Vandaag, de tiende van de elfde, vier ik niet alleen mijn derde verjaardag op Wolfman Radio, maar is het tevens de dag dan ons het trieste bericht bereikt dat Allen Toussaint is overleden. In april 2014 heb ik voor Toussaint een 'standbeeld' opgezet en noem in dat bericht dat hij nog geen standbeeld had. Fout. Hij staat blijkbaar toch al ergens in een park. Toussaint's uitvoerende artiest Lee Dorsey is in 2013 de aanleiding voor de 'beeldenroute' en Toussaint is een logische volgende kandidaat, maar toch gaat daar nog steeds een jaar overheen. Omdat ik Toussaint's leven in dat bericht uit de doeken heb gedaan (zie: 14 april 2014), is het niet heel interessant om dat opnieuw te doen. In plaats daarvan mag ik mijn vizier richten op een zangeres die ik nagenoeg niet heb behandeld in ruim jaar vijf jaar Soul-xotica. Het is een Raddraaier uit de tweede jaren zeventig-bak, hoewel de single officieel uit 1980 komt. Het is 'Black... White' van Jane Birkin.
Over ongeveer een maand staat een taart met 69 kaarsjes klaar voor Birkin. Hoe vaak ze moet zuchten voordat ze deze heeft uitgeblazen, zullen we niet weten. Het is leuk om te zien hoe 'Frans' Jane Birkin voor ons Nederlanders is. Als ze hier op radio of televisie wordt af- of aangekondigd, maken we van de 'kin' in Birkin een hele mooie Franse draai, terwijl Jane zo Engels is als een kop thee, maar dan met méér klasse. En op een kopje thee ben je over het algemeen ook snel uitgekeken. Jane Mallory Birkin wordt op 14 december 1946 geboren in het Londense Marylebone. Vader David Birkin bekleedt een hoge functie bij de marine en is een spion geweest in de Tweede Wereldoorlog. Haar moeder is actrice Judy Campbell. De regisseur Andrew Birkin is de broer van Jane. Ze volgt haar onderwijs op Isle Of Wight.
Jane is klaar om de wereld te bestormen als in 1966 Londen wordt omgetoverd in 'Swinging London'. Ze heeft dan enkele filmrollen gespeeld en bij de auditie van 'Passion Flower Hotel' komt ze componist en arrangeur John Barry tegen. Het paar is drie jaar getrouwd. Fotografe Kate Barry is het enige kind uit dat huwelijk en zij overlijdt in december 2013 aan de gevolgen van een val van de trap. Ze is dan pas 46 jaar. Temidden van 'Swinging London' is Jane één van 'de gezichten'. Ze speelt in 1966 in de film 'Blowup' en twee jaar later in de psychedelische film 'Wonderwall'. En daar hebben we zowaar een link met onze vorige Raddraaier: George Harisson... In 1968 loopt Birkin's huwelijk met Barry op de klippen en in hetzelfde jaar doet ze auditie in Frankrijk voor de film 'Slogan'. Jane kent geen woord Frans, maar wordt desondanks aangenomen en komt zo tegenover Serge Gainsbourg te staan. Als ik lui zou zijn, zou ik nu 'en de rest is geschiedenis' schrijven, maar doe dat vanzelfsprekend niet.
Gainsbourg heeft dan al 'Je T'Aime... Moi Non Plus' geschreven en wil het eigenlijk opnemen met Brigitte Bardot, maar de echtgenoot van de laatste houdt dat tegen. Birkin is vlug bereid. Hoewel de single in Spanje en Italië meteen voor controverse zorgt, schiet het overal vrolijk de hitparade in. Eind 1969 is mevrouw Philips, u weet wel... van dat gloeilampenfabriekje, op bezoek bij vrienden in Engeland en hoort een flard van 'Je T'Aime... Moi Non Plus' op de radio. ,,Wat ben ik gelukkig dat ons bedrijf niets van doen heeft met deze vulgaire plaat", verzucht ze. Dan komt ze erachter dat de plaat in Engeland op de markt wordt gebracht door Fontana, een onderdeel van Philips. Het resultaat is dat Fontana de plaat terughaalt, maar dat Major Minor klaar staat om het over te nemen. Op 11 oktober 1969 staat dezelfde single tweemaal in de Engelse Top 50: De Fontana op 16 en de Major Minor op 3. Dat 'Je T'Aime' in Nederland, bijvoorbeeld, ook door Philips wordt gedistribueerd, lijkt aan de aandacht van mevrouw Philips te ontsnappen.
De eerste jaren in het nieuwe decennium stopt ze tijdelijk met acteren, maar dat komt in 1973 weer op gang met 'Don Juan', waar ze de tegenspeelster is van Brigitte Bardot. In 1978 en 1982 speelt ze rollen in Agatha Christie-films en in de vroege jaren tachtig blaast ze haar zangcarrière nieuwe adem in. Op 'Baby Alone In Babylone' zet ze teksten op bestaande klassieke melodieën. Haar relatie met Gainsbourg loopt in 1980 op de klippen, kort daarna heeft ze een relatie met regisseur Jacques Doillon. Als Gainsbourg in 1991 overlijdt, breekt dit dusdanig het hart van Birkin dat ze bij Doillon weg gaat en nooit meer een relatie zal aangaan.
Als ik in februari 2003 mijn eerste exemplaar van 'Black... White' van Jane Birkin opduik bij Het Goed in Emmeloord, denk ik nog iets héél zeldzaams te hebben gevonden. Toch valt de plaat meteen bij de eerste beluistering al tegen, helemaal niet datgene dat ik zou verwachten van Birkin. Inmiddels heb ik twee of drie exemplaren staan, want de single is vrij eenvoudig te bemachtigen. Het wordt gedurende 1980 weggegeven in de slijterij bij aankoop van een fles 'Black & White'-whisky. Het heeft een Franse en een Engelse kant, maar beide zijn ze goed als onderzetter.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten