Een leven met Sinéad

Buiten dat het vandaag eigenlijk de verjaardag van mijn moeder is, is het ook wel een bijzondere dag geweest. De Buienradar voorspelt pittige regen- en onweersbuien, maar tegen een uur of twaalf is het nog altijd droog en moest ik maar op de fiets stappen naar Steenwijk. Als ik bij Darp het bos binnen fiets, zie ik aan de overkant wel een dreigende lucht. Als ik het bos uit kom, schijnt de zon. Het wordt pas menens op de Kamp waardoor ik als een verzopen kat op de zaak kom. Toch is er geen reden tot paniek want het is niet koud en de kleren drogen aardig snel in de wind en de zon. Vanavond ontdek ik dan dat Sinéad O'Connor het leven heeft verlaten. Ik durf Facebook niet te openen want ik denk dat opeens iedereen 'fan' is van de zangeres en dat het 'Nothing Compares 2U' regent op sociale media. Ik hoef dus ook niet zo nodig haar hele bewogen leven door te spitten, dat laat ik over aan de kranten en de nieuwsbulletins. In 'Een leven met...' kijk ik liever naar de impact die een artiest(e) heeft gehad op mijn leven.

Héél lang geleden zendt de Tros uit op Hilversum 3 op zondag. De radio staat dan vrijwel nooit aan. Een hele enkele keer voor de Nationale Hitparade, hoewel ons gezin altijd méér Veronica en Top 40 is geweest. In de midden jaren tachtig vindt de verschuiving plaats en komt de KRO op de zondag. Om een uurtje of elf gaat de radio aan en hebben we nog net het laatste uurtje van Jeanne Kooymans en een studiogast. De verkiezing van de 'Speciale Aanbieding' mag aan tijdens de zondagse lunch en dan blijft de radio aan tot het avondeten. 's Avonds zit de familie voor Studio Sport en 'Keek Op De Week'. Het is eind 1987 als ik Sinéad voor het eerst hoor in de verkiezing van de Speciale Aanbieding, dé 'Alarmschijf' van de KRO. Ik denk dat 'Troy' het deze zondag ook is geworden. Een merkwaardige plaat waar ik als twaalfjarige niet zoveel mee kan. Ik had dolgraag lange verhalen willen aanknopen met mijn leraren op school over muziek, maar daar komt het nooit van. Onze leraar biologie en kennis der natuur, meneer Van Schie, laat doorschemeren dat zijn hart ligt bij Eric Clapton en andere bluesgitaristen. Strikwerda van godsdienst en maatschappijleer is enerzijds een grote fan van U2 maar hij laat een paar weken later weten dat hij helemaal 'into' Sinéad O'Connor is geraakt. Dat is dus ten tijde 'The Lion & The Cobra' en de hitsingle 'Troy'. Ik heb later overigens ook nog een docente gehad die helemaal mesjogge was van Marillion, ,maar dat is iets anders.

'Troy' is een aparte plaat in 1987. In de 'underground' zijn op dat moment vele zangers en zangeressen die weigeren om loepzuiver of in de maat te zingen, maar op de radio is het in 1987 uit den boze. Hier hebben we dan een zangeres met een nummer dat de vijf minuten voorbij gaat zonder het couplet-refrein-couplet-refrein-brug-refrein, maar met een lang uitgesponnen verhaal met op het laatst een hele kleine climax in de muziek. 'Ondoorgrondelijk', is het eerste waar ik vanavond aan moet denken als ik denk aan Sinéad O'Connor. De opvolger, 'Mandinka', laat in 1988 geen indruk bij me achter en dat nummer zal pas in de midden jaren negentig een soort van cultstatus krijgen voor mij als ik regelmatig in De Karre rondhang. Even lijkt ze een onverbiddelijke eendagsvlieg te worden, maar dan...

Dan is het koud in het nieuwe jaar van 1991 als Sinéad de volledige ruimte van de beeldbuis in beslag neemt en 'Nothing Compares 2U' zingt. Ik heb het nummer zélf nooit echt iets gevonden maar wacht bij de videoclip altijd geduldig op de traan. Ze komt regelmatig in opspraak met haar acties tegen haar katholieke opvoeding en zal uiteindelijk weer 'bekeren' tot haar oorspronkelijke geloof. Muzikaal boeit het me té weinig en dat blijft zo voor de rest van de vorige eeuw.

In 2001 koop ik op een fancy-fair in Sneek een partij cassettebandjes. De cassettes zijn met liefde en passie opgenomen door een muziekliefhebber en bevatten onder andere complete albums van Lou Reed, Velvet Underground en Nico. Omdat de cd's vaak 70 minuten zijn en de bandjes 90 minuten heeft deze persoon de bandjes gevuld met bonusmateriaal. Zo bevat een bandje met twee Nico-albums enkele tracks van 'I Do Not Want What I Haven't Got'. Met name 'Last Day Of Our Acquaintance' maakt in 2001 opeens indruk op mij en een jaar later kom ik de cd voor weinig tegen op een rommelmarkt. Heus! Ik heb het geprobeerd. Ik skip vaak 'Nothing Compares 2U' en laat de overige nummers op me in werken, maar het wil niet. Ik kom er niet doorheen. Intussen heb ik al wel 'Troy', 'Mandinka' en 'Three Babies' op single (en de laatste zelfs dubbel!) en kan ik in 2003 de verleiding niet weerstaan als ik 'Nothing Compares 2U' als 'new old stock' kan krijgen. De elpee moet ik ook ergens hebben.

Hoe zal ik Sinéad O'Connor herinneren? Welnu... als een zangeres die ik nooit helemaal heb 'begrepen'. 'Troy' vind ik nog altijd een feestje om te draaien evenals 'Mandinka', maar veel dieper en moeilijker moet het niet worden. Ik vind de opbouw in 'Last Day Of Our Acquaintance' erg mooi maar vergeleken bij 'Troy' en enkele andere nummers op 'I Do Not Want' is het bijna conventioneel.