Singles round-up: juni 1

Er zit ook nog een Blauwe Bak-'Singles round-up' in de planning. Op dit moment wacht ik op vijf singles uit Engeland en heb afgelopen week nog eentje binnen gekregen (buiten Cookin' On 3 Burners welke ik in de laatste 'Round-up' van mei heb genoemd). Ik ben vanmiddag meteen van plan om vanuit het werk even langs te gaan bij De Tafel, maar de twijfel slaat toe als ik op het werk ben. Onze chauffeur klaagt steen en been over de drukte in de stad. Meppel heeft dit weekend het Grachtenfestival en heeft daarnaast kermis. Ik besluit toch even de stad in te fietsen en te bekijken of een bezoekje aan De Tafel verantwoord is. Het blijkt prima te kunnen. Ik zit immers aan de 'stille' kant van het centrum en bovendien begint het échte feest (met vooral muziekoptredens) pas morgen. Voor de oude V&D vind ik een beugel waaraan ik de Pioneer kan vastzetten en zo stap ik naar binnen. Misschien dat verderop in de winkel wel een droompartij staat, maar ik ga wederom niet verder dan de handel van Bart. Dat kost alweer genoeg, hoewel... ik vind dat ik voor 12,50 euro een mooi handeltje in de wacht heb gesleept. Het zijn deze negen singles...

* Edison Lighthouse- Love Grows (NL, Stateside, 1970)
De enige single met een fotohoes uit dit partijtje en dus mag deze ook het fotomodel zijn. Verder is het toch weinig representatief voor de gekochte platen. Mijn eerste 'Love Grows' komt in 1995 met een flauw plastic hoesje. Daarna koop ik nog eens de single met fotohoes, maar bij thuiskomst blijkt de plaat volledig kromgetrokken. Nu heb ik hem dan helemaal goed en gaaf met fotohoes. Dat kromtrekken heeft alles te maken met het flinterdunne vinyl waar Bovema omstreeks 1970 gebruik van maakt en dus is het ook zaak om zuinig om te springen met deze 'Love Grows'. Hij komt vanavond nog in de betreffende jaren zeventig-bak te staan!

* Ben E. King- Do It In The Name Of Love (Jamaica, Atlantic, 1975)
Wie de naam van Ben E. King noemt, denkt meteen aan 'Stand By Me' en zijn werk met The Drifters uit de late jaren vijftig. Een schandaal wanneer je bedenkt dat de man nog zoveel méér heeft opgenomen in de volgende decennia. Ben E. King is daarnaast een 'trademark of quality', een perfectionist die het zich nooit heeft kunnen veroorloven om met een halfbakken plaat op de markt te komen. In 1975 is de man nog immer actief en, ja, dat is het begin van de disco. King tapt op 'Do It In The Name Of Love' uit dat vaatje, maar toch is het bijzonder genoeg om op te vallen. Zelf val ik in katzwijm bij de b-kant: 'Imagination'. King heeft dit zelf geschreven en valt onder de categorie 'midtempo magic'. Een fraaie double-sider die zomaar in de Blauwe Bak-koffer mag, ook leuk om hem in de Jamaicaanse persing te hebben.

* Marilyn McCoo & Billy Davis Jr.- Look What You've Done To My Heart (UK, ABC, 1977)
Ik moet direct denken aan het nummer van Shirley & The Shirelles, maar dat is geschreven door Ellie Greenwich en is een héél ander nummer. McCoo en Davis zijn het echtpaar dat in 1977 'hun' 5th Dimension verlaat om deze groep nogal 'stuurloos' achter te laten. McCoo en Davis zetten de traditie van de illustere groep voort. 'You Don't Have To Be A Star' is een wereldhit en bereikt ook bij ons de Tipparade. Dit 'Look What You've Done To My Heart' zit voor mij op het randje. Een twijfelgeval dat, waarschijnlijk voor even, in de reserve-Blauwe Bak mag. Het is poppy disco en daarmee een beetje 'gewoontjes'. De plaat is overigens op rood vinyl, maar is daarmee gemiddeld vijftig cent meer waard dan zwart vinyl. De prijzen willen niet boven de vijf dollar uitkomen...

* Seldon Powell & Company- More Shame (US, Stang, 1975)
De titel valt me pas op als ik thuis kom. 'More Shame' is geschreven door Sylvia Robinson, tevens eigenaresse van Stang. 'More Shame' is de instrumentale b-kant van 'Shame Shame Shame' van Shirley & Company op datzelfde Stang-label. Soms kan het leuk uitpakken. Dan denk ik meteen aan saxofonist Offenbach die voor hetzelfde Paula-label als John Fred & His Playboy Band 'Judy In Disguise' opneemt. Dat is feitelijk The Playboy Band met Offenbach. Bij Powell is het misleidend. Hoewel het duidelijk 'Shame Shame Shame' is, is de begeleiding niet gekopieerd van Shirley & Company. Het is een doffe opname en ietsje minder strak dan de hit. Powell doet vervolgens iets met een toeter dat net zo boeiend is als Shake Keane die 'Green Onions' op flügelhorn speelt. Leuk op papier, maar verder gaat deze rechtstreeks de jaren zeventig-bak in.

* O.C. Smith- Don't Misunderstand (US, Columbia, 1972)
O.C. Smith is eveneens een lastig geval. Een zanger met een donkere huidskleur wordt al vaak voor 'soul' uitgescholden en bij Smith is het ook nog deels terecht. Hij heeft wel een paar interessante platen op zijn conto staan, alleen is het merendeel toch middle-of-the-road pop zoals 'Little Green Apples' en 'The Son Of Hickory Holler's Tramp'. Vorige maand heb ik 'gegokt' bij een single uit 1979 en deze is nog wel in de reserve-Blauwe Bak gekomen. 'Don't Misunderstand' is echter pure pop en gaat daarmee in de jaren zeventig. De b-kant is country. Yea-haaaw!!!

* The Soul Cop (Oliver Christian)- I Keep Coming Back For More (US, Norfolk International, 1976)
Een plaat die er meteen héél interessant uit ziet. Een minimaal label zoals ik dat ken van de gospel: Een schat aan informatie op het label, maar niet eens de creativiteit voor een logo of iets dergelijks. Ook de handelaren zijn met elkaar in gevecht over deze single. Op Discogs zijn de meeste exemplaren om en nabij de vijf euro, maar zijn er twee die het voor vijftig euro proberen te slijten. 'I Keep Coming Back For More' roept voor mij de associatie op met Brenda & The Tabulations, maar het is andermaal een ander nummer. Eigenlijk is 'I Keep Coming Back' totaal niet interessant, maar dan... de keerzijde! 'Tribute To Girls' nodigt niet erg uit, maar blijkt een parel van een modern soul-tune te zijn. Als de single nu eens ietsje zeldzamer was geweest, dan zou een vraagprijs van vijftig euro voor dit 'Tribute To Girls' niet verkeerd zijn geweest. Toppertje!

* Sylvester- You Make Me Feel (UK, Fantasy, 1978)
Mijn oude exemplaar is, geloof ik, niet veel en zo'n Engelse Fantasy voor slechts een halve euro is te leuk om te laten liggen. Toch tikt hij halverwege eenmaal over, maar dat mag de pret niet drukken. Hij gaat gewoon de jaren zeventig-bak in!

* Vanity Fare- Hitchin' A Ride (US, Page One, 1970)
Tot op de dag van heden is het jaren zestig-geluid van The Beach Boys ongekend populair in Amerika. The Flowerpot Men heeft in 1967 al bewezen dat een doorbraak in Amerika relatief eenvoudig is voor een Engelse band wanneer je de harmonieën van The Beach Boys en de verfijnde productie van Brian Wilson kan kopiëren. Vanity Fare is de volgende band die het mag proberen en het heeft een paar joekels van hits aan de overkant van de oceaan. Ten eerste is daar 'Early In The Morning' dat ook bij ons de onderste regionen van de Top 40 haalt. 'Hitchin' A Ride' is de andere succesvolle opvolger, maar het is vooral hun versie van 'I Live For The Sun' dat de groep bekendheid zal verwerven als Engelse Beach Boys-kloon.

* Betty Wright- Ooola La (US, Alston, 1975)
Het is niet helemaal van de laatste tijd hoewel de verzameling vrij recent aan het uitbreiden is: Ik lust alles wat Betty Wright op de plaat heeft gezet. 'Ooola La' is een perfecte opvolger van 'Shoorah Shoorah', hoewel het in de verte meer doet denken aan 'Rock Your Baby' van George McCrae. Die komt uit dezelfde stal in Miami, dus heel vreemd is dat niet. Toch zwicht ik vooral voor de b-kant. Betty is onovertroffen in het tragere werk en schittert dan ook in 'To Love And To Be Loved'. Deze mag zomaar in de Blauwe Bak-koffer met The Soul Cop en Ben E. King. De rest gaat in de 'gewone' jaren zeventig-bakken.