het ontvangst

Wat is dat nou, een weblog? Voor sommigen een bron van inkomsten, denk aan de vele 'fashion'-buurmeisjes en -jongens. Een negatieve recensie van oogschaduw bij een invloedrijk blogger kan fataal zijn voor een cosmetica-fabrikant en dus doen die er alles aan om de blogger in de watten te leggen. Het is een dienst die wordt aangeboden vanuit Blogger zelf. Ik heb wel eens de mogelijkheid bekeken om een adverteerder toe te laten, alleen... tot in hoever heb ik daar zelf invloed in? Ik schrijf hier vaak over singles en wil dus geen dating-rotzooi op mijn blog hebben. Maar, nee, steeds kies ik er weer voor om Soul-xotica lekker eigenwijs en onafhankelijk te houden. Het geld gaat immers toch alleen maar op aan platen? Kijken we nóg eens naar Soul-xotica... Is het een dagboek? Nee, zo zou ik het zelf niet willen noemen. De Raddraaiers zijn platen die 'toevallig' uit de bak komen, het zijn geen 'platen van de dag' van mij. Evenmin laat ik jullie, niet tot nauwelijks, delen in mijn dagelijkse beslommeringen. Wat als een paal boven water staat, is dat Soul-xotica een spiegel van mijn ziel is. Als ik terug blader en oude berichten lees, kan ik daaruit ophalen hoe ik me voelde tijdens dat bericht. Soms wordt de stemming even héél erg duidelijk. Omdat ik een aantal berichten moet 'inhalen' en dus wel eentje kan 'morsen': Vandaag een klein vervolg op het bericht van gisteren, omdat deze, achteraf gezien, wellicht een beetje té pessimistisch is.

De kater komt later. Bij mij twee dagen later, om precies te zijn. Als ik denk aan de laatste fietstocht van mijn vakantie, toen had ik het de dinsdag ook zwaar te verduren. Bij feestjes in een grijs verleden heeft het ook altijd gespeeld. Het is dus te verwachten dat ik vandaag een katergevoel heb en dat klopt ook. Alleen is het veel minder een negatieve kater als dat dit bij een alcoholische kater het geval is. Ik ben vandaag gewoon brak. Ik ben vanmiddag op de fiets naar Meppel geweest voor een andere microfoon en ik ervaar mezelf als een gevaar op de weg. Ik hoor niet tussen de auto's, scooters, fietsen en voetgangers. Ik hoor onder een deken op de slaapkamer. Toch moet ik enige actie ondernemen omdat ik vanavond een 'Tuesday Night Music Club' heb en daarvoor een andere microfoon moet hebben. En... gelukkig... het wás de microfoon! Ik heb even buikpijn gehad bij de gedachte dat het aan de mixer zou liggen en die zou ik niet direct kunnen vervangen. Omdat ik vinyl via de computer 'stream' is niet alleen een usb-uitgang noodzakelijk, maar ook een deugdelijke voorversterker, De Behringer VMX 100 USB heeft het allemaal, maar deze is wel eens goedkoper geweest, maar zit inmiddels weer op de oude prijs. En dat is best een hoop geld voor mij. De microfoon is vijf euro goedkoper dan de vorige keer en ik heb ook nog maar een 16 gigabyte-stick meegenomen (kassakoopje), dus kan ik de computer weer speellijst-vrij maken.

En hoe staat de situatie er nu voor? Het Specialized-comité ontwaakt na een nacht welverdiende slaap en Facebook wordt overspoeld met foto's en berichten over een 'onvergetelijk weekend'. Ik heb het zelf iets minder intens gevoeld en wat dat betreft móet volgend jaar beter, maar dat is voornamelijk te wijten aan het feit dat we aanvankelijk de live-muziek niet op de stream kunnen krijgen en de videospeler-kwaliteit te wensen over laat. Vorig jaar voelde het alsof ik rechtstreeks aanwezig was bij het geheel. Jammer, dat moet volgend jaar beter. Maar... dat neemt niet weg dat het festival zelf een doorslaand succes is geweest. Mijn Amerikaanse Wolfman-collega FourFingers is speciaal voor The Big One over gevlogen vanuit Kentucky en heeft een diepe indruk achter gelaten bij de bezoekers. Als ik dát lees, heb ik wel even spijt dat ik er niet bij ben geweest, want natuurlijk... Wolfman Radio is een familie en FourFingers is dus net zo goed een 'broer' als de andere presentatoren. En de kans dat ik hem opnieuw ga treffen is klein, want zó kapitaalkrachtig is 'onze' Four ook weer niet. Hij is gedreven door passie voor radio en voor het goede doel en wordt als menigeen als 'inspirerend' beschreven.

Het geld kan worden geteld en inmiddels is het bekend: De 'merchandise' en spontane acties tijdens het weekend heeft maar liefst negenduizend Engelse ponden opgeleverd. Dit is, vermoed ik, nog zonder de entreekaarten. Over een paar weken kan de balans worden opgemaakt en weten we hoeveel Specialized dit jaar heeft opgehaald voor de goede doelen. Inmiddels zijn de eersten alweer bezig met volgend jaar. Black Slate zou bevestigd hebben om volgend jaar wéér te willen spelen op The Big One en een andere Wolfman-collega, Scottie, gaat een poging doen om flink af te vallen met een sponsor-campagne. Ook ik wil volgend jaar weer íets doen, waarschijnlijk weer de kalender.

De 'kadootjes' stromen eveneens binnen. Zonder dat ik in Parkdean Sandford ben geweest of daar op de vloer heb meegewerkt aan The Big One, word ik in ieder bericht met naam en toenaam genoemd en dat geeft een goed gevoel. 'In spirit' aanwezig zijn. Een tastbaar cadeau is de exclusieve jingle voor Wolfman, Lee, Emz, FourFingers en mij, ingesproken door niemand minder dan Jona Lewie. En ik ben vandaag Facebook-vriend geworden met Mick Jones van The Clash, dus kan ik het verhaal tóch nog een positieve draai geven. Iets minder intens beleefd dan vorig jaar, maar dat halen we volgend jaar dubbel en dwars in!