Dit is het bericht waar ik heel stiekem al maanden naar uit kijk en wellicht de voornaamste reden om 'Honderd achteruit' door te zetten. Ik geloof dat ik in het eerste jaar Soul-xotica onder de titel 'Hooggeëerd publiek' eens heb geschreven over Audience. Dat zal ongetwijfeld een kattenbel zijn geweest want het is nog de goede oude tijd van de Nokia N95. 'Belladonna Moonshine' is dan één van de 'Telefoontoppers'. Gezien de lengte van dat bericht (ik heb het niet opgezocht) denk ik dat ik daarbij niet de diepte ben in gegaan of zelfs de groep heb geïntroduceerd. We gaan het vanavond eens hebben over progressieve rock. Wel grappig dat ik vanmiddag een stukje heb gelezen over Thijs Van Leer welke zegt dat hij Focus niet bepaald progressief heeft gevonden. Progressief is 'in the eye of the beholder', zullen we maar zeggen. Ik hoor ook wel eens van een nieuwe progrockband welke dan vervolgens precies de muziek uit 1969/70 nabootst. Niets progressiefs aan... Op nummer 51 in de Gele Bak Top 100 van 2022 vinden we 'You're Not Smiling' van Audience uit 1971. Ik geloof dat de mijne in de Zuid Afrikaanse persing is, maar dat is feitelijk een Engelse export. Voor het bericht kies ik dan toch voor het Nederlandse hoesje met een afbeelding van de boosdoeners vanavond.
Het moet ergens omstreeks 2006 of 2007 zijn geweest dat ik in een kringloopwinkel de elpee 'Look Out' vind. Een elpee samengesteld door de dj's van Hilversum 3. Joe Blow van de VPRO maakt dan een programma op zaterdagavond met lange albumtracks en hij kiest uit de Phonogram-catalogus 'You're Not Smiling' van Audience. Het is de albumversie die op 'Look Out' uit komt, terwijl Philips dan net een single uit heeft van het nummer. Het lijkt een zekere gewoonte te zijn bij het Charisma-label om singles apart te mixen en iets meer commercieel te maken. Het is bijvoorbeeld ook gebeurd bij 'Lady Eleanor' van Lindisfarne. De rest van 'Look Out' is voornamelijk kleinkunst en schlager en dus is Audience meteen een favoriet. In 2008 vraag ik via een forum naar 'Belladonna Moonshine' en dat zal een residentie krijgen op mijn telefoon. Een paar maanden geleden heb ik 'Indian Summer' als Nederlandse single in de wacht gesleept en dan kondig ik al aan om 'binnenkort méér te schrijven' over Audience. Deze dag is nu aangebroken!
Het verhaal begint in de jaren zestig met de band Lloyd Alexander Real Estate. Howard Werth, Keith Gemmell en Trevor Williams maken alle drie deel uit van deze soulband welke een geduchte live-reputatie heeft. De band maakt één single voor het President-label in 1967 en de plaat krijgt ook een Duitse release. De originele titels op de single ademen een soort van mod-soul. Tony Connor heeft al eens auditie gedaan voor Lloyd Alexander Real Estate maar is afgewezen. Ex-Lloyd Alexander Real Estate-drummer John Richardson zal daarop The Rubettes oprichten. Als de groep even later tot een halt komt, herinneren de heren Werth, Williams en Gemmell die leuke drummer die ze de deur hadden gewezen. Connor wordt in 1969 dus de drummer van Audience. De groep gaat meteen professioneel te werk. Binnen een paar weken na de eerste repetitie heeft het een contract bij een management, een residentie in een jazzclub en een contract met Polydor voor een elpee. Het titelloze debuut verschijnt in 1969 bij Polydor. De basis van het album wordt gevormd door akoestische gitaren waarbij de saxofoon Gemmell wordt vervormd zodat het klinkt als een elektrische gitaar. Toch is de band zelf niet tevreden met album en de promotie van Polydor. Het wijkt uit naar Zwitserland om 'onvindbaar' te zijn voor Polydor en werkt intussen aan nieuw materiaal.
Begin 1970 is Audience verlost van het contract met Polydor en treedt het op als voorprogramma van Led Zeppelin. Tony Stratton Smith bevindt zich in het publiek en hij is net aan de slag met zijn Charisma-label. Audience wordt progressief genoeg bevonden voor het label en tekent voor drie albums. 'Friends Friends Friends' bevat 'Belladonna Moonshine' dat een paar weken in onze Tipparade zal doorbrengen. 'Indian Summer' zal in Amerika een bescheiden hit worden maar verder zal de groep 'underground' blijven. 'You're Not Smiling' is eveneens té progressief voor de hitparade. Het concept is nooit echt veranderd, de saxofoon blijft de gitaarpartijen vertolken. Eind 1971 vertoont Audience de eerste scheuren. Ze zijn bijna drie jaar vrijwel continu in de studio of op tournee en de eerste wrijvingen steken de kop op. Gemmell verlaat de band in januari 1972. Rolling Stones-blazers Jim Price en Bobby Keys spelen mee op het derde album van Audience voor Charisma, 'Lunch' en na de release gaat de band weer op tournee en nu met saxofonis Pat Charles Neuberg en toetsenist Nick Judd. Williams heeft het in september 1972 ook wel gezien en Judd krijgt kort daarop het aanbod om toe te treden tot Juicy Lucy. Dan ligt Audience flink op zijn gat.
De muzikanten gaan echter allesbehalve met pensioen. Keith Gemmell heeft de overstap gemaakt naar Stackridge. Judd zal een heel parcours afleggen om uiteindelijk te eindigen in Madness-spin off. Howard Werth wordt op de hielen gezeten door de leden van The Doors die hem als vervanger voor Jim Morrison willen hebben. The Doors met Werth zal nimmer een feit worden hoewel hij nog wel talrijke samenwerkingen heeft met Ray Manzarek en nog zal meedoen op een Captain Beefheart-album. Trevor Williams vindt onderdak bij een latere incarnatie van The Nashville Teens. Tony Connor speelt een tijdje bij Jackson Heights, een afsplitsing van The Nice. Daarna zal hij de rest van zijn leven de drummer worden voor Hot Chocolate.
Werth, Gemmell en Williams gaan in 2004 weer de hort op met Audience. De drummer is John Fisher. De laatste overlijdt in 2008 aan de gevolgen van kanker en Audience gaat nog even verder met een andere drummer. Dan heeft de kanker het gemunt op Gemmell welke in 2013 té ziek is om nog op het podium te staan. Dat is het einde van Audience en Gemmell overlijdt op 24 juli 2016.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten