Nou zeg? Moet ik nu ook al het nieuws middels Raddraaien vernemen. Ik denk dat het dagen van de vakantie zijn geweest en ja, toen was ik even verstoken van de media. Ik ontdek nu pas David Garrick bijna een jaar geleden dit leven heeft verlaten. De naam David Garrick brengt fijne herinneringen uit het voorjaar van 1992, mijn eerste maanden als muziekrecensent van het Sneeker Nieuwsblad. Ik zeg niet dat ik posters van de man aan de muur heb hangen, maar David Garrick is zomaar de eerste naam die optreedt in de regio die ik écht ken. Natuurlijk ken ik Margriet Eshuys ook wel, maar in de weken daartussen heb ik alleen maar dingen 'ontdekt'. Ik verheug me erg op het aanstaande concert van David Garrick, maar dan... ben ik er niet bij! Ik heb lang spijt gehad dat ik dit optreden heb gemist, maar ik kan het inmiddels zonder bijkomst van zakdoek beschrijven. David Garrick is de Raddraaier met zijn tweede hitsingle 'Dear Mrs. Applebee' (1966).
David Garrick is één grote 'cover'. Niet alleen dankt hij zijn successen aan liedjes van anderen, maar ook 'leent' hij de naam van een toneelschrijver uit de negentiende eeuw. Of hij nu Philip Daryll Core of Daryll Philip Corré heet, daar zijn de bronnen het niet over eens. Feit is wel dat hij op 12 september 1945 ter wereld komt in Liverpool. In de begin jaren zestig is Garrick allesbehalve rock & roll. Hij heeft in de kerk gezongen en heeft hieruit een liefde en aanleg voor opera ontwikkeld. Het levert hem een studie op in Milaan. Twee jaar later is hij terug in Liverpool en bezoekt regelmatig de Cavern Club, waar hij het publiek geregeld vermaakt met zijn eigengereide versie van een stuk van Pagliacci. Het levert hem de geuzennaam 'The Opera Singer' op. Robert Wace, manager van The Kinks, ziet wel iets in deze eigenzinnige jongeman en haalt hem over in Londen een eerste single op te nemen. 'Go' en 'One Little Smile' zijn Garrick's eerste twee singles, maar zijn niet succesvol. De derde single is, met name in ons land, een doorslaand succes. Het is Garrick's uitvoering van 'Lady Jane' van The Rolling Stones. Omdat de Top 40 dan nog uitgaat van een titel en niet van verschillende uitvoeringen, deelt Garrick in het succes van The Rolling Stones. Of is het andersom? In tegenstelling tot covers die onterecht grote hits zijn geworden op die manier, is de strijd tussen The Stones en David Garrick onbeslist.
In Engeland piekt Garrick op 28 en de opvolger is daar zijn grootste hit. Toch bereikt 'Dear Mrs. Applebee' daar slechts een 22e plek. In Nederland is Garrick's succes fenomenaal. Terwijl 'Lady Jane' nog in de lijst staat, maakt 'Dear Mrs. Applebee' zijn opmars en piekt op een derde plek. Het zal niet verrassend zijn dat 'Dear Mrs. Applebee' een cover is, alleen heeft ditmaal niemand ooit van het origineel gehoord. Dat zou zijn opgenomen door een Amerikaan met de naam Flip Cartridge. Hoewel Garrick in Engeland weinig meer zal bereiken, is hij wereldberoemd in Nederland en Duitsland. Cat Stevens levert zijn volgende hit, 'I've Found A Love', en Duitsland heeft in 1967 een extra hit in de vorm van 'Please Mr. Moving Man'. In de zomer van 1967, 'the summer of love', verrast Garrick vriend en vijand met zijn 'Ave Maria'. Het verschijnt als een single en bereikt zelfs de Top 40, ondanks een vernietigende recensie in Hitweek. Op het gebied van de popliedjes staat het 'niks-aan-de-hand'-gevoel hoog in het vaandel, getuige bereleuke jaren zestig-souvenirs als 'A Certain Misunderstanding' en 'Don't Go Out Into The Rain'. In 1968 zoekt Garrick andermaal de opera op voor een gedragen versie van 'Unchained Melody', maar daarna verliest Nederland het vertrouwen in Garrick. Het zonnige 'Rainbow', compleet met kinderkoor, is de laatste single van Garrick die de Top 40 zal bereiken.
In de jaren zeventig en tachtig vertoeft Garrick vooral in Zuid-Afrika en Egypte, maar rond 1990 verschijnt hij plots op een Goud Van Oud-spektakel. Ik kan hiervan de radio-uitzending herinneren: Niemand van de Veronica-jocks weet wat het aanmoet met Garrick. Hij oogt eerder als een punker en weigert een interview. Een paar weken nadat ik voor het Sneeker Nieuwsblad ben begonnen, krijg ik een tip van de redactie voor iets waarmee ik meer zou moeten doen. Hemelsbreed tussen Sneek en Bolsward ligt het dorp Nijland. Een zeer hechte en actieve gemeenschap. Op Tweede Paasdag wordt daar jaarlijks het grootste Friestalige muziekfestival georganiseerd. Het wordt gerund door vrijwilligers uit het dorp. De trombonist van de plaatselijke fanfare is eveneens actief met een 'allround showband' en deze groep gaat niemand minder dan David Garrick begeleiden tijdens zijn komende concertreeks. Vanwege deze connectie is het dorpshuis erin geslaagd de excentrieke jaren zestig-zanger (bekend van 'Dear Mrs. Applebie' en 'Lady Jean', herinner ik nog van de poster) naar het dorp te halen. Een gesprekje met de lokale buurtsuper-man levert aanvankelijk op dat ik het persbericht mag schrijven. Ik ga enthousiast te werk, maar veel van mijn 'kennis' zal de krant niet halen. Dan is het wachten op het optreden...
Ongeveer gelijk met mijn start als muziekrecensent ben ik eveneens een regelmatig bezoeker van 'T Hokje, ons clubhuis (en feitelijk een voorloper van de zuipkeet). Dat heeft een uitstapje naar de chinees in het verschiet, maar de datum zal later bekend worden. Het blijkt tegelijk met David Garrick te zijn. Het is een lastige keuze, maar ik ga met mijn maten naar de chinees en mis hierdoor het concert van Garrick. Mijn collega Cees, die niet bepaald kaas heeft gegeten van popmuziek, gaat er naartoe om een stukje te schrijven, dat ik natúúrlijk veel te zouteloos vind. Maar toch... Cees noemt Garrick een Engelse Piet Veerman en gezien de opera-achtergrond van Garrick maakt me dat toch nieuwsgierig. Heb ik iets gemist?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten