Zó! Dat ziet er meer uit als een 'rustige maand'. Stilte na de storm, zoals je wilt. Nu is het waar dat de eerste 'Singles round-up' wellicht al snel twee delen zou zijn geweest, maar overmorgen mag ik de schade definitief vaststellen. De Blauwe Bak 'regeert' en dat mag duidelijk zijn uit de berichten van de afgelopen maand. Niet dat ik geen interessante Gele Bak-singles koop, integendeel zelfs! Ik heb vanmorgen de voorgenomen Gele Bak Top 100 samengesteld en er staan veel recente singles in. Het wachten op één single uit Amerika maakt dat ik de laatste 'Singles round-up' van de maand even uitstel, maar vanmiddag is deze in goede gezondheid gearriveerd in Uffelte. En dus stel ik jullie vandaag voor aan de laatste vijf aanwinsten van deze maand.
* Brenda & The Tabulations- A Love You Can Depend On (US, Top & Bottom, 1971)
Soms heb ik het ook bij het verkeerde eind en wat dat betreft is vanavond wellicht het moment voor enkele verontschuldigingen. Ik heb de eerste reeds gebracht in het verhaal van Willie Clayton: Hi is dus niet helemaal van Willie Mitchell, maar ik wed dat nog vele collega's dezelfde fout zullen maken! De tweede fout is niet merkbaar geweest op Soul-xotica, maar het is iets waarmee ik mezelf tekort heb gedaan. Ik geef de schuld aan 'Right On The Tip Of My Tongue', eveneens uit 1971 en op het Top & Bottom-label. Dat doet mij lange tijd denken dat in de begin jaren zeventig het schot eruit is bij Brenda & The Tabulations en dat het pas met ingang van de disco weer uptempo gaat manifesteren. Fout! 'One Girl Too Late' uit 1973 doet immers niet onder voor het werk van Brenda uit de jaren zestig. 'A Love You Can Depend On' is vrij kostbaar in de handel van Jörg en omdat die een stukje duurder is dan de gemiddelde 'Right On The Tip Of My Tongue' raak ik nieuwsgierig. Vervolgens pijnig ik mijn hersenen die zondagmiddag (tijdens de wandeling door het Uffelter Binnenveld). Ik ken de instrumentale versie, maar... hoe heet dat ook alweer? Opeens valt het kwartje: Wolfman-collega Lee gebruikt het als 'bed' in zijn show 'From The Catacombs'. Deze brengt me het verlossende antwoord en een verwachte 'o ja'. Van McCoy is net in dienst getreden bij Share in 1969 als hij de single 'Sweet And Easy' voortbrengt. Een instrumentale danser welke de titel eer aan doet. In 1971 gebruikt hij exact dezelfde tape als begeleiding voor een nieuwe single van Brenda & The Tabulations. Zowel de instrumentale als de vocale worden toegeschreven aan de heren McCoy en Joe Cobb en dus is niet bekend wie de tekst heeft verzonnen. Het is weggestopt op de b-kant van 'Why Didn't I Think Of That' en dat is in 1971 de laatste single die in de buurt komt van de Hot 100. Het genoemde 'One Girl Too Late' doet het alleen goed op de R&B. Voor mij is 'A Love You Can Depend On' de winnaar en met name door de associatie met 'From The Catacombs' is het voor mij een instant-klassieker. De single van Jörg valt in duigen op het leisteen in de keuken en dus bestel ik het huidige exemplaar van Craig Moerer in Amerika.
* Gloria Gaynor- You'll Be Sorry (US, Jo-de-ci, 1965)
De Week Spot van afgelopen week en een plaatje dat nog immer hetzelfde plezier geeft als bij de eerste beluistering. Ook deze hoor ik voor het eerst bij Jörg, maar deze en eentje van The Dynamics zijn dan juist verkocht. Deze komt van een oude bekende uit Engeland op Ebay.
* Johnny Jones & The King Casuals- Purple Haze (UK, Cream, 1969, re: 1976)
Allereerst: Dit is een uitgave op het Engelse Cream-label en dus niet de maatschappij welke in 1977 Hi overneemt. Het Engelse Cream brengt een handjevol oudere opnames uit welke het op dat moment goed doen in de Northern Soul in Engeland. 'The Casino' in Wigan doet niet alleen de Northern Soul tot een commercieel kookpunt stijgen, het laat ook vele platen 'binnen' die het een paar jaar eerder niet zouden hebben 'gehaald'. Wat dat betreft staat 'Purple Haze' van Johnny Jones & The King Casuals haaks op de Northern Soul. Dit is funk zoals dat in Londen erg populair is en waar de Northern Soul juist een variant op wil zijn. Ik leer Fabio in september 2013 kennen als hij in 'Hassle Free Record Selling Group' op Facebook een aantal 'cheapies' aanbiedt. Behalve een uitstekende service komt de Italiaanse dj als een erg sympathieke kerel over (en er is nogal wat 'air' in de soul-beweging) en haalt niet, zoals menigeen, de neus op voor bootlegs en heruitgaven. Zo koop ik in 2013 Vicki Nelson van hem. Natuurlijk de bootleg, want het origineel is niet te betalen. Hij biedt me even later 'If You Love Me (Show Me)' van Monique aan voor een 'vriendenprijs'. Vijfhonderd euro. Ik heb gehuild... In 2014 koop ik Guys & Dolls bij hem en twee weken geleden begint hij weer met adverteren op Facebook. 'A few bargains', zoals hij het noemt. Enkele platen zijn duurder dan een paar kwartjes, maar goedkoper dan waar dan ook. Ik had deze Johnny Jones nooit alleen bij hem besteld, maar het drukt ditmaal de verzendkosten (vanuit Italië laat ik het altijd aantekenen), maar ook deze zit ruim vijf tot tien euro onder de gangbare prijs op Discogs. En wie het nummer niet mag kennen: Het is inderdaad een funky cover van het nummer van Jimi Hendrix.
* Gary Moore & New Joy- Until The End (US, HSE, 198?)
Ik ken alleen al drie mensen die Jan De Vries heten en ook Gary Moore lijkt me geen unieke naam. Dat blijkt, want hier heb ik het niet over de Ierse bluesrock-gitarist. Gary Moore & New Joy voert de eerste lijst van Fabio aan en is daarmee de duurste. 'Modern soul gospel double-sider' is echter een omschrijving die mijn oren wagenwijd open zet. Helaas is alleen een matige Youtube-video van 'Until The End' beschikbaar, maar dit smaakt meteen naar meer. Er zit 'iets' in 'Until The End' dat het aanstekelijk maakt. Wellicht is dat het funky slagje dat als een rode draad door de plaat loopt. 'Gospel funk' en 'gospel disco' beginnen ook al verkooptrucs te worden en dus is waakzaamheid op zijn plaats. Bij Gary Moore & New Joy hoef ik me geen zorgen te maken: Beide kanten voldoen aan de hoge kwaliteitsnorm van bijvoorbeeld Gospel Nikias, Phillips Singers en Jewel Gospel Singers. Dit is soulvolle en funky gospel waar steeds meer dj's op beginnen te jagen en tevens een single waarvan ik me kan herinneren dat die voor het dubbele van Fabio's vraagprijs over de toonbank gaan. De b-kant is aanvankelijk favoriet, maar dat is al een beetje bekoeld. 'More Like You' is ietsje rustiger van aard, maar ook meteen 'meer herhaling' dan 'Until The End' en dus roep ik die kant uit als beste van het duo.
* Steel, Jake & Jeff- The Impeachment Story (US, Peach-Mint, 1974)
Fabio adverteert de single met de uitstekende instrumentale b-kant, maar ik 'herken' het label en na een beetje huiswerk blijkt het om deze 'novelty'-single te gaan. De gevraagde prijs stemt in harmonie met de wens op dit maffe plaatje nog eens in de collectie te krijgen. Als 'vreemde eend' valt het in eenzelfde categorie als 'What The World Needs Now Is Love' van Tom Clay, maar dan anders. De beschuldigingen aan het adres van president Nixon in het Watergate-schandaal maakt veel los en het is vooral in de hoek van de funk dat menig 'Impeachment'-titel het vinyl bereikt. Hoogtepunt, voor mij, is 'Impeach The President' van The Honeydrippers (1973) die ik nog maar eens moest gaan zoeken (en stiekem hopen op een betaalbare heruitgave). In 1974 komt dan het mysterieuze trio van Steel, Jake & Jeff met dit bizarre 'The Impeachment Story'. Een plechtige voice-over vertelt het verhaal en laat de hoofdrolspelers aan het woord. Toch horen we geen Nixon, maar zijn het flarden uit bestaande platen die het antwoord geven. Nogmaals: Een leuke 'novelty' voor in de bakken, maar totaal ongeschikt voor een set. Daar is de uitstekende b-kant weer beter geschikt voor!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten