De vrije dagen zijn even omgeruild. Ik word vanmiddag veel te laat wakker en na overleg met mijn voorvrouw kan ik morgen aan de slag. Halverwege de middag kijk ik bij de groene brievenbus en zie dan tot mijn grote tevredenheid dat het pakket van Mark reeds is gearriveerd. Dat zou ook een single moeten hebben welke ik in juli van een andere dealer heb gekocht en naar Mark's adres heb laten sturen. Echter is deze nooit gearriveerd. Ik ben in overleg met de bewuste handelaar om te zien hoe we het kunnen oplossen want de schade is ruim twintig pond. Hij verstuurt ze gratis binnen Engeland (en scheelt mij weer customs), alleen betekent dit dat hij ze zonder track & trace op de post doet. Het kan in Engeland dan nog voorkomen dat een plaat zoek raakt. Mark heeft 29 singles in een pakket gestopt. Ik heb vanmiddag de foto's al gemaakt en daarbij doe ik driemaal negen en twee los op de foto. Ik ga de 'Singles round-up' dan ook in drie afleveringen van negen singles doen. De 'extra' twee doe ik tussendoor want beide heb ik eigenlijk al in de verzameling. Eentje is de Engelse persing en de andere heeft een afwijkende b-kant die erg mijn interesse heeft. Ik ga beginnen met de eerste negen.
* Bobby Adams- Heart Attack (US, Home-Town, 1970)
Het is opvallend aan dit pakket dat de singles keurig binnen de jaren zestig en zeventig blijven. De oudste is van 1961 en de nieuwste van 1979, ook al is eentje een heruitgave uit 2016. Ik noem de platen weer bij de kant waarvoor ik deze heb gereserveerd. In geval van Bobby Adams is dat een b-kant. 'Heart Attack' heeft een wah wah-gitaar en is verder een heerlijke 'stormer' met een zeer prettig in het gehoor liggende Bobby en vlammende blazers. De a-kant heet 'Mr. Preacher Man' en jaagt al net zo hard. We trappen meteen af met een 'double-sider'.
* The Apollas- Mr. Creator (Canada, Soul Tribe, 1967, re: 2016)
De volgende in de rij is een heuse Northern Soul-stamper, maar wel een van de leukere soorten. Een meidengroepje met een Motown-geluid, maar het nummer is dan ook van de hand van Ashford & Simpson. Moet ik het nog hebben over de b-kant? Maar natuurlijk! Het is 'Afternoon Of The Rhino' van Mike Post Coalition. Een nummer waarvan ik nooit heb begrepen waarom het zó groot is geworden in de Wigan Casino. Het is een soort van 'Classical Gas' en in dat kader is het binnen de kaders van de pop nog wel te pruimen. Het heeft echter helemaal niets met soul van doen.
* Chuck Bernard- Can't Get You Off My Mind (US, New Breed, 1968)
Eigenlijk zegt het label 'Mine' in plaats van 'Mind', maar ik laat me niet van de wijs brengen door het etiket. Van Chuck Bernard lijkt er een collectie te groeien. Oef, hij is niet helemaal recht en dat kan je horen. Toch is dit een vrij onmogelijke plaat om te vinden en schik me ermee. Het is lekkere rauwe Chicago-soul met een ietwat funky gitaar. Op de andere kant staat 'Anything For You' en dat is sfeervolle deep soul maar het vinyl is beduidend minder aan deze kant. En dat is erg jammer!
* Maxine Brown- Make Love To Me (US, Avco, 1971)
Van de totale aantallen singles die worden uitgebracht in 1971 haalt slechts 10 procent de radio en bereikt nog minder dan 10 procent de hitparade. Dat is de reden waarom heel veel kleine platenlabels binnen een plaat kopje onder gaan. De grote labels hebben dan nog de mogelijkheid om een 'advanced promo' uit te proberen. Bij genoeg vraag worden de persen aangezet voor de 'issue'. In geval van deze van Maxine Brown is het echter bij de promo gebleven. Geproduceerd en mede geschreven door Van McCoy en dat hoor ik al binnen een halve noot. Hoewel het qua compositie erg gedateerd klinkt, is de uitvoering en productie er eentje om van te smullen. Het heeft de mono-versie op de keerzijde.
* Solomon Burke- When She Touches Me (US, Atlantic, 1966)
* Solomon Burke- What Am I Living For (US, Bell, 1969)
Een tweetal van de dominee. Om te beginnen een klassieke opname op het Atlantic-label. Een Big City-productie met blazers en achtergrondzangeressen maar het blijft desondanks nog erg rhythm & blues. Het komt Solomon, zoals altijd, weer heerlijk uit de tenen. De andere kant heet 'Woman How Do You Make Me Love You Like I Do' en door een heel subtiel detail ligt deze kant me meteen al beter. Het is in dezelfde stijl als 'When She Touches Me' maar dan iets meer opgewekt. De ballade is prachtig maar ik draai hem in dit geval om voor de andere kant. 'What Am I Living For' is de b-kant van Burke's hitversie van 'Proud Mary'. Zijn liefje Tamiko Jones is ook in de studio en het klinkt alsof Solomon dit rechtstreeks naar haar zingt. Hij heeft zelden een zwoelere stem opgezet tijdens plaatopnames. Burke's uitvoering van 'Proud Mary' blijft legendarisch, maar het gaat voor de b-kant in de Blauwe Bak.
* Dee & Lola- Love Love Love (US, Josie, 1966, bootleg?)
Ja, ik vermoed dat dit een bootleg is. Styreen, witte labels met een zeer sober design en een dj-promo die nogal afwijkt van de andere promo. Het komt uit dezelfde koker als 'The Bigger They Are' van The Fabulettes en 'Stronger Than Her Love' van The Flirtations. Deze plaatjes worden vervolgens in de Northern Soul-clubs verkocht aan de dansers om hun routine thuis te oefenen. Deze bootlegs hebben echter een lekker stevig geluid en dat geldt ook voor deze. Het is niet het meest verheffende dat ooit is uitgebracht en populair is geworden in de Northern Soul maar best leuk voor een keertje of tien. 'The Starting Line' is meer rhythm & blues en deze kant geniet dan ook mijn voorkeur.
* Mill Edwards- I Found Myself (US, Cutlass, 1972)
'Wait for the chorus to kick in', zou de inleiding van een advertentie kunnen zijn. Het begint namelijk een beetje midtempo maar bij het refrein vallen de drums in en wordt het een vierkwartsmaat wat het nummer beter past. Dan kan Mill ook ietsje 'deeper' gaan met zijn zang en dat levert zeer prettige muziek op. De flip heet 'Don't Forget About Me' maar dat is té bluesy. Toch maar vergeten dan?
* Aretha Franklin- Operation Heartbreak (US, Columbia, 1961)
Een erg jonge koningin. Het is pas haar vierde of vijfde single op het Columbia-label en dit is verstopt op de b-kant. Naar het schijnt is dit wel de favoriete kant in San Francisco maar verder is deze kant een beetje onderbelicht gebleven. Een zeer classy ballade met Erma duidelijk op de achtergrond en Aretha weet de hoge uithalen binnen de perken te houden. De eigenlijke a-kant is 'Rock-A-Bye Your Baby With A Dixie Melody' en dat is pure pop op een rhythm & blues-ondergrond.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten