Ik heb gisteren last gehad van een lamlendige dag. Nee, dat klinkt niet positief. Laten we zeggen dat het slapen voor het eerst in weken weer eens normaal was en ik met gisteren de tekort gekomen slaap heb 'ingehaald'. Ook al weet ik dat slaap 'inhalen' niet mogelijk is, toch rechtvaardigt het idee dit lang in bed liggen. Ik heb tien uren non-stop geslapen! Gisteravond heb ik The Vinyl Countdown-goes-Floorfillers gedaan en iets dat ik ook al langer weet: Van disco draaien word ik moe en dus heb ik gisteren na de uitzending het nachtverblijf opgezocht. Het is nu maandagochtend, twee uur voor aanvang van mijn werk, dat ik jullie ga trakteren op de Schijf van 5. Vanavond weer een 'gewoon' bericht.
Je hebt cowboys in soorten en maten, maar meestal kenmerkt het zich door het dragen van een Stetson, rode zakdoek en een lasso of pistool. Dat laatste hangt dan weer af van de oorsprong van de 'koeienjongen'? In de muziek kenmerkt iedere cowboy zich door een schoonheid. Songschrijvers gebruiken de cowboy veel en graag. Het stoere uiterlijk, het mijmeren op de rug van een voortsjokkend paard en de melancholie die daaruit voortkomt. Ook van zichzelf wetende dat hij een uitstervend ras is. Ik had met gemak een Schijf van 25 cowboys kunnen samenstellen, dit zijn de vijf die vandaag op het bord komen.
Over een week geniet ik mijn eerste vakantiedag en dit heeft weerslag op mijn muziekkeuze van de laatste tijd. Nu ook weer: Anastacia in de Schijf van 5. Haar (voorlopige) 'greatest hits'-cd koop ik in 2008 voor een habbekrats bij de Steenwijker electronica-boer Beute. Het is één van de cd's die me vergezeld op mijn gedenkwaardige fietsvakantie van 2008. De laatste mét de drankjes en dat laatste mag letterlijk worden genomen. De goudgele rakkers komen zelfs tijdens de fietstocht voorbij! Een jaar later, 'het gevecht van 2009', is de cd van Anastacia al bijna brandhout, maar weet me nog steeds te vermaken tussen de krassen en tikken door. In 2010 is die al helemaal kapot, maar dan komt Anastacia plots mijn tent binnen door 'One Day In Your Life' van de radio (zie: 25 november 2010). 'Cowboys & Kisses' staat eveneens op die cd en in het kader van de komende vakantie mag zij op vijf.
Glen Campbell is een man die een potje kan breken bij mij. Als vertolker van de meest definitieve versie van 'Wichita Lineman' kan dat, maar ook de andere Jimmy Webb-composities zijn in goede handen bij Campbell. In 1975 scoort de man zijn grootste hit in Nederland met 'Rhinestone Cowboy' en dat is, als je goed luistert, ook weer een klasse-compositie die Campbell erg fijn weet te brengen. Misschien is dit wel de eerste muzikale 'cowboy' die ik heb leren kennen. Hoe dan ook: Glen mag op vier met zijn 'Rhinestone Cowboy' (1975).
Je kan veel zeggen van George Michael, maar de man heeft wel zelfkennis. Hij wist toen hij na 'Faith' aan zijn meesterwerk zou beginnen dat hij door de media keihard zou worden afgerekend op zijn imago als helft van Wham! en zijn dubieuze liefdesleven. Het is een slimme zet geweest om het album 'Listen Without Prejudice' te noemen. De titel valt op tussen de nietszeggende strofes uit liedjes en onbewust gaat iedereen even verder luisteren dan dat zijn/haar oor lang is. Het heeft geholpen, want niemand die hem op dat moment durfde af te schrijven als een teenybopper-zanger. 'Cowboys And Angels' is één van die nummers waarvan ik helemaal stil val, zonder dat ik George Michael zélf interessant vind. Het is hem maar mooi gelukt! Bijna had ik George op nummer 1 gezet, maar dat ging me toch net even te ver. Een derde plek in de Schijf van 5 is voor hem het maximaal haalbare.
Afgelopen zaterdag deed ik een tweede instrumentale Do The 45 en in het kader van de cowboys kan ik eveneens niet om een instrumentaaltje heen. De plaat is Raddraaier geweest (12 februari 2014) en toen heb ik al iets verteld over de film 'Midnight Cowboy'. Een rolprent waar ik het maar niet over eens word of ik hem goed of matig vind. Sowieso moet gezegd worden dat het geen 'mooi' verhaal is, het 'goed' of 'matig' is meer in de zin van memorabel of niet. Het thema behoort voor mij toch wel tot één van de favoriete cowboys en dus mag John Barry vandaag op twee met 'Midnight Cowboy' (1969).
Als ik in 1992 Het Bolwerk in Sneek binnenstap als kersverse poprecensent voor het Sneeker Nieuwsblad, kijk ik mijn ogen uit. Dat begint meteen al bij de garderobe. De new wave mag in januari 1992 helemaal zijn versleten, deze twee dames zijn blijven hangen. Buiten de 'spooky' make-up hebben de meisjes een bouwwerk van haar op hun hoofd. Opeens weet je waarom boven een fietserstunnel de maximale doorrijhoogte wordt aangegeven. Zij moeten omfietsen. In de daaropvolgende twee jaar zakt het bouwwerk steeds verder in en verwijdert een kapper na verloop van tijd alle niet-noodzakelijke centimeters. In 1994 zijn ze zoekende als daar opeens Jason Kay met zijn Jamiroquai om het hoekje komt kijken. In Engeland is het loep commercieel, maar omdat de Nederlandse platenkoper minder enthousiast is (en Jamiroquai in tipnoteringen grossiert), kan het hier nog wel een tijdje als 'underground'. Er komt een zeker ogenblik dat ze snuiven 'dat we dit wel hebben gehad', de cd van Kyuss in de voorzaal van Het Bolwerk afzetten en maar weer Jamiroquai in de cd-lade. Ook ik ben Jamiroquai niet veel later zat, maar twintig jaar later kan ik het wel weer waarderen. Neem nou het ingekorte titelnummer van 'The Return Of The Space Cowboy', dat smaakt altijd! Of het nu donderdagavond in Het Bolwerk of een anderhalf uur voor werktijd is, hier kun je me voor wakker maken!
De Schijf van 5 gaat even met vakantie. Ik zou volgende week nog eentje kunnen doen en eigenlijk ook drie weken ook eentje, maar nee... we gaan de komende tijd benutten met het nadenken over toekomstige thema's. Op zondag 7 september ben ik weer 'at your service' met een nieuwe Schijf van 5.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten