en dus is dat nu even handig. Toch moet ik erkennen dat ik eigenlijk geen flikker zie door de zonnebril. In het bos is het tot zover maar eenmaal buiten?
We verlaten het bos ter hoogte van Bourtange. Ik wil de plek zeker even opzoeken de komende vakantie! We moeten de rijbaan oversteken en rechts is een benzinestation. Zodra we het bos uitkomen, schijnt de zon recht in mijn zonnebril en ik ben compleet verblind. Ik ga mee 'in the flow' en zie dan iemand voor mij plots naar links gaan. Het is té laat voor mij om te realiseren wat daar de reden voor is want op dat moment klap ik vol op een vluchtheuvel. Bovenop de vluchtheuvel met het voorwiel onder de zadel en zelf blijf ik gelukkig met de arm achter het kromme verkeersbord hangen. Omdat ik geen groene kaart heb (hoewel het in Nederland is), schiet de club snel te hulp. De Solex wordt op een aanhangwagen gelegd en ik mag plaatsnemen in de bezemwagen. In Bourtange hebben we een pauze en daar zie ik de Solex waar ik net vanaf ben gestapt. Nog best een beetje geluk gehad? Ik krijg meteen vijfentwintig gulden geboden maar roep uit dat die 'kost wat het kost' weer gaat rijden. Tot zover mijn 'oude' herinnering aan Sellingen. Hopelijk kan het deze zomer plaats maken voor nieuwe en betere herinneringen aan de omgeving.
2182 Fireball-Deep Purple (NL, Harvest, 1971)
2183 Super Trouper-Deep Purple (NL, Purple, 1973)
2184 Hans Brinker Symphony-Holland (NL, Polydor, 1970)
2185 Lead Me Not Into Temptation-Anthony Armstrong Jones (US, Chart, 1970)
We beginnen vandaag weer op de rommelmarkt in Oudega. Daar lopen twee partijen door elkaar heen: Enerzijds een hoeveelheid Amerikaanse import-platen en anderzijds de verzameling van iemand die zijn naam heeft geschreven op de hoesjes. Ik herken de naam want het is één van de onderwijzers in Oudega waar ik korte tijd op de basisschool heb gewerkt. Tot mijn grote verrassing tref ik hem een half uur later en nodigt hij me thuis uit. Hij heeft namelijk ook nog elpees in de aanbieding. Daar ben ik minder in geïnteresseerd. Ook hebben we een 'serieus' gesprek en moet ik hem eigenlijk danken dat ik langer dan twee dagen op de school heb gewerkt. Hij zag het nog wel zitten om mij te 'redden', ook al was dat onbegonnen werk vanaf dag 1. De eerste drie van de bovenstaande singles zijn van hem geweest. Eigenlijk hoort ook 'Child In Time' daar te staan maar omdat ik deze single al in 1990 heb gekocht en de plaat uit Oudega ter vervanging is, komt die niet in dit overzicht voor. Anthony Armstrong Jones staat abusievelijk in de jaren zestig-bak. De countryplaat op Chart 'oogt' namelijk midden jaren zestig, maar is echt in 1970 uitgebracht.
2186 See See The Sun-Kayak (NL, EMI, 1973)
2187 Hello Mom-The Mercey Brothers (US, RCA, 1971)
2188 Don't Talk To Him-Cliff Richard & The Shadows (NL, Columbia, 1963)
2189 Fiesta A Himara-Facio Santillan (Frankrijk, Riviera, 1970)
2190 Zangvogels (NL, Philips, 1966, re: 1970?)
De laatste singles uit Oudega. Ook The Mercey Brothers staat ten onrechte in de jaren zestig-bak zie ik nu. Kayak en Facio Santillan zijn van de onderwijzer en ik twijfel bij 'Zangvogels'. Dat is een plaatje dat oorspronkelijk in 1966 is uitgebracht met zes minuten aan elke kant en vier van de beroemdste zangers. Op kant 1 trekken de veldleeuwerik en de zanglijster alle registers open en op de keerzijde krijgt de merel maar liefst vier minuten en de vink twee. Het oogt als een heruitgave van omstreeks 1970.
2191 Time Has Come Today-The Chambers Brothers (UK, Direction, 1966, re: 1968)
2192 Off Shore-Lillian Clark (US, Bell, 1952)
2193 Where Did It Go-Jimmy Cliff (Joegoslavië, RTB, 1970)
Als ik me niet vergis ga ik in deze junimaand minstens tweemaal naar de vlooienmarkt in de Veemarkthal maar heb gemakshalve de singles op een hoop gegooid. Van The Chambers Brothers weet ik nu eindelijk hoe het zit: De 'punch' korte versie van 'Time' met het psychedelische effect is de 1966-opname, degene met 'cuckoo' in het intro is de 1968-versie. Toch meent het Engelse Direction om in 1968 de twee jaar oude opname aan het publiek te moeten presenteren. Geen protest van mijn kant, want het origineel is superieur. Ook leer ik dat Bell Record uit de jaren vijftig niets heeft te maken met Bell uit de jaren zestig en later? De plaat van Lillian Clark is 78 toeren maar op styreen! Een erg gek ding dat slecht is gedocumenteerd. Tot slot de Joegoslavische Jimmy Cliff. Over exotica gesproken! Een optreden in Split doet RTB dit uitbrengen en de combinatie van beide nummers is alleen in dat land. 'Where Did It Go' wordt succesvol opgenomen door Desmond Dekker.
Over twee weken vervolg ik met de singles van de vlooienmarkten en ga ik het over een minder pijnlijke herinnering hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten