De nieuwe serie 'Raddraaien' voelt terecht als een nieuwe start. Ik maak zelfs geen bezwaar als ik uitkom bij een artiest of groep welke ik al eerder in de schijnwerpers heb gezet. Zelfs niet als het om een bepaalde periode uit een loopbaan is. Jaren geleden stonden alle Supremes-singles nog in de Blauwe Bak-koffers: Van 'Baby Love' via 'The Happening' naar deze 'Nathan Jones' die we vandaag tegenkomen. Begin 2014 heb ik tijdens het weekend in Watford 'Floy Joy' gekocht, de voorlopig 'laatste' single van The Supremes, en deze is in november van dat jaar de Week Spot geweest. Sinds een paar weken heb ik 'Your Wonderful Sweet Sweet Love' en die is zelfs nog ná 'Floy Joy'. Ook staan nog een paar platen van omstreeks 1975 op het zoeklijstje. Na alle jaren zijn het voorlopig alleen 'Nathan Jones' en 'Floy Joy' die deel uitmaken van de koffers, de rest staat in de reserve-bak. Hoe lang nog? Dat is een tweede vraag want het geijkte jaren zestig-spul komt nauwelijks meer aan bod in 'Do The 45'. Vandaag een 'Raddraaier' uit de tweede Blauwe Bak-koffer: 'Nathan Jones' van The Supremes (1971)
Waar en wanneer? Opnieuw niet moeilijk te beantwoorden. Daarvoor ga ik terug naar de, toch wel, legendarische maand september in 2011. Van de vakantie is niets terecht gekomen. Dit heeft enerzijds te maken met het gebrek aan een goede fiets, maar ook het weer lokt niet uit tot een fietstocht. Het is bovenal financieel dat ik me thuis moet zien te redden. Eind augustus komt dan toch het lang verwachte geld en plots kan ik denken aan vakantie! Eerst een andere fiets en dan volgt de vinylwoede. Op woensdagmiddag naar Meppel voor singles, op donderdagavond naar Leeuwarden voor meer en tenslotte op vrijdag naar Utrecht. Een paar maanden eerder is de eigenaar van Da Capo overleden en in september 2011 is deze zaak bezig met een totale uitverkoop. Ik kan het missen en dus sleep ik voor ruim 150 euro aan singles uit de winkel. Het merendeel van de singles wijzen richting de 'nieuwe verzameling', stuk voor stuk Blauwe Bak-klassiekers. Daartussen zit ook deze 'Nathan Jones'. Uit de tijd dat Bovema met deze 'titelhoezen' komt in welke kleur maar voor handen is. De mijne zit in een lila hoesje, maar ongetwijfeld is deze ook in groen en oranje verkrijgbaar. Ik heb zojuist op 45cat nog even gekeken naar de officiële release-datum van 'Nathan Jones' en dat is inderdaad in 1971. Ook zie ik dan dat 'He's My Man' uit 1975 een Nederlandse release heeft gehad met fotohoesje. Daar ga ik nu eens naar op zoek!
The Supremes is met name in 1968-69 al een wassen neus. Vaak is het alleen Diana Ross in de studio waarbij het sessiegroepje The Andantes de rol van Supremes vervult. In 1969 heeft Motown al ideeën om Diana aan een solo-loopbaan te laten beginnen, maar tegelijk moet The Supremes ook worden voortgezet. Syreeta is de eerste 'favoriet', maar de keuze valt uiteindelijk op Jean Terrell. Zij vormt met Cindy Birdsong en Mary Wilson The Supremes van na 'Someday We'll Be Together'. Het is echter opnieuw een single waarbij The Andantes de rol van Birdsong en Wilson inneemt. 'Why Must We Fall In Love' wordt nog een Engelse hit en dat is de laatste Diana Ross & The Supremes. De 'nieuwe' Supremes kent ook haar meeste succes in Engeland. Singles als 'Up The Ladder To The Roof', 'Stoned Love' en 'Nathan Jones' doen het aanmerkelijk beter dan in Amerika.
In Nederland heeft The Supremes wel een lange reeks successen, maar desondanks slechts twee singles in de top tien ('Baby Love' en 'The Happening'). 'Love Child', een Amerikaanse nummer 1 en een kleine opleving daar voor The Supremes, haalt met pijn en moeite nog de top 20 evenals 'Someday We'll Be Together' na een aarzelende start. In 1971 komt alleen 'River Deep Mountain High' nog even in de Top 40, maar verder regent het Tipparade-noteringen voor de groep. Ten tijde van 'Nathan Jones' is dat echter ook al teveel gevraagd. Berry Gordy heeft in 1969 al zijn handen getrokken van The Supremes en Frank Wilson doet zijn uiterste best om Holland-Dozier-Holland te vervangen, maar het wil maar niet lukken voor The Supremes. Toch maakt het trio in de jaren zeventig nog een paar erg leuke singles en 'Nathan Jones' is daarvan een mooi voorbeeld. De 'phasing' zou anno 1971 niet meer 'mogen' (het badkamerpijp-effect van 'Itchycoo Park' van The Small Faces), maar het geeft de plaat toch een smoel. Later wordt het nog eens de hitparade ingezongen, maar dan door de dames van Bananaraama.
Mary Wilson is de enige die achttien jaar lang de personeelswisselingen van The Supremes overleeft. Jean Terrell, Lynda Laurence, Scherrie Payne (zus van Freda) en Susaye Greene zijn de dames die haar, buiten Cindy Birdsong om, zullen bijstaan in de laatste jaren van The Supremes. In 1977 valt uiteindelijk het doek. In het revival-circuit duikt zo nu en dan weer een Supremes op, de meest officiële daarvan is The FLOS: The Former Ladies Of The Supremes. In 1986 geformeerd door Jean Terrell, Scherrie Payne en Lynda Laurence en sinds 2009 met Joyce Vincent in de gelederen. De laatste heeft in de jaren zestig gezongen bij The Debonaires (op Golden World) en heeft demo's gemaakt voor Motown (waaronder het uitstekende 'Solid As A Rock'), maar zal in de begin jaren zeventig bekend worden als het 'donkere' meisje uit Tony Orlando's Dawn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten