Vervroegd terugblikken. Ach ja, waarom niet? Meestal doe ik het tussen kerst en oud en nieuw, maar ik ga over twee weken immers al beginnen met het maken van de balans. Eerst de balans van een jaar soul-singles. De jaar-top 100 loopt bij mij altijd van 1 december van het vorige jaar tot 30 november, zodat ik de serie kan in december kan presenteren op Soul-xotica. Jaren geleden was december altijd een vrij rustige maand, maar dat kan niet worden gezegd van afgelopen december. Ik koop bijna dagelijks platen die dus nog steeds de Top 100 van 2015 moeten zien te halen. Het wordt wederom een hels karwei, maar ik ga het 'gewoon' doen, hoe pijn het zo nu en dan ook doet. Het jaar 2015 heeft me enkele singles opgeleverd waar ik jaren naar heb verlangd. Ook heb ik kennis gemaakt met artiesten en groepen waar ik nog nóóit van heb gehoord, maar die inmiddels een warm plekje hebben gevonden. ,,Ben ik echt niks vergeten?", denk ik twee weken geleden hardop. En opeens schrik ik me een hoedje. ,,Die moet ik nog hebben en wel meteen!". Een kwartier later maak ik de betaling in orde en dus kan die vandaag als Week Spot: 'The Times We Had Together' van Sam Bowie & The Blue Feelings (1965).
Ik ga op reis en ik neem mee... Een ontzettend flauw spel dat ik me weet te herinneren van de kindernevendiensten in de consistorie. Terwijl de predikant het Woord uitspreidt over de menigte, moeten wij herinneren wat de buurman meeneemt op zijn reis. In 2008 hoop ik op een dj-optreden in België en zeul een vakantie lang met een weekendtas vol cd's. Anno 2015 gaat dat een stuk gemakkelijker. Ik neem mee: Een mp3-speler vol geramd met podcasts. Zowel enkele van mezelf (ik hoor voor het eerst weer een Top 100 uit 2012 en mijn tenen gaan krom staan) als podcasts die ik in de loop van het jaar heb verzameld. Enkele die ik al ken, maar ook een paar waar ik niet aan toe ben gekomen. Het is de zondagavond van de vakantie in Sleen. Ik ben nog steeds in de veronderstelling dat ik 24 uur later weer in Nijeveen zal zijn, want de weerberichten zijn niet gunstig (volgens de campingburen). Er overvalt me een vreemd soort melancholiek. De vakantie kán nog niet voorbij zijn, er ontbreekt nog iets. Tegelijk kijk ik ook niet uit naar regenbuien van het formaat als in Hoogcruts. Na de maaltijd besluit ik een eindje te lopen en selecteer hiervoor een podcast welke nog niet aan bod is gekomen: 'The Stafford Story'. Het is een pure muziek-mix zonder presentatie, maar een fraai overzicht van singles die het goed hebben gedaan in de Northern Soul-scene van Stafford. Een plaats waar ik me steeds meer mee kan vereenzelvigen omdat de 'music policy' daar flink afwijkt van plaatsen als Wigan, Wolverhampton en Manchester. In Stafford overheerst 'ballad-with-a-beat', soms grenst het aan de Belgische Popcorn-beweging. De podcast trapt af met deze, voor mij op dat moment, volslagen onbekende plaat. Ik hoor de 'distortion' in de dynamische stukken en vermoed dat we hier hebben te maken met een plaat van honderden ponden welke moeilijk beter is te krijgen. Samenstellers Karl White en Keb Darge zijn immers beide 'grote spelers' in de Northern Soul.
Het tegendeel blijkt waar: De plaat is veelvuldig te krijgen en is redelijk goedkoop. De 'distortion' is bijna niet uit te sluiten, want ook de mijne heeft last hiervan. Stom styreen. Over Sam Bowie zijn we snel klaar. Natúúrlijk is hij de oom van David Bowie, maar dat mag geen verrassing zijn. Het is de enige plaat van Sam Bowie en het verschijnt in juli 1965 op het Wingate-label. Een paar jaar geleden zet ik mijzelf het doel om de Golden World-catalogus compleet te krijgen, maar daar ben ik lang geleden mee gestopt. Niet alle Golden World-persingen zijn even gemakkelijk en goedkoop te bemachtigen, bovendien zitten er een paar platen tussen die ik voor een euro nog niet in de bakken wil hebben. Toch heb ik hier een klein vervolg op de tijdelijke Golden World-hobby. Wingate is namelijk een onderdeel van Golden World en genoemd naar de oprichter van het platenlabel: Ed Wingate. Ed Wingate houdt zich tot 1963 voornamelijk bezig met onroerend goed. Hij bezit enkele toplocatie's in het centrum van Detroit, waaronder discotheken en restaurants. Wingate wordt in 1960 benaderd door Berry Gordy om zitting te nemen in de raad van bestuur van Motown, maar Wingate heeft zijn twijfels. Hoe wil je een 'zwarte' platenmaatschappij laten floreren in een Amerika dat draait op 'witte' radiostations. Omstreeks 1963 moet Wingate erkennen dat Gordy gelijk heeft gehad en dan besluit hij zijn eigen platenmaatschappij te beginnen: Golden World. In 1966 ontdekt hij dat 'zijn' mensen worden geschaduwd door pluggers van Motown. De zojuist aangeboden plaat bij een radiostation wordt 'geknakt' in ruil voor een primeur van Motown. Eind 1966 biedt Wingate zijn Golden World-label aan bij Motown. Dat heft meteen de maatschappij op, nadat de oorspronkelijke artiesten grotendeels zijn overgelopen naar Solid Hitbound, en gebruikt de studio nog jaren voor de opnames van strijkarrangementen. In 1990 wordt de Golden World-studio door een slopershamer geveld.
Op het label van 'The Times We Had Together' komen we een naam tegen waarvan ik al eens een 'standbeeld' heb beloofd: Richard 'Popcorn' Wylie. Hij schrijft het nummer samen met John Rhys. De laatste is onlangs nog te gast geweest in Engeland en heeft zich verbaasd over de interesse die er bestaat voor platen die hij volkomen was vergeten. Dat geldt dan vooral voor 'Time Will Pass You By' van Tobi Legend dat een klassieker is geworden in de Wigan Casino. Er is een gelimiteerde heruitgave verschenen waar Rhys op de b-kant zijn verhaal vertelt en de originele instrumentale demo ten gehore laat brengen. 'The Times We Had Together' is andere koek, dit is té langzaam en dramatisch voor The Casino, maar toch kent het overeenkomsten. De wisselende tempo's bijvoorbeeld. Driekwart is een gedragen ballade, met een wiegend refreintje, maar tegen het eind wordt het tempo flink opgevoerd. Sam kijkt soulvol terug op een stuk gelopen relatie en Gil Askey zorgt voor een fraai muzikaal arrangement. Enerzijds net zo'n 'end-of-nighter' als 'Time Will Pass You By', maar door het 'snelle' einde ook uiterst geschikt om een set te beginnen. Zoals de heren White en Darge dus hebben gedaan in de genoemde podcast. Het nummer laat meteen een indruk achter en de volgende ochtend herhaal ik het ritueel als 'toeristisch' Emmen verlaat en even helemaal niet weet waar ik ben. Twintig minuten later is er een kleine teleurstelling als blijkt dat ik slechts vier kilometer van de camping ben. Deze twee momenten hebben ervoor gezorgd dat 'The Times We Had Together' een wezenlijk onderdeel van mijn vakantie zijn geworden en daarmee één van de hoogtepunten van 2015. Dat móest dus beslist in mijn koffers komen voor de samenstelling van de Top 100. We zullen volgende maand zien hoe hoog deze is geëindigd. En ik durf te wedden dat we voor 1 januari 'op papier' ook nog wel even terug komen in Sleen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten