In 2010 heb ik samen met een zeer aardige psychologe een psychologisch zelfonderzoek gedaan. Een onderzoek dat zó diep gaat dat ik van schrik even door een 'crossdress'-fase ga. Het is enerzijds erg confronterend maar tegelijk ook erg leerzaam. Sinds dat zelfonderzoek heb ik geleerd bepaalde dingen te accepteren zoals ze zijn. Zover ben ik in 1998 nog niet. Ik heb al ruim een week nagedacht over dit verhaal en denk dat ik van een behoorlijke afstand en met vijfentwintig jaar méér levenservaring wel een verklaring kan geven voor de zaken in 1998. Ik draai eind 1998 een flinke depressie in. Hoewel ik zelf zal denken dat ik er uit ben, zal deze duren tot de dag voor mijn 24e verjaardag en dus ruim een half jaar. Ik weet dan weer even waar ik sta, maar verander niets aan mijn emoties waardoor ik vroeg of laat weer klem kom te zitten. Qua verhaal verlaat ik nu het comfort van de 21e eeuw en keer terug naar september of oktober 1998. De ogen van 2023 verklaren alleen wat er toen blijkbaar is gebeurd, hoewel ik daar in 1998 geen weet van heb.
In de volgende aflevering van 'Het zilveren goud' gaat een bezoekje aan Ashton voorbij komen. Het is al laat op een zaterdagmiddag als ik plotsklaps zin heb om naar Ashton te gaan. Ik stap op de trein. Als ik aankom in het centrum zijn de eerste winkels al aan het opruimen. Ik kaap een paar singles bij een 'charity shop' en ga door naar W.H. Smith's. Dat is dé grote cd-winkel van Ashton-under-Lyne. Ik kijk in een bak met cassettebandjes voor afbraakprijzen. Ik schaf drie tapes aan. De eerste van Sophie Zelmani, 'Band Of Gypsys' van Jimi Hendrix en 'Trespass' van Genesis. Hendrix kan me niet echt bekoren en ik geloof dat ik hem een jaar later aan een kameraad heb gegeven. Sophie Zelmani zal ik Nieuwjaarsdag 1999 uitlenen aan John Wright. Ik neem het hem niet eens kwalijk dat ik hem nooit meer heb gehad. In oktober 1999 schaf ik de cd aan in Utrecht. Genesis heb ik in 1993 al op elpee gekocht in Sneek en met name het nummer 'White Mountain' is een favoriet van mij in de midden jaren negentig. Ik vermoed dat Sophie en Genesis een groot aandeel hebben in de tijden die gaan volgen.
Het is een maandagmorgen als ik met een blik verf en verfroller mijn toekomstige kamer binnenstap. 'Crushed strawberry', ofwel... geplette aardbeien. Als ik op een aardbei stamp, zie ik alleen maar rood en geen zuurstokroze. De andere smaak is 'Alpine mist' en dat is mintgroen. Het zijn de kleuren die ik heb uitgezocht voor mijn kamer. Pasteltinten met een knipoog naar de jaren vijftig en dus naar het verleden waarvan ik dan nog wens dat ik het had meegemaakt. Ik begin monter met het decoreren van de witte wanden en toch heb ik me al iets anders gevoeld sinds dat ik uit bed ben gestapt. Ik denk dat het een liedje op de radio is geweest maar kan me niet herinneren welke plaat het is. Dat is opvallend want dit soort van details weet ik jaren later nog altijd te herinneren. Ik denk zelf dat het liedje misschien het laatste beetje heeft los gemaakt en dat de rest van de verantwoordelijkheid bij Sophie Zelmani en Genesis ligt. Met name de laatste heb ik in dat weekend meerdere malen gedraaid. Zware kost, dat wel! Genesis ademt 'thuis' in Jutrijp, Sophie Zelmani herinnert me hardhandig aan het feit dat ik in 1996 op de redactie werk van de Sneeker. Er is met name in de eerste maanden van 1998 heel veel gebeurd. Ik kan dan al erg goed relativeren. 'Wie goed doet' en vervolgens niet meer stilstaan of achterom kijken. Ook zeker niet huilen. Gewoon door beuken!
Heb ik al gemerkt dat er iets speelt? Nou, ik heb het proberen te verbergen, maar ik ben van half mei 1998 tot en met de start van de vakantie in juli 1998 niet onder de douche geweest. Ik heb het weten te redden met natte washandjes en deodorant. Het is een kwestie van uitstellen en uitstellen, maar ook het gegeven dat ik deze 'luxe' niet kan accepteren. Tijdens de vakantie 'ont-crust' ik weer een beetje. Het gezelschap van John beurt me weer iets op nadat ik terug ben gekomen in Mossley. Nu is de herfst in aantocht en gaat het me evengoed toch nog opbreken? Feit is dat ik de roller uit mijn hand laat vallen en op mijn knieën in tranen uitbarst. Het trekt de aandacht van Bob, onze coördinator, en hij stuurt me naar mijn kamer. Daar slaap ik voornamelijk of zit met de koptelefoon op te luisteren naar Genesis. Ik sla maaltijden over en laat mijn hoofd nauwelijks buiten de deur zien. Het zal misschien een week later zijn op een maandagmorgen. Hoewel ik niet aan het werk hoef, hebben Bob en Carol me bijna letterlijk aan de (nog niet zo lange) haren van mijn kamer gesleept. Ik zit op de bank in de hal naast Sadie. Opeens springt ze van de bank en gaat voor de deur staan. Ze draait haar kop om en ik kan haar ogen lezen: 'Kom Gerrit, ik wil je iets laten zien'. Ik sta op en open de deur. De zon verblindt mijn ogen en ik voel de warmte op mijn huid. Sadie is al aan de overkant van de weg en kijkt om. 'Mooi hè?'. Die middag ga ik een heel eind wandelen met Sadie totdat ze erbij gaat zitten en we weer terug moeten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten