woensdag 20 december 2023

Honderd achteruit: Marmalade


Nadat ik even snel op de fiets naar Havelte voor boodschapjes ben geweest, voel ik me opeens ontzettend moe en ga slapen. Zojuist is mijn wekker gegaan. Het is aan de beterende hand maar het is vrijwel uitgesloten dat ik voor de kerst nog aan de slag ga. Ik ben deze week al begonnen met de draad op te pakken. Ik heb nog een Blauwe Bak-klusje dat ik me nooit aan tijd doe en dat maak ik later deze dag af. De drie vrije dagen zijn té schaars voor dit werk. Ik lig inmiddels flink achter, maar.... de klok van Blogger verspringt over een uur of zo en dus hoop ik nog een of twee berichten op woensdag te publiceren. Laat me beginnen met de 'Honderd achteruit'. Sinds de publicatie van de Gele Bak Top 100 van 2023 neem ik deze al mee in de 'Honderd achteruit'. Zo hebben jullie inmiddels berichten over de vroege Yes en Roxy Music in petto. De nummer 67 in de Gele Bak Top 100 van 2022 wordt bezet door een band die we ook in de lijst van 2023 tegenkomen. Beide plaatjes uit de nadagen van een band maar té oninteressant om er twee berichten aan te wijden. En dus wordt dit een dubbelaflevering. 'Falling Apart At The Seams' uit 1976 staat op 67 in de Gele Bak Top 100 van 2022 en 'Wishing Well' uit 1973 op nummer 85 in de lijst van dit jaar.

Op zichzelf wordt het wel eens tijd dat ik een bericht ga opdragen aan Marmalade. Ik koester al jaren een fascinatie voor het werk van de band uit de jaren 1967 tot en met 1971. 'Reflections Of My Life' reken ik zelfs tot één van mijn 'alltime favourites'. Het probleem anno 2023 is dat ik de meeste vroege singles inmiddels wel heb en, tja, dan blijven alleen de latere titels over. Marmalade heeft ook een houdbaarheidsdatum op het deksel van de pot. Het verhaal begint in het oosten van Glasgow maar tegen de tijd van de twee singles uit deze aflevering zijn de leden reeds woonachtig in Londen. De groep wordt in 1961 opgericht als The Gaylords en gaat zich vanaf 1963 Dean Ford & The Gaylords noemen. De groep maakt vier singles voor het Columbia-label die stuk voor stuk floppen en inmiddels veel gezochte collector's items zijn. Ik heb tot nu toe de spelling uit de jaren zeventig gebruikt, maar Dean Ford & The Gaylords wordt in 1966 The Marmalade. Ik moet bekennen dat ik 'Falling Apart At The Seams' zo aankondig op de radio, het 'de'-woordje gaat gewoon automatisch bij het woord Marmalade.

Buiten de drummer om kunnen de overige vier leden goed overweg met de microfoon en dat betekent dat de band kan excelleren in harmoniezang maar ook ieder een eigen nummer kan zingen. De klassieke Marmalade-bezetting bestaat uit Dean Ford (gitaar en harmonica), Graham Knight (basgitaar), Patrick Fairly (zessnarige bas en slaggitaar), William Junior Campbell (gitaar, toetsen) en Alan Whitehead (drums). De laatste vervangt overigens Raymond Duffy die er al mee nokt na een paar maanden. Deze line-up is verantwoordelijk voor de hits op CBS en de klassieke singles op het Decca-label. 'I See The Rain' is de debuutsingle van de nieuwe band in 1967. Aan het einde van het jaar worden verschillende muzikanten gevraagd naar een eindejaarslijst en Jimi Hendrix prijst de single aan als de beste opname van het jaar. Qua gitaarspel leunt het zwaar tegen Hendrix' eigen stijl, maar deze moet het stellen zonder capabele harmoniezangers. 'I See The Rain' is door de band zélf geschreven en het is vrij bijzonder dat dit als a-kant wordt uitgebracht. In de daaropvolgende jaren blijven de a-kanten van de singles in het Love Affair-  en Tremeloes-idioom en mag de band haar ruige kant tentoonstellen op de keerzijde en de elpees.

Wie voor de aardigheid 'Lovin' Things' omdraait, vindt daar een uitstekende cover van 'Hey Joe'. Het is al een paar jaar een ritueel in de muziek. Als The Beatles met een nieuwe elpee komt, neemt iedere zichzelf respecterende band een cover op van een nummer. In de hoop dat The Beatles het zelf niet als single uitbrengen zodat er goedkoop kan worden gescoord. 'Ob-La-Di, Ob-La-Da' is natuurlijk geknipt voor een single en toch niet de eerste keus van The Beatles. Er verschijnen zoveel coverversies in eind 1968 dat Apple besluit The Beatles' uitvoering ook maar uit te brengen. Het is voor The Marmalade echter de laatste grote hit voor CBS. De band is de laatste jaren een marionet geweest van de platenmaatschappij en ze willen volledige artistieke vrijheid.

Decca weet hen dit te bieden in november 1969. De band heeft de volledige regie: Ze schrijven en produceren alles zelf en zijn niet gebonden aan een geoorloofde studiotijd. In de eerste sessie voor Decca komt 'Reflections Of My Life' op de band. Het zal wereldwijd de grootste hit worden van de groep. Het klad komt erin als Junior Campbell, schrijver van veel origineel Marmalade-werk, in maart 1971 uit de band stapt om zijn opleiding af te maken en een solo-carrière te starten. Drummer Whitehead, Fairley en Knight verlaten de band in respectievelijk de jaren 1971 tot en met 1973. Het contract bij Decca zit erop en zo keert de band terug naar EMI. De naam wordt dan ook ingekort tot Marmalade. De 'nieuwe' Marmalade weigert om het oude materiaal te spelen en zo raakt het langzaam uit de gratie. In 1975 besluit Knight met Whitehead 'Vintage Marmalade' op te richten met zanger Sandy Newman. De oude manager van The Marmalade is hier ook bij betrokken. Intussen is er nog de originele Marmalade met Dean Ford. Als de laatste besluit de groep op een pauze te zetten, mag 'Vintage Marmalade' opeens als Marmalade de studio in. 'Falling Apart At The Seams' is daarvan het resultaat. In 1978 zet deze Marmalade het origineel van 'Talking In Your Sleep' op de plaat, het nummer dat een gigantische hit zal worden voor Crystal Gayle.

De band bestaat anno 2023 nog altijd hoewel er geen origineel lid meer bij zit. Sandy Newman is de veteraan (sinds 1975) en Alan Holmes een goede tweede (sinds 1980). Van de klassieke bezetting is Dean Ford ons in 2018 ontvallen en Patrick Fairley in 2020. Alleen 'Falling Apart At The Seams' is een hit geweest. Het piekt op 9 in Engeland en staat enige tijd in de vaderlandse Tipparade. Het meest recente album is 'The Full Spread' uit 2019.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten