Als ik de weersvooruitzichten zie voor vandaag staat mijn plan eigenlijk al vast. Ik heb de pech dat de 'grote baas' in Steenwijk aanwezig is en deze meent dat ik gerust nog even later op de middag kan bezorgen. Ik moet mijn chef gewoon even later weer bellen... Doe ik! Als ze opneemt, zegt ze meteen: 'Van mij hoef je hier niet doorheen. Ik zie je morgen!'. Met andere woorden: Ik heb de vrije dagen omgeruild en werk nu drie dagen achtereen. Niet dat ik veel heb uitgehaald vandaag. Het meeste is het een beetje rondhangen en ook alvast even nadenken over wat ik vanavond ga schrijven over de avonturen in Mossley. Een foto heb ik ook al in gedachten, maar deze heeft helemaal niets te maken met het eventuele onderwerp. Het is een straat waar ik bovendien zelden tot nooit kom maar het heeft wel een mooi uitzicht. Toch is de resolutie van de foto erg laag en ik blader even verder. Dan zie ik opeens dit gebouw staan... Ik herken het uit duizenden. Het is in 1998-99 de Royal Bank Of Scotland. Ik heb hier in 1998 een rekening geopend maar er is nimmer een cent gestort of anders gebruikt. Ik ben dan even van plan om geld te sparen en de schuld bij de Rabo in Nederland in te lossen. Met dertig pond zakgeld in de week en dure tabak- en alcoholhobby's? Dat wordt hem dus niet. Volgens het verhaal is het later nog een andere bank geweest en sinds 2020 kun je hier smakelijk eten. Althans... als ik de recensies mag geloven!
De Gillery, een woordspeling van 'gallery' en de naam van de overleden vader van de eigenaar, is een restaurant dat op een merkwaardig moment is begonnen. Het zijn de laatste weken van de eerste lockdown in Engeland als het begint en aanvankelijk als afhaalrestaurant. Het zit echter op een zeer geschikte plek namelijk direct achter het treinstation van Mossley. Op de hoek van Stamford Road, de weg die zo tergend langzaam omhoog klimt naar de wijken die bekend staan als Top Mossley. Vanuit de winkel aan Manchester Road zie ik nog nét een klein stukje van de bank boven het station en de hoge muur uit. Naar beneden en naar Manchester Road zit, naar verluid, de oudste nog bestaande (in 1998) fish-and-chips nering in Engeland welke niet in een havenplaats is gevestigd. Ja, dat is de claim van Mossley en dus is het geen wonder dat het voor menig Brit een blinde vlek is!
Eigenlijk begin ik aan een wandeling in Mossley en weet niet waar ik uit ga komen. Ik heb verschillende kleine herinneringen. Oorspronkelijk zou ik het gaan hebben over de twee boeken die ik in deze tijd heb gelezen en welke een positieve wending hebben gegeven aan mijn verblijf in Mossley. Het is de foto van de bank die me daar weer even vanaf haalt. De Emmaus wordt niet overal in Mossley warm onthaald, zeker niet in de directe omgeving van Longlands Mill, maar de bibliotheek in Top Mossley steunt het project. We krijgen gratis een lidmaatschap, iets waar ze later waarschijnlijk op terug zijn gekomen. Ik ben namelijk niet de enige die regelmatig vergeet de boeken bij tijds terug te brengen. Ik weet nog goed wat het eerste boek is dat ik heb geleend. Het is een autobiografie waarvan ik me kan herinneren dat het een Nederlandse vertaling heeft gehad. Een recensie hierover doet vermoeden dat de recensent het niet heeft gelezen en alleen maar af geeft op het onderwerp van het boek. 'World At My Feet' is de autobiografie van Sandie Shaw. Wie ook alweer? Ja, natuurlijk, iedereen kent haar van 'Puppet On A String' uit een zeer grijs verleden, maar waarom er anno 1990 een levensverhaal moeten komen van de zangeres?
Ik ga mezelf niet neerzetten als expert op dit gebied, maar... ik heb wel heel veel (auto-)biografieën gelezen en dan met name van mensen die op ene of andere wijze in de muziek actief zijn geweest. Van de muzikale autobiografieën is die van Sandie Shaw een zeldzame uitschieter! Ze schrijft boeiend, openhartig en met een heerlijke dosis zelfrelativering. Sandie heeft dan al een paar comebacks achter de rug en ik denk steeds dat 'Choose Life' dan de meest recente is. Dat blijkt andermaal niet correct want dat album is van 1982-83 (en de enige die ik heb van Sandie Shaw). In de jaren negentig is 'Hello Angel' uit 1988 de meest recente. Ze vertelt haar levensverhaal aan de hand van de voorbereidingen van een concert. Ieder aspect doet haar gedachten afdwalen naar smeuïge verhalen uit het verleden en tegen het einde van het hoofdstuk bevindt ze zich weer in de kleedkamer en moet ze straks optreden. Sandie is in de jaren zestig een 'overnight sensation'. De legendes omtrent haar artiestennaam (ze heet eigenlijk Sandra Goodrich), de blote voeten en het ongewilde succes van 'Puppet On A String' ('Dat is dus wat het publiek wilde, een 'puppet on a string'. Nou... ik niet!'.) worden eens en voor altijd verklaard door de zangeres zélf. In de jaren zestig trouwt ze met de modeontwerper Jeff Banks maar in de begin jaren zeventig gaat het bergafwaarts met zowel haar muzikale carrière als de modebusiness waar ze in is gestort met haar eerste man. In de jaren tachtig ontdekt ze dat actuele artiesten als Chrissie Hynde, The Smiths en B.E.F. vurige bewonderaars zijn van haar oude singles en dat doet haar besluiten haar muzikale loopbaan weer op te pikken. Ze is dan net getrouwd met Nik Powell, één van de mede-oprichters van Virgin en in de jaren tachtig actief in de VHS-branche en met name pikante seksfilms. De concertherinneringen zijn niet alleen uit de roemruchte jaren zestig maar ook recenter haar samenwerking met The Smiths. Als ze op een avond niet weet wat ze wil aantrekken voor op het podium en daarvan een klein drama maakt, zegt Johnny Marr tegen haar: 'Oh alstjeblieft Sandie, we hebben onze handen al vol aan Morrissey'.
Sandie vindt uiteindelijk haar rust in het boeddhisme en het boek lijkt dan ook te dienen om met haarzelf 'in het reine' te komen. Er zijn maar weinig boeken die me hebben doen schaterlachen en ook hebben laten huilen en 'World At My Feet' is een zeldzame uitzondering. Een aanrader van mijn kant! Verder is daar dan nog 'Rags To Riches' van Henri Le Boursicaud welke ik al eens eerder heb genoemd. Het boek gaat over het ontstaan van de Emmaus en beschrijft het huidige werk. 'Wat goed', zeg ik hardop tijdens het lezen. Dan schrik ik. Oh wacht... ik maak nu deel uit van deze beweging! Dat heeft me gemotiveerd om in Mossley te blijven en het plan is dat ik de rest van mijn leven actief zal blijven in de Emmaus. Dat is toch weer ietsje anders gelopen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten