Sinds ik met de label-specials bezig ben in 'Do The 45' probeer ik iedere week een Week Spot te kiezen uit het aanbod. Soms resulteert dat in een rasechte 'Classic Week Spot' als Ecstasy, Passion & Pain. Deze week zou het niet anders zijn geworden want er zitten geen recente aanwinsten bij de komende zestig singles. Ik blader tweemaal de bak door, maar nee... ik zie nergens een Week Spot die dat nog niet is geweest. Dan ga ik maar eens bij de recente aankopen kijken en besluit dan dat het tijd is om Little Hooks onder het vergrootglas te leggen. Komende zaterdag doe ik overigens Silver Fox tot en met Stateside in 'Do The 45'. Op 5 mei zijn er geen reguliere shows in verband met een live-uitzending vanaf een Specialized-festival in Reading. Op 12 mei kan ik 'de reis' voortzetten met Stax. Een paar weken eerder dan aanvankelijk gepland, maar toch ook al een paar weken té laat. Dit is het soort van Week Spot dat domweg niet lang kan wachten! De Week Spot is 'I Don't Want To Leave You' van Little Hooks With Ray Nato And The Kings uit 1972.
Aanvankelijk lijkt het een lastig verhaal te worden omdat er weinig zou zijn geschreven over Little Hooks. Dan vind ik één bron en dat gaat meteen zó gedetailleerd te werk dat je bijna een voyeur waant. Marv Goldberg heeft de eer gehad om Little Hooks een paar maal te mogen ondervragen en heeft de groep altijd op de voet gevolgd. Voor de oorsprong van het verhaal gaan we een héél eind terug in de tijd. Het grootste deel van het verhaal van The Kings speelt zich namelijk af in de vroege jaren vijftig. Onder invloed van de lokale zanggroepen The Ravens en The Orioles zijn The Kings vanaf 1950 te vinden in de straten van Baltimore, Maryland. De oer-bezetting van The Kings is Adolphus Holcomb (tenor), Bobby Hall (tenor), Richard Holcomb (bariton), Gilbert Wilkes (bas) en gitarist Leon Smith. Hall wordt door intimi 'Pop Ditty' genoemd en ook de gebroeders Holcomb hebben koosnaampjes. Richard wordt vaak 'Raymond' genoemd en op de Week Spot zelfs 'Ray Nato'. Adolphus is daarentegen bekend als 'Little Hooks'. De groep werkt drie jaar ontzettend hard en als het een talentenjacht heeft gewonnen, staat de eerste geïnteresseerde platenmaatschappij op de stoep: Jax. Het brengt in 1953 een plaat uit en het gerucht gaat dat de plaat in Philadelphial tot de best verkochte platen moest horen. Toch zijn daar geen gegevens van bekend en krijgt het nimmer een nationale release. Smith verlaat de groep voor een tijdje en de platenmaatschappij speelt erop in door de volgende plaat als 'The 4 Kings' aan te duiden. Omdat de groep nog geen hits heeft gehad en dus moet werken aan naamsbekendheid, doet zo'n zinloze aanpassing het tegenovergestelde. Dan bepaalt Bobby Hall het lot van de toekomst van de groep. Hij wil een stapje terug doen zodat Little Hooks de leadzanger wordt.
In september 1954 is het opeens druk aan het front van The Kings. The Ramblers neemt dan een single op bij MGM en feitelijk is dit Little Hooks met zijn Kings. In dezelfde maand introduceren de gebroeders Shad, de eigenaren van Jax, hun nieuwe label: Harlem. In het persbericht wordt The Kings genoemd als één van haar artiesten onder contract, terwijl het contract al lang is afgelopen. In oktober brengt Harlem een oudere opname uit van The Kings en dat valt samen met de nieuwe single van The Ramblers op MGM. Overigens is al eerder een groep actief geweest op Jax onder de naam The Ramblers, maar dat heeft verder niets met The Kings van doen. Beide platen floppen genadeloos en de gebroeders Shad weten nu meteen dat The Kings niet langer gelieerd is aan hun onderneming. The Ramblers maakt nog een paar opnames voor MGM, maar de platen worden door recensenten ontvangen met de beoordeling 'fair'. In 1955 maakt The Kings definitief haar overstap van Jax naar Gotham. Voor de paar platen op Gotham wordt de groep bijgestaan door bas John Rush. De groep maakt drie singles voor Gotham en dat levert geen miljoenenverkoop op. Het contract maakt meteen al duidelijk dat ze geen miljonairs gaan worden: Voor de eerste tienduizend exemplaren wordt een cent aan royalties uitgekeerd. Als er méér dan tienduizend worden verkocht, zijn dat maar liefst twee centen en daarmee is meteen het maximum bereikt! Niet een cent per exemplaar, maar een cent voor alles bij elkaar. The Kings gaat in 1958 in zee met een radio-dj, Jack Gale, dat opnames voor RCA in de wacht sleept en op zijn eigen Galo-label. Toch laat het succes op zich wachten. Of, om kort door de bocht te gaan, het succes zal nimmer komen.
The Kings blijft echter onverminderd door gaan en vanaf 1963 wordt de naam van Little Hooks expliciet in de naam genoemd. Adolphus zet zijn eigen Century Records op voor de release van 'Count Your Blessings' en dat plaatje wordt doorverkocht aan tenminste twee distributeurs. In 1965 maakt Little Hooks & The Kings de single 'Jerk Train' voor het Claridge-label. Daarna wordt het evenwel stil rond de groep. Het is pas zeven jaar later als Enjay de single 'Give The Drummer Some More' uitbrengt. Op de b-kant staat 'I Don't Want To Leave You'. De plaat moedigt United Artists aan tot een nationale release maar ook ditmaal kent de groep geen succes. Goldberg ontmoet Little Hooks voor de eerste keer in 1976 en dan is de groep nog steeds aan de rol. Niet veel later komt een einde aan het verhaal van The Kings. Eenentwintig singles op zestien verschillende labels in negentien jaar. Dat is het testament van The Kings. Goldberg heeft zijn bericht de laatste keer herzien in 2009. Adolphus Holcomb is predikant geworden en Discogs heeft een foto van hem in dit ambt.
'I Don't Want To Leave You, But I've Got To Go', heet het nummer voluit. Het wordt gekenmerkt door een gesproken intro. Vaak duidt dat op een ballade, maar in het geval van Little Hooks wordt toch een flink tempo aangehouden. Het is deze kant die sinds een paar jaar favoriet is geworden bij soul-dj's over de wereld en maakt dat de plaat kostbaar is. Mijn exemplaar heeft een paar lichte kraakjes, maar niks erg, en dat maakt dat ik de plaat binnen mijn budget heb weten te halen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten