Het kiezen van een Week Spot zou momenteel geen problemen moeten opleveren. Ik heb immers nog een aantal potentiële Week Spot's in de partij platen van een paar weken geleden en intussen heb ik ook weer het een en het ander besteld. Het is echter een paar dagen geleden dat ik 'zomaar' een paar plaatjes uit de Blauwe Bak op de draaitafel leg dat ik ook voorbij deze van The Corvells kom. Een plaat die schreeuwt om het predikaat Week Spot, maar die het nooit heeft gekregen. Waarom niet? Sinds de Week Spot verbonden is aan Soul-xotica is het belangrijk dat ik íets weet te vertellen over de plaat. Soms kan ik een herinnering gebruiken, maar doorgaans zoek ik net zo lang totdat ik de gewenste informatie heb gevonden, hoe minimaal deze soms ook is. Vanavond hoop ik dat het wereldwijde rag ergens is voorzien van een berichtje over The Corvells dat in december of januari nog niet aanwezig was. Helaas... evenveel resultaat als in de genoemde maanden. Nu wil het geval dat de single een heuse 'popcorn-oldie' is en ik heb in vijf jaar Soul-xotica nog nimmer aandacht besteed aan dit Belgische fenomeen en dus sla ik dood ik vandaag twee vliegen in één klap. De Week Spot is 'The Joke's On Me' van The Corvells uit vermoedelijk 1963.
Ik kan me niet herinneren waar ik het beeld vandaan krijg, maar als ik 'The Joke's On Me' hoor, zie ik een balzaal met zwierig dansende paren. Ik denk dat ik het ooit eens in een documentaire heb gezien? Wellicht die documentaire over de geschiedenis van de dansmuziek in België? Hoe dan ook: Het is ongeveer een jaar geleden dat Rarenorthernsoul een exemplaar in de aanbieding heeft en ik word omver geblazen door het geluidsclipje. Wát een leuke plaat! Het prijskaartje is niet onaardig, maar toch besluit ik even verder rond te kijken. In december vind ik dan het 'geschikte' exemplaar bij een handelaar in Brussel. Een plaatje met een heuse Popcorn-historie, daar op het label een stickertje zit met de vermelding '45t'. Wat dat betekent, ga ik jullie straks uitleggen. Zoektochten naar The Corvells zijn vruchteloos, ik kom steeds uit bij The Royal Teens (van de doowop-hit 'Short Shorts') en ook is er een meidengroep uit Detroit dat 'He's So Fine' op de plaat heeft gezet. Het label helpt ons ook niet veel verder. Ik meen in het 'CUB'-logo het symbool te herkennen dat later door Mike Curb werd gebruikt als producer van The Osmonds. Is CUB dan stiekem een verbastering van Curb? 'The Joke's On Me' is gearrangeerd door Bert Keyes en dat is geen onbekende naam. Wellicht nog eens een onderwerp voor een standbeeld? Wat overblijft is de muziek en dat zit goed! Met slechts twee minuten en acht seconden is 'The Joke's On Me' het trieste relaas van een meisje dat door haar vriendje naar een feestje wordt gelokt, alleen maar om te zien hoe hij plezier maakt met een ander meisje en haar voor schut zet. Het 'ha ha ha' in het achtergrondkoortje maakt het drama alleen maar groter en ik krijg kippenvel wanneer zij in de finale zélf het 'ha ha ha' ten gehore brengt. Wat een verdriet, maar vooral... wat zit er een 'soul' in dit liedje! Een terechte Week Spot.
Waar over de oorsprong van de Engelse Northern Soul de meningen verschillen, daar is het bij de Popcorn zo klaar als een klontje. Freddy Cousaert is de aanstichter. Reeds in 1968 draait hij in The Groove, een discotheek in Oosteinde, en legt zich meer toe op onbekende en obscure rhythm & blues. In september 1969 opent café De Oude Hoos haar deuren in een oude boerderij in Vrasene. Op zondagmiddag organiseert het danscompetities waarbij de muzikale lijn van Coousaert wordt gevolgd. Al snel komen er duizenden liefhebbers naar Vrasene om deel te nemen aan de competitie. De naam van de nieuwe dancing wordt omgedoopt in The Popcorn, naar James Brown's gelijknamige hit. 'The Popcorn' is een voorbeeld voor menig ondernemer en al snel rijzen de Popcorn-dancings als paddenstoelen uit de grond. Bekende clubs zijn Festival in Antwerpen, The Gatsby in Vliermaat en The Versailles aan het strand van Oosteinde. Hoewel Popcorn eenzelfde uitwerking heeft als Northern Soul hebben de twee duidelijke verschillen. Ten eerste is Northern Soul een individuele dansbeleving waar Popcorn met paren werkt. Ten tweede gaat in de Northern Soul alles om snelheld in tempo, waar Popcorn zich bedient van meer midtempo werk. En als een plaat origineel té snel is, wordt het toerental verlaagd naar 33 toeren of wordt er gewerkt met de 'pitch control'. Dit is tevens de reden waarom ik denk dat mijn exemplaar van The Corvells een Popcorn-verleden heeft, ik kan me voorstellen dat de dj toen ook een aantal singles heeft gehad die op 33 toeren afgespeeld moesten worden.
Popcorn zélf is andermaal een vergaarbak aan muziekstijlen. Rhythm & blues, tango, meidengroepen en 'loungey' instrumentaaltjes tot aan lome funk... alles past in het idioom van de Popcorn. En, zoals gezegd, als een plaat op -3 of 33 toeren en +2 past... dan zit het in de set. Daar is de Northern Soul-scene een stukje lastiger. Toch kenmerken beide speellijsten zich van onbekend gebleven plaatjes uit de jaren zestig en al snel ontwikkelt zich een verzamelaars-scene waar de 'gekken' tegen elkaar opbieden om die ene felbegeerde trofee in de koffers te krijgen. 'Popcorn-oldie' is in de hedendaagse platenhandel net zoiets als 'Northern Soul', alles met een wit label krijgt de naam toegespeeld door handelaren die hopen om zo een fortuin binnen te halen voor een plaat die ze voor twintig dollarcent hebben gekocht. Dat driekwart daarvan country of totaal oninteressante pop is, bewijst van hun onkunde. Ik vermoed dat die ene persoon op Marktplaats nog steeds loopt te leuren met zijn 'zeer zeldzame Timi Yuro'-single voor vijfentwintig euro. Ook op de internationale markt zie je de titel Popcorn steeds vaker opduiken en dat heeft als reden dat Popcorn de laatste paar jaren 'internationaal' is gegaan. Amerikanen die geboeid zijn door de speellijsten van de Popcorn-dancings en anno nu Popcorn-avonden houden in de plaatsen waar de muziek oorspronkelijk vandaan komt.
België is dol op dansen, dat blijkt wel uit de documentaire die een paar jaar geleden is verschenen. Voor wie dit leest en hem nog niet heeft gezien: Een vette aanrader! Het behandelt feitelijk drie tijdperken: Het Decap-orgel, de Popcorn en de New Beat uit de jaren tachtig. De laatste komt feitelijk ook voort uit de Popcorn, ook hier worden platen vertraagd waardoor een lagere 'bpm' (beats per minute) wordt bereikt dat het tevens een mineurstemming geeft. De New Beat zal vervolgens weer in de wieg staan van de Acid House.
De oorspronkelijke Popcorn is net zoals de Northern Soul in Engeland, buiten dat de Popcorn geen 'kampen' kent. Sinds een aantal jaren worden er enkele drukbezochte Popcorn-avonden gehouden in België, maar de topperiode ligt reeds veertig jaar in het verschiet. De voorschriften ten opzichte van de gedraaide muziek zijn nog immer hetzelfde en iedere deejay houdt zich daaraan. Daar kent de Northern Soul tegenwoordig twee 'scenes': De ene is puur nostalgie en dansen op de plaatjes die voor 1975 in de gerenommeerde Northern Soul-clubs werden gedraaid, terwijl een ander 'kamp' probeert om zich los te weken van de 'overplayed' en met 'nieuwe' platen de scene voort te zetten. Zelf ben ik hier een deel van het Northern Soul-enthousiasme verloren, omdat ik gekonkel over een 'music policy' niet als plezierig ervaar en vlucht, zoals anderen, naar de Modern Soul en de crossover.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten