Eretitel: 'Dead End Street'

Dat Engelsen een eigenaardig volk is, hoeven jullie me niet meer uit te leggen. Ik heb niet alleen bijna dagelijks met Engelsen te maken, maar heb mezelf eveneens twee jaar staande gehouden als resident van het Verenigd Koninkrijk. Het is de titel van deze week die me opnieuw terug neemt naar de eerste maanden in York. Het is de tijd dat ik in St. Anne's House verblijf en naarstig op zoek ben naar woonruimte. Ik zie een advertentie bij een kiosk voor een gemeubileerde kamer aan een zijstraatje van Clifton Road. Ik kom er zo vaak langs lopen als ik uit de kerk kom dat de straatnaam inmiddels bekend is. Het is echter een doodlopend straatje. Als Father mij vraagt waar de kamer is die ik ga bezichtigen, schudt hij zijn hoofd bij het horen van de naam. Wáár is het? Ik beschrijf het als een zijstraatje van Clifton Road schuin tegenover de Methodist Church. ,,It is a dead end street". Hij schatert het uit. ,,Ik mag hopen dat het geen 'dead end street' wordt voor jou", lacht hij. Dan leer ik dat 'dead end street' niet een doodlopende straat is, zoals ik altijd heb gedacht. Een 'dead end street' is de 'achterbuurt' van de arbeiderswijk. Hier wonen mensen die qua carrière en levensdoelen op een dood spoor zitten. Maar... hoe noemen Engelsen dan een doodlopende straat? Welnu, Engelsen kennen geen leenwoorden, ze zijn enkel leverancier van leenwoorden voor Europese talen. En toch is er één uitzondering: Voor een doodlopende straat hebben ze het woord geleerd van de 'frogs' ofwel de Fransen: Cul-de-sac. Dat ik als Hollander daar weer hard om moet lachen, voelt aan als 'wraak' want het is natuurlijk erg puberaal om 'kul' en 'zak' te lezen in dat woord. Vandaag geen doodlopende wegen, maar wel drie straten met weinig toekomstperspectief.

3. Antonella's Klasse Kriminale (2010)
De nummer twee in deze aflevering is in 2016 de aanleiding voor 'Listen Carefully' met 'Dead End Street'. Ik ken het nummer al wel langer. Ik heb in de jaren negentig eens een elpee gekocht met het nummer. Ene of andere Duitse soul-verzamelaar. Ik weet dus ook al een tijdje dat de nummer twee niet gelijk is aan de nummer een en toch duurt het pas tot de zomer van 2016 eer ik de plaat gebruik voor 'Listen Carefully'. Ik heb dan alleen een derde nodig en die vind ik bij Antonella's Klasse Kriminale. Hoe Duits de naam ook klinkt, het schijnt een Engels/Itaiaans punkgezelschap te zijn. Hij gaat echt als derde mee in 'Listen Carefully' en is ook in de 'Eretitel' het derde wiel aan de fiets. Snel verder met de twee 'ultieme' titels.

2. Lou Rawls (1966)
Onze, Europese, singles worden al vanaf de midden jaren zestig min of meer standaard uitgegeven met een fotohoesje. In Engeland verbiedt de wet dat tot 1982 omdat het voor de prijs van een (duurdere) EP zou kunnen worden aangeboden. In Amerika gebeurt het regelmatig dat een single een fotohoes krijgt, maar het is geen standaardprocedure. Als je Engelse en Amerikaanse soul-singles gaat sparen, kun je erop rekenen dat je koffer binnen de kortste tijd is gevuld met 'neutrale' hoesjes. De opmerking van Peter op 'Het zilveren goud: april 1993 deel I' bewijst het andermaal. Buitenlandse verzamelaars zijn dol op onze fotohoesjes, vandaar dat de fotohoes van Kaleidoscope momenteel 250 euro doet op Discogs. Ik ben nooit echt kapot geweest van Lou Rawls en zijn 'Dead End Street' maar Mark biedt op een zeker moment dit plaatje aan met de Duitse fotohoes voor een niet onaardige prijs. Ik heb laatst nog een Nederlandse fotohoes bij hem gereserveerd welke écht een koopje is. Het is dus sinds de zomer van 2016 en de 'Vakantiemixen' dat Lou's 'Dead End Street' is gaan groeien bij mij. Het resulteert eerst in deze 'Listen Carefully', maar het nummer blaast me niet zo omver zodat het de nummer 1 mag heten. Een tweede plek is de verdiende positie voor Lou Rawls. O ja, het fotohoesje is ook echt een fotohoesje: Fleurig geel met een zwart-wit foto van de boosdoener. Alleen al zijn prijs waard om de hoes!

1. The Kinks (1966)
Op de eerste plek staat een band waarvoor een diepe liefde koester maar welke zelden tot nooit aan bod komt. Het begint allemaal met de live-versie van 'Lola' waar ik nooit veel van moet hebben. Als vijfjarig kind vind ik die Ray Davies met zijn glimmende gezicht helemaal niks. Glimmend gezicht? Ja, de man zweet duidelijk en maakt dat zijn voorhoofd schittert onder de lampen. Na afloop van de plaatselijke rommelmarkt in 1989 (de 'start' van mijn verzameling) krijg ik de overgebleven elpees van mijn tante. De meeste zijn flink krom getrokken in de zon en 'The Best Of The Kinks' is nauwelijks tot niet te draaien. Het schept wel een interesse in de groep en ik vul cassettebandjes met de muziek van de groep. Waar ze precies over zingen? Tja, over doodlopende straatjes enzo. Niet dus! Hun 'Dead End Street' blijft voor mij echter de ultieme plaat met deze titel, dat staat als een paal boven water!

Volgende week hoop ik op betere tijden. Niet dat de huidige tijd minder zou zijn, maar volgende week ga ik het driemaal over goede tijden hebben.