Raddraaien: George Harrison

Vandaag een dubbel bericht zodat ik weer op schema kom. Ik ben net binnen van een bar fietstochtje, want het regent hier best en bovendien is de westenwind bij vlagen hard. Daar staat dan wel weer tegenover dat het absoluut niet koud is, hoewel ik me op dit moment wel een beetje verkleumd voel. Weer op temperatuur komen met een kop koffie en... Soul-xotica! Eerst maar een Raddraaier. Deze serie heeft maar liefst 44 afleveringen en we zijn nog steeds niet halverwege. Na een tweetal jaren zestig-bakken mag ik nu tweemaal in een jaren zeventig-bak graaien. Vandaag spring ik 22 singles van 'Air Disaster' van Albert Hammond in de zevende jaren zeventig-bak en kom uit bij een 'alltime favourite', hoewel muziekliefhebbers en radiomakers van mijn slag enkele honderden 'alltime favourites' hebben. Toch is dit een plaatje dat een heel warm plekje in mijn hart in neemt, vandaar dat het ook zo goed past na het nachtelijke uitstapje. De Raddraaier is 'What Is Life' van George Harrison (1971).

Er wordt wel eens ten onrechte beweerd dat ik geen Beatles-liefhebber zou zijn. Als de keuze tussen The Beatles en The Rolling Stones gaat, is het niet zo moeilijk. Dan ga ik zeker voor de mannen uit Liverpool omdat ik hun elpees vele malen interessanter vind. Liever roep ik nogal kinderachtig The Who of The Byrds, want naar mijn mening hebben die bands zich veel meer ontwikkeld dan The Beatles en The Stones bij elkaar. Ook hekel ik het gedrag van veel Beatles-fans die menen dat alles is begonnen en is geëindigd met The Beatles, terwijl er genoeg andere innovatief bands waren in de jaren zestig die minder aandacht hebben gekregen. Met de muziek van The Beatles is weinig mis, al moet ik toegeven dat het bij mij met 'Revolver' en 'Rubber Soul' begint.

Ik heb verschillende biografieën gelezen over John Lennon en sta daar zeer verdeeld in. Niet vreemd in het geval van John Lennon, want deze man had zeer verschillende karakters ineen. Ik heb me altijd geërgerd aan John als de luidruchtige Beatle, maar de man heeft wel een paar prachtige filosofische teksten aan het papier toevertrouwd. Over Paul McCartney heb ik niet echt een mening. Sorry! De man heeft geweldige muziek gemaakt, maar ik heb me té weinig in man's persoonlijke leven verdiept om daar iets zinnigs over te zeggen. Ringo Starr is een anti-held en daardoor voor mij weer een ultieme held. Greg Lake heeft een tijdje geleden een lezing gedaan welke in twee delen op Youtube staat. Lake benadrukt nog eens hoe 'uniek' en ingenieus het drumwerk van Starr is. Het is minder eenvoudig dan dat het klinkt. Als solozanger is het lachen, gieren en brullen met Ringo Starr en volgens mij neemt hij zichzelf ook niet erg serieus. Dan is er de stille Beatle, George Harrison, de man die in alle stilte een paar geweldige popklassiekers op de plaat heeft gezet. Van 'Something' (volgens wijlen Frank Sinatra het beste lied dat geschreven is door Lennon en McCartney) tot aan zijn solo-werk en als lid van Traveling Wilburys, Harrison eist wellicht het meeste respect op van mij.

Harrison staat binnen The Beatles voortdurend op een zijspoor. George introduceert de oosterse klanken waar John Lennon helemaal niets van moet hebben. Het is opvallend dat in veel gevallen de George Harrison-composities aan het einde van een plaatkant of juist aan het begin staan. Volgens Lennon is dat zodat 'de luisteraar de nummers gemakkelijk kan overslaan'. Met 'Something' bewijst Harrison zijn gelijk en dat is ook wel nodig na de twee eerste 'moeilijke' solo-platen van Harrison. Na het uiteengaan van The Beatles slaat hij hard terug met 'All Things Must Pass', een driedubbelaar waarop maar moeilijk een minder nummer te vinden is. Dat hij wordt uitgekleed door The Chiffons vanwege plagiaat met 'My Sweet Lord', heeft Harrison volgens mij niet helemaal verdiend. En dan is er de opvolger van 'My Sweet Lord' en dat is vandaag onze Raddraaier: 'What Is Life'.

Op 'What Is Life' horen we niet alleen Harrison, maar een waar circus aan muzikanten. Eric Clapton is te horen, alsook Delaney & Bonnie & Friends. Phil Spector draagt zijn 'Wall Of Sound'-geluid bij. De strijkers zijn in handen van arrangeur John Barham en de akoestische gitaren worden bespeeld door de mannen van Badfinger. Harrison schrijft 'What Is Life' reeds in 1969 en het is bedoeld als een liedje voor Billy Preston die dan net een contract bij Apple heeft getekend als solo-muzikant.

Ik heb 'What Is Life' tweemaal in mijn collectie zitten. De originele Nederlandse Apple (in het neutrale Apple-hoesje) staat sinds 1999 in de bakken. De tweede single is feitelijk het exemplaar waarbij ik uit kom bij het 'Raddraaien' en is, naar alle waarschijnlijkheid, de Amerikaanse heruitgave uit 1976. Ik zie op 45cat wel de Capitol-uitgave van 'My Sweet Lord' staan, welke ik ook heb, maar niet de Capitol-uitdossing van 'What Is Life'. Ik koop de single in mei 1990 op de vlooienmarkt in Sneek bij een 'snoepkraam'. De handelaar hanteert een hele gekke prijs: Drie voor een gulden. Met slechts vijf gulden zakgeld per week kan ik me niet zo uitleven als dat ik vorige maand in Zwolle heb gedaan en toch koop ik daar een paar leuke platen. De Capitol-single heeft echter één nadeel: Het is flink uit het lood geslagen, dus wat dat betreft is het de Apple die het meest regelmatig op de draaitafel ligt. En voor een gemiddelde jaren zeventig-single is dat vaak... Ik schat in dat-ie eens in de twee tot drie maanden wel in een radioshow zit, want zo hoort dat bij een 'alltime favourite'.