Ik zal even bekijken of er nog een derde bericht komt vandaag, op zichzelf zou dit voor het 'inhalen' wel fijn zijn, maar anderzijds begint het bed ook weer te lonken. Ik zal morgen gewoon weer aan het werk moeten. Ik werd vanmorgen 'gewekt' door een sms-je of dit vandaag al kon, maar dat heb ik maar afgewezen. Daar heb ik geen spijt van gehad, kijkend naar hoe ik me vanmiddag op de fiets heb gevoeld. Dinsdag is sinds een paar maanden ook mijn vaste vrije dag. Eerder was dat woensdag, maar ik heb dit voornamelijk verschoven vanwege 'Tuesday Night Music Club'. Op dinsdag werken én show doen, betekent dat ik maandag de speellijst moet doen. Ik vind het juist véél ontspannender om het in de nacht te doen, maar dat heeft weer als resultaat dat ik niet fit op mijn werk ben. Nog fijner is het om het dinsdagmiddag te doen, zo heb ik de afgelopen weken ervaren. Er zit dan ook een 'deadline' bij en dat werkt zeer prettig in mijn geval. De 'Raddraaier' van vandaag zou zomaar uit de Blauwe Bak kunnen komen en dat is eigenlijk ook een beetje zo. Het is zo'n single die ik dubbel heb en waarvan eentje in de Blauwe Bak staat en de andere in de veertiende jaren zestig-bak. Het (Franse) fotohoesje hoort bij mijn Blauwe Bak-exemplaar, de werkelijke 'Raddraaaier' is de Deense uitdossing van 'Run Away Child Running Wild' van The Temptations (1969).
Het is toch best wel wonderlijk. Als zestienjarige hoor ik in 1991 veel drukker te zijn met Metallica en Guns'N'Roses, maar in plaats daarvan zit ik tot over mijn oren in de jaren zestig te wroeten. Het zijn de eerste jaren van het huwelijk van mijn ouders. Vader moet hard werken voor zijn geld bij de King-fabriek, want hij heeft een gezin te voeden. Als de mannen het haar laten groeien en in wijde broeken gaan lopen, hebben mijn ouders twee kinderen. De radio staat wel aan want ik ken het verhaal dat mijn zus als tweejarige de hits van de radio weet te 'noemen', natuurlijk met haar eigen interpretatie daarvan. Vader heeft al wel een hoop singles en EP's gekocht in de late jaren vijftig, allemaal geestelijk repertoire, en zal in de jaren zeventig lid worden van Boek & Plaat, maar koopt in de jaren zestig nauwelijks platen en volgt de muziek niet anders dan een aardig deuntje op de radio. Ik heb de fascinatie voor het decennium dus niet van hen.
Hoewel mijn oudste broer de voornaamste inspiratiebron is voor het verzamelen van singles, heeft deze ook niet specifiek iets met de jaren zestig. Hij koopt in 1982 een gigantische partij singles op de vlooienmarkt en dat is deels de grote hits uit de jaren zestig, maar verder is hij 'gewoon van zijn tijd' en koopt actuele boogie-, disco- en funkplaten. Het verhaal begint als ik in 1986 'Nights In White Satin' van The Moody Blues in de Top 100 Aller Tijden hoor en de rest is geschiedenis. Wellicht dat 'Yesterday' van The Beatles voor een kwartje op de rommelmarkt er ook iets mee te maken heeft. Dat is de nummer 9 in mijn collectie en is op 2 januari 2014 in 'De Prehistorie' aan bod geweest. Met de komst van de Philips-pickup van de fancy fair en mijn eerste beetje zakgeld kan het echte werk beginnen. In die eerste jaren wint vooral de nieuwsgierigheid. Ik koop dus ook wel eens een soul-plaatje. Denk aan Blauwe Bak-resident 'Keep In Touch' van The Free (of eigenlijk vanwege de b-kant: 'Taking It Away', is eveneens Classic Week Spot geweest). In 1991 slaag ik voor de LEAO en meteen na bekendmaking van de uitslag, maak ik een rondje 'over de buurt' (heerlijk Friecisme). Zo kom ik ook terecht bij de buurvrouw die uitgebreid tijd voor me neemt. Buurvrouw is opgegroeid in de jaren zestig en ik weet dat ze een échte Stones-fan is. Deze morgen graaft ze diep en komt met enkele prachtige verhalen. Toch zegt ze die morgen ook iets dat lange tijd van invloed zal blijven op mij. Ze spreekt het woord 'soul' uit met een vies gezicht. ,,Dat was geen muziek voor ons", zegt ze. Omdat ik helemaal kan meegaan in haar muzikale voorkeuren, adopteer ik deze gedachte ook meteen. 'Soul is dus een grote NEE'.
Maar ja, je wordt ouder en je blijft braaf doorgaan met platen verzamelen. Soms zit daar ook een soul-plaat tussen, maar dan haal je even je neus op en graaft verder. Of het is zó interessant dat je het meeneemt. Dat laatste geldt vooral als je in Denemarken bent en er een bak met verzamelwaardige jaren zestig-singles voor je neus staat, allemaal in de Deense persing. Zo komt de eerste 'Run Away Child Running Wild' in 1997 bij me wonen. Ik negeer de plaat echter voor de volgende dertien jaar. Dan doe ik op 1 mei 2010 nog eens flink 'boodschappen' bij De Gouden Kikker en in die partij zit 'Run Away Child Running Wild' opnieuw, maar nu in de Franse persing met fotohoes. Inmiddels is mijn belangstelling voor Northern Soul ook flink gegroeid en hoewel 'Run Away Child Running Wild' iets té crossover is voor een Northern Soul-danser, doe ik het ervoor! Ook leuk... mijn hoesje heeft een extrs stickertje: 'Popcorn' en nog eentje waaruit blijkt dat de single is geïmporteerd. Een Franse single die waarschijnlijk naar België is geëxporteerd en uiteindelijk in Steenwijk is terecht gekomen. Als dat plaatje kon praten?
The Temptations, alsmede enkele andere 'mainstream'-Motown-artiesten, is reeds jaren geleden verhuisd naar de reserve-Blauwe Bak omdat het meer een 'side-dish' is. Toch draai ik deze nog vrij regelmatig. Het is Motown in een overgangsperiode. Holland-Dozier-Holland hebben de benen genomen en The Temptations maken van deze single gebruik van Norman Whitfield en Barrett Strong. Het begin van de 'psychedelische Motown-soul', 'Run Away Child Running While' is een klein oratorium op zichzelf. Eerst 'praat' The Temptations in op een kind dat erover nadenkt om van huis weg te lopen. Later komt het met staalharde feiten over weggelopen kinderen en eindigt het met een doem-scenario: Hoe kinderen nooit weer hun ouders zien en terechtkomen in prostitutie en criminaliteit. Dit alles met de 'spannende muziek' van Strong en Whitfield maakt het tot een hoorspel dat niet zó geschikt is voor het Northern-publiek, maar desondanks als danskraker de boeken in mag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten