Singles round-up: oktober 6

De afgelopen maanden heb ik geregeld de 'Singles round-up' gedaan met soms wel twintig platen. Voor de Gele Bakken is dat wel te doen. Ik ben gisteren bijna anderhalf uur bezig geweest met negen singles voor de Blauwe Bak en heb besloten om het weer in stukjes te hakken. De resterende twintig singles ga ik in drie afleveringen presenteren. Hierdoor vallen de 'extra' platen mooi in twee verschillende afleveringen. Is dit dan alles? Nee, er komt nóg meer. Ik verwacht maar liefst twee zendingen van Juno's met nieuw materiaal en heb inmiddels al een paar 'pre-orders' binnen. En er zijn nog twee singles die ik dinsdag in Tuk heb gekocht die ik nog moet beluisteren en behandelen. De ene wordt op Discogs beschreven als disco/funk en dat moet ik zeker even checken, ook omdat de kringloop meerdere exemplaren van de single heeft liggen. Nu ga ik jullie voorstellen aan de volgende zeven singles uit de zending van Mark. Ofwel... zes 'nieuwe' singles en eentje met een afwijkende b-kant die ik nog niet heb beluisterd. De koffie is ingeschonken en de apparatuur kan aan.

* Cortez Greer & The Lifters- Beautiful Things For You (US, Lifter, 1975)
Meer dan ooit tevoren biedt Mark iedere dag een plaat aan van tenminste twintig pond. Dat is niet altijd meer, zoals eerder, een plaat die in topconditie boven de honderd pond zou zitten, maar is 'afgeprijsd' vanwege een klein onopvallend defect. Deze van Cortez Greer maar ook The La Vettes zijn een stukje duurder dan de gebruikelijke 'Five A Day' en de winnaar komen we tegen in de laatste aflevering van deze partij. De duurdere platen heb ik vaak al wel helemaal gedraaid op Youtube maar deze ben ik vaak 'vergeten'. Bij het intro van Cortez Greer weet ik het weer helemaal en verlang al stiekem naar het refrein en.... daar is die dan. Zo'n heerlijke 'feelgood'-plaat met een goede dosis 'lo-fi' (vooral in de synthesizer). De b-kant heet 'Yolonda' en dit is 'lo-fi' funk maar mist de charme van 'Beautiful Things'.

* L.C. Grier- Gone, Is The Laughter Of You (US, Sunshine, 1972)
De komma na 'Gone' is zoals het is vermeld op het label. Een dramatisch intro dat ook weer terug keert in het refrein en de arrangeur heeft duidelijk geluisterd naar de Norman Whitfield-producties. Maar dan met een kleine twist, want we hebben het over een plaat uit Philadelphia. De violen zijn mierzoet en maken het verdriet alleen maar intenser. Tegen het einde komt L.C. helemaal los. Hoewel hij niet helemaal voldoet aan de beschrijving kan ik iets van een 'builder' vinden in dit nummer. Ik heb de neiging om hem een tweede keer op te zetten maar wil vanavond niet een anderhalf uur typen. De b-kant is instrumentaal.

* Thelma Houston- No One's Gonna Be A Fool Forever (UK, Mowest, 1972)
Thelma Houston en Engelse persing. Meer hoef ik niet te weten om de plaat te reserveren. Ik neem aan dat Mark het kaf van het koren weet te scheiden want niet iedere Thelma Houston-plaat is een winnaar. Blues & Soul Magazine noemt haar in 1973 zelfs de Petula Clark van Motown. Gelukkig zijn ze wel enthousiast over de gekochte single. De coupletten redden de plaat want het refrein klinkt inderdaad als Petula. Het is geen tweede 'I Want To Go Back There Again' maar veel soulvoller dan 'Save The Country'. 'What If' op de b-kant is een ballade waar ik geen tijd voor heb. Het blijft een riskante aangelegenheid om met een summiere beschrijving meteen een plaat te kopen maar in dit geval is het de moeite waard geweest. 'No One's Gonna Be A Fool Forever' gaat de komende tijd wel groeien bij mij.

* Patti LaBelle & The Bluebelles- He's My Man (US, Atlantic, 1968)
In het intro dreigt het gospel te worden maar als Patti de man van haar leven uit de doeken doet, blijkt het geen timmermanszoon of een oppermacht te zijn. Toch neig ik meer naar 'Wonderful' waar The Bluebelles meer klinkt als een groep, waar 'He's My Man' een beetje 'question-answer' is tussen Patti en haar vriendinnen. Ja, 'Wonderful' gaat de kant worden voor mij, ook al is het een 'side-dish' voor mij.

* The La Vettes- No Matter What You Do To Me (US, Philips, 1965)
Mark heeft gewaarschuwd voor 'a little crackle' en de plaat is dan ook een fors stuk goedkoper geworden. De 'crackle' hoor je alleen in het intro en dat heeft ook met de stevige opname te maken. The La Vettes klinkt als The Shirelles in de Motown-studio. Duidelijk geïnspireerd door The Supremes maar dan zonder een opvallende leadzangeres als Diana Ross. 'Practice What You Been Preachin' is de officiële a-kant en dat is bijna Martha Reeves & The Vandellas. Ook een zeer goede kant overigens!

* Little Charles & The Sidewinders- Shanty Town (US, Botanic, 1968)
Dit is de b-kant van 'Please Open Up The Door' welke ik al heb in de verzameling. De mijne is echter de Red Sands-uitgave van 1970. Hij is voor het eerst in 1968 uitgebracht op dit Botanic-label en heeft een andere b-kant. Mijn grote held Swamp Dogg is al betrokken bij de a-kant maar is afwezig op de keerzijde van de Red Sands. Op deze eerste persing op Botanic staat 'Shanty Town' dat Jerry Williams samen met ene C. Carter heeft geschreven. Dat is overigens niet Clarence Carter. In het intro is de hand van Swamp Dogg al aanwezig en Little Charles mag naar hartenlust schreeuwen en dat kan hij erg goed. Een fraaie aanwinst voor in de Swamp Dogg-verzameling!

* The Lords- Since I Fell For You (US, Mikim, 1971)
De eerste plaat op het Mikim-label dat maar een paar maanden zal bestaan. Het is de platenmaatschappij van William 'Mickey' Stevenson en diens' vrouw Kim Weston. Hij volgt Kim in 1967 als deze Motown de rug toekeert na het uitblijven van extra royalties naar aanleiding van haar hit met Marvin Gaye. Opvallend is dat de credits op het label doen denken aan Stax en Volt maar dat het label onafhankelijk is en blijft. Na deze single van The Lords verschijnen twee singles van Kim Weston en in 1972 is het bedrijf alweer kopje onder. 'Since I Fell For You' is heerlijke 'sweet soul' in een prachtige productie van Mickey Stevenson. Dit is een promo met de mono-kant aan de andere zijde, de single zal nog wel verschijnen met een b-kant.