Ik weet niet wat er vandaag allemaal aan de hand is, maar dingen willen niet zoals ik het wil. Tijdens 'Tuesday Night Music Club' gebeuren er al vreemde dingen en dan begin ik vol frisse moed aan Soul-xotica. Ik wil het liefste een 'algemeen' flauwekul-verhaaltje doen, gewoon iets gezelligs, maar kan niks ontdekken dat 'gezellig' genoeg is voor een bericht. Laten we dan weer eens gaan 'Raddraaien'? De 116e single uit een jaren tachtig-bak. Daar vind ik 'It's Hard To Be Tender' van Carly Simon en ben al op zoek naar het fotohoesje als ik me opeens iets lijk te herinneren. Juist, die hebben we al eens gehad. Tweede poging: 'Watching You' van Shakatak. Nu heb ik reeds het fotohoesje gevonden en kijk op Wikipedia. Bekend verhaal? Ja, ook Shakatak is reeds aan bod gekomen. Een derde poging met 116 brengt me bij Peter Schilling. Nee, dank u. Ik wissel de nummers om met de volgende 'Raddraaier'. Dan is het de 89e single uit deze jaren tachtig-bak en... dan ben ik opeens zéér tevreden. Voor de omgeving van de jaren tachtig een exoot, maar gelukkig dat ik eens mag schrijven over Sandie Shaw. Wellicht heb ik dat al eens eerder gedaan, maar het is nimmer een bezwaar om over Sandie Shaw te schrijven. Onderwerp is de single 'Dragon King's Daughter' van Sandie Shaw uit 1983.
Waar en wanneer? Dat is ergens in februari 2003 geweest. Ik ben een paar weken ervoor komen wonen in de Rembrandtstraat in Steenwijk. Op de eerste dag ga ik met een pas gekochte draaistoel over mijn enkel en forceer deze een week later al door té weinig rust te houden. Dan gaat de voet in het gips en mag ik genieten van het comfort van de stoel. De thuiszorg komt langs voor de injecties tegen trombose en verder komen twee goede vrienden vaak over de vloer. Het is de laatste week dat ik met krukken loop als Robert, één van de goede vrienden en buurman van een paar deuren verderop, voorstelt om een eindje uit rijden te gaan. Dat is erg welkom want ik ben een paar weken niet buiten Steenwijk geweest. We gaan rondjes maken langs kringloopwinkels in de wijde regio en zo komen we bij 'Het Goed' in Emmeloord. Ik heb hier veel over gehoord maar ben er nog nooit eerder geweest. Het is een voordeel dat we met de auto zijn, nu kan ik ook elpees meenemen. Er gaat even zo goed ook een stapel singles mee en 'Dragon King's Daughter' is daar eentje van. De elpee 'Choose Life' koop ik ergens in de daaropvolgende jaren. Toch meen ik tot vanavond dat beide platen van de eind jaren tachtig zijn, maar 1983 blijkt helemaal te kloppen met de catalogusnummers.
Sandie Shaw? Dat is 'Puppet On A String' en nog een paar geinige singles uit de jaren zestig. 'Girl Don't Come' heb ik altijd 'miskend' gevonden en heb een paar singles van haar verzameld in de jaren negentig. Ook kan ik me de vernietigende recensie herinneren van haar autobiografie in de Leeuwarder Courant. De recensent windt er geen doekjes om: Een kwart eeuw geleden drie Top 40-hits en dan een autobiografie? De Nederlandse vertaling verschijnt in 1993, vandaar dat 'kwart eeuw'. Toch is de recensie té kort door de bocht. Een vertaling lijkt evenwel overbodig, maar Sandie heeft in Engeland beduidend meer noten op haar zang dan alleen 'Puppet On A String'. Ze heeft bovenal een erg boeiend leven vol pieken en dalen waarover ze héérlijk nuchter en met de nodige zelfspot kan schrijven. In Mossley zijn we, van de Emmaus, lid van de plaatselijke bibliotheek en daar leen ik één van de eerste weken het origineel: 'The World At My Feet' van Sandie Shaw.
Sandra Ann Goodrich is de naam. Ze wordt op 20 februari 1947 geboren in het Engelse Dagenham. Dit stadje is het best bekend als de plaats waar Engelse Ford's worden gefabriceerd en geheel in overeenkomst met veel inwoners van Dagenham werkt Sandra ook een tijdje onder de stoomfluit van Ford. Ze is dan echter al een tijdje bezig om op te vallen als zangeres en daar slaagt ze in 1964 in. Ze wint een talentenjacht en komt daardoor in contact met zanger Adam Faith. Deze stelt haar voor aan Eve Taylor die haar manager wordt. Over de blote voeten bestaan verschillende theorieën, volgens Sandie zelf zijn het knellende schoenen en dat ze niet had verwacht dat dit zichtbaar zou zijn op televisie. Dan moet er een podiumnaam komen en uiteindelijk is iedereen het eens over de naam Sandie Shore, een eerbetoon aan Dinah Shore en een link naar Sandie's blote voeten. Het is de echtgenoot van Taylor die met een zwaar Cockney-accent uitroept: ,,Sandie Shaw, that's a fine name!". En zo wordt Shore op het laatste moment Sandie Shaw. Adam Faith heeft kort daarvoor een songschrijver leren kennen: Chris Andrews. Hij koppelt haar aan Andrews maar de eerste single is geen hit. Taylor stelt dan voor een Bacharach/David-compositie op te nemen waarmee Lou Johnson een minimale hit heeft gehad in Amerika: 'Always Something There To Remind Me'. Dat schiet naar de top van de Engelse hitparade en doet het erg goed in Amerika. 'Girl Don't Come' zal aldaar de grootste hit worden. Andrews krijgt te maken met een koppige Sandie Shaw. Ze zaagt een nieuw nummer van Andrews af en hij verandert de geslachten en heeft met 'Yesterday's Man' zijn eerste hit. Voor Sandie drogen de hits op naarmate 1966 vordert, maar Eve Taylor heeft een laatste redmiddel onder de hoge hoed.
Sandie ziet het zelf als 'artistieke zelfmoord' en heeft bovendien meteen een hekel aan 'Puppet On A String'. Wikipedia vertelt ons dat de BBC haar bijna niet had gestuurd vanwege een echtscheidingsprocedure waarbij Shaw 'the other woman' zou zijn geweest. Het vertelt niet dat ze haar bijna letterlijk aan de haren uit het hotel hebben moeten trekken omdat Shaw het optreden in Wenen niet ziet zitten. Hoe dan ook: 'Puppet On A String' verbreekt niet alleen Songfestival-records maar kon ook zomaar eens de bestverkochte plaat van een Engelse zangeres zijn. De haat is er bij Shaw niets minder om. Met haar echtgenoot, kledingontwerper Jeff Banks, opent ze in 1968 een boetiek en start een modelijn. Ze presenteert haar eigen show, 'The Sandie Shaw Supplement', voor de televisie en maakt nog een paar platen. In 1969 heeft ze haar laatste hit met 'Monsieur Dupont' en in 1972 wordt het contract met Pye ontbonden. De boetiek gaat niet veel later ook bankroet en Sandie verliest alles dat ze heeft verdiend. Haar laatste aandenken is een bontjas die zie in de trein laat liggen. In 1977 maakt ze twee singles voor RCA maar die blijven onopgemerkt. Ze speelt een aantal grote rollen op het toneel maar verder is haar carrière nogal stuurloos in de jaren zeventig. In 1978 scheidt ze van Banks en leert Nik Powell kennen. Dat blijkt genoeg voor een frisse start!
Powell is mede-oprichter van Virgin en heeft op dat moment een zeer succesvolle film-onderneming. Dankzij hem komt ze in contact met B.E.F. (British Electronic Foundation), een jonge band dat graag de samenwerking aangaat met oude helden. Sandie werkt in 1981 mee aan een plaat en raakt daarna bevriend met Chrissie Hynde van The Pretenders. Shaw is dan enige tijd boeddhist en haar album 'Choose Life' uit 1983 is doorspekt van boeddhistische elementen. Kort daarop krijgt ze een brief van twee grote fans: Johnny Marr en Morrissey van The Smiths. Hierdoor begint een samenwerking met de groep uit Manchester. Ze neemt het Smiths-nummer 'Hand In Glove' op en zal later eveneens op tournee gaan met de groep. Daar schrijft ze uitvoerig over in 'The World At My Feet'. Ik ben in de war geweest met het album 'Hello Angel' dat in 1988 is uitgebracht. Ook nog maar eens opzoeken! Ze scheidt van Powell in dezelfde tijd en trouwt haar derde man en schrijft de reeds genoemde autobiografie. Ik reken het nog altijd tot mijn meest favoriete biografie die ik heb gelezen!
Sandie blijft actief tot 2013 en in dat jaar kondigt ze aan dat ze met pensioen is gegaan. De rechten voor de Pye-opnames zijn jaren lang van eigenaren verwisseld. Sandie heeft in de nieuwe eeuw het voor elkaar gekregen om alle rechten bijeen te sprokkelen en onder te brengen bij EMI. Hierdoor verschijnen niet meer de 'Best Of Sandie Shaw'-achtige dingen en zijn compilaties uitgekomen met haar anderstalige EP's om maar iets te noemen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten