Ik kom pas naderhand erachter dat ik me op de grens van Vlaanderen met Wallonië begeef. Vandaar dat iedereen Frans sprak. Ik had me er nog aan geërgerd. Ik dacht dat het gewoon de stijfkoppige grensgevallen waren, zoals je die op de grens van Brabant treft. Hoezeer België op steenworp afstand ligt, blijkt donderdagavond wanneer ik de eerste maal over de Schilberg loop. Er staat een handwijzer die St.-Martensvoeren aangeeft: Drie kilometer. Als ik vrijdagmiddag het gasflesje heb gehaald in Margraten en mijn rugzak aardig vol zit, besluit ik terug te fietsen naar de camping. Daar is het hemels mooi weer en dus stap ik op de fiets naar St.-Martensvoeren. Dat is bergafwaarts. Ik heb de herberg niet meer kunnen traceren. Volgens Google schijnt het nog wel te bestaan, maar in mijn herinnering was het een oud pand en niet het moderne dat ik op Google vind. Ik fiets door naar Voeren op zoek naar het bewuste terrasje van 1994, maar het is al snel duidelijk dat de Voerstreek erg is veranderd in twintig jaar. Ik verlaat Voeren middels toeristische fietspaden en kom Nederland binnen bij Eijsden. Daar hangt een zwarte wolk en eenmaal in Eijsden begint het te regenen. Omdat ik daar naar de winkel moet, hoop ik nog even dat het wel zal overwaaien. Niet dus...
Zondag heb ik geen fietsplan, maar de dag leent zich uitstekend voor een fietstocht. Omdat ik maandag naar Myriam zal gaan, probeer ik vandaag iets te oriënteren. Ik zak dus af naar Maastricht. 'Af zakken' is doorgaans zuidwaarts, maar hier is het noordwestelijk. Het af zakken heeft dan vooral betrekking op het naar beneden gaan qua hoogte. Ik passeer dorpjes als Mheer en Gronsveld en heb al besloten om via Maastricht even België in te gaan als ik een bord zie voor een pontje naar de overkant. Het vaart de allerlaatste dag van het jaar en voor twee euro ben ik in België. Bovendien geeft het biljet recht op een gratis kop koffie in een nabijgelegen uitspanning. Deze is op het terrein van de ENCI. Buiten de gratis koffie vink ik de voorgenomen vlaai af. Op het terras is het heel even zomer, maar even later op de St.-Pietersberg regent het even. Dan kan ik gaan afdalen en kom uit in een dorpje. Zeg me niet dat het waar is. Ik kom uit in Kanne.
De telefoon heb ik op de camping gelaten en dus kan ik Myriam niet bellen. Maakt ook niet uit. Ik wil vandaag vooral fietsen. Dat doe ik vervolgens via het Belgische fietsnetwerk. Enig nadeel is dat de routewijzers geen plattegronden of iets dergelijks hebben, waardoor ik moet oriënteren op de wind en het gevoel welke richting ik uit ga en waar ik moet omkeren. Dat doe ik ter hoogte van Visé waarna ik noordwaarts ga richting Voerstreek. In Moelingen, nét weer Vlaanderen, passeer ik Frituur 't Brökske. De dame op de foto bestiert de toko en zij maakt mijn dag! Een en al Vlaamse vrolijk- en gezelligheid. Ik wil eigenlijk alleen maar drinken, maar kan nu net zo goed even België 'vieren' met een frietje tartaar. Binnen de kortste keren ben ik weer in Voeren en begin de moeizame klim bij St.-Martensvoeren. Dat is veelal lopen. Hoogcruts is niet voor niks één van de hoogstgelegen plaatsen in de omgeving en dit is het nadeel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten