Raddraaien: Cliff Richard & The Shadows

Zo kreeg ik het op de laatste vakantiedag plotseling erg druk. Ik zou een show waarnemen voor een collega, dat was al weken bekend. Toen realiseerde ik me opeens dat ik Do The 45 in Philly-stijl zou doen en ik daar nog platen voor moest klaar zoeken. Zie daar: Het is gisteren niet van publiceren gekomen, vandaar dat ik het vandaag goed maak met een dubbele Raddraaier. Ik verwacht dat het onderwerp van de tweede eentje van The Beatles zal zijn, ik hoef immers maar dertien plaatjes verderop te zijn van 'Help!' uit de jaren zestig-bak. De dubbele exemplaren van 'We Can Work It Out' maken dat ik het wel voor 'Come Together' ga redden! Of ik moet uitkomen op een Beatles-single die we al hebben gehad, dan verandert het verhaal. Zo ook bij deze aflevering van Raddraaien. Zeventien platen vanaf 'Hand Clappin' van Red Prysock vinden we Jim Reeves en die heb ik al eens in deze rubriek gehad. Zeventien verder en het wordt ineens erg actueel: 'The Young Ones' van Cliff Richard & The Shadows (1962).

,,Ik denk dat het veel zegt over je passie voor muziek". Dat compliment kreeg ik een paar maanden geleden nadat ik Gary Glitter in The Vinyl Countdown had gedraaid. Niet zo voor de vuist weg, maar even speciaal geïntroduceerd en ook op Facebook een verhaaltje gezet over de verwachte plaat. Natuurlijk weten we allemaal van de 'hobby' van Gary Glitter en ook dat hij hier, terecht, voor wordt gestraft. Moet je zijn platen daarmee in de ban gooien? Het merendeel van de radiomakers zal knikken, maar ik schud mijn hoofd. Wat voor misdaad een artiest ook heeft begaan, je kan het niet weglaten uit de muziekgeschiedenis. Hoewel het draaien van Gary Glitter een beetje controversieel is omdat in de glamrock leukere voorbeelden voor handen zijn (ik draaide zijn pop-hit 'It Takes All Night Long'), is en blijft het een onderdeel van de muziekhistorie. Dat je zijn hobby niet wil 'sponsoren', heeft ook helemaal niets te maken met het wel of niet draaien van zijn muziek. Glitter is slechts één van de talrijke voorbeelden van artiesten die nog nooit een stuiver hebben ontvangen van hun plaatverkoop of airplay. De Rolls-Royce en het grote huis waren van de platenmaatschappij, toen zijn contract met Bell afliep, raakte hij deze ook kwijt. Iedere zichzelf respecterende artiest-op-leeftijd gaat niet voor zijn lol rondlopen in een pruik en een pak uit het jaar nul. Niet dat ik probeer goed te praten wat Glitter op zijn geweten heeft, allerminst, maar het is de oorspronkelijke producer en vermoedelijk een reclamebureau dat de royalties van zijn platen ontvangt.

Het hoeft niet heel erg lastig te zijn om Gary Glitter te ontwijken, maar dat wordt anders wanneer je het over Cliff Richard hebt. Engeland is momenteel in de ban van een kindersex-schandaal dat heeft plaats gevonden in de jaren zestig en zeventig. Onder leiding van de televisiepersoonlijkheid Jimmy Saville (inmiddels overleden en tijdens zijn leven nooit aangesproken op iets dergelijks) werden feestjes gegeven met minderjarige jongens en meisjes. Het lijkt alsof iedereen die bevriend was met Saville, inclusief de volledige BBC-bezetting, op de hoogte was van deze smerige feestjes. Zo nu en dan komt er een naam vrij van een regelmatige bezoeker. De Australische zanger Rolf Harris is onlangs nog schuldig bevonden en mag de cel van binnen bekijken. Onlangs viel ook de naam van Cliff Richard en voor velen is dat geen verrassing. Maar... wat nu als Cliff schuldig wordt bevonden. Het Engelse antwoord op de rock'n'roll, niet de meest oorspronkelijke maar wel de meest definitieve, de man die in de jaren vijftig, zestig, zeventig en tachtig maar liefst honderd Engelse single-hits op zijn naam wist te krijgen. Bekend van zijn deelname aan het Songfestival welke hij nooit won, maar waarmee hij wel de wereldwijde hits had: 'Congratulations' (1968) en 'Power To All Our Friends' (1973). Natuurlijk wekt het de meeste afschuw dat Cliff reeds was bekeerd tot het christendom toen hij deze feestjes met zijn vriend bezocht.

Maakt niet uit hoezeer je een hekel hebt aan dat schijnheilige 'The Millenium Prayer', Cliff Richard laat zich niet uit de muziekgeschiedenis verwijderen. Tien jaar geleden bestond het vermoeden dat Pete Townshend van The Who zich bezig hield met kinderporno. Dat is toen uit de wereld geholpen, maar wat als het waar was geweest? In één veeg 'My Generation', 'Tommy' en 'Quadrophenia' van tafel? Wat als John Lennon opeens één van de gasten was geweest? The Beatles weg uit de muziekgeschiedenis! Als Mick Jagger eveneens wordt 'gesnapt', begint de Engelse popmuziek met Gerry & The Pacemakers? Ik hoop dat ik hiermee heb uitgelegd dat het onmogelijk is muziek van zo'n 'misdadiger' te boycotten.

Ik heb Michael Jackson ook enkele malen aangehaald. Ook zo'n geval waarbij je vraagtekens kan plaatsen. Een hofhouding van managers en advocaten die met een fooi van Jackson's kapitaal slachtoffers het zwijgen kunnen opleggen. ,,Maar Michael Jackson was gewoon eenzaam", kreeg ik eens als respons. Waren Cliff Richard, Jimmy Saville en Rolf Harris dat niet? Het lijkt eenvoudig: Je verkoopt miljoenen platen en hebt nooit meer geldzorgen. Maar je moet verrekt oppassen met het kiezen van vrienden, want de meeste zullen profiteurs zijn. Uiteindelijk schaar je je bij mensen die precies hetzelfde luxeprobleem hebben. Dan kan een beetje plezier met een jong kind 'normaal' lijken. Is het niet en terecht dat de personen hun verdiende straf krijgen. Wat mij betreft treedt Cliff nooit weer op in het openbaar!

Ik heb mezelf ooit voorgenomen dat wanneer ik een muziekstuk 'mooi' vind, dat het dan niet uitmaakt wie de persoon erachter is. Ik heb me zo laten betoveren door Christina Aguilera en Robbie Williams, hoewel ik van beide personen niets moet hebben. Het kost mij dus ook geen enkele moeite om vrij te schrijven over Cliff Richard of het draaien van zijn platen. Laten we hopen dat het niet tot een algehele boycot zal komen, want daarvoor houd ik teveel van 'The Young Ones'.