Het is iets dat ik in de huidige opzet niet kan manipuleren. Ik zet de titels van een serie Raddraaien in alfabetische volgorde en dat bepaalt de volgorde voor de volgende serie. Hoe dan ook: De 'Blauwe Bakkers' hebben neiging om in iedere serie weer te 'klitten'. Dit is nog maar de vierde aflevering in de achtste serie en de tweede uit de Blauwe Bak. De derde volgt ook binnen onafzienbare tijd. Ach ja, het is niet anders. Toch is het Raddraaien met de Blauwe Bak, mijn soul-koffers en reservebakken, altijd weer iets om naar uit te kijken. Vaak kost het een paar pogingen, omdat de eerste keus wel eens een voormalige Week Spot-artiest wil zijn en dat ik dus al een verhaal daarover heb gepubliceerd. Ik heb de daad bij het woord gevoegd en ben na 'Come To The Sabbat' van Black Widow de reserve-Blauwe Bak gaan opruimen. Dat was her en der een beetje pijnlijk, maar sommige platen hebben nu eenmaal niet het recht om in deze uitverkoren bak te staan. De Raddraaier van vandaag zit vanaf het begin in de Blauwe Bak, maar staat sinds jaren in de 'reserve': 'Funky Walk' van Dyke & The Blazers (1968).
Op een vreemde manier hik ik op tegen mijn dertigste verjaardag. In de laatste week als 29-jarige resulteert dit in avond-aan-avond smoordronken worden. Het is de gewoonte die de verslaving maakt en als ik eenmaal de dertig kaarsjes heb uitgeblazen, is het opeens erg moeilijk om uit die neerwaartse spiraal te komen. Ik ben geen thuis-drinker, maar ga des te harder tekeer in de horeca. In 2005 zijn dat Belgische biertjes waardoor ik 's avonds om zes uur al zo lam als een toeter ben. Het is geleidelijk aan verder gegaan. Soms kon ik even niet drinken omdat het geld op was. Soms moest ik even een café vermijden vanwege de oplopende drankrekening. De jaren 2005 tot en met 2008 kennen een paar hoogtepunten, maar helaas is het meeste toch een grauwe mist van alcohol. Neem nou deze single van Dyke & The Blazers. De woensdagmiddag voor Hemelvaartsdag 2006 begon zó mooi. Ik wil naar 'Deja Vu' in Leeuwarden, maar die blijkt dicht op woensdag. De buurman heeft wel singles en buiten enkele jaren zeventig-dingen ('What Can I Say' van Pousette Dart Band en 'Kajuta Hill' van Partner staan me bij) vind ik daar een paar obscure Amerikaanse singles. En 'Sophietje' van Johnny Lion in fotohoes, maar die verkoop ik de 's avonds met winst in een Steenwijker café. Sophietje woont namelijk sinds jaar en dag in Steenwijkerwold, maar wellicht doe ik dat later eens.
Het drankgelag van deze woensdag werpt een schaduw over het verhaal, maar met name die Amerikaanse singles blijken zeer interessant te zijn. Zo heb ik hier 'Something For Nothing' van Carl Douglas & The Big Stampede gevonden, de Amerikaanse demo op Okeh, en die blijkt tegenwoordig knap zeldzaam te zijn. De andere is deze 'Funky Walk' van Dyke & The Blazers. Omdat de a-kant nogal heeft te lijden onder 'distortion', het is styreen, draai ik veelal de b-kant. Dat is meer van hetzelfde. Als ik me echt in de Northern Soul ga verdiepen, realiseer ik pas dat deze plaat eigenlijk niet in de bak thuis hoort en zo verhuist deze naar de reserve-Blauwe Bak. De eerste van de drie reserve-Blauwe Bakken en feitelijk ook de originele Blauwe Bak.
Jim Morrison, Janis Joplin, Jimi Hendrix, Brian Jones, Amy Winehouse... Allemaal zijn ze lid van de 'Club Van 27'. Het lidmaatschap kost nogal wat: Je moet niet bij machte zijn om de 28 kaarsjes op je taart uit te blazen. De hoofdrolspeler van dit verhaal maakt eveneens deel uit van die beruchte club, alleen kun je je afvragen of het geheel vrijwillig is gegaan. Waar de genoemde zangers en zangeressen feitelijk ten onder zijn gegaan aan hun verslavingen, daar krijgt Arlester Christian op 13 maart 1971 de kogel. Er gaan geruchten dat het iets met drugshandel van doen heeft, maar autopsie wijst uit dat Christian's lichaam vrij is van alcohol of chemische middelen. De dader gaat vrijuit omdat hij uit zelfbescherming zou hebben gehandeld. De muziekwereld kent Arlester Christian beter als Dyke, zanger en voormalig bassist van de groep Dyke & The Blazers.
Christian wordt op 13 juni 1943 geboren in Buffalo, New York. Hoe hij aan de naam 'Dyke' komt zullen we nooit weten. We zullen ook nooit weten of zijn band een Engelse hit had gescoord als het Arlester & The Blazers had geheten, want daar is 'dike' een scheldwoord. In 1960 begint zijn loopbaan in de muziek als bassist in Carl LaRue & His Crew. De groep neemt een single op, 'Please Don't Drive Me Away', en wordt terstond uitgenodigd door iemand in Arizona. Die weet dat de lokale zanggroep The O'Jays naarstig op zoek is naar een begeleidingsband. Als LaRue en zijn mannen in Arizona arriveren, zijn The O'Jays en hun manager hem al gesmeerd. LaRue keert terug naar Buffalo, maar Christian blijft met gitarist Alvester 'Pig' Jacobs en saxofonist J.V. Hunt in Phoenix. Het trio fuseert met de bestaande Phoenix-groep The Three Blazers en neemt nog wat extra personeel aan. In 1965 is Dyke & The Blazers een feit. De groep doet enkel lokale optredens, waarbij het tracht het geluid van James Brown een eigen gestalte te geven. Eigenlijk doet Dyke & The Blazers aan lange jamsessies waaruit soms een 'riff' ontstaat waarop verder wordt geborduurd. Latere singles zijn niet zelden stukjes uit een urenlange jamsessie. Tijdens zo'n jam ontstaat de 'riff' voor 'Funky Broadway'. Christian schrijft de tekst die zowel verband houdt met Broadway Street in Phoenix als Broadway in Buffalo.
Tot ergernis van de overige muzikanten krijgt alleen Christian de songschrijvers-credits, hoewel het nummer gezamenlijk is gecomponeerd. Het verschijnt in 1966 als een single. Rick 'Super Freak' James noemt de plaat later 'de geboorte van de funk'. Het is in ieder geval de eerste plaat die het woord 'funky' hanteert. Dat levert de plaat op enkele plaatsen een boycot op. In de eerste maanden van 1967 klimt 'Funky Broadway' tergend langzaam naar een zeventiende plek op de Rhythm & Blues en 65 in de Billboard. Dan komt heibel in de groep en dat valt samen met het moment waarop Wilson Pickett zijn versie van 'Funky Broadway' uitbrengt. De rest is geschiedenis, want Pickett brengt het tot nummer 1.
Christian formeert een nieuwe groep en neemt zelfs een extra bassist aan, zodat hij zich meer op de zang kan richten. 'Funky Walk' is de eerste single in de nieuwe bezetting en doet 67 op de Billboard en 22 op de Rhythm & Blues. 'We Got More Soul' en 'Let A Woman Be A Woman' doen het in 1969 nóg beter en het geluid van Dyke & The Blazers wordt al snel overgenomen door anderen, zoals Kool & The Gang, en verder geperfectioneerd. Behalve dat de funk van Dyke & The Blazers strak is, doet het de naam 'funk' alle eer aan door een 'smerig geluid'. Hoewel de hits in kracht afnemen, blijft Dyke & The Blazers onverminderd actief. Dyke maakt zich op voor een tournee door Engeland en heeft plaatopnames met Barry White in de agenda staan als het op deze dertiende maart een fataal schot in zijn lijf krijgt.
Hoewel Arlester Christian niet de meest tot de verbeelding sprekende muzikant is, heeft de groep een fraai nalatenschap. Rick James, Prince en 2Pac geven allemaal hoog op over de muziek van Dyke & The Blazers. Nog wat Blauwe Bak-connecties tot slot: In de laatste bezetting van The Blazers zitten leden van Watts 103rd Street Rhythm Band (van de Blauwe Bak-hit 'Spreadin' Honey'). Gitaristen Al McKay en Roland Bautista maken later deel uit van Earth Wind & Fire.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten