Ik had eigenlijk verwacht om de singles van Debra, Mary Love en The Kolettes op de mat te vinden bij terugkomst, maar Jörg maakt niet de meeste haast met deze bestelling. Ik zit er niet over in, hij heeft mij immers nog nooit een hak gezet. Dinsdag was het druilweer en nadat ik de fiets op het station heb gebracht, is de keuze niet zo moeilijk. Of het nu druilerig is op Hoogcruts of in Maastricht, dan blijf ik liever even in de stad hangen. Ik heb mezelf eveneens beloofd dat ik een paar plaatjes mag kopen, mits ze echt de moeite waard zijn. Eerst dwaal ik een beetje doelloos rond, in de hoop dat ik puur op geluk een platenzaakje vind. Achteraf gezien ben ik eentje voorbij gelopen. Tot slot maar met de vraag naar de VVV. De jongeman glimlacht: ,,Dat hoef ik niet eens op te zoeken. Halverwege de Brugstraat zit aan de linkerkant een nieuwe platenwinkel". Ik ben eerder de Brugstraat al door geweest en heb toen niets gezien. Bij een tweede inspectie is opnieuw nul op het rekest. Terug naar de VVV en toch maar eens 'ggoglen'. Jawel, de 'nieuwe' winkel zit in de Wycker Brugstraat, een straat die parallel loopt met de Brugstraat. Echt nieuw blijkt deze niet te zijn. Wél nieuw is Vinilo, een 'cadeauhuis' dat 'Music On Vinyl'-persingen verkoopt en van die verschrikkelijke kitscherige koffergrammofoons. De 'nieuwe' winkel zit er al jaren en is voornamelijk een boekenwinkel met een honderden elpees en een handjevol singles. Ik vind er drie. Dan loop ik door naar Zoomplus waar ik eerst de uitverkoopbak plunder (50 cent per stuk) en op het laatst de 'collectors items' ontdek. Ik moet kritisch zijn. Voor mijn Moody Blues-hobby had de single van The Wilde Three mee gemoeten en hij is voor twintig euro niet erg duur, maar ik heb bij die eerdere winkel al een 'duurdere' single op de kop getikt en dus laat ik die liggen. Hier is de vangst van dinsdag.
* Barclay James Harvest- Life Is For Living (NL, Polydor, 1980)
Eén van de minst kleurrijke platen uit de muziekgeschiedenis. Een groepje dat haar hoogtijdagen in de jaren zeventig heeft dat krampachtig probeert mee te gaan met haar tijd. Dat is 'Life Is For Living' in een notendop. Toch heb ik deze single nog niet en voor vijftig cent kan ik hem domweg niet laten liggen.
* The Clique- Sugar On Sunday (NL, London, 1969)
Die single heb ik al op de originele Amerikaanse White Whale en weet bij aanschaf al dat er geen klap aan is. Toch kan ik deze Nederlandse persing niet laten liggen, zeker nu die slechts vijftig cent hoeft te kosten. Bij thuiskomst blijkt het andermaal. Zowel 'Sugar On Sunday' als de b-kant, 'Superman', zijn quasi-psychedelisch. 'Sugar On Sunday' komt overigens uit de pen van Tommy James van The Shondells, dus dan weet je het wel. Ik ontdek nu net dat The Clique uit Texas afkomstig is. Dat die niet verward moest worden met de Engelse groep wist ik reeds. In 1997 kocht ik een paar cd's in Denemarken met jaren zestig-psychedelica uit Texas en ik kan me herinneren dat daar een erg leuk nummer op stond van The Clique. Daar hoor je op deze single niets van terug.
* Jacques Dutronc- Les Playboys (NL, Vogue, 1967)
Ik raak een beetje opgewonden als ik deze plaat in mijn handen hou. Zocht ik deze niet? Nou, in principe is alles van Jacques Dutronc welkom, zeker voor een zacht prijsje als deze (vijf euro voor een fraaie single in dito fotohoes), maar achteraf gezien ben ik toch meer op zoek naar 'La Responsable'. Die is doorgaans ook een tikkeltje duurder.
* The Free Movement- I've Found Someone Of My Own (US, MCA, 1971, re: 1980)
Eigenlijk de andere kant van 'Walkin' In The Rain With The One I Love' van Love Unlimited, maar omdat ik die al anders heb, reken ik The Free Movement tot a-kant. Ik zag zonet even snel het Italiaanse hoesje voorbij komen en er staat me ineens iets van bij dat ik die heb. Tja, wat moet je zeggen van The Free Movement? Soulvol? Mwah... Ik vind hem zelf een beetje poppy en kouwe drukte. Ook deze is vijftig cent, dus mij hoor je niet klagen.
* Jenny & The Rascals- You Told Me A Lie (NL, Artone, 1965)
Het valt natuurlijk ook niet mee voor een single van The Free Movement als deze zich in het illustere gezelschap van Jenny & The Rascals bevindt. Deze duik ik op in die tweedehands boekenzaak. Plaat en hoes zijn optisch in nieuwstaat, bij het draaien blijkt aan het einde van 'You Told Me A Lie' een bobbel te zitten, waardoor die blijft hangen. Jammer, want ik vind het de meest interessante kant. Jenny Streur komt gewoon uit Den Haag maar klinkt als een echte Amerikaanse rhythm & blues-zangeres. Hoe professioneel The Rascals ook proberen te klinken, het is toch ietwat onbeholpen. Iets dat vaker optreedt bij Nederbiet-groepen. Vijftien euro uitgeven voor een single in een tweedehands boekenwinkel doe ik niet vaak, het moet eerder als compensatie voor het druilerige weer bekeken worden plus dat het een vrij eenmalige kans is. Deze single is erg gezocht en dat beperkt zich niet tot de landgrenzen. De 'hanger' daar gelaten is het een koopje!
* Liquid Gold- Where Did We Go Wrong (NL, CNR, 1982)
Naar deze single ben ik een paar jaar op zoek geweest. Ik herinner het liedje wel, maar weet nooit wie de artiest is. Als ik dan eindelijk hoor dat het van Liquid Gold is, kijk ik raar op. Liquid Gold? Dat ken ik van enigszins platvloerse disco-stampers als 'Dance Yourself Dizzy'. In 'Where Did We Go Wrong' horen we zowaar een band met een zangeres en het is gewoon een steengoede popsong.
* Love Child's Afro And Cuban Blues Band- Ask Me (US, Roulette, 1975)
Puur uit nieuwsgierigheid meegenomen, maar er blijkt geen klap aan deze plaat te zijn. Op één kant doet het een half-om-half instrumentale versie van Blauwe Bak-favoriet 'Ask Me' van Ecstasy Passion & Pain. Die is eveneens op Roulette uitgebracht, maar Love Child heeft het opnieuw opgenomen. Op de andere kant doet het 'Black Skin Blue Eyed Boys' van The Equals op een zelfde weinig interessante menier. Gezien de prijsstickers op Jenny & The Rascals en Jacques Dutronc heb ik deze gratis gekregen.
* The New Dutch Organ Group- Holland Disco (NL, GIP, 1978)
Hoe meer 'oorwurm' wil je hebben? Voor vijftig cent en één keer The Vinyl Countdown heb ik op zijn minst toch even lol gehad.
* Gene Pitney- Nessuno Mi Puo'giudicare (NL, CBS, 1966)
Vijftig cent! Een Gene Pitney-original in fotohoesje. Natuurlijk moet die mee. Pitney heeft met dit nummer in 1966 mee gedaan aan het songfestival van San Remo. Wie herinnert zich 'Donder Donder Nu Maar Op' van Martin Eden, een tipnotering uit 1988? Welnu, dat blijkt gebaseerd te zijn op dit 'Nessuno' van Pitney. Zingen kan de man wel en dus is het een vocaal hoogstandje, maar verder is de plaat heel erg voor de heb.
* Minnie Riperton- Lovin' You (NL, Epic, 1975)
Ze zit al in de Blauwe Bak met The Gems, maar deze mag in de reserve-Blauwe Bak. De conditie van deze plaat is eenvoudig te omschrijven. Optisch in nieuwstaat, maar in de hoogste tonen 'scheurt' het een beetje. We blijven dus rondkijken voor een goede Engelse persing!
* Rose Royce- Wishing On A Star (NL, Warner Bros., 1977)
Vijftig cent en 'we maken wel een prijsje als je meer afneemt', maakt dat ik ook een paar vervangende exemplaren meeneem. De singles zijn namelijk allemaal in erg goede staat. Mijn 'Wishing On A Star' heb ik al sinds 1992. Sterker nog: Ik heb hem gekocht terwijl The Cover Girls met hun uitvoering in de Top 40 stond. Toch is die plaat vanaf dag 1 brandhout geweest en nu beschik ik over een beter exemplaar van dit héérlijke nummer!
* Lee Roy- Here We Go Round (Frankrijk, AZ, 1975)
In eerste instantie laat ik hem liggen totdat ik hoor dat de singles slechts vijftig cent per stuk zijn. Blijkt nog een hele interessante aankoop! Lee Roy wordt geboren in Boston, maar trekt in de jaren zeventig naar Europa. In 1975 verschijnt deze single. 'Here We Go Round' is qua melodie gelijk aan 'Quiereme' van Julio Iglesias, maar kan niet ontdekken wie van de twee als eerste was. Lee Roy is naast een prima zanger ook nog eens goed om te zien en dus wordt hij in 1977 het stralende middelpunt van de disco-groep Santa Esmeralda. Want... Lee Roy staat als Leroy Gomez ingeschreven bij de burgerlijke stand! Het maakt de plaat zélf niet veel interessanter, maar het verhaal is de vijftig cent dubbel en dwars waard!
* Starland Vocal Band- Afternoon Delight (UK, RCA Victor, 1976)
Die heb ik al in de 'gewone' Nederlandse of Duitse uitdossing en volgens mijn geheugen ook niet bepaald slecht, maar deze Engelse oogt meteen perfect en dat is die ook. Verder heb ik een enorm zwak voor 'Afternoon Delight', het brengt een herinnering uit 1997 te boven en dus is de single een feestje voor mij!
* Uriah Heep- Return To Fantasy (NL, Bronze, 1975)
En volgens mij kon die single wel een vervanger gebruiken. Het fotohoesje heb ik al en voor vijftig cent heb ik een prima exemplaar op de kop getikt.
* Brenton Wood- The Oogum Boogum Song (Duitsland, Liberty, 1967)
Ik heb de originele Double Shot, maar deze is flink uit het lood geslagen. Twee euro voor een fraaie Duitse met 'fotohoes' is niet verkeerd. Ik weet niet meer met welke plaat het had te maken, maar feit is dat ik een half jaar geleden opeens heel erg heb verlangd naar deze single vanwege een andere plaat in mijn koffers. Als het me te binnen schiet, nu kan ik 'The Oogum Boogum Song' zonder een probleem draaien!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten