Voor jullie als lezers is blijkbaar niets veranderd? Soul-xotica heeft nog dezelfde aanblik met gewoon 'volgers' en dergelijke. Blogger heeft schijnbaar besloten om sinds het laatste bericht het dashboard weer terug te zetten naar het Engels. Dat was ook zo toen ik hier begon, maar het is nu toch weer even wennen. Alles went. Zelfs een vent! Wat niet wil wennen is spit. Ik ben gistermiddag in een rare houding wakker geworden en heb vermoedelijk uren zo gelegen. Ik kan nauwelijks overeind komen en bij iedere gekke beweging (of eens even hoesten) verschiet ik van de pijn. Meteen om acht uur de huisarts gebeld en uitgelegd dat ik dit eerder heb gehad. Dat ik toen een spierverslapper en maagbeschermers heb gekregen, het een dagje 'rustig aan' moest doen en de tweede dag vooral veel fietsen. Ja, de assistente kan het terug vinden in mijn rapport maar mag niet zomaar een herhaalrecept uitgeven. Ik moet dus om twee uur terug bellen en dan is het te hopen dat ze de zooi op voorraad hebben. Ik kijk er niet naar uit om nog eens 24 uur zo door te moeten maken. Ik heb per slot van rekening nauwelijks geslapen. Het geeft me nu wel even tijd om een berichtje te schrijven. Vandaag zijn de Blauwe Bak-aanwinsten aan bod, zes in totaal. Vanavond volgt dan de 'Eindstreep'.
* The Accents- On The Run (US, Karate, 1966)
Het begint voor mij met de Nationale Popkwis in Amstelveen in 2007. Ik maak deel uit van een clubje uit Steenwijk. Het is mijn eerste 'Nationale' en weet dus nog niet hoe pittig deze werkelijk is. De kwis wordt onder andere gesponsord door een cd-winkel en deze heeft 'goody bags' samengesteld voor iedere tafel. Natuurlijk is het veelal 'bottom of the barrel' en halverwege wordt 'voor straf' nog een tas met cd's aan een team toegekend. In onze zak zit onder andere een cd van The Accents. Het ziet er heel erg 'doowop' uit op de voorkant, maar het wordt al interessanter als ik de hoestekst heb gelezen. The Accents, met zangeres Sandi Rouse, is een typisch 'dansorkest'. Ze selecteren hun repertoire door middel van radio en hitparade en zijn daarmee vooral een coverband. Toch maakt The Accents twee singles met eigen nummers. 'I've Got Better Things To Do' (Charter, 1965) weet ik reeds in 2012 op de kop te tikken. Deze 'On The Run' blijkt lastiger. Jörg heeft eens een exemplaar voor twintig euro en deze is binnen een paar uur verkocht. Dan kom ik deze tegen op Discogs. De plaat is minder in trek dan een paar jaar geleden want de plaat heeft voor tien pond aardig lang in mijn winkelmandje gezeten. Precies zoals beschreven: Een beetje té lawaaierig voor een verzamelaar, maar goed genoeg voor de dj. 'On The Run' klinkt overigens alsof het uit de stal van Motown kon komen, maar The Accents zélf zijn van San Diego. Alweer een discografie afgerond!
* Bloodstone- Never Let You Go (UK, Decca, 1972)
Deze maakt een maand geleden deel uit van de 'soul pack' van Mark. De a-kant klinkt in eerste instantie wel interessant, maar is nauwelijks te draaien. 'Never Let You Go' speelt wel door zonder noemenswaardige problemen, maar de plaat is té 'algemeen' om zo'n slecht exemplaar te accepteren. Ik zet mijn voelsprieten uit en koop deze van een Engelsman op Discogs. Nu kan ik ook eens de a-kant draaien, maar dan moet ik concluderen dat ik de afgelopen weken erg verliefd ben geworden op 'Never Let You Go'. Dat blijft dus ook de top-zijde voor mij.
* Ronnie McNeir- Wendy Is Gone (US, Prodigal, 1973)
In 1966 debuteert deze beste man met 'Sitting In My Class' dat uitgroeit tot een Northern Soul-klapper van de bovenste plank. Hij blijft stug plaatjes maken en vanaf 1973 kent zijn loopbaan een opleving. Dit is het eerste resultaat van de 'comeback': 'Fingerclicking' midtempo met een zang dat bij vlagen doet denken aan Marvin Gaye's 'What's Going On'. Een onweerstaanbaar plaatje dat door dezelfde handelaar als The Accents wordt aangeboden. Met de conditie is het dan even gokken want hij is voor dezelfde prijs wel beter te krijgen. Tot bijna het einde is er geen vuiltje aan de lucht. Als de eindstreep in het vizier komt, wordt het dan toch even luidruchtig. Je zou dan, bij wijze van spreken, de crossfader al een zwieperd kunnen geven en dus is deze nog goed genoeg om te dj-en.
* Ripple- You Were Right On Time (US, GRC, 1974)
Ik hoop van harte dat ik wat informatie kan vinden over deze groep want...? Niet verder vertellen: Dit moest deze week de Week Spot worden. Als we het over een hele grote 'hit' hebben in huize Louwsma dan is het zeker van toepassing op deze single. Hopelijk morgen meer hierover!
* Simms Twins- Together (US, Parkway, 1973)
De catalogi zeggen allemaal dat de plaat uit 1973 komt en dus volg ik hen maar. Het geheel, inclusief het Parkway-label, zou ook zomaar uit 1967 kunnen zijn. We worden verwelkomd door een xylofoon en vervolgens valt de tweeling met deur in huis. Gemodelleerd aan Sam & Dave, maar mijns inziens iets meer James & Bobby Purify qua ingetogenheid. 'Baby It's Real' is de werkelijke a-kant maar dat is pure blues en klinkt niet méér 1973 dan 'Together'.
* Annette Snell- You Oughta Be Here With Me (US, Dial, 1973)
Bij de 'soul pack' van Mark moet is noodgedwongen overschakelen naar de kantjes die het beste klinken. Deze van Annette Snell zit ook in de verzameling en hier zit de a-kant 'volgemodderd'. Erg jammer, want het klinkt meteen als koren op mijn molen. Als alternatief ga ik dan maar 'Footprints On My Mind' draaien. Het wordt de Week Spot en staat volgens mij ook op nummer 1 in de 'Eindstreep' van vorige maand. Dan zie ik bij de handelaar van The Accents dit exemplaar en ga overstag. Nu kan ik de a-kant ook eens fatsoenlijk draaien en dat heeft net zoveel klasse als 'Footprints'. Wellicht dat we 'You Oughta Be Here With Me' vanavond nog tegenkomen in de 'Eindstreep'?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten