Ik heb niks te verliezen, maar anders? Het is niet de mooiste dag van het jaar als ik voor het eerst het huis binnenstap. Ik ben al vroeg aanwezig en sta te koukleumen voor de deur, wachtend op de opzichter van de woningstichting. Er valt een miezerige regen en het is waterkoud. Als de man even later verschijnt, volg ik hem naar de keuken. Hij heeft twee dagen eerder een briefje op het aanrecht gelegd met daarop de meterstanden. Het kladbriefje is doorweekt. Als ik hem volg, de trap op naar de slaapkamers komt de kou me tegemoet. De woonkamer ziet er best aardig uit, maar is helemaal leeg. ,,Ja, de kachel is bij het oud ijzer gegaan, maar dat was ook niks meer". Ja, okay, ik heb een redelijke gaskachel in Steenwijk, maar had graag de oude nog even benut voor de tijd dat ik er nog niet woon. En dat gaat wel een tijdje duren, zo heb ik me voorgenomen. Eerst Nijeveen helemaal op orde hebben en daarna verhuizen. Dat is het plan. Dan komt eind januari de winter en moet ik een paar keer uitstellen. Ik slaap op 16 maart mijn eerste nacht in Nijeveen. Het is gemeen koud, ook op de slaapkamer, maar kort daarop breekt het voorjaar aan. Nogmaals: Ik heb niks te verliezen. Ze gaan verbouwen of slopen. ,,Heb ik dan weer...?", vraag ik twijfelend op het kantoor van de woningstichting. ,,Ja", maakt ze de zin af. ,,U hebt dan weer recht op verhuispremie". En daarmee werd het contract getekend.
Zelf moet ik niet klagen, ik woon er pas vier jaar. Er zijn buurtgenoten die al twintig jaar aan het lijntje worden gehouden. Het besluit over verbouwen of slopen wordt een paar keer uitgesteld, maar op een woensdagavond in mei 2012 is het zover. Uitsluitsel? Ik kan me de avond nog levendig herinneren. Je hoeft niet spiritueel ingesteld te zijn om koppijn te krijgen in het zaaltje. Zoveel woede en verontwaardiging bij elkaar. Ik blijf dan ook tot de pauze en houd het dan niet meer uit. De woordvoerder van de woningstichting opent de avond en vertelt zo enthousiast mogelijk dat ze er nog steeds niet uit zijn. Opeens begint een man te schreeuwen. ,,Wanneer gaan jullie verbouwen?". Iedereen kijkt verschrikt op. ,,Die vraag gaan we vanavond niet beantwoorden". Het geluid van een krassende stoel. ,,Nou, dan heb ik wel iets beters te doen" en hij stormt de zaal uit. De rest blijft zitten, maar de sfeer wordt nu nóg grimmiger. Het is dan al wel duidelijk geworden dat sloop niet aan de orde is. Hij legt uit dat woningstichtingen moeten voldoen aan een landelijke norm en dat in dit kader niet gesloopt kan worden. Hetzelfde verhaal als jaren ervoor in Steenwijk. Er moet een commissie worden samengesteld van buurtbewoners. Ik voel me daartoe niet geroepen, maar krijg wel mee dat mijn buurvrouw zitting neemt in het comité. En dan... blijft het stil!
Het comité mag een initiatief zijn van de woningstichting, maar op een zeker moment vind ik een briefje in de bus. Het is geschreven door de buurvrouw en of wij het willen tekenen? Dat is alweer een signaal aan de woningstichting dat er iets moet gebeuren. Het blijft stil. Dan is het meer dan een jaar geleden dat we een brief krijgen: De huizen zullen volgende zomer worden aangepakt. In het voorjaar heb ik verschillende mensen over de vloer. Eentje is op zoek naar asbest, maar vindt het niet nodig om op zolder te kijken (waar vermoedelijk asbest zit). Wel kijkt hij in de wc... De brieven stapelen elkaar op. In mei zal het blok naast mij als eerste worden aangepakt. Het zijn dan 'modelwoningen' voor ons. In april nog een brief dat ze ook de houten vloeren willen vervangen. Daar staat, bij mijn weten, een financiële vergoeding tegenover. Daar wil de woningstichting niks van weten. ,,Er komt een container in de straat die afsluitbaar is. Daar kunt u uw spullen in kwijt". Natuurlijk ga ik daar niet mee akkoord, maar inmiddels is het begin mei en... de bouwvakkersbusjes ontbreken in de straat. In juni lijkt het me even alsof er iets gaat gebeuren. De schutting bij de buren gaat eruit en even later ook de garage. Niets is minder waar... Ze gaan verhuizen! ,,Gaan ze eindelijk verbouwen en jullie verhuizen?", vraag ik de buurvrouw. Ze zegt niks, maar haar lichaamstaal spreekt boekdelen. Ze hebben het helemaal gehad met de beloftes.
Als eind juli nog steeds geen bouwvakker is gesignaleerd, weet ik dat we opnieuw aan het lijntje worden gehouden. Ik heb vorige winter dikwijls gedacht: Vooruit, nog een paar maanden en dan zitten we er warmpjes bij. Dat dacht ik ook als bij hevige regenval de vensterbank blank stond. Het lekt gewoon tussen de kozijnen door. Eind augustus een brief dat 'de zaak opnieuw moet worden bekeken nu de kosten veel hoger uitvallen'. Tegelijk valt me op dat ieder leegstaand huis leeg wordt gehouden. De brievenbussen worden verzegeld. Dat betekent dat bij een nieuwe bewoner de brievenbus moet worden vervangen. Dat kost een woningstichting niet de kop, maar dat doen ze doorgaans liever niet. Dat er één huis in de straat leeg wordt gehouden, kan ik begrijpen. We moeten allemaal eens een dag het huis uit. Maar, zoals gezegd, ieder huis staat leeg en met vergrendelde brievenbus. Ik voel het aankomen. In oktober zullen we weer bericht krijgen, maar zoals gewoonlijk gaat die maand voorbij. Een anderhalve week geleden dan opnieuw een brief: Op dinsdag 24 november wordt een oordeel geveld en op 3 december zijn we welkom op een bewonersbijeenkomst, maar zullen eerst ook een brief krijgen. Die brief heb ik donderdag gekregen en... ze gaan slopen!
Donderdag zal ik meer horen over de plannen, maar zeker is dat ik begin volgend jaar opnieuw ga verhuizen. En met de geldende verhuispremie in de achterzak, dus ik kan het nieuwe huis weer opnieuw inrichten. Ditmaal is het duidelijk voor mij: Centrale verwarming en anders niet. Achterstallig onderhoud accepteer ik evenmin. Het is al erg genoeg dat ik nog steeds een beetje winters weer heb moeten doorstaan in deze zeef van bakstenen. Maar ja... waar naartoe? Ik ben niet met Nijeveen getrouwd, maar heb wel mijn werk in Meppel en ben afhankelijk van de fiets. Havelte zou mijn interesse hebben, maar de woningstichting heeft daar té weinig. Ruinerwold zou kunnen. De Wijk is me alweer ietsje te ver, maar daar loopt de grens voor mij. Zodra ik meer dan tien kilometer moet fietsen om op het werk te komen? Mijn voorkeur gaat desondanks uit naar Nijeveen en de woningstichting beheert hier alle huurhuizen, dus misschien zit daar iets tussen? De woningen achter mij worden wél gerenoveerd en het huis pal achter de mijne staat eveneens sinds de zomer leeg. Als ik hier zou kunnen bivakkeren totdat dat huis klaar is? Scheelt een verhuiswagen, want de schutting eruit en je kan zo doorlopen.
Zoals gezegd: Donderdag even afwachten en wellicht dat ik dan ook met meer concrete ideeën kan komen. Deze woningstichting is een stuk 'royaler' in de hulp voor mensen die uit een sloopwoning komen en wat mij betreft hoeft het geen halfjaar meer te duren. De herinneringen aan het huis geven een warm gevoel, maar andersom levert het huis al lang geen warmte meer op. Slopen is de beste optie!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten