Afgelopen weekend heb ik de redactie nog eenmaal genoemd. Deze heb ik tegenwoordig niet nodig om, al dan niet, te publiceren. De ingehuurde planner heb ik op afroep en veelal in de laatste week van een maand. De enige andere actieve afdeling van Soul-xotica heb ik over het hoofd gezien en daar gaan binnenkort ook koppen rollen. Ik kan niet alles zélf doen: Post bezorgen, radio maken, blog schrijven en dan ook nog eens zelf platen kopen? Gisteren ben ik verschrikkelijk kwaad geworden op de inkoper. 'Ja maar, Gerrit. Er zitten platen tussen die je al jaren zoekt en door sommige hele goedkope platen zit de gemiddelde prijs op twee euro en dat is geen geld!'. Zucht... Ik zit deze hele week al in de 'Singles round-up' en nu heeft de afdeling inkoop besloten eens flink boodschappen te doen bij een dealer op Discogs. Vierendertig singles, dat is precies het aantal van deze vier afleveringen. Enfin, het pakket gaat vrijdag op de bus en ik ga wel even bekijken wanneer ik deze in berichten kan stoppen. Desnoods in augustus! Er resteren nu nog elf van Mark waarvan ik vandaag acht behandel. De overige drie stop ik een bericht bij meer recente releases. Ik ben weer klaar voor een volgende luistersessie.
* Papa's Results- Sister Sheila (US, Sal/Wa, 1975)
Het wordt een vrij eenvoudige aflevering want er zitten veel demo's en promo's tussen en enkele platen, zoals Papa's Results, met een instrumentale b-kant. Vraag me niet naar de datum maar ik kan me het moment dat ik deze heb gereserveerd nog goed herinneren. Ik vind het niet de meest belangwekkende plaat die ik heb gehoord, maar het label intrigeert me. De prijs is goed en dus wil ik de plaat wel hebben. Ik krijg daarnaast ook altijd kwantumkorting van Mark en dus mag ik een paar goedkope platen rekenen als kosteloze bijkomstigheden. Gearrangeerd door Dave Crawford en voor dit plaatje heeft hij zich laten beïnvloeden door het psychedelische geluid van The O'Jays. Het intro doet erg denken aan 'For The Love Of Money', voor de rest is het niets-aan-de-hand een funky danser. En het mag opvallend heten hoeveel rijmwoorden je kan vinden bij de naam Sheila. Nogmaals: Het is een erg prettig plaatje maar niet heel erg essentieel. Daarnaast hoef je, wat mij betreft, ook niet voortdurend te knallen en dan 'Sister Sheila' goed tussendoor.
* Cecil Parker- Really Really Love You (US, TEC, 1980)
Het TEC-label heeft meteen mijn interesse. Als ik nu nog eens kijk naar de a- en b-kant valt het me op: Het is net als bij Direct Current een lange en korte versie. Bij Direct Current is de albumversie erg uit het lood geslagen waardoor ik noodgedwongen de single-versie moet draaien. Ik sla nu de single-versie maar over en ga direct voor de lange uitvoering. Bij Direct Current heeft het ook enige tijd geduurd voordat het ging groeien en hetzelfde vermoed ik ook bij Cecil Parker. Het is Modern Soul met ingebouwde klasse en een zeer fraai uitgevoerde productie met oog voor detail en een refrein dat de rest van de dag in je hoofd blijft spoken. Ik wil nu de instrumentale 'breaks' al niet missen en ik denk dat deze het verschil van anderhalve minuut gaan maken. Een groeibriljantje.
* Wilson Pickett- Don't Fight It (UK, Atlantic, 1965)
Ik hoef alleen maar de naam van Wilson Pickett te lezen, 'original black UK Atlantic' en de vraagprijs om de plaat te reserveren. 'Don't Fight It' is precies wat je mag verwachten van Wilson Pickett, een echte stamper. Bovendien heeft het vinyl de tussenliggende 58 jaar erg goed overleefd en klinkt nog altijd erg stevig. Op de keerzijde staat 'It's All Over' en dat is meer een ballade. Het is de bedoeling dat Wilson hier 'deep' gaat maar bij als zoveel Atlantic-producties blijft het allemaal té keurig binnen de lijntjes. Hij klinkt als het iets wildere broertje van Otis Redding maar méér wordt het ook niet. 'Don't Fight It' is echter een feestje.
* Bettye Jean Plummer- I Remember You Well (US, Bell, 1973)
Een demo met de mono-versie op de andere zijde. Deze ga ik nu even proberen want ik heb het gevoel dat de stereo-kant een beetje stuk is gedraaid. In mono zit het tegen de 'distortion' aan, maar in ieder geval beter dan stereo. Ik heb Bettye Jean gereserveerd met het idee dat ik er wel aan wil wennen, maar dat gaat een paar maal kosten. Ik kan mijn vinger er moeilijk op leggen. Qua stem en zangarrangement is het erg verfijnd maar in het refrein gebeurt ter iets vreemd met het ritme waardoor ik steeds de tel kwijt ben en even naar reggae zit te luisteren. Het gaat wel wennen...
* Jackie Ross- Wasting Time (US, Chess, 1964)
Hoewel ik de meeste platen van Jackie Ross rond 2012 heb gekocht, is het altijd weer een feestje om deze te draaien. En er zijn ook nog titels die ontbreken. Nee bijvoorbeeld dit 'Wasting Time'. In 1964 één van de opvolgers van 'Selfish One' en een tijd waarin het nog goed gaat met Jackie bij het Chess-label. Het schuifelt lekker door, het orkest is aanwezig en Jackie heeft een paar heerlijke uithalen. Ofwel: Ik noem dit smullen! Qua hit is het geen 'Take Me For A Little While' maar haar stemkwaliteiten komen beter uit de verf in dit nummer. De andere zijde heet 'Haste Makes Waste' en... nu moet ik het even controleren. Ja, dit is dus de a-kant. Dit klinkt namelijk wel als een hit en een erg leuke. 'Wasting Time' is minder uitbundig en voor de soul net ietsje interessanter.
* Damon Shawn- I Gave You Too Much Love (US, Westbound, 1973)
Ik zit met open mond te luisteren. Het is alsof je naar een film zit te kijken waarvan je het plot niet hebt gelezen. Welke kant gaat hij straks op? Het is een 'builder' met prachtige zoete violen. 'Love Love Love' op de keerzijde heeft iets van een Motown-vibe en dan in de hoek van The Temptations, maar nee... het is het prachtige 'I Gave YoU Too Much Love' dat blijft bouwen en bouwen dat mijn meeste interesse heeft. Alleen dat verschrikkelijke styreen ook altijd...?
* Joe Simon- Standing In The Safety Zone (NL, Monument, 1969)
Mag ik even de groeten doen? Ja? Okay, ik wil de groeten doen aan Kid Piet. Ik ken hem niet maar heb wel zijn voormalige nummer 59 aangeschaft bij Mark. Piet heeft de plaat altijd vertroeteld want ondanks 'label decoration' klinkt het plaatje erg solide. Joe Simon zit ditmaal even in de hoek van de Stax, maar ja... Stax had geen Joe Simon in de stallen. Op de keerzijde staat 'Looking Back' en dat is een ballade en eigenlijk is Joe hier altijd op zijn paasbest. Het is echter helemaal een 'double-sider'. 'Looking Back' is zelfs de a-kant geweest, zie ik nu en uitgegeven in januari 1969. Net té laat voor komende zaterdag...
* P. Stampley & The Stars Of Jerusalem- I Know A Man (US, Whirl Hill, 198?)
Ome Greg is net weer een paar weken terug in Los Angeles. Hij doet ieder jaar een tournee van een maand door Engeland en eerder ook wel andere Europese landen. Dit jaar ziet hij alle hoeken van het Verenigd Koninkrijk en draait, volgens jarenlange traditie, op het Glastonbury-festival. Het is een week voor 'Glasto' als Greg zich ineens meldt op de pagina van Mark. Hij heeft even daarvoor twee exemplaren van deze P. Stampley aangeboden. Ik heb de eerste gereserveerd en... Greg neemt de tweede. We kunnen de plaat dus binnenkort ook eens horen in zijn Divine Chord Gospel Show? Leola Long zingt de lead op deze b-kant. Na een intro volgt een fijne jaren tachtig-groove en laat Leola zich volledig in de Heilige Geest vallen. P. Stampley zingt zelf de lead op de a-kant: 'My Soul Is Tired' en dat is een bluesje. Dat klinkt allemaal wel erg gezapig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten