Je hebt pas echt vakantie als je aan het werk bent en de eerste werkdag in het achterhoofd houdt. Het maakt dat ik in 2005, 2006 en 2007 niet zulke hoogdravende vakanties hoef te hebben omdat ik eigenlijk het gehele jaar door vakantie heb. In 2008, 2009 en 2010 worden de vakanties alweer belangrijker. In 2011 kan ik me geen fiets permitteren en bovendien is het weer pet in juli en augustus. In 2012 komt het er niet van. Als ik in de zomer van 2013 wel aan het werk ben, besef ik dat de vakantie 'mis'. In eerste instantie lijkt het twee weken vrijaf te worden met vooral veel nachtelijke programma's op Wolfman Radio. Vervolgens krijg ik in augustus 2013 een kleine injectie en op aanraden van mijn voeder ga ik dat besteden aan een vakantie. In 2014 ben ik al vroeg bezig met de vakantie. Eerst is het idee om met de fiets in de trein naar Enschede of Oldenzaal te gaan en daar in de buurt een camping te zoeken. Als het weersverwachting voor de langere termijn laat zien dat Oost-Nederland te maken krijgt met nogal een paar buien, lijkt Limburg op dat moment de dans te ontspringen. En zo ga ik in de zomer van 2014 met tent en fiets naar het Limburgse Slenaken.
Ik ga donderdag op reis en de vrijdagmiddag is het meteen al raak met de eerste regen. Zaterdag scheelt het in Nederland niet alles maar moet ik tussen Aken en Drielandenpunt dwars door een heftige onweersbui. Eigenlijk is zondag de beste dag afgezien van een paar korte buien. Op maandag ga ik op bezoek bij Myriam die ik middels de radio-chatroom heb leren kennen. Ze woont dan hemelsbreed zes kilometer over de grens bij Maastricht. Inmiddels woont ze een klein stukje verderop in België. We maken op de middag samen een wandelingetje door het dorp met de hond en dan tekent de lucht al grijs af aan de horizon. Het begint tussen haar huis en Maastricht te regenen en... het zal niet meer droog zijn tot de dinsdagmorgen. In de paar droge uren probeer ik naar Maastricht te fietsen en dan gaat het feest weer los. De boer van de camping weet me 's avonds te vertellen dat er een nieuw Limburgs regenrecord is gevestigd. Ik denk er al tijden over om daar nog eens een t-shirt van te laten bedrukken. '26-08-2014: Never forget'. Op woensdag is het droog en dat is uitgerekend de dag dat ik Limburg verlaat. Als de camping me beter zou zijn bevallen? Dan zou ik zomaar nóg eens naar Limburg willen. Vooral met de ligfiets lijkt me het een mooie ervaring. Op de Pioneer naar Limburg is al een eind en de ligfiets mee in de trein gaat niet lukken. Zo bevinden we ons vanavond tijdens de vakantie in Limburg, in 'Het zilveren goud' ga ik volgende week een kijkje nemen op de bestemming die ik dit jaar in het achterhoofd heb voor het zomerse verlof. Waarom al in mei schrijven over de vakantie? In de 'Blauwe Bak Veteranen' gaan we vanavond van half juli naar eind augustus en met inbegrip van de vakantie.
531. God Gave Me A Song-Interdenominational Youth Choir Of Washington D.C. & Maryland (US, Cotillion, 1970)
532. Show You The Way To Go-The Jacksons (UK, Epic, 1976)
533. Lean On Me-Frederick Knight (UK, Stax, 1972)
534. Soothe Me With Your Love-Peaches & Herb (UK, Direction, 1970)
We vervolgen de schriftlezing met de singles die ik op 15 juli 2014 heb besteld bij Rarenorthernsoul en haar budget-afdeling Buydiscorecords. Schriftlezing? Ik geef de schuld aan de eerste plaat in dit overzicht. In de jaren dat ik van de platenhandelaar in Chicago koop, heb ik een fascinatie gekregen voor de gospel. Een onderbelichte kant van de rhythm & blues als je het mij vraagt. Ik neem me voor dat als ik ooit de Northern Soul moe ben dat ik dan een gospel-collectie ga starten. We zitten in de zomer van 2014 aan de vooravond: In januari 2015 zet ik de sluisdeuren wagenwijd open voor de gospel. Interdenominational Youth Choir Of Washington D.C. & Maryland is een valse start. De plaat stamt uit de tijd dat Edwin Hawkins een grote heeft gehad met 'Oh Happy Day' en 'God Gave Me A Song' is in dezelfde lijn: Een koor met ritmische begeleiding en een soliste. Toch wordt het nergens interessant en staat de plaat al jaren te slapen in de gospelkoffers. De overige drie maken deel uit van de koffers en Frederick Knight pas sinds kort weer. Dat komt omdat ik 'Lean On Me' in februari weer eens heb gedraaid in 'Do The 45' en het nummer daarna lekker blijft 'hangen' in mijn hoofd. De volgende drie komen van hetzelfde adres en zijn op dezelfde datum afgerekend.
535. Maria-Jimmy Ruffin (US, Soul, 1970)
536. I Don't Know How-The Superlatives (US, Westbound, 1968)
537. Let It Be Me-The Sweet Inspirations (US, Atlantic, 1967)
'Maria (You Were The Only One)' heb ik eerder dit jaar leren kennen in de uitvoering van Michael Jackson maar Ruffin's uitvoering heeft meer sfeer en heeft niet de irritante hoge stem van de jonge Wacko Jacko. The Superlatives klinkt als een single die honderden euro's waard zou moeten zijn en ik accepteer dan ook de labelschade voor de prijs. Achteraf gezien blijkt de single nóg meer gangbaar te zijn en worden betere exemplaren voor minder dan vijf pond aangeboden. De keerzijde is tegenwoordig het meeste intrek bij de dj's en bij mij staat de single alleen maar te verstoffen. Evenals The Sweet Inspirations. Deze geven ons twee prachtige uitvoeringen van 'Let It Be Me' en 'When Something's Wrong With My Baby' en ik ben in eerste instantie het meest gefocust op de a-kant. Bij een snelle beluistering op Youtube moest ik de keerzijde eens een kans geven. The Superlatives staat in de koffer en de overige twee in de reserve-Blauwe Bak.
538. A Reason To Be Lonely-Otis Leavill (US, Blue Rock, 1965)
539. My Conscience-The Lovelites (US, Lovelite Records, 1970)
540. The Push And The Kick-Mark Valentino (NL, Stateside, 1963)
541. New Guy-The Dynettes (US, Constellation, 1965)
Otis en The Lovelites schaf ik op 1 augustus aan, Mark Valentino op 2 augustus en The Dynettes op 11 augustus. Het is nog steeds voor mijn vakantie. Otis Leavill en The Lovelites zijn afkomstig van mijn 'maat' in München die me nog altijd mailings stuurt. Ik ga zo nu en dan ook even door de lijsten maar heb al tijden niets meer bij hem besteld. Otis Leavill is de demo en dat heeft een prijskaartje. Mark Valentino komt van kringloopwinkel 'De Kring' in Meppel en The Dynettes koop ik van iemand in een Facebook-groep. Mark Valentino en The Dynettes staan in de reserve-Blauwe Bak en de eerste twee in de koffers.
542. Can You Remember-Debra (US, Gree-Jack, 1972)
543. Who's That Guy-The Kolettes (US, Checker, 1964)
544. Let Me Know-Mary Love (US, Modern, 1966)
545. The Oogum Boogum Song-Brenton Wood (Duitsland, Liberty, 1967)
546. We're Doing Fine-Dee Dee Warwick (US, Blue Rock, 1965)
Net als bij Neice Dezel van vorige week kan ik ook bij Debra concluderen dat de leden van 45cat niet op hun handen hebben gezeten. In 2014 en de jaren erna is veel onduidelijkheid over wanneer de plaat is verschenen en nu komt het dan met het bewijs dat het in 1972 het levenslicht heeft gezien. Ook wordt een alternatieve uitgave op het Gule-label genoemd. Mary Love staat na een afwezigheid van een paar jaar weer in de koffers. Ze heeft het zelfs geschopt tot de Ere-Blauwe Bak maar uiteindelijk is die té leuk om zover van de koffers verwijderd te hebben. Debra, Kolettes en Mary Love reken ik op 20 augustus af bij mijn maat in München. Brenton Wood is het enige souvenir in de Blauwe Bak dat herinnert aan de regenval van 26 augustus 2014. Ik koop de plaat in Maastricht. Dee Dee Warwick komt van dezelfde persoon waar ik eerder The Dynettes heb gekocht. Dat is de dag na thuiskomst van de vakantie: Donderdag 28 augustus 2014. Debra, Mary Love en Dee staan in de koffers, Brenton en The Kolettes in de reserve.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten