De vraag is: Welke albums hebben je leven veranderd. De vraag wordt door menig vriend niet begrepen en levert gewoon een opsomming op van favoriete albums. Zelf zou het niet veel moeite kosten om met tien favoriete albums op de proppen te komen en dus lijkt het me veel interessanter om te kijken naar welke albums mijn leven écht hebben veranderd. Ik ben deze tijdelijke serie gisteren erg spontaan begonnen en ik weet wel een paar kanshebbers, maar werk niet een vastgestelde lijst af. Ik weet desondanks zeker dat ik met tien albums kan komen welke een verandering teweeg hebben gebracht. Op 30 januari 1988 zendt de NCRV op de radio een special uit over The Moody Blues en de cassette heb ik helemaal dol gedraaid. Ik wil in januari nog aandacht besteden aan het feit dat het dertig jaar is geleden, maar dan komt Ray Thomas te overlijden en gebruik ik de Moody Blues-hobby die maand voor een ander verhaal. Als ik denk aan een album van The Moody Blues dat mijn leven heeft veranderd, dan kom ik uit bij 'This Is The Moody Blues' uit 1974. De beste verzamelplaat van The Moodies ooit verschenen! Wederom een motivatie in één alinea.
Ik heb een paar maanden geleden al 'Elpee Pop' van de NCRV genoemd en krijg daarop een hele aardige reactie met een paar vervolgmails van iemand die eveneens deze shows opnam op cassette en zodanig 'nieuwe' muziek ontdekte. De show met The Moody Blues houdt me in de jaren 1988, 1989 en 1990 op een dagelijkse basis zoet. Het is een eigenwijze manier van The Moodies leren kennen. Het intro van de show bevat 'Nights In White Satin' met de onvergeeflijke link 'Jouw Saturday night in white satin kan absoluut niet meer stuk', maar de show ontbeert de grote hit alsook het album 'Days Of Future Passed'. Het barst los in 'Ride My See Saw' van 'In Search Of The Lost Chord' en eindigt met 'I'm Just A Singer In A Rock & Roll Band' van 'Seventh Sojourn'. Dan is het zaterdag 28 april 1990. Mijn vijftiende verjaardag. Ik heb in de huis-aan-huis-krant gelezen over een rommelmarkt in Bolsward en daar sta ik in alle vroegte in de rij. De platen zijn, kort gezegd, geestelijk repertoire buiten één single en een elpee. De single is 'Long As I Can See The Light' van Creedence Clearwater Revival en de elpee 'This Is The Moody Blues'. De laatste lijkt nooit te zijn gedraaid en er zitten kleine witte schimmelplekjes aan de binnenkant van de klaphoes. Het album is dan ook pas uitgebracht als cd en hierdoor heb ik 'Dear Diary' leren kennen. 'This Is The Moody Blues' zal de uiteindelijke sleutel zijn naar de rest van de muziek van de groep uit Birmingham. Hoewel ik tegenwoordig geen album meer op zet van The Moody Blues is hun werk altijd aanwezig op 'moeilijke' momenten. Er zijn heel wat eenzame tranen gevloeid bij de albums en het heeft me meer dan eens troost gegeven. Welk album daarbij favoriet is? Moeilijk te antwoorden maar 'This Is The Moody Blues' is het definitieve paspoort geweest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten