Ik had me gisteren al voorgenomen om dubbel te publiceren om niet te ver achterop schema te raken. Toch moet ik bekennen dat ik flink ziek ben op het moment en dat dit juist een weerslag heeft op mijn schrijftalenten en -plezier. Met name het eerste. Het bericht van gisteren is een kattebel maar heeft me, geloof ik, een half uur gekost om het te schrijven. Ook de laatste 'Singles round-up' heeft veel meer tijd in beslag genomen. Ik heb eerst vanavond nog het idee om Denny en Shane samen te vatten in een bericht, maar... ik denk dat het bericht over Shane dat ik in gedachten heb wel van zo'n lengte is dat ik ermee kan leven. Ja... en Denny? Die kan ik niet gemakkelijk even wegmoffelen natuurlijk. Vanavond is bekend geworden dat Brian Frederick Arthur Hines op 79-jarige leeftijd dit leven heeft verlaten. Hij was al geruime tijd ziek. O ja, de wereld kent hem beter als Denny Laine.
In de jaren negentig ben ik erg goed bevriend met iemand in Sneek die in de jaren zeventig geregeld optrekt met Jules Deelder. Er blijkt namelijk 'iets' te zijn dat mij, mijn kennis én Jules Deelder met elkaar verbindt en dat is een voorliefde voor The Moody Blues. Tussen de kennis en Jules levert het al discussie op. Jules Deelder moet namelijk helemaal niks hebben van Justin Hayward en van al het werk van The Moody Blues van na 1967. Wat overigens dan wel weer een hele interessante opvatting is. Hayward vindt het immers onzin dat een groep blanke jongemannen uit het noordwesten van Engeland probeert te klinken als zwarte arbeiders uit het diepe zuiden van Amerika. Toch is de zwarte rhythm & blues het toverwoord in de popmuziek in Engeland in 1964. The Moody Blues is een soort van 'supergroep'. Van alle talentrijke bands uit de buurt van Birmingham worden de beste leden aangetrokken. Brian is dan al enige tijd actief als Denny Laine en leider van Denny & The Diplomats. Samen met Moody Blues-collega Mike Pinder begint Laine met het schrijven van eigen materiaal, maar het is uiteindelijk een cover dat de groep op de kaart zal zetten. 'Go Now' is een nummer van de Amerikaanse rhythm & blues-zangeres Bessie Banks en gaat rechtstreeks naar nummer 1 in Engeland. Toch blijkt de kersverse manager van de groep niet helemaal in de haak te zijn en zal met het leeuwendeel van de royalties er vandoor gaan. De opvolgers van 'Go Now' brengen niet het gewenste succes en na 'The Magnificent Moodies' is Decca opeens niet meer zo happig om een volgende elpee uit te brengen. Denny hoopt in 1966 nog iets mee te kunnen pikken van zijn vergaarde momentum en verlaat de band.
In 1967 maakt hij een tweetal singles voor Deram waaronder de oer-versie van 'Say You Don't Mind'. De plaat is een cult-hit bij de Engelse zeezenders. Colin Blunstone neemt in 1971 zijn versie op van het nummer en maakt het tot een Engelse hit. Denny heeft zélf in die jaren al een flinke reis achter de rug langs diverse bands. Zo doet hij mee op een plaat van Ginger Baker's Air Force en maakt een plaat met The Balls. Vanaf de vroege jaren zeventig wordt hij de begeleider van Paul & Linda McCartney in Wings. Zijn grootste wapenfeit is 'Mull Of Kintyre'. Enerzijds is het de allereerste single van mijn oudste broer en daarmee de 'roots' van mijn muzikale liefhebberij, maar natuurlijk ook een oorwurm. Pas als ik een documentaire heb gezien over Wings begrijp ik waarom ik het tóch zou moeten waarderen. Het is eind 1977. De punk is definitief doorgebroken. Disco domineert op de meeste vlakken. En wat staat er op nummer 1 in de hitparade? Een Schots volksdeuntje in een driekwartsmaat. Goed beschouwd is het zó punk dat het het camp wordt.
Ik heb nooit een scheiding gemaakt tussen de eerste twee bezettingen van The Moody Blues. De voorkeur gaat uit naar het latere werk, dat wel. Ik heb meer mijn bezwaren met bepaalde platen van na 1978 dan met het werk van voor 1967. Ik heb ooit nog wel eens een solo-cd gekocht van Denny waarop hij een moderne versie doet van 'Go Now'. Ik moet zijn jaren zestig-singles nog altijd eens zien te vinden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten