Vandaag publiceer ik het 1615e bericht. Niet heel erg noemenswaardig buiten dat ik precies een jaar geleden het 1250e bericht schreef. Dat krijg je als je even terug bladert... Toen was ik ook al begonnen met de voorbereiding van de vakantie en nu is het niet anders. Wat Soul-xotica betreft, ligt het al vast: Morgen 'Het zilveren goud', maandag de 'Singles round-up' en dinsdag de Week Spot. Ik hoop woensdagmiddag slagvaardig te zijn voor de vakantie. Als ik woensdag weg ga, is dit voorlopig even de laatste Raddraaier. Die rubriek komt na de theepauze... euh... de vakantie gewoon weer terug. Vanavond weer eens een fraai stukje geschiedenis uit de vaderlandse popmuziek: After Tea. Uit nood geboren en aanvankelijk héél erg 1967, zal deze band uitgroeien tot een volwaardige progressieve rockband. Het liedje wordt zelfs in Amerika uitgebracht, maar niet in de uitvoering van After Tea. Onze Raddraaier heet 'We Will Be There After Tea' van After Tea (1967).
Raymond John Fenwick komt op 18 juli 1946 ter wereld in het Engelse Romford in Essex. In 1963 is hij de leider van een ska- en bluebeat-groep met de naam Ray & The Red Devils. Die groep verlaat hij in 1964 om zich bij The Syndicats te voegen. Hun gitarist, Steve Howe, heeft het laten afweten en hem zullen we later tegenkomen in Yes. Ray Fenwick blijft niet lang bij The Syndicats en steekt de Noordzee over. Hij wordt de gitarist van Tee Set. Als Hans Van Eijck in 1967 slaande ruzie krijgt met Peter Tetteroo is Fenwick vlug bereid, evenals Polle Eduard, om Tee Set achter zich te laten. Een contract met Decca is zo gepiept en de groep neemt de eerste single op. 'Not Just A Flower In Your Hair' is de meest onbeholpen poging tot 'flower power' dat in ons land op de plaat is gezet, er wordt zelfs een kinderkoor ingeschakeld. De plaat is desondanks een grote hit en 'We Will Be There After Tea' ligt in de planning als volgende single als de werkvergunning van Fenwick afloopt en hij terug naar Engeland moet. Zijn volgende aanstelling is bij The Spencer Davis Group dat net een slag te verduren heeft gekregen door het vertrek van Stevie Winwood. 'We Will Be There After Tea' bereikt een zestiende plek in Nederland. Fenwick wordt opgevolgd door Ferry Lever die voorheen bij de Gooise groep Les Baroques heeft gemusiceerd.
The Spencer Davis Group neemt met Fenwick in de gelederen hun eigen versie op van 'We Will Be There After Tea' dat wordt ingekort tot 'After Tea'. Het is geen hit, maar dat heeft mede met het tanende succes van Davis te maken. In Nederland staat het in de zomer van 1968 in de Tipparade genoteerd. Voor wat het waard is, want op dat moment is de Tipparade niet meer dan een 'hobby' van Rob Out. After Tea volgt met 'Snowflakes On Amsterdam', maar daarna is voor hen de Top 40 ook te hoog gegrepen. De elpee 'National Disaster' komt uit en in Duitsland verschijnt het album onder de veelzeggende titel 'Bubblegum Beat Party'. Als het album vers in de schappen ligt, raakt Van Eijck betrokken bij een verkeersongeluk. Tijdens zijn lange revalidatie schrijft hij 'Ma Belle Amie' en, eenmaal op de been, rookt hij de vredespijp met Tetteroo en keert terug bij Tee Set. Onder leiding van Polle Eduard verlaat After Tea het pad van de 'flower power' en gaat richting uitgesponnen progressieve rock. Hoewel... voor het zover is, nemen de overgebleven leden het tenenkrommende 'Moest Dat Nou' op onder de naam De Martino's. Die geschiedenis is na een enkel hitje heel snel vergeten en gaat After Tea op weg naar grotere dingen. Het hoogtepunt is op 4 oktober 1969 als After Tea met de band George Cash mag 'openen' voor Led Zeppelin.
Het contract met Decca is dan reeds afgelopen en de band vindt onderdak bij Negram waarvoor het een elpee mag maken, 'After Tea' (1970). De single 'Sun' fleurt de Tipparade op, maar weet niet door te breken vanachter het wolkendek. After Tea wordt stilletjes een aflopend project doordat de ene na de andere het schip verlaat. Op het laatst is After Tea niets anders dan een solo-project van Polle Eduard. In 1975 blaast After Tea de laatste adem uit. Polle werkt met Drama en gaat eind jaren zeventig op de Nederlandstalige toer. Hij heeft een hit met 'Ik Wil Jou'. Ferry Lever gaat over naar Tee Set en formeert in de jaren tachtig de popgroep Kadanz. Sinds jaren is hij muziekleraar en vaste gitarist van Rob De Nijs. Hans Van Eijck heeft een novelty-hit met 'Arabian Affair' van The Abdul Hassan Orchestra, maar zal vooral beroemd worden als componist van muziek voor de televisie. Hij mag van allen misschien de meeste duiten hebben binnengehaald, het kan niet tippen aan de indrukwekkende lijst van Ray Fenwick.
Hij is in de jaren 1968 en 1969 officieel lid van The Spencer Davis Group en schrijft de muziek voor de cult-serie 'The Magpie'. De soundtrack verschijnt als The Murgatroyd Band en dat is feitelijk Fenwick met The Spencer Davis Group. In 1972 speelt hij mee op 'The London Sessions' van de legendarische rocker Bo Diddley. Hij formeert Fancy dat in 1974 een hit heeft met 'Wild Thing'. Hij vertoeft veel in de buurt van Deep Purple. Hij speelt bij The Ian Gillan Band, maar helpt ook Jon Lord uit de brand bij concerten. In de late jaren tachtig speelt hij met 'onze' Jan Akkerman en Cozy Powell in de supergroep Forcefield. In 1991 is hij te horen op een album van Graham Bonnett, voormalige helft van The Marbles en zanger van Rainbow. In de nieuwe eeuw werkt hij samen met Steve Howe, de man die hij in 1964 in The Syndicats mocht vervangen. Hij heeft op diverse plaatsen in Engeland gitaarles gegeven, maar sinds enkele jaren doet hij het rustig aan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten