Het is een vreemde dag vandaag. Het is precies een jaar geleden dat mijn moeder is overleden. Zoals ik een paar weken geleden al concludeerde met mijn zus lijkt kerst jaren geleden en het overlijden van moeder nog maar twee weken. Ook vandaag heb ik me verbaasd over hoeveel kleine details ik nog over deze dagen weet te bedenken. Ik kan precies herinneren welke muziek ik heb gedraaid op mijn mp3-speler, welke snack ik de 's middags op het station van Meppel heb genoten en meer van dat soort dingen. Alsof het vorige week is geweest. Hoewel moeder de hele dag bij me is geweest, heb ik vanavond niet echt de behoefte om erover te schrijven. Intussen word ik sinds een paar dagen aangestaard door vijf singles die zijn binnengekomen en moet ik de ene platenspeler nog even proberen vóór de uitzending van morgen. Er is zondag iets mis gegaan waardoor de ene naald misschien rijp is voor de recycling en dat ga ik straks even proberen. Ik heb echter nog een compleet element liggen dus er is geen man overboord. Een vijftal hagelnieuwe releases van bekende adressen: Twee op Stream, eentje op Cannonball en twee op Izipho Soul. Deze gaan de eerste 'Singles round-up' vormen van deze nieuwe maand.
* The Creators- I Can't Believe It's True (UK, Stream, 1977, re: 2023)
Ik weet niet of ik de plaat in juni of juli bij de 'Eindstreep' heb genoemd, maar er is eigenlijk nóg een release van Cannonball die ik had verwacht. Het zou om een single gaan van The Nu'rons. Deze hebben ze helaas moeten cancellen omdat de heren het niet eens kunnen worden over de licentie. Het heeft eventueel wel weer geresulteerd in de plaat van Carolynn Porter uit de vorige 'Singles round-up'. Cannonball en Stream is dit jaar niet erg gelukkig met de platenperserij want ook deze releases hebben maanden op zich laten wachten. The Creators laat er geen gras over groeien. Er is vrijwel geen intro en het knalt meteen los. Het is lekkere funky soul met zeer enthousiaste zangers. Het origineel is op het Coconut-label en Popsike leert ons dat de plaat flink in prijs is gestegen in de laatste tien jaar. In 2012 is een exemplaar verkocht voor 27 dollar en in 2020 eentje voor 405 dollar met maar liefst 27 biedingen. De plaat is dus zeer in trek en dat is te horen. Op de b-kant staat de mono-versie.
* Ches Haynes & The Outfit- Please Don't Go (UK, Stream, 1974, re: 2023)
Dit is duidelijk een plaatje uit de koffer van Alberto. Hij deelt de Youtube-video een jaar geleden en ik heb meteen mijn oren gespitst. Een plaatje op het Wirl-label uit Barbados. Met dezelfde Outfit als van de Carolyn Leacock-single zoals ik vermoed. Een van de meest funky platen van het eiland, maar weer opnieuw met zo'n soulvolle zanger waar Barbados patent op lijkt te hebben. Mede-eigenaar Yann is de afgelopen jaren op zoek gegaan naar Ches en heeft hem in Engeland getroffen. Een interview met hem staat op Youtube. Het schijnt dat de studio-eigenaar hem een rondleiding heeft gegeven en dan zegt: 'Okay, nu je weet waar alles staat. Ik ga naar het strand. Ik zie je later'. Ches en The Outfit weten erg goed hoe ze het willen hebben want het is zowaar een solide productie van het eiland. Origineel zit de plaat rond de 600 dollar en daarmee buiten mijn bereik als het komt tot de persingen van Barbados dus ik ben superblij met deze heruitgave. Nu nog die andere single van Ches Haynes welke onlangs voor 1000 dollar is verkocht. O ja, bij 'Please Don't Go' staat de instrumentale versie op de b-kant dus dat is weer een beetje jammer.
* Force- Holy Moses (UK, Cannonball, 1974, re: 2023)
Een heel interessant hoofdstuk uit de geschiedenis. Het nummer zou eigenlijk uitgebracht moeten worden onder de naam Life Force. Toch komt het niet van de grond en in 1974 wordt de single zonder medeweten van de leden uitgebracht als Force. Een jaar later krijgt het in Frankrijk een release als Saratoga Trunk. De laatste is het beste verkrijgbaar en moet dan om en nabij 600 euro kosten. Niet verder vertellen maar de Engelstalige versie is eigenlijk de b-kant van de Cannonball-release. De a-kant is een Spaanstalige versie en Cannonball heeft het de naam Force De La Vie gegeven. In beide gevallen is het prettige latin-rock met veel fluit en groovende baslijnen. De Spaanse kant is vooral een 'novelty', voor mij is het origineel de 'standout' van de twee. Ik zet hem nog maar een keer op!
* Heart-Soul & Inspiration- I'm Gonna Love You More (UK, Izipho Soul, 1974, re: 2023)
Jimmy Soul (niet die van 'If You Wanna Be Happy)', Vince Howard en Ron Carr brengen in 1974 een elpee uit met covers van Barry White-nummers. De openingstrack is 'I'm Gonna Love You More' waarop drummer Howard de leadzang vertolkt en op de elpee is dat goed voor tien minuten. Izipho heeft het in tweeën gehakt en de beide kanten zijn op 33 toeren. Daar ben ik doorgaans niet zo'n fan van maar vooruit maar... Ik moet zeggen dat ik niet echt sta te juichen maar wil de plaat gerust eens helemaal draaien om me te laten overtuigen. Ken doet zijn uiterste best om als Barry White te klinken en gastzangeres Martha Sims maakt het nóg spannender maar voor mij klinkt het meer als een budget-release dan het muzikale meesterwerk waar ik sommigen over hoor reppen. Snel de platenspeler weer op 45 zetten voor de laatste single van vanavond.
* Dwayne Scivally- Point Of No Return (UK, Izipho Soul, 2016, re: 2023)
Nauwelijks een paar maanden sinds 'Let Me So' is hier dan de tweede single van Dwayne op Izipho in 2023. De man verkoopt zijn elpees in recordtijd en dus is er wel vraag naar 'dj-friendly' 7"-singles met zijn repertoire. Hier twee tracks van zijn debuutalbum 'Stay Until The Morning' en net als 'Let Me So' is dit ook weer zeer prettige Modern Soul met de ijzersterke soulvolle stem van Scivally. Ik ben inmiddels 'fan' geworden! De b-kant bewaar ik voor een latere keer.
O ja, niks mis met de naald. Het maakt nog dezelfde geluiden als ervoor (waaraan je kunt horen dat deze minder 'stevig' is dan de Tonar) maar het heeft het ongelukje overleefd!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten