De serie 'Raddraaien' draait... euh... loopt nu inmiddels ruim drie-en-een-half jaar en er komt wat mij betreft geen einde aan. We zijn bijna halverwege de elfde serie en dat betekent dat ik bijna 450 singles tegen het licht heb gehouden. Gezien er nog vele duizenden anderen zijn, kan ik nog wel even vooruit? In voorgaande series wilden met name de jaren tachtig-singles nog wel eens 'klitten'. Ik heb eens in een serie de jaren tachtig opnieuw verdeeld. In deze elfde serie lijkt hetzelfde aan de hand met de Blauwe Bak-singles. Meteen vooraan in de serie een reserve-Blauwe Bak en vervolgens twintig gele bakken en dan weer kleine groepjes. Ik heb dit maar zo gelaten, maar het betekent dat we na The Manhattans van maandag opnieuw met een Blauwe Bak hebben te maken. Ditmaal één van de vier rijen in de koffers, dus het 'echte' spul. Ik mag twintig singles tellen vanaf 'Law Of The Land' van Undisputed Truth en kom dan uit bij een hele oude resident van de Blauwe Bak. Gezien de groep met een 'W' begint en ik rond die tijd al niet genoeg heb aan één huishoudmandje, denk ik dat deze niet in het befaamde blauwe mandje heeft gestaan, maar hij is er wel vanaf het begin bij: 'Spreadin' Honey' van The Watts 103rd St. Rhythm Band (zoals vermeld staat op het label) uit 1967.
Het roer moest om, maar als je er te hard aan trekt dan breekt het af of kapseist de boot. Dat is van toepassing op mij in de periode tussen april 2009 en mijn '20092009'. De 'verlossing' van de drank maakt dat ik een paar maanden 'zweef' en dat ik, vooral bij fietstochten, teveel van mijn lichaam vraag. Met alle gevolgen van dien, want ik loop al maanden te 'bedelen' om een tak op een fietspad. De knal met mijn hoofd op de klinkers is eveneens de smak die me weer met beide benen op de grond zet. Even daarvoor heb ik besloten zélf eens dj-spullen te gaan kopen. Eerst maar een mixer. Een beetje zonde omdat ik deze in eerste instantie (nog) niet kan gebruiken, maar het is een investering in de toekomst. Ik ga hiervoor naar Leeuwarden. Radio Matrix is tegenwoordig alleen nog een webshop, maar tot 2011 heeft het een winkel in de Friese hoofdstad. Naast nieuwe modellen heeft het ook een paar rekken met 'occasions'. Ik heb dan al lang besloten dat ik niet voor minder dan een Behringer-mixer ga en zie dan deze staan. Een jaar oud en ik geloof dat die tachtig euro was. Ik koop hem meteen en neem dan een kijkje bij Deja Vu, een Leeuwarder platenzaak. Die houdt 'opheffingsuitverkoop' en veel singles gaan voor een euro per stuk. Hier koop ik onder andere deze 'Spreadin' Honey' van The Watts 103rd St. Rhythm Band. De mixer heeft nooit gewerkt en is uiteindelijk bij een noise-producerende vriend terecht gekomen. 'Spreadin' Honey' is rechtstreeks de Blauwe Bak in gegaan en is er nooit meer uitgekomen.
Een kat heeft zeven levens, maar de bevalling van The Watts 103rd Street Rhythm Band is minstens zo pijnlijk. Het verhaal begint in 1962 met de oprichting van Charles Wright & The Wright Sounds. In 1967 laat Fred Smith van Keymen Records een plaatje opnemen als herkenningsmelodie voor de radio-persoonlijkheid DJ Magnificent Montague. Omdat de plaat zo gewild blijkt bij de luisteraars besluit Smith het als een reguliere single persen. Als naam kiest hij 'The Watts 103rd St. Rhythm Band' en telt Charles Wright, James Carmichael, Leon Haywood en Bobby Womack onder de leden. Montague brengt de single nog eens uit maar dan met The Soul Runners als bandnaam. Carmichael en Wright werken in 1966 als studiomuzikanten in Nashville. Bill Cosby behoeft dan een begeleidingsband voor zijn album 'Silver Throat' en Smith huurt een groep muzikanten in die hij Watts 103rd Street Rhythm Band noemt. Het resulteert in een afzonderlijke platendeal met Warner Bros. Het eerste album heeft eigenlijk geen titel, maar het is tegenwoordig beter bekend als 'Hot Heat & Sweet Groove'. Het bevat eveneens 'Spreadin' Honey', hoewel geen van de overige leden, buiten Wright, op het album deel heeft uitgemaakt van die Rhythm Band. Wright stelt een derde bezetting samen van Watts 103rd om Bill Cosby te begeleiden op zijn tournee, maar tevens wordt Charles Wright & The Wright Sounds ook steeds vaker als Watts 103rd aangeduid. Dan krijgen de heren Smith en Wright ruzie en dat geeft Wright alle vrijheid een nieuwe Watts 103rd te formeren. Hij doet dat uit leden van The Wright Sounds en verbreekt iedere band met de vorige Watts 103rd-bands. In mei 1968 verschijnt het tweede Warner Bros.-album onder de naam Watts 103rd, 'Together', door Wright vaak bestempeld als het 'officiële debuut' van de groep. 'Do Your Thing' levert de mannen een hit op.
Hoewel Watts 103rd niet meteen tot de verbeelding zal spreken, laat de groep een diepe voetstap na in de ontwikkeling van de funk. Wright omschrijft het geluid als 'ergens tussen Otis Redding en James Brown'. De albums van omstreeks 1969/70 laten horen dat Watts 103rd in één adem kunnen worden genoemd met Sly & The Family Stone, The Isley Brothers en Parliament/Funkadelic. Het titelnummer van de eerste Charles Wright & The Watts 103rd Street Rhythm Band-elpee, 'Express Yourself', wordt decennia later door vele hiphop-acts onder handen genomen. In 1969 begint de band alweer af te brokkelen. De eerste die vertrekt is Al McKay die kort daarop Earth Wind & Fire formeert (en anno 2015 met een 'eigen' Earth Wind & Fire toert). Na de opnames van de elpee 'You're So Beautiful' (1971) verliest Watts 103rd maar liefst vier leden aan Bill Withers. Wright maakt daarna nog een aantal solo-albums. Zijn meest recente is 'Finally Got It Wright' met daarop een nieuwe versie van 'Express Yourself'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten