sta op en wandel

Uffelte heeft een positieve uitwerking op mij. Als het nog niet duidelijk was, blader dan eens terug op Soul-xotica en kijk naar de berichten van de zondagen. Vaak wordt geen melding gemaakt van activiteit overdag. In Nijeveen gebeurt het ook maar al te vaak dat ik pas om drie of vier uur op zondagmiddag uit mijn nest kom en dan is het té laat om nog iets te ondernemen. Ik ben vanmorgen pas om twaalf uur opgestaan. Dat is vroeg vergeleken bij menig zondag in Nijeveen, maar in de vorige vijf weken Uffelte sta ik immer vóór twaalf uur naast mijn bed. De afgelopen weken heb ik de zondag vooral benut voor fietstochten, maar dit weekend staat vooral in het teken van het wandelen. Dat begint zaterdagavond en krijgt vanmiddag een vervolg. Het klinkt vreemd, maar het is me nooit goed opgevallen. Ik ken het pad inmiddels bijna een jaar: De Markgenotenweg. Vooral de laatste weken kom ik er nog vaker langs, maar nooit kijk ik even opzij. Het is pas een week geleden dat me het voor het eerst opvalt: Het prachtige landschap van het Uffelter Binnenveld. Halverwege de Markgenotenweg is een ingang voor wandelaars en dat is vooral een missie dit weekend. Ik wil wel eens 'binnen' kijken in het Binnenveld.

Zaterdagmiddag na de show wil ik aanvankelijk naar Havelte lopen voor boodschappen, maar merk eveneens dat ik even wat rust nodig heb. Ik besluit de winkel te laten voor wat het is en ga even rusten. Na de rust trek ik snel de sandalen aan want ik wil beslist een wandelingetje maken. Ik vergeet de telefoon mee te nemen en kan dus de tijd niet in de gaten houden. Ik heb wel een inschatting hoe lang het me zal nemen, maar om het zekere voor het onzekere te nemen, blijf ik uit het Binnenveld en loop in een stevige tred door. Dat is eerst langs de Rijksweg richting Havelte, vlak voorbij camping Drentse Patrijs is rechts de Markgenotenweg. Op het bankje tegenover de ingang damp ik even, want ik heb andermaal de rookwaar thuis gelaten. In iets meer dan een uurtje ben ik thuis en kan ik meteen aan de bak voor 'The Vinyl Countdown'.

Ik laat me doorgaans niet afschrikken door regen en zeker niet door de verwachte millimeters voor Uffelte. Toch is de fiets even van de baan en kies ik ervoor vandaag eens te wandelen. Ik heb me zaterdagavond nog kunnen redden met het kliekje rijst van vrijdag en een gebakken ei, vandaag zal ik toch echt even naar de winkel moeten voor een maaltijd. De Albert Heijn in Havelte kondigt in november 2014 aan dat het, in verband met de gemeentelijke winkelwet, voortaan op zondag dicht blijft, maar dat is niet van lange duur. Kort daarop besluit de gemeente Westerveld de wet aan te passen en sindsdien is de winkel in Havelte op zondag van één tot zes open. De dag begint 'lui'. In mijn ochtendjas drink ik een kop koffie buiten en dat kan prima. Ik kom deze middag zelfs verschillende mensen in korte broek tegen, maar zelf hou ik het bij de lange broek. Door de wandeling van gisteravond is de douche erbij ingeschoten en dat doe ik dan maar tussen de tweede en derde kop koffie. Rond een uur of vier zit ik nog lekker te ontspannen achter huis. De zon doet haar uiterste best om door de wolken heen te breken, maar dat wil niet lukken. Wel is het hierdoor gewoon zomers warm. Om half vijf kom ik in actie. Koptelefoon op en eerst linea recta naar Havelte. Dan terug naar de Uffelterkerkweg en daar rechts de Markgenotenweg op. Op het bankje tegenover de ingang rook ik een sigaartje (nu heb ik wel rookwaar bij me...), drink een blikje cola en eet wat chocolade. Dan loop ik het Uffelter Binnenveld op en volg de rondwandeling van twee-en-een-halve kilometer. Het is overigens ook de enige wandeling die je kan maken in het natuurreservaat.

Zelf heb ik nooit veel met de geschiedenis van de Tweede Wereldoorlog gehad, maar toch danken we het huidige Binnenveld aan de Duitsers. Aan de overkant, nabij Holtinge, zijn de Duitsers jaren bezig met de aanleg van een vliegveld. Het Uffelter Binnenveld moet daarom worden ingericht om het vliegveld te bewaken. De Duitsers plaatsen er onder andere bunkers. De geallieerden bombarderen het vliegveld echter zo vaak dat de aanleg nauwelijks opschiet. Toch zijn bij Holtinge nog verschillende 'souvenirs'. Zo loopt bij een ingang nog een verdwaald stukje spoorrails. Dat zal ik binnenkort nog eens vastleggen op de gevoelige plaat! Als de oorlog bijna is afgelopen, blazen de Duitsers zélf de bouwsels op het Binnenveld op. De kraters die ontstaan, zijn inmiddels de vennen in het licht glooiende landschap. Daarvoor moeten we helemaal terug naar de ijstijd, maar dat is me té lang geleden.

Het rondje over het Binnenveld is beslist voor herhaling vatbaar. De stilte is nauwelijks onder woorden te brengen, hoewel een deel van de route iets rumoeriger is door het verkeer op de Rijksweg. Het merendeel is rustiek, maar ook woest en met vrij rond lopende Schotse Hooglanders en een kudde schapen. Dit alles op minder dan twee kilometen van waar ik nu dit bericht zit te schrijven. Het paradijs binnen handbereik.

Zó trots als ik ben op de Pionier, ben ik inmiddels ook gehecht aan mijn sandalen. Mijn Doc Martens moeten hoognodig eens voor een renovatie naar de schoenmaker (als er nog iets aan te doen is, de schoenen zijn inmiddels drie jaar oud...) en met de verhuisvergoeding verlang ik ineens naar goede sandalen voor de zomer. Niet die halfbakken Scapino-dingen van rubber, maar kwaliteitsspul. Ik kom uit bij de grote maten-specialist in Ruinerwold en deze heeft dit paar in de uitverkoop. In maat 48 (ik leef op grote voet) een paar van het kwaliteitsmerk Josef Seibel met een heerlijk zacht leren voetbed. ,,Daar ga je nog lang plezier van hebben", vertelt de verkoper en ik ben daar ook zeker van. Op wandelingen als van dit weekend bewijst de kwaliteit zichzelf. Vermoeide benen, maar geen vermoeide voeten. Zelfs de sokken zijn nog nagenoeg droog na zo'n wandeling! Bovendien hoef ik het nu ook niet langer meer te onderdrukken. Een alternatieveling van over de veertig die in Uffelte woont en dus mag ik ongegeneerd grijze wollen sokken dragen in mijn sandalen...