Een leven met Shane

'Heel wat fans - zelfs van ver buiten de landsgrenzen - zakten gisteravond af voor het allerlaatste concert op de Lokerse Feesten. Voor het eerst in meer dan tien jaar speelden The Pogues nog eens met hun legendarische frontman Shane MacGowan in ons land.'. Aldus de inleiding van de recensie welke op maandag 13 augustus 2007 is gepubliceerd in Nieuwsblad.be.

The Pogues bleken zoals verwacht de ideale afsluiter te zijn voor deze 33ste editie van het succesvolle Lokerse stadsfestival. Voor een laatste keer konden alle drank- en dansregisters nog eens opengetrokken worden. Voor een laatste keer ook, hadden de veiligheidsmensen hun handen vol met de crowdsurfers die zich op de tonen van Boys From County Hell of Dirty Old Town op de mensenzee lieten drijven. De aanstekelijke punk-folk die de Iers/Engelse band afleverde, leende zich dan ook uitstekend voor deze uitbundige taferelen. Het massale welkomstapplaus aan het adres van Shane MacGowan dat het publiek bij aanvang over de Grote Kaai liet galmen, vond met een explosieve versie van Streams Of Whiskey de gepaste weerklank. Een schijnbaar aangeschoten MacGowan groette dankbaar zijn aanhang met drank en sigaret in de hand, en verdween van tijd tot tijd achter de coulissen om een van zijn muzikanten een song te laten zingen. Waarschijnlijk om zijn glas bij te vullen, gokken we dan. Heel even ook scheen om half een ’s nachts de zon op de Grote Kaai tijdens Sunny Side Of The Streets en vielen de meest fervente muziekliefhebbers elkaar in de armen als Body Of An American door de luidsprekers knalde.’Let’s go Pogues’, scandeerde iedereen het collectief goede moed toe. Het hielp klaarblijkelijk, de band bracht tijdens de bisronde nog eens vier nummers en eindigde het tiendaagse festival met de wereldhit Fiesta. Cheers mate!

Hoeveel Nederlanders op deze zondagavond in 2007 aanwezig zijn geweest in Lokeren? Ik weet nog wel dat dat de camping op vrijdagavond is afgeladen met 'Ollanders als The Prodigy optreedt op de Lokerse Feesten. Ik kijk nu weer even naar het programma van die week en zie opeens Prince Buster staan. Ook die had ik kunnen zien als ik had gewild. Maar nee, het wordt uiteindelijk de zondagavond met The Pogues als ultieme uitsmijter. Het is ook nog eens de avontuurlijke vakantie samen met W. Het gaat deze avond eerst nog wel redelijk. Later op de avond wil W. té lang blijven hangen in een kroeg en ik meen nog iets vettigs te moeten eten. Als we bijna bij de camping zijn, is W. té moe om te fietsen en wil lopen, maar... dat kan ik me niet permitteren. Ik moet snel naar de camping fietsen en ben nét op tijd op het toilet om de vette hap kwijt te raken.

W. kon overigens ook niet waarderen dat Shane nogal aangeschoten was. Zelf heb ik daar in 2007 iets minder moeite mee. Het hóórt erbij! Totdat ik zelf vier jaar later een niet nader te noemen zangeres haar eigen liedjes hoor verkrachten door toedoen van teveel alcohol. Shane komt na een paar nummers weer terug op het podium en wil naar de microfoon grijpen, maar... zijn hand komt niet eens in de buurt van de microfoon. Ruim zestien jaar later reken ik The Pogues nog altijd tot één van de absolute hoogtepunten qua concerten die ik heb gezien in mijn leven. Op Youtube staan zelfs twee korte impressies van het concert en bovenstaande foto is eveneens tijdens het concert genomen. En ik was erbij!