Voordat ik, na mijn radioshow, even de ogen sluit, heb ik eerst nog even goed gegeten. Ik denk dat hier de oorzaak ligt? Ik weet dat ik de ogen heb geopend toen de wekker ging, maar hetzelfde moment gaan ze ook weer dicht. De wekkerradio zal het na twee uren welletjes hebben gevonden en ik ontwaak deze ochtend om half acht. Ik zal het vast nodig hebben gehad maar het schiet voor Soul-xotica natuurlijk geen meter op. Vandaag dus twee berichten. Eerst de Week Spot en later het tweede deel van 'Het zilveren goud'. De Week Spot van deze week dreigt even helemaal in te sneeuwen. De singles van Baz en Albert eisen vanzelfsprekend alle aandacht op en op Blauwe Bak-gebied draait het voornamelijk om Carrie Cleveland. Toch komt ook 'How Long' van Thelma Jones in mijn koffers wonen en vooral sinds afgelopen zaterdag is het nummer zó explosief gaan groeien dat het wel de Week Spot moest worden. Bij deze dus: De Week Spot is 'How Long' van Thelma Jones uit 1978.
Outta Sight heeft haar eigen glazen in gegooid met een paar nutteloze heruitgaven van plaatjes die origineel voor een hele vriendelijke prijs zijn te bemachtigen. Bovendien laat het geluid ook flink te wensen over. De serieuze soul-dj's willen niets met Outta Sight van doen hebben. De héle serieuze dj's spugen sowieso op heruitgaven, maar ja... die hebben ook honderden en duizenden ponden te besteden aan originele persingen. Kent blijft de absolute meester. Platen op Kent worden nauwlettend in de gaten gehouden door iedereen, hoewel ook hier tragische geluidservaringen tussen zitten. Sinds een paar jaar heeft de soul-wereld het Expansion-label erbij gekregen. De focus ligt meer op de Modern Soul en soms ook album-tracks die nooit eerder op dit formaat zijn verschenen. 'How Long' van Thelma Jones is daarvan een goed voorbeeld. Het is oorspronkelijk een track van Thelma's elpee voor Columbia (CBS in Europa) en wellicht één van de meer interessante titels voor hedendaagse Modern Soul-dj's. Ik kan me inmiddels geen leven zonder 'How Long' meer voorstellen.
Haar wieg staat in Fayetteville in North Carolina en trekt in de vroege jaren zestig naar New York om professioneel in de muziek aan de slag te gaan. Ze heeft thuis ervaring opgedaan met een gospelgroep waarmee ze ook haar eerste plaatopname heeft. In New York doet ze auditie voor het Old Town-label en wordt vervolgens ondergebracht bij Barry. Hoewel nu blijkt dat ze in 1966 ook al een single heeft gemaakt voor het Kevin-label (van Kevin Knox Enterprises, dat in begin 1966 is opgezet), wordt 'Never Leave Me' uit november 1966 als haar debuut gerekend. Eigenlijk een b-kantje dat zal uitgroeien tot een latere favoriet. Binnen Old Town wordt Jones vooral beschouwd als een blues-zangeres en dit leidt tot optredens met onder andere Little Milton. In 1967 hoort Jerry Wexler haar opname van 'Never Leave Me' en is onder de indruk. Hij krijgt een demo te horen van 'The House That Jack Built', een nummer geschreven door Thelma's producent Bobby Lands en ene F. Robins. Wexler is niet meteen kapot van deze uitvoering en Jones erkent dat het té snel wordt gespeeld. Wexler neemt het liedje mee naar Aretha Franklin en de rest is geschiedenis. Jones' origineel op Barry heeft niets gedaan, maar een ietwat vertraagde versie past Aretha als een maatpak. Jones is een groot bewonderaar van Franklin en gunt haar het succes van harte. ,,Dingen gaan nu eenmaal zoals ze gaan", is haar nuchtere reactie.
Met behulp van haar toenmalige echtgenoot komt Thelma in contact met iemand van Columbia Records. Dat resulteert in 1976 in de single 'Salty Tears' waarbij de blues opnieuw de boventoon voert. Ze maakt in 1978 haar enige album voor Columbia en hiervoor wordt voor een iets meer poppy en 'mainstream'-aanpak gekozen. De single 'I Second That Emotion', een cover van Smokey Robinson & The Miracles, maakt een schijnbeweging op de hitlijst, maar verder gaat het vrijwel ongemerkt de uitverkoopbak in. Columbia ziet geen reden om het een vervolg te geven en ook Thelma's echtscheiding bemoeilijkt de zaak. In 1980 vertrekt ze naar Los Angeles. Twee jaar lang concentreert ze zich op het gezinsleven, maar gaat in 1982 weer actief zingen. Het zal haar echter niet naar de platenstudio leiden. Pas in 1996 ontmoet ze gitarist John Heussenstamm. Hij heeft Thelma even daarvoor acapella 'Amazing Grace' horen zingen. Dat is het kerklied dat wij kennen als 'Waarheen Waarvoor' van M. Telkamp. Heussenstamm heeft een lange staat van dienst met artiesten als Deniece Williams en Michael McDonald en hij stelt voor om samen een album op te nemen waar Jones écht terug naar haar 'roots' mag gaan. Het resultaat verschijnt in 2002 en is een album met krachtige blues en enkele gospel-invloeden.
Jones is een soort cult-legende geworden in de soul- en blues-wereld. Ze is verantwoordelijk voor 'The House That Jack Built' dat eveneens een Engelse release heeft gekregen op het tegenwoordig erg gezochte Soul City-label. Het hele grote succes is altijd aan haar voorbij gegaan. Expansion heeft 'How Long' in augustus 2016 opnieuw uitgebracht, kort na 'Ain't Nothing Like Your Love' van The Charisma Band. Het duurt evenwel tot begin mei eer ik écht word 'geraakt' door het nummer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten