Met weemoed denk ik terug aan een jaar geleden toen ik net mijn eerste Big One had meegemaakt als 'homebase'. In 2012, met de eerste Big One, moet ik nog presentator worden bij Wolfman Radio en mis het als dusdanig. In 2013 zit ik in de verhuizing van een vriendin in dat weekend en glijdt het grotendeels aan me voorbij. Vorig jaar was de eerste keer en, ja, het was meteen bekend: Volgend jaar weer! Datzelfde geldt ook voor dit jaar, ook nu stel ik me beschikbaar om in november 2016 de 'homebase' te doen voor The Big One, maar het weekend is eentje dat ik liever vergeet. Het had beter gekund en haalt het dus niet bij vorig jaar. Wie is de schuldige? Nee, er is geen schuldige. Het is gewoon het noodlot dat uitgerekend in deze week moest komen. In het volgende bericht een overzicht van het voorbije weekend.
Op donderdagavond ben ik nog 'in blijde verwachting' en geef ik toe altijd optimistisch te blijven. Het laatste contact met de Engelsen is op donderdagavond, zij gaan de situatie bekijken na de maaltijd. Om half drie 's nachts heb ik nog geen reactie en weet dat ze zijn gaan slapen. Dat kan ik hen namelijk ook niet kwalijk nemen. Als ik de volgende morgen wakker wordt, blijkt nog steeds geen reactie. Mijn oproep van half drie is niet 'gezien'. Ik moet 'druk' zijn met het samenstellen van een speellijst voor de middag, maar het wil niet. Pas na het middaguur, ik klooi dan al een paar uren om, kom ik in contact met Engeland. Er komt een nieuw (tijdelijk) server-adres en ik krijg de wachtwoorden en dergelijke zo spoedig mogelijk toegestuurd. Dat is pas na drie uren het geval. Ik heb nog maar snel wat nummers uit 'oude speellijsten' bijeen geplukt en ga om vijf uur de lucht in voor een 'rommelig' programma. Ik moet vaak onderbreken voor een test vanaf Parkdean Sandford en deze testen zijn niet hoopgevend.
Het verschil ten opzichte van vorige jaren is dat we rechtstreeks verbonden zijn met de pa-installatie. We beloven de luisteraars dus een kwaliteitsgeluid uit eerste hand en hebben dit op 3 oktober getest in Coventry. Het werkte toen, alleen nu...? Iedere schakeling naar Parkdean Sandford levert stilte op. Maar wéér proberen, maar niks lukt. Als de live-muziek begint, zien we ons genoodzaakt om dit maar via de cam-speler op de website uit te zenden. Op de app is het dus doodse stilte. Bovendien levert de cam een slecht geluid op, maar het moet maar zo. We zijn net gewend aan het geluid, als iemand in de chatroom begint over 'een geval in Parijs'. Het klinkt als fictie, maar opeens krijgt hij bijval van een andere chatroom-bezoeker die het ook heeft opgemerkt. Het is een dubbel gevoel: Enerzijds proberen we te genieten van The Big One en mee te gaan in de 'flow' van het festival. Anderzijds speelt het nieuws een hele belangrijke rol, waar ik vorig jaar pas ná het weekend het nieuws heb 'ingehaald'. Ik doe van 1 tot 3 in de nacht een zéér afwisselende muziekshow van Ella Fitzgerald uit de jaren veertig tot aan kort geleden. Daarna móet ik eigenlijk gaan slapen, maar natuurlijk moet ik wel iets van het nieuws in Parijs weten.
Om half acht word ik wakker na een veel te korte nacht. Ik ga monter de lucht in met 'Bed & Breakfast Man', maar het is half één en ik ben nog steeds op de stream en de mannen in Parkdean Sandford weten niet wanneer ze kunnen overnemen. Ik gooi de muziek dus maar uit en opnieuw is het stil. Ik ga weer wat informatie vergaren over Parijs en ben net op tijd voor de persconferentie van Rutte. Om half drie klinkt er weer muziek uit de boxen, opnieuw vanaf de video-speler. Alle moeite ten spijt, maar het wil niet lukken om de live-muziek op de stream te krijgen. Ik ga een paar uurtjes slapen en neem rond middernacht de stream over. Een grote teleurstelling, maar de webcam heeft problemen en zo moeten we het concert van Black Slate missen. Ik ga wederom plaatjes draaien en tegen het einde van de show krijg ik klachten over mijn microfoon-geluid. Even later de mededeling dat ze me niet meer horen praten. Het zal toch niet?
Ja, want zondagochtend in de 'Bed & Breakfast Man' blijkt andermaal dat de microfoon het niet doet. Maar dan komt er nieuws vanaf Parkdean Sandford: Er is een doorbraak! Een kwartier later horen we muziek vanaf de pa-installatie op de stream. Ze hebben het geflikt! Ik doe een half uurtje non-stop Northern Soul bij wijze van 'koffiepauze' voor Wolf en Lee en vervolgens zenden zij uit tot 1 uur in de nacht. Ik test nog eenmaal de microfoon als ik de lucht in ga, maar dat werkt niet. Dan maar non-stop Northern Soul draaien met de webcam aan om het nog een beetje 'levend' te maken. Een aanvaring met een radio-collega maakt het geheel nog zwaarder en om half drie sluit ik de uitzending af met een betraand gezicht. Ik heb opnieuw 'What The World Needs Now Is Love' van Tom Clay gedraaid als finale.
Het weekend dat niet mocht... De bezoekers aan de Big One zélf hebben er niets van gemerkt, voor hun is het een festival vol hoogtepunten geweest. En, niet onbelangrijk voor een 'fundraiser', er is weer heel veel geld ingezameld voor de goede doelen. Zo hebben twee mannen 'van middelbare leeftijd' acht uren (!) continu gedanst en daarmee ruim tweeduizend euro binnen gehaald. Maar ook een minuut doodse stilte in Parkdean Sandford ter nagedachtenis aan de slachtoffers in Parijs. Het ene concert na de ander nóg beter en legendarischer. Maar... voor ons bij Wolfman Radio en als luisteraars mocht het niet. Volgend jaar beter!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten