Singles round-up: juli 9

Normaal gesproken besteed ik het bericht van dinsdag aan de Week Spot. Ik heb eerder al aangegeven dat ik nog eens goed moet gaan zitten voor de samenstelling van de Top 80 van de jaren 80 en.... deze is inmiddels bekend. Ik heb zelfs de Week Spot al uitgezocht! Toch moet dat bericht even wachten tot donderdag want ik wil eerst de 'Singles round-up' af maken. Ik heb een strak schema voor de rest van de maand. Morgen ga ik terug naar 26 juli 1998 in 'Het zilveren goud', donderdag de Week Spot en vrijdag en zaterdag de aftelling van 19 naar 2 in de Gele Bak Top 100. Zondag het bericht ter ere van de nummer 1 en maandag de 'Eindstreep'. Nu eerst de laatste platen uit de Discogs-partij van vorige week. Buiten een paar om waar ik niet heel veel van verwacht, kom ik ook nog een extra 'upgrade' tegen die ik gisteravond had moeten noemen. Daar begin ik vanavond dus maar mee.

* Simon & Garfunkel- Fakin' It (NL, CBS, 1967)
Ik heb de single, in principe, sinds 1997 in mijn bezit maar heb hem al lange tijd niet meer gezien. Omdat hij me de kop niet kost, neem ik hem mee. Misstaat die overigens in een aflevering over potentiële Blauwe Bak-singles? Nee, want de b-kant is 'You Don't Know Where Your Interest Lies'. Dana Valery neemt het nummer op in 1967 (met Paul Simon op de achtergrond) en dat plaatje is sinds de jaren zeventig een grote favoriet in de Engelse Northern Soul. Toch gaat deze single 'gewoon' in de Gele Bak.

* Barrino Brothers- I Shall Not Be Moved (UK, Invictus, 1971)
Holland-Dozier-Holland staat weer pontificaal op de labels, dus blijkbaar is de 'straf' van Motown net verlopen? De plaat klinkt alsof ze nooit zijn weg geweest want 'I Shall Not Be Moved' zou zomaar in 1966 op Motown kunnen zijn uitgebracht. Hetgeen ook meteen mijn bezwaar is met veel Invictus/Hot Wax-platen. Het is inmiddels geen 1966 meer en andere trends zijn ervoor in de plek gekomen. De b-kant heet 'When Love Was A Child' en dat bevalt me stukken beter. Minder Motown-esque en meer crossover sweet soul.

* Jimmy Castor- Hey Leroy, Your Mam's Callin' You (NL, Philips, 1967)
Het heeft een omslachtige beschrijving op Discogs. 'Generic sleeve' omdat de helft van de fotohoes zou ontbreken? Welnu, het mist een klein hoekje links bovenin en daarbij is een stukje afgebladderd. Wat mij betreft is die nog steeds in tact, hoewel het meer een titelhoes is. Op de single heet Leroy opeens Reloy, maar dat is een foutje van de drukker. Door de percussie is het enigszins funky, maar de piano is vooral jazzy. Een echte 'oddball' en best verrassend dat het ooit een release heeft gehad in ons land. Op de b-kant staat 'Ham Hocks Espanol' en dat is dan wel meer een funky instrumentaaltje. Een eigenwijze 'double-sider'  en zeker geschikt voor de Blauwe Bak.

* Tom Clay- What The World Needs Now Is Love/Abraham Martin And John (UK, Mowest, 1971)
Mijn eerste Amerikaanse exemplaar verzuipt in 2009 in de kiwisap en ook mijn tweede Amerikaanse styreen klinkt niet meer zoals het hoort. Nu dan de Engelse persing van deze ijzersterke plaat. Niet helemaal in nieuwstaat maar stukken beter dan Amerikaans styreen, maar dat hoeft uiteraard geen uitleg...

* Don Downing- Lonely Day, Lonely Nights (UK, People, 1973)
Het intro zwemt in een soep van 'phasing' maar als het nummer in valt, staat het ook als een huis. Vreemd als het mag klinken, maar ik heb deze plaat nog nooit eerder gehoord. Ik weet uiteraard wel van het bestaan af maar wellicht heeft de status van 'Amerikaanse hit' me op het verkeerde been gezet. De fijne productie komt ijzerster k uit de verf op deze Engelse persing. 'I'm So Proud Of You' op de b-kant is van hetzelfde niveau en dus kunnen we opnieuw spreken van een 'double-sider'.

* Hot Rod- Funky Shuffle (NL, Imperial, 1972)
Een ogenschijnlijke Nederlandse plaat op het Imperial-label met 'funky' in de titel. Weet je het zeker? Er is weinig funky aan maar vooral hoempa. Een bevriende Nederpop-kenner zoekt nog info over de groep. Er zijn een paar dingen die opvallen: De arrangeur noemt zich Bill Youngblood, maar volgens mij was er iemand bij Imperial die Klaas Jongebloed heette. Geluidstechnicus Eddy Hill kan dan ook zomaar een Nederlander zijn. Producent H. Thé wordt zo genoemd terwijl zijn collega Al Gaine wel weer voluit wordt geschreven. 'It's Too Late' is een sentimentele country-ballade en uiteraard ook instrumentaal. Voor dat ik het vergeet... de plaat komt absoluut niet in de Blauwe Bak, maar ook ik ben geïnteresseerd geraakt. Zou iemand me méér kunnen vertellen, dan zorg ik ook dat het bij Nldiscografie terecht komt.

* Thelma Houston- Save The Country (NL, Stateside, 1970)
Laten we niet overdrijven, Thelma Houston is een groot gedeelte van de tijd een popzangeres met een kleurtje. Ondanks dat 'Save The Country' is geschreven door Laura Nyro weet Thelma het niet naar een hoger soulvol doel te tillen. Ik heb de hoop gevestigd op de b-kant. 'I Just Can't Stay Away' zit op het randje maar balanceert meer richting de pop. Eigenlijk is dit wel de betere kant van de single maar ik vrees dat de Gele Bak de enige juiste bestemming is voor het kleinood.

* B.B. King- Summer In The City (NL, Probe, 1972)
De duurste single uit deze partij en... ik heb hem helemaal niet beluisterd! Het oogt goed op papier en ik moet zeggen dat het mijn vermoeden bevestigt. Je hoort contouren van Joe Cocker's latere versie buiten dat hier geen reggae aan te pas komt en B.B. King's stem een stuk krachtiger is dan die van Joe. Op de b-kant staat 'Found What I Need' uit de pen van Jerry Ragavoy. Dat heeft zowaar een Southern-groove welke het plots interessant maakt voor de Blauwe Bak. Goed gegokt!

* Diana Ross- Doobedood'ndoobe, Doobedood'ndoobe, Doobedood'ndoo (UK, Tamla Motown, 1970)
Laat er geen misverstand over bestaan. Op zichzelf vind ik deze plaatjes van Diana uit de vroege jaren zeventig erg leuk, maar ik acht ze niet echt interessant voor de Blauwe Bak. Ik vrees dat die voor 'Doobe' in de Gele Bak komt te staan, tenzij de b-kant een verschil maakt. 'Keep An Eye' is geschreven door Ashford & Simpson en dat begint dus veelbelovend. Hoewel het niet echt slecht is, is het ook niet bijzonder goed. Nee, helaas... deze gaat gewoon de Gele Bak in.

* Sammy Soul Set- Moon Talk (NL, Relax, 1967)
Ik moet bekennen dat ik hem meer voor de Nederpop-interesse heb gekocht dan voor eventuele soul. Sammy Soul Set komt voort uit de Hilversumse groep The Falcons en maakt drie plaatjes voor het Relax-label van Willem Duys. Beide kanten klinken als de Engelse Peddlers waarvan 'Moon Talk' 'moody' is en 'Banana Disease 1967' zeer snel en psychedelisch. Sammy is overigens toetsenist Jons Pistoor die in de jaren 1987 tot en met 1990 deel zal uitmaken van Earth & Fire. Voor de Blauwe Bak is het te minimaal en dus gewoon in de Gele Bak.

* Diana Ross & The Supremes- In And Out Of Love (NL, Tamla Motown, 1967)
Komt na Sammy Soul Set omdat ik deze singles altijd onder The Supremes weg zet. Deze mag zonder meer in de Blauwe Bak want ik heb dit altijd een erg leuk nummer gevonden. Ik ben stiekem ook wel benieuwd naar The Supremes' uitvoering van 'I Guess I'll Always Love You' maar nee... dat haalt het voor mij niet bij andere uitvoeringen. Blijkt andermaal hoe arbitrair de scheidslijn is tussen Gele en Blauwe Bak want ook The Supremes hebben meer soulvolle dingen gedaan dan 'In And Out Of Love'.

* Geno Washington- Radio (NL, K-Tel, 1981)
Voor de lage prijs ben ik gewoon nieuwsgierig hoewel ik niet erg veel verwacht. Geno heeft in 1980 net een herwaardering gekregen dankzij het eerbetoon van Dexy's Midnight Runners maar 'Radio' is een rockende boogie en verre van soul. Van 'Let's Rock' verwacht ik niet veel meer en dat komt dan ook uit. Gewoon in de Gele Bak.

* Wigan's Ovation- Skiing In The Snow (NL, Blue Jean, 1975)
De rebel in mij zegt dat deze in de Blauwe Bak móet! De Northern Soul komt in 1975 tot een kookpunt en dan ontstaat het idee om een lokale band een Northern Soul-'hit' te laten opnemen. En zo brengt Wigan's Ovation ons de laffe cover van The Invitations' 'Skiing In The Snow' en wordt het een grote hit in Engeland. Je wordt overigens met pek en veren uit een Northern Soul-groep getrapt als je durft te posten. Op de b-kant het eigen 'Northern Soul Dancer' en dat is een snelle instrumentale danser met Moog-synthesizer zoals de talloze 'bootleg'-coverversies uit die tijd. Let wel: Het is jaren voor Youtube en Spotify en als je een dansroutine wilt leren heb je eigenlijk alleen een ritme nodig met dergelijke Moog-klanken. Ik heb een paar jaar geleden nog eens zo'n ding gekocht van The Electronics. Wigan's Ovation mag wat mij betreft voor de geschiedeniswaarde in de Blauwe Bak. Maar... vertel het niet aan mijn soul-collega's....